Traduction de «burgerlijk wetboek lijkt » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

burgerlijk wetboek
code civil

Burgerlijk Wetboek
Code civil

Europees Burgerlijk Wetboek
Code civil européen

Nieuw Nederlands Burgerlijk Wetboek
Nouveau code civil néerlandais

Burgerlijk Wetboek | BW [Abbr.]
code civil | Code civil belge

Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering
Code de procédure civile

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

b) De verwijzing naar artikel 332 van het Burgerlijk Wetboek lijkt ontoereikend.
b) La référence à l'article 332 du Code civil semble insuffisante.

e) De verwijzing naar artikel 332 van het Burgerlijk Wetboek lijkt ontoereikend.
e) La référence à l'article 332 du Code civil semble insuffisante.

Met betrekking tot de wijzigingen aan dit Burgerlijk Wetboek lijkt het ook noodzakelijk om het zogenaamde model IIIC aan te passen, aangezien dit formulier voor het aangeven van informatie voor de statistieken misschien nog goed is, maar voor andere aspecten niet meer voldoet (in concreto handelt het meer bepaald over een Belgisch Staatsblad van 11 augustus 2000).
En ce qui concerne les modifications apportées au Code civil, il paraît également nécessaire d'adapter le modèle IIIC, qui peut encore suffire à la déclaration d'informations en vue d'élaborer des statistiques, mais pas pour d'autres aspects (concrètement, il s'agit plus particulièrement d'un arrêté ministériel du 11 août 2000).

Toepassing van het artikel 1382 van het Burgerlijk Wetboek lijkt hem niet uitgesloten.
L'application de l'article 1382 du Code civil ne lui semble pas exclue.

Naar analogie van het vigerende artikel 232, tweede lid, van het Burgerlijke Wetboek lijkt het aangewezen dat de duurzame ontwrichting van het huwelijk als oorzaak van de echtscheiding maar kan blijken uit een langdurige periode van gescheiden leven.
Par analogie avec l'actuel article 232 alinéa 2 du Code civil, il paraît qu'en pareille hypothèse, la désunion irrémédiable, cause de divorce, ne peut être révélée que par une séparation prolongée.

Terwijl de rechtsleer en de rechtspraak in meerderheid van mening zijn dat de rechtstreekse vordering van de onderaannemer gebaseerd kan zijn op om het even welke schuldvordering, om welke reden ook, van de opdrachtnemer ten overstaan van de aanbestedende overheid op het ogenblik dat de rechtstreekse vordering ingesteld is overeenkomstig artikel 1798 van het Burgerlijk Wetboek, lijkt een arrest van het Hof van Cassatie het toepassingsgebied van de rechtstreekse vordering te beperken tot de schulden van de aanbestedende overheid die uitsluitend betrekking hebben op één en dezelfde opdracht (Cass., 29 oktober 2004, T.B.B.R., 2005, p.642.).
Alors que la doctrine et la jurisprudence considèrent majoritairement que l'action directe du sous-traitant a pour objet n'importe quelle créance, à quelque titre que ce soit, de l'adjudicataire à l'égard du pouvoir adjudicateur au moment où l'action directe est intentée conformément à l'article 1798 du Code civil, un arrêt de la Cour de Cassation semble circonscrire l'étendue de l'action directe aux dettes du pouvoir adjudicateur se rapportant au seul et même marché concerné (Cass., 29 octobre 2004, R.G.D.C., 2005, p.642.).

Met het invoeren van de rechtsplegingsvergoeding streefde de wetgever een dubbele doelstelling na : enerzijds, een einde maken aan de verplichting, voor de rechtsonderhorigen, om een nieuwe procedure op te starten voor de burgerlijke rechter op grond van artikel 1382 van het Burgerlijk Wetboek teneinde een vergoeding te verkrijgen voor de door hen gemaakte advocatenkosten en, anderzijds, het beheer van de openbare financiën verbeteren door te vermijden dat overheden de kosten van twee verschillende procedures voor twee verschillende rechtscolleges moeten dragen bij de betwisting, door een rechtsonderhorige, van een zelfde bestuurshandeling : « Momenteel moet de verzoeker, die voor de Raad van State in het gelijk gesteld wordt, een rechtsvordering instellen voor de gewone rechtscolleges teneinde de verhaalbaarheid van de advocatenhonoraria te verkrijgen, behoudens minnelijke overeenkomst met de tegenpartij. [...] Het lijkt echter tegenstrijdig met het principe inzake goed bestuur om aan een rechtsonderhorige een nieuwe gerechtelijke procedure op te leggen wanneer de procedure voor de afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State voor die partij met succes beëindigd werd. Bovendien worden de openbare overheden blootgesteld aan een dubbele vergoeding, enerzijds voor de procedure voor de Raad van State en anderzijds voor de daaropvolgende procedure voor de justitiële rechter, wat afbreuk doet aan een goed beheer van de openbare financiën » (Parl. St., Senaat, 2012-2013, nr. 5-2277/1, p. 24).
En instaurant l'indemnité de procédure, le législateur poursuivait un double objectif : d'une part, mettre fin à l'obligation, pour les justiciables, d'introduire une nouvelle procédure devant le juge civil, sur la base de l'article 1382 du Code civil, en vue d'obtenir une indemnité pour les frais d'avocat qu'ils ont supportés, et, d'autre part, améliorer la gestion des finances publiques en évitant que des autorités aient à supporter les frais de deux procédures différentes devant deux juridictions différentes à l'occasion de la contestation, par un justiciable, d'un même acte administratif : « Actuellement, le requérant qui obtient gain de cause devant le Conseil d'Etat doit introduire une action devant les juridictions de l'ordre judiciaire en vue d'obtenir la répétibilité des honoraires d'avocats, sauf accord à l'amiable avec la partie adverse. [...] Toutefois, il semble contraire au principe de bonne administration de la justice d'imposer à un justiciable une nouvelle procédure juridictionnelle lorsqu'il est arrivé avec succès au terme de la procédure devant la section du contentieux administratif du Conseil d'Etat. De même, les pouvoirs publics s'exposent à devoir supporter une double indemnité, d'une part, pour la procédure devant le Conseil d'Etat et d'autre part, pour la procédure ultérieure devant la juridiction de l'ordre judiciaire, ce qui est préjudiciable à une bonne gestion des deniers publics » (Doc. parl., Sénat, 2012-2013, n° 5-2277/1, p. 24).

Ongeacht of het gaat om de ene of de andere van de twee voormelde verjaringen, of zelfs om beide, lijkt het bovendien niet meer mogelijk aan te nemen dat een verjaring van dertig jaar de gemeenrechtelijke verjaring in burgerlijke zaken is, ermee rekening houdend dat, sinds de wijziging van het Burgerlijk Wetboek bij de wet van 10 juni 1998, alle persoonlijke rechtsvorderingen verjaren na tien jaar (artikel 2262bis); die termijn wordt echter voortaan beschouwd als die van het gemeen recht van de verjaring van die rechtsvorderingen (Parl. St., Kamer, 1996-1997, nr. 1087/1, p. 11), waarbij de dertigjarige verjaring is beperkt tot de zakelijke rechtsvorderingen (artikel 2262) en bijzondere rechtsvorderingen (zoals welke is beoogd in artikel 2277ter, tweede lid).
En outre, qu'il s'agisse de l'une ou de l'autre des deux prescriptions évoquées plus haut, voire des deux, il ne paraît plus possible de considérer qu'une prescription de trente ans est la prescription de droit commun en matière civile, compte tenu de ce que, depuis la modification du Code civil par la loi du 10 juin 1998, toutes les actions personnelles se prescrivent par dix ans (article 2262bis); or, ce délai est désormais considéré comme celui du droit commun de la prescription de ces actions (Doc. parl., Chambre, 1996-1997, n° 1087/1, p. 11), la prescription trentenaire étant limitée aux actions réelles (article 2262) et à des actions particulières (telle que celle qui est visée à l'article 2277ter, alinéa 2).

De gevolgen die de verwijzende rechter lijkt te verbinden aan de artikelen 1382 en 1383 van het Burgerlijk Wetboek vloeien niet voort uit die bepalingen maar wel uit de orgaantheorie die een uitdrukking vindt in artikel 61 van het Wetboek van vennootschappen, volgens hetwelk de onrechtmatige daad van een orgaan van een rechtspersoon als een onrechtmatige daad van de rechtspersoon kan worden aangemerkt.
Les effets que le juge a quo semble prêter aux articles 1382 et 1383 du Code civil proviennent, non pas de ces dispositions, mais de la théorie de l'organe, traduite à l'article 61 du Code des sociétés, selon laquelle l'acte fautif d'un organe d'une personne morale peut être considéré comme un acte fautif de la personne morale elle-même.

Door de « alleenstaand[e] persoon die onderhoudsuitkeringen verschuldigd is ten aanzien van zijn kinderen » te beogen, lijkt artikel 14, § 1, 3, het bij artikel 336 van het Burgerlijk Wetboek beoogde geval uit te sluiten van een persoon die onderhoudsgeld verschuldigd is ten aanzien van een kind met wie hij geen vaststaande afstammingsband heeft.
En visant la « personne isolée qui est redevable d'une pension alimentaire à l'égard de ses enfants », l'article 14, § 1, 3, semble exclure l'hypothèse, visée par l'article 336 du Code civil, du débiteur d'une pension à l'égard d'un enfant avec lequel il n'a pas de lien de filiation établi.