Vertaling van "btw-wetboek zouden " (Nederlands → Frans) :

Wanneer toch alle door een belastingplichtige verrichte restaurant- en cateringdiensten vrijgesteld zouden zijn ingevolge artikel 42, van het Btw-Wetboek, wordt aanvaard dat een geregistreerd kassasysteem niet moet gebruikt worden.
Toutefois, lorsque tous les services de restaurant et de restauration effectués par un assujetti sont exemptés sur base de l'article 42 du Code de la T.V.A., il est admis qu'aucun système de caisse enregistreuse ne doit être utilisé.

Er wordt derhalve vastgesteld dat de tegenaanzegging inzake de directe belastingen exclusief geregeld blijft door de bepalingen van het Gerechtelijk Wetboek, zelfs als het derdenbeslag en de verklaring van derde-beslagene zouden gelegd zijn per elektronische weg, terwijl in het kader van artikel 85bis, btw-Wetboek de tegenaanzegging op vereenvoudigde wijze gerealiseerd kan worden, te weten de mededeling aan de derde-beslagene van de datum van neerlegging bij de aanbieder van de universele postdienst van de betekening aan de beslagene, op elektronische wijze.
Il est dès lors constaté que la contre-dénonciation en matière de contributions directes reste exclusivement régie par les dispositions du Code judiciaire, quand bien même la saisie-arrêt et la déclaration de tiers-saisi seraient adressées par voie électronique, alors que dans le cadre de l'article 85bis, Code T.V.A. la contre-dénonciation peut être réalisée de manière simplifiée, à savoir la communication au tiers-saisi de la date de remise au prestataire de service postal universel de la dénonciation au saisi, de manière électronique.

Zoals de Ministerraad doet opmerken, vinden de door de verzoekende partijen in hun middelen geformuleerde grieven hun oorsprong niet in de bestreden bepaling, die artikel 44, § 1, 1°, van het BTW-Wetboek opheft, dat de diensten die door de advocaten worden verricht in de uitoefening van hun geregelde werkzaamheid, van de btw vrijstelde, maar in de ontstentenis van voor de advocaten specifieke bepalingen in het BTW-Wetboek, die ertoe zouden strekken het beroepsgeheim van de advocaat te beschermen.
Comme le relève le Conseil des ministres, les griefs formulés par les parties requérantes dans leurs moyens ne trouvent pas leur origine dans la disposition attaquée, qui abroge l'article 44, § 1, 1°, du Code de la TVA exemptant de la TVA les prestations de services exécutées, dans l'exercice de leur activité habituelle, par les avocats, mais dans l'absence de dispositions spécifiques aux avocats dans le Code de la TVA, qui viseraient à protéger le secret professionnel de l'avocat.

De wet zegt weliswaar dat elektronische facturatie enkel mogelijk is als beide partijen akkoord gaan (artikel 53, §2 Wetboek btw: "Het gebruik van een elektronische factuur is toegestaan mits aanvaarding door de afnemer"), maar, om akkoord te kunnen gaan, zouden er geen kosten mogen worden aangerekend als de klant weigert de facturen elektronisch te aanvaarden, anders is er geen sprake meer van vrij gegeven akkoord.
La loi dispose en effet que la facturation électronique n'est possible que lorsque les deux parties y consentent (article 53, §2 du Code de la taxe sur la valeur ajoutée: "L'utilisation d'une facture électronique est soumise à l'acceptation du cocontractant").

2. a) Zouden we geen aanvullend mechanisme in het leven moeten roepen teneinde een aangifte verplicht te stellen op grond van het eenvoudige concept 'fraudemechanismen', dat al gedefinieerd is en een vaste interpretatie kent (artikel 53 van het btw-Wetboek, artikel 327 van het WIB 1992 en voortaan ook de artikelen 318 en 322 van het WIB 1992) in plaats van te verwijzen naar subjectieve en indirecte aanwijzingen zoals de 'ernst' en de 'complexiteit' der feiten? b) Zou die aangifte op grond van de vaststelling van fiscale fraude, die niet noodzakelijk op het bestaan van witwaspraktijken wijst, niet naar een andere overheid dan de CFI kunnen worden overgezonden?
2. a) Ne pourrions-nous nous doter d'un mécanisme complémentaire en imposant une dénonciation sur la simple notion de "mécanismes de fraude", qui connaît d'ores et déjà une définition et une interprétation éprouvée (article 53 Code TVA, 327 CIR 1992 et désormais les articles 318 et 322 CIR 1992) plutôt que de nous référer à des éléments circonstanciels et subjectifs tels que la "gravité" ou la "complexité"? b) Cette dénonciation ne pourrait-elle déboucher devant une autre autorité que la CTIF, reposant sur la découverte de fraude fiscale ne suggérant pas forcément l'existence d'un blanchiment?

- bedrag van de handelingen verricht in België tussen twee leden van eenzelfde BTW-eenheid in de zin van artikel 4, § 2, van het BTW-Wetboek (met inbegrip van de handelingen die overeenkomstig artikel 44 van het BTW-Wetboek van de BTW zouden zijn vrijgesteld als zij buiten de BTW-eenheid waren verricht);
- montant des opérations localisées en Belgique et réalisées entre deux membres d'une même unité T.V. A. au sens de l'article 4, § 2, du Code de la T.V. A (y compris celles qui seraient exemptées de T.V. A. en vertu de l'article 44 du Code de la T.V. A. si elles étaient effectuées en dehors de l'unité T.V. A.);

Antwoord : Overeenkomstig artikel 4, § 2, van het BTW-Wetboek, zouden in België gevestigde personen die juridisch gezien wei zelfstandig zijn, doch financieel, economisch en organisatorisch nauw met elkaar verbonden, voor de toepassing van het BTW-Wetboek als één belastingplichtige kunnen worden aangemerkt.
Réponse : Conformément à l'article 4, § 2, du Code de la TVA, les personnes établies en Belgique, qui sont indépendantes du point de vue juridique mais étroitement liées entre elles sur les plans financier, économique et de l'organisation, pourraient constituer un seul assujetti pour l'application du Code de la TVA.

Uit de uiteenzettingen in de verzoekschriften blijkt dat het Hof wordt verzocht zich uit te spreken over de bestaanbaarheid, met de artikelen 10, 11 en 172, eerste lid, van de Grondwet, in samenhang gelezen met artikel 13 van de richtlijn 2006/112/EG van de Raad van 28 november 2006 « betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde », van het verschil in behandeling dat door artikel 39, a), van de programmawet van 27 december 2006 (I) in het leven wordt geroepen tussen, enerzijds, de publiekrechtelijke instellingen die, als overheden, handelingen verrichten die zijn vrijgesteld van de belasting over de toegevoegde waarde (hierna : btw) krachtens artikel 44 van het btw-Wetboek en, anderzijds, de publiekrechtelijke instellingen die, als overheden, andere handelingen verrichten, in zoverre de eerstgenoemde btw-plichtig zouden zijn, terwijl laatstgenoemde dat niet zouden zijn.
Il ressort des développements des requêtes que la Cour est invitée à statuer sur la compatibilité, avec les articles 10, 11 et 172, alinéa 1, de la Constitution, lus en combinaison avec l'article 13 de la directive 2006/112/CE du Conseil du 28 novembre 2006 « relative au système commun de taxe sur la valeur ajoutée », de la différence de traitement que crée l'article 39, a), de la loi-programme (I) du 27 décembre 2006 entre, d'une part, les organismes de droit public qui accomplissent, en tant qu'autorités publiques, des opérations exemptées de la taxe sur la valeur ajoutée (ci-après : TVA) en vertu de l'article 44 du Code de la TVA et, d'autre part, les organismes de droit public qui, en tant qu'autorités publiques, accomplissent d'autres opérations, en ce que les premiers seraient assujettis à la TVA, tandis que les seconds ne le seraient pas.

« Schenden artikel 9 van het besluit van de Regent van 18 maart 1831, alsook de artikelen 70 en 84 van het BTW-Wetboek, die de tenuitvoerlegging ervan op gerechtelijk vlak zouden verhinderen, in die zin geïnterpreteerd dat zij de rechter die in fiscale zaken uitspraak moet doen over een verwerping door de minister van Financiën of de door hem gedelegeerde ambtenaar van een bezwaarschrift tot vermindering of kwijtschelding van geldboeten van repressieve aard waarin de belastingwetten (met name de artikelen 70, 71, 72 en 84 van het BTW-Wetboek en de bepalingen van de koninklijke besluiten nr. 41 van 30 januari 1987 tot vaststelling van het bedrag van de proportionele fiscale geldboeten op het stuk van de belasting over de toegevoegde waarde en nr. 44 van 21 oktober 1993 tot vaststelling van het bedrag van de niet-proportionele fiscale geldboeten op het stuk van de belasting over de toegevoegde waarde) voorzien, niet toestaan die geldboeten zelf te verminderen of kwijt te schelden, terwijl het voormelde artikel 9 die mogelijkheid wel biedt aan de minister van Financiën, aan wie het de bevoegdheid verleent uitspraak te doen over de verzoeken tot kwijtschelding van geldboeten en van verhogingen van rechten als geldboete, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in samenhang gelezen met artikel 6.1 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden ?
« Interprétés comme ne permettant pas au juge statuant en matière fiscale saisi d'un rejet par le ministre des Finances ou le fonctionnaire délégué par lui d'une réclamation en réduction ou remise d'amendes de nature répressive prévues par les lois d'impôt (notamment par les articles 70, 71, 72 et 84 du code TVA et les dispositions des arrêtés royaux n° 41 du 30 janvier 1987 fixant le montant des amendes fiscales proportionnelles en matière de TVA et n° 44 du 21 octobre 1993 fixant le montant des amendes fiscales non proportionnelles en matière de TVA), de réduire ou de remettre lui-même ces amendes, alors qu'il laisse cette latitude au ministre des Finances à qui il confère le pouvoir de statuer sur les réclamations ayant pour objet la remise d'amendes et d'augmentation de droit à titre d'amende, l'article 9 de l'arrêté du Régent du 18 mars 1831, de même que les articles 70 et 84 du code de la TVA qui empêcheraient sa mise en oeuvre sur le plan judiciaire, violent-ils les articles 10 et 11 de la Constitution, lus en combinaison avec l'article 6.1 de la Convention de sauvegarde des droits de l'homme et des libertés fondamentales ?

Uit de feiten van het geding en uit de motivering van de verwijzende rechter blijkt dat de prejudiciële vragen de grondwettigheid aan de orde stellen van de toenmalige artikelen 43 en 70, § 4, tweede lid, van het BTW-Wetboek, aldus geïnterpreteerd dat die bepalingen een rechtsgrond zouden verschaffen voor het hoofdelijk aansprakelijk stellen voor de voldoening van de belastingen, de geldboeten en de intresten van een leverancier van een belastingplichtige-vergunninghouder die zich ten onrechte op de in artikel 43 bedoelde vrijstelling heeft beroepen en waarbij de leverancier, op onopzettelijke wijze, de hem opgelegde administratieve verplichtingen niet zou zijn nagekomen.
Il ressort des faits de la cause et des motifs énoncés par le juge a quo que les questions préjudicielles portent sur la constitutionnalité des articles 43 et 70, § 4, alinéa 2, du Code de la T.V. A., alors en vigueur, interprétés en ce sens que ces dispositions contiendraient le fondement juridique permettant de rendre solidairement responsable de l'acquittement des taxes, des amendes et des intérêts, le fournisseur d'un assujetti titulaire d'une autorisation lorsque ce dernier a invoqué abusivement la franchise visée à l'article 43 et que le fournisseur, de manière non intentionnelle, n'a pas respecté les obligations administratives qui lui étaient imposées.