Vertaling van "beoogde geen tenlastelegging wegens handel " (Nederlands → Frans) :

Dat dossier beoogde geen tenlastelegging wegens handel in wapens, drugs, diamanten of andere voorwerpen.
Ce dossier ne visait pas une prévention de trafic d’armes, soit de stupéfiants, de diamants ou d’autres objets.

Om te zorgen dat er geen stabiliteitsproblemen worden veroorzaakt door het type omhulling en verpakking, worden de fysieke stabiliteitstests momenteel uitgevoerd met inerte omhullingen en die voor beoogd gebruik in de handel (9).
Afin de s’assurer qu’aucun problème de stabilité n’est induit par le type de conteneur et d’emballage utilisé, des essais de stabilité physique sont actuellement réalisés avec des conteneurs inertes et ceux destinés à être utilisés sur le marché (9).

Artikel 212, eerste lid, bepaalt dat er geen reden tot vervolging is indien « tegen de inverdenkinggestelde generlei bezwaar (lees : « tenlastelegging » ?) bestaat », terwijl artikel 210, tweede lid, achtste streepje, bepaalt dat een beschikking tot buitenvervolgingstelling wordt gewezen « indien er geen voldoende bezwaren voorhanden zijn » en in artikel 212, tweede lid, ook gewag wordt gemaakt van een « beschikking tot buitenvervolgingstelling, wegens ontoereikende bezwaren ».
L'article 212, alinéa 1, dispose qu'il n'y a pas lieu à poursuivre s'il n'existe « aucune charge contre l'inculpé », alors que l'article 210, alinéa 2, 8 tiret, dispose qu'une ordonnance de non-lieu est rendue « s'il n'y a pas de charge suffisante » et que l'article 212, alinéa 2, mentionne lui aussi une « ordonnance de non-lieu, en raison de l'insuffisance des charges ».

4. In tegenstelling tot het aanzetten tot discriminatie, levert het bedrijven ervan volgens de wet van 10 mei 2007 « ter bestrijding van discriminatie tussen vrouwen en mannen » geen strafrechtelijke tenlastelegging op, doch valt het onder mechanismen van burgerlijke aansprakelijkheid, uitgezonderd evenwel discriminatie bedreven door een openbaar officier of ambtenaar (artikel 28), en onder voorbehoud van de bepalingen die in het Strafwetboek zijn ingevoegd bij de artikelen 33 tot 42 van de wet van 10 mei 2007 « ter bestrijding van bepaalde vormen van discriminatie », die de minimale strafmaat voorgeschreven bij sommige bepalingen van het Strafwetboek verhogen « wanneer een van de drijfveren van de misdaad of het wanbedrijf bestaat in de haat tegen, het misprijzen van of de vijandigheid tegen een persoon wegens [onder meer] zijn geslacht » (11) .
4. Contrairement à l'incitation à la discrimination, sa pratique ne fait pas l'objet d'une incrimination pénale par la loi du 10 mai 2007 « tendant à lutter contre la discrimination entre les femmes et les hommes » mais seulement de mécanismes de responsabilité civile, à l'exception toutefois de la discrimination pratiquée par un fonctionnaire ou un officier public (article 28) et sous réserve des dispositions insérées dans le Code pénal par les articles 33 à 42 de la loi du 10 mai 2007 « tendant à lutter contre certaines formes de discrimination », qui augmentent le minimum des peines prévues par certaines dispositions du Code pénal lorsqu'un des mobiles du crime ou du délit est « la haine, le mépris ou l'hostilité à l'égard d'une personne en raison [notamment] de son sexe » (11) .

« 5º het tuchtstelsel voor de burgemeesters, met dien verstande dat de burgemeester, die bij de algemene vergadering van de afdeling administratie van de Raad van State een beroep in hoogste aanleg instelt tegen een tegen hem uitgesproken tuchtsanctie die niet gebaseerd is op zijn kennelijk wangedrag, wegens de niet-naleving van een wet, een decreet of een in artikel 134 van de Grondwet bedoelde regel, een reglement of een administratieve handeling, de Kamer kan verzoeken een prejudiciële vraag te stellen aan het Arbitragehof, dat zal nagaan of de wet, het decreet of de in artikel 134 van de Grondwet bedoelde regel die de grondslag vormt voor het reglement of de administratieve handeling, geen overtreding vormt van artikel 16bis van de bijzondere wet van 8 augustus 1980 tot hervorming der instellingen of artikel 5bis van de bijzondere wet van 12 januari 1989 met betrekking tot de Brusselse instellingen; het Arbitragehof doet uitspraak binnen een termijn van zestig dagen; het beroep van de burgemeester is opschortend; de Raad van State doet uitspraak over het beroep binnen een termijn van zestig dagen vanaf de dag waarop het beroep ingesteld werd; of indien de verwijzing naar het Arbitragehof wordt gevraagd doet de Raad uitspraak binnen zestig dagen na de uitspraak van het Arbitragehof. »
« 5º le régime disciplinaire des bourgmestres, étant entendu que le bourgmestre qui introduit auprès de l'assemblée générale de la section administration du Conseil d'État, un recours en dernier ressort contre la sanction disciplinaire prononcée contre lui et qui n'est pas basée sur son inconduite notoire, pour cause de non-respect d'une loi, d'un décret ou d'un règle visée à l'article 134 de la Constitution, d'un règlement ou d'un acte administratif, peut demander qu'elle pose une question préjudicielle à la Cour d'arbitrage qui vérifiera si la loi, le décret ou la règle visée à l'article 134 de la Constitution qui est à la base du règlement ou de l'acte administratif ne constitue pas une violation de l'article 16bis de la loi spéciale du 8 août 1980 de réformes institutionnelles ou de l'article 5bis de la loi spéciale du 12 janvier 1989 relative aux institutions bruxelloises; la Cour d'arbitrage statue dans un délai de 60 jours; le recours du bourgmestre est suspensif; le Conseil d'État statue sur le recours dans un délai de 60 jours à dater de l'introduction du recours; ou, si le renvoi à la Cour d'arbitrage est demandé, le Conseil d'État statue dans les 60 jours de la décision de la Cour d'arbitrage».

Voor het overige merkt het Hof op dat de door de vzw « Grand Hôpital de Charleroi » overwogen hypothese van een patiënt die de in artikel 2277bis beoogde verjaring zou aanvoeren na de verjaring te hebben gestuit die in artikel 174 van de ZIV-wet wordt beoogd teneinde een betaling te verkrijgen voor de uitgaven waarvan hij is vrijgesteld, zich niet kan voordoen wegens het systeem van de derde-betaler, in het kader waarvan de verjaring door een aangetekend schrijven kan worden gestuit, wat het door de ZIV gedekte deel betreft, waarbij de patiënt geen betaling of terugbetaling kan verkrijgen voor het deel dat hij persoonlijk moet dragen.
Pour le surplus, la Cour relève que l'hypothèse envisagée par l'ASBL « Grand Hôpital de Charleroi » d'un patient qui soulèverait la prescription visée par l'article 2277bis après avoir interrompu la prescription visée par l'article 174 de la loi AMI de manière à obtenir un paiement pour des dépenses dont il est déchargé ne peut se réaliser en raison du système du tiers payant, dans le cadre duquel une interruption de prescription par lettre recommandée est possible, pour ce qui concerne la part couverte par l'AMI, le patient ne pouvant obtenir le paiement ou le remboursement en ce qui concerne la part qu'il doit supporter personnellement.

Is het op grond van artikel 82 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, in voorkomend geval artikel 91, lid 1, sub c, van dit Verdrag, en de op grond van deze voorschriften vastgestelde maatregelen alsook op basis van het kaderbesluit 2005/214/JBZ van de Raad van 24 februari 2005 inzake de toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning op geldelijke sancties toegestaan, dat respectievelijk het beginsel van de wederzijdse erkenning van rechterlijke uitspraken en beslissingen en de maatregelen ter verbetering van de verkeersveiligheid niet worden toegepast op een beslissing over de oplegging van een geldelijke sanctie wegens een volgens het Unierecht als „licht” te kwalificeren inbreuk op de verkeerswetgeving in de omstandigheden van het hoofdgeding, daar de betrokken lidstaat heeft bepaald dat geen rekening dient te worden gehouden met de noodzakelijke voorwaarden voor een beroep bij een met name in strafzaken bevoegde rechter noch met de toepasbaarheid van de nationale regels van procesrecht inzake rechtsmiddelen met betrekking tot de tenlastelegging van een strafbaar feit?
Y a-t-il lieu de conclure que l’article 82 TFUE, et, le cas échéant, également l’article 91, paragraphe 1, sous c), TFUE, ainsi que les mesures adoptées sur le fondement des dispositions précitées et la décision-cadre 2005/214/JAI du Conseil du 24 février 2005 concernant l’application du principe de reconnaissance mutuelle aux sanctions pécuniaires, tolèrent que le principe de reconnaissance mutuelle des décisions judiciaires et jugements ou des mesures prises pour l’amélioration de la sécurité routière ne s’appliquent pas à une décision d’infliger une sanction pécuniaire à la suite d’une infraction routière dans les conditions de l’affaire au principal, cet agissement pouvant être qualifié de «mineur» en droit de l’Union, alors que l’État membre aurait prévu de s’écarter du respect dû à la faculté d’intenter un recours devant une juridiction compétente en matière pénale, et autorisent l’application des modalités procédurales nationales en cas de recours contre l’accusation d’avoir commis une infraction.

Is het op grond van artikel 82 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, in voorkomend geval artikel 91, lid 1, sub c, van dit Verdrag, en de op grond van deze voorschriften vastgestelde maatregelen alsook op basis van het kaderbesluit 2005/214/JBZ van de Raad van 24 februari 2005 inzake de toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning op geldelijke sancties toegestaan, dat respectievelijk het beginsel van de wederzijdse erkenning van rechterlijke uitspraken en beslissingen en de unierechtelijke maatregelen ter verbetering van de verkeersveiligheid volgens de lidstaat — doordat hij in een normatieve handeling heeft bepaald dat geen rekening dient te worden gehouden met de noodzakelijke voorwaarden voor een beroep bij een met name in strafzaken bevoegde rechter noch met de toepasbaarheid van de nationale regels van procesrecht inzake rechtsmiddelen met betrekking tot de tenlastelegging van een strafbaar feit — niet worden toegepast op een beslissing over de oplegging van een geldelijke sanctie waarbij voor de beslissing in de omstandigheden van het hoofdgeding tegelijkertijd het volgende geldt:
Y a-t-il lieu de conclure que l’article 82 TFUE, et, le cas échéant, également l’article 91, paragraphe 1, sous c), TFUE, ainsi que les mesures adoptées sur le fondement des dispositions précitées et la décision-cadre 2005/214/JAI du Conseil du 24 février 2005 concernant l’application du principe de reconnaissance mutuelle aux sanctions pécuniaires, tolèrent que le principe de reconnaissance mutuelle des décisions judiciaires et jugements ou les mesures prises pour l’amélioration de la sécurité routière en droit de l’Union, ne s’appliquent pas, à la discrétion de l’État-membre, alors que celui-ci aurait prévu par un acte normatif de ne pas respecter la faculté d’intenter un recours devant une juridiction compétente en matière pénale, et autorisent l’application des modalités procédurales nationales en cas de recours contre l’accusation d’avoir commis une infraction, eu présence d’une décision d’infliger une sanction pécuniaire à la suite d’une infraction routière, dans les conditions de l’affaire au principal lorsque les éléments suivants sont réunis:

« Geven de voorwaarden die op straffe van nietigheid zijn bepaald in artikel 1057 van het Gerechtelijk Wetboek geen aanleiding tot discriminatie die strijdig is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, al dan niet in samenhang gelezen met artikel 23 ervan en met artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, dat het recht op een eerlijk proces waarborgt, in zoverre de toepassing van de voormelde wettelijke bepaling (artikel 1057 van het Gerechtelijk Wetboek), wegens de voorwaarden die zij zonder onderscheid bepaalt, zou leiden tot een identieke behandeling van sociaal verzekerden, namelijk rechtzoekenden die in hoge mate achtergesteld zijn (en die in artikel 704 van het Gerechtelijk Wetboek specifiek worden beoogd) en die zich in menselijk, sociaal, financieel en medisch opzicht in een situatie bevinden die fundamenteel verschilt van de situatie waarin de andere - minder kwetsbare - rechtzoekenden zich bevinden of geacht worden zich te bevinden, die, in het kader van de procedures van hoger beroep die buiten de in artikel 704 van het Gerechtelijk Wetboek bedoelde zaken vallen, verwikkeld zijn in burgerlijke procedures die onderworpen zijn aan de regels van het Gerechtelijk Wetboek, des te meer omdat de in artikel 704 van het Gerechtelijk Wetboek beoogde sociaal verzekerden die hun beroep aanvankelijk op de meest informele manier konden instellen in eerste aanleg, in zekere zin bedrogen en ontredderd zijn door de vereiste die plots wordt opgelegd door de tekst van artikel 1057 zodra zij hoger beroep aantekenen, terwijl de rechter in hoger beroep, net zoals de rechter in eerste aanleg, een feitenrechter blijft die een identieke rol moet vervullen, namelijk uitspraak doen over het onderwerp van een vordering (een feitelijk resultaat dat wordt nagestreefd) dat wordt omschreven op grond van een geding (een geheel van feiten), waarbij hij ertoe verplicht is, met eerbiediging van de rechten van de verdediging, ...
« Les conditions, édictées à peine de nullité par l'article 1057 du Code judiciaire, n'engendrent-elles pas une discrimination contraire aux articles 10 et 11 de la Constitution, lus isolément ou en combinaison avec son article 23, ainsi qu'avec l'article 6 de la Convention européenne de sauvegarde des droits de l'homme et des libertés fondamentales garantissant le droit à un procès équitable, en ce que l'application de la disposition légale précitée (art. 1057 du C. J.), en raison des conditions qu'elle édicte de manière indistincte, aurait pour effet de traiter de façon identique des assurés sociaux, soit des justiciables particulièrement démunis (spécifiquement visés à l'article 704 du Code judiciaire) et qui se trouvent dans des situations humaines, sociales, financières et médicales fondamentalement différentes de celles que connaissent ou sont présumés connaître les autres justiciables, moins vulnérables, impliqués dans des procédures civiles soumises aux règles du Code judiciaire dans le cadre des procédures d'appel étrangères aux matières visées à l'article 704 du Code judiciaire, et ce d'autant que les assurés sociaux visés à l'article 704 du Code judiciaire qui ont pu introduire initialement leur recours de la manière la plus informelle qui soit en premier degré, se trouvent en quelque sorte trompés et désemparés par l'exigence soudainement posée par le texte de l'article 1057 dès qu'ils interjettent appel, alors que le juge d'appel, à l'instar du juge du premier degré, reste un juge du fond amené à remplir un rôle identique, consistant à statuer sur l'objet d'une demande (un résultat factuel recherché) articulé au départ d'une cause (un édifice de faits) tout en ayant l'obligation, en respectant les droits de la défense, de relever d'office les moyens de droit dont l'application est commandée par les faits spécialement invoqués par les parties au soutien de leurs prétentions ?

Ik geef een eenvoudig voorbeeld: het stappenplan met betrekking tot de mensenrechten, de sociale rechten en de milieurechten die het Europees parlement had geëist, werd opgesteld, maar zonder dat de lokale syndicale verenigingen, namelijk de Colombiaanse vakbonden, werden geraadpleegd. Een ander voorbeeld: de studie over de gevolgen die de Europese Unie eveneens had gevraagd alvorens dit akkoord te sluiten, toont aan dat de door dit akkoord beoogde liberalisering van de handel ten goede zal komen aan twee sectoren die reeds onder vuur liggen in Colombia, namelijk de agro-industrie, in het bijzonder de bananen-, biobrandstoffen- en palmolie-industrie, wegens haar ecologische en sociale gevolgen, en anderzijds de mijnindustrie, waarvan de activiteiten vooral het milieu en de lokale binnenlandse bevolking schade berokkenen.
En voici du reste un simple exemple : La feuille de route que le parlement européen avait exigée sur les droits humains, sociaux et environnementaux a été établie, mais sans aucune consultation des confédérations syndicales locales, à savoir les confédérations colombiennes, et l'étude d'impact que l'Union européenne avait également demandée avant la conclusion de cet accord démontre que la libéralisation commerciale voulue par cet accord de libre-échange va profiter à deux secteurs qui sont déjà sous le feu de la critique en Colombie, à savoir, d'une part, l'agro-industrie de la banane, des agro-carburants et de l'huile de palme pour leurs effets écologiques et sociaux et, d'autre part, l'industrie minière dont les activités affectent principalement l'environnement et les populations indigènes locales.