Traduction de «bijkomende bewijslast » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

perineale laceratie, ruptuur of scheur als onder O70.0, met bijkomend letsel van | bekkenbodem | tijdens bevalling | perineale laceratie, ruptuur of scheur als onder O70.0, met bijkomend letsel van | perineumspieren | tijdens bevalling | perineale laceratie, ruptuur of scheur als onder O70.0, met bijkomend letsel van | vaginale spieren | tijdens bevalling |
Déchirure ou rupture périnéale comme en O70.0, intéressant aussi:muscles du:périnée | vagin | plancher pelvien | au cours de l'accouchement

perineale laceratie, ruptuur of scheur als onder O70.1, met bijkomend letsel van | anale sfincter | tijdens bevalling | perineale laceratie, ruptuur of scheur als onder O70.1, met bijkomend letsel van | septum rectovaginale | tijdens bevalling | perineale laceratie, ruptuur of scheur als onder O70.1, met bijkomend letsel van | sfincter NNO | tijdens bevalling |
Déchirure ou rupture périnéale comme en O70.1, intéressant aussi:cloison recto-vaginale | sphincter:SAI | anal | au cours de l'accouchement

perineale laceratie, ruptuur of scheur als onder O70.2, met bijkomend letsel van | anaal slijmvlies | tijdens bevalling | perineale laceratie, ruptuur of scheur als onder O70.2, met bijkomend letsel van | rectumslijmvlies | tijdens bevalling |
Déchirure ou rupture périnéale comme en O70.2, intéressant aussi la muqueuseanale | rectale | au cours de l'accouchement

bijkomend twaalfde | bijkomend twaalfde gedeelte
douzième additionnel

bijkomende eis die verbonden is aan ... | bijkomende eis die verbonden is met ...
demande accessoire à ...

bijkomende vergaderperiode | bijkomende voltallige zitting | minizitting
mini-session | période de session additionnelle

bewijslast
charge de la preuve

verlichting van de bewijslast
atténuation de la charge de la preuve

omkering van de bewijslast
renversement de la charge de la preuve

bewijs [ bewijslast ]
preuve [ charge de la preuve ]

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

De rapporteur steunt dit systeem, aangezien de bijkomende bewijslast zo niet voor rekening van de burger komt.
Le rapporteur soutient ce système parce que la charge de la preuve supplémentaire ne pèse pas sur les citoyens.

« Schenden de artikelen 40bis, § 2, 2°, van de Vreemdelingenwet juncto 40ter van de Vreemdelingenwet de artikelen 10, 11 en 191 van de Grondwet, al dan niet in samenhang gelezen met artikel 8 EVRM, doordat zij voor vreemdelingen die een geregistreerd partnerschap hebben aangegaan met een Belgische onderdaan en met name een verklaring van wettelijke samenwoonst hebben afgelegd conform het gestelde in artikel 1476, § 1, van het B.W., een bijkomende bewijslast opleggen inzake het aantonen van een duurzame en stabiele relatie, die het aantonen van een relationele duurtijd kan omvatten, teneinde beschouwd te worden als een familielid van een Belgische onderdaan, daar waar dergelijke bewijslast niet bestaat voor vreemdelingen die gehuwd zijn met Belgische onderdanen ?
« L'article 40bis, § 2, 2°, juncto l'article 40ter, de la loi sur les étrangers viole-t-il les articles 10, 11 et 191 de la Constitution, combinés ou non avec l'article 8 de la Convention européenne des droits de l'homme, en ce qu'il impose aux étrangers qui ont conclu un partenariat enregistré avec un ressortissant belge et ont notamment fait une déclaration de cohabitation légale, conformément au prescrit de l'article 1476, § 1, du Code civil, une charge de preuve supplémentaire en ce qui concerne l'établissement de l'existence d'une relation durable et stable, qui peut comporter l'établissement de l'existence d'une période relationnelle, pour être considéré comme un membre de la famille d'un ressortissant belge, alors que cette charge de preuve n'existe pas pour les étrangers qui sont mariés à des ressortissants belges ?

« Schenden de artikelen 40bis, § 2, 2°, van de Vreemdelingenwet juncto 40ter van de Vreemdelingenwet de artikelen 10, 11 en 191 van de Grondwet al dan niet in samenhang gelezen met artikel 8 EVRM doordat zij voor vreemdelingen die een geregistreerd partnerschap hebben aangegaan met een Belgische onderdaan en met name een verklaring van wettelijke samenwoonst hebben afgelegd conform het gestelde in artikel 1476, § 1, van het B.W., een bijkomende bewijslast opleggen inzake het aantonen van een duurzame en stabiele relatie, die het aantonen van een relationele duurtijd kan omvatten, teneinde beschouwd te worden als een familielid van een Belgische onderdaan, daar waar dergelijke bewijslast niet bestaat voor vreemdelingen die gehuwd zijn met Belgische onderdanen ?
« L'article 40bis, § 2, 2°, juncto l'article 40ter, de la loi sur les étrangers viole-t-il les articles 10, 11 et 191 de la Constitution, combinés ou non avec l'article 8 de la Convention européenne des droits de l'homme, en ce qu'il impose aux étrangers qui ont conclu un partenariat enregistré avec un ressortissant belge et ont notamment fait une déclaration de cohabitation légale conformément au prescrit de l'article 1476, § 1, du Code civil une charge de preuve supplémentaire en ce qui concerne l'établissement de l'existence d'une relation durable et stable, qui peut comporter l'établissement de l'existence d'une période relationnelle, pour être considéré comme un membre de la famille d'un ressortissant belge, alors que cette charge de preuve n'existe pas pour les étrangers qui sont mariés à des ressortissants belges ?

4. De tijd tussen het plaatsvinden van de activiteit en de uitbetaling bedraagt gemiddeld zo'n zeven tot acht maanden : de aanvragers hebben na de activiteit immers twee maanden om de bewijslast binnen te brengen, maar in de praktijk is deze bijna nooit volledig, en dienen bijkomende bewijzen (bijvoorbeeld betalingsbewijzen) opgevraagd te worden.
4. Le délai entre le déroulement de l'activité et le paiement atteint en moyenne sept à huit mois : après l'activité, les demandeurs disposent en effet de deux mois pour introduire le dossier justificatif, mais en pratique, celui-ci est presque toujours incomplet et il faut réclamer des justificatifs supplémentaires (par exemple preuves de paiement).

De asielzoeker heeft ook nog steeds de mogelijkheid om kort na het gehoor op de Dienst Vreemdelingenzaken zelf of met behulp van een advocaat bijkomende elementen in een schriftelijke verklaring voor te brengen en te bezorgen aan het Commissariaat-generaal voor de vluchtelingen en de staatlozen, rekening houdend met de medewerkingsplicht en de bewijslast (Memorie van toelichting bij de wet van 8 mei 2013 tot wijziging van de wet van 15 december 1980 betreffende de toegang tot het grondgebied, het verblijf, de vestiging en de verwijdering van vreemdelingen, van de wet van 12 januari 2007 betreffende de opvang van asielzoekers en van bepaalde andere categorieën van vreemdelingen en van de organieke wet van 8 juli 1976 betreffende de openbare centra voor maatschappelijk welzijn, p. 18)
Le demandeur d'asile a également toujours la possibilité d'invoquer lui-même ou à l'aide de son avocat des éléments supplémentaires dans une déclaration écrite peu après l'audition à l'Office des Etrangers et de les soumettre au Commissariat général aux réfugiés et aux apatrides, compte tenu du devoir de coopération et de la charge de la preuve (exposé des motifs de la loi du 8 mai 2013 modifiant la loi du 15 décembre 1980 sur l'accès au territoire, le séjour, l'établissement et l'éloignement des étrangers, la loi du 12 janvier 2007 sur l'accueil des demandeurs d'asile et de certaines autres catégories d'étrangers et la loi organique du 8 juillet 1976 relative aux centres publics d'aide sociale, p. 18).

Indien met de verwijzing naar « de betaling van welk bedrag dan ook » wordt verwezen naar de strafrechtelijke boeten bedoeld in artikel 57 van het decreet, die kunnen worden opgelegd ongeacht de aard van de weg waarop de overtreding plaatsvindt, dan bestaat er op het vlak van de bewijslast geen onderscheid tussen die strafrechtelijke boeten en de bijkomende forfaitaire bijdrage verschuldigd voor overtredingen op gewestwegen zoals bedoeld in artikel 58, nu deze laatste enkel moet worden opgelegd wanneer een veroordeling op grond van artikel 57 wordt uitgesproken en zonder dat aan andere voorwaarden moet zijn voldaan, zodat er tussen de twee regelingen geen verschil is in de bewijsvoering.
Si le paiement de « quelque montant que ce soit » fait référence aux amendes pénales visées à l'article 57 du décret, qui peuvent être imposées quelle que soit la nature de la voie sur laquelle l'infraction est commise, il n'existe aucune distinction, pour ce qui est de la charge de la preuve, entre ces amendes pénales et la cotisation forfaitaire supplémentaire qui est due en cas d'infraction commise sur les voies régionales, visée à l'article 58, dès lors que celle-ci ne doit être imposée que lorsqu'une condamnation est prononcée sur la base de l'article 57 et sans que d'autres conditions doivent être réunies, de sorte qu'il n'y a pas de différence entre les deux régimes quant à l'administration de la preuve.