Vertaling van "belastingschuldige ingestelde " (Nederlands → Frans) :

TERMINOLOGIE

subsidies waartegen een actie kan worden ingesteld
subvention pouvant donner lieu à une action

belastingschuldige
redevable

belastingplichtige | belastingschuldige
redevable

gelijkgestelde belastingschuldige
redevable assimilé

uitspreken over het beroep dat tegen beslissingen is ingesteld
statuer sur les recours formés contre les décisions

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

In zijn arresten van 5 maart 1997 (inzake BVBA Meubles du circuit t. / de ontvanger te Verviers) en 12 juni 1997 (inzake NV Royale belge t. / de ontvanger te Luik 5) heeft het Arbitragehof geoordeeld dat artikel 300, WIB 1992, in die zin geïnterpreteerd dat het de Koning machtigt te bepalen dat de derde-schuldenaar van een belastingschuldige van inkomstenbelastingen, automatisch rechtstreeks schuldenaar voor het totaalbedrag van de door die belastingschuldige verschuldigde belastingen wordt, in alle gevallen waarin die derde niet heeft voldaan aan de verplichtingen om een verklaring te doen die hem worden opgelegd in het kader van tegen de belastingschuldige ingestelde invorderingsprocedures, terwijl dat automatisch karakter in het gemeen recht niet bestaat, strijdig is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet.
Dans ses arrêts des 5 mars 1997 (en cause SPRL Meubles du circuit c/ le receveur à Verviers) et 12 juin 1997 (en cause SA Royale belge c/ le receveur à Liège 5), la Cour d'arbitrage a décidé que l'article 300, CIR 1992, interprété comme autorisant le Roi à prévoir que le tiers débiteur d'un redevable d'impôts sur les revenus sera automatiquement débiteur direct du montant total des impôts dus par ledit redevable, dans tous les cas où le tiers n'aura pas respecté les obligations de déclaration à lui imposées dans le cadre de procédures de recouvrement mues à l'encontre du redevable, alors que ce caractère automatique n'existe pas en droit commun, est contraire aux articles 10 et 11 de la Constitution.

In één van bedoelde rechtzaken is ook de vraag opgeworpen omtrent de verenigbaarheid van artikel 208, § 1, 1º, WIB (thans artikel 300, § 1, 1º, WIB 1992) met de artikelen 6 en 6bis (nu de artikelen 10 en 11) van de Grondwet, in zoverre het de Koning machtigt te bepalen dat de derde, die schuldenaar is van een belastingschuldige, automatisch rechtstreeks schuldenaar is voor het totale bedrag van de door die belastingschuldige verschuldigde belastingen, in alle gevallen waarin de derde niet voldoet aan de verplichtingen om een verklaring te doen die hem worden opgelegd in het kader van de tegen de belastingschuldige ingestelde vervolgingsprocedures.
Dans une des affaires visées, a été soulevée la question de la comptabilité de l'article 208, § 1 , 1º, C.I. R (actuellement article 300, § 1 , 1º, C.I. R. 92) avec les articles 6 et 6bis (actuels articles 10 et 11) de la Constitution, en tant qu'il autorise le Roi à prévoir que le tiers débiteur d'un redevable d'impôt sur les revenus sera automatiquement débiteur direct du montant total des impôts dus par ledit redevable, dans tous les cas où le tiers n'aura pas respecté les obligations de déclaration à lui imposées dans le cadre de procédures de recouvrement mues à l'encontre du redevable.

». c. Bij vonnis van 12 februari 2014 in zake de nv « Mediapub » tegen de gemeente Libramont-Chevigny, waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 13 februari 2014, heeft de Rechtbank van eerste aanleg te Aarlen de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schenden de artikelen 1017, 1018 en 1022 van het Gerechtelijk Wetboek de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre een rechtsplegingsvergoeding ten laste van een gemeente kan worden gelegd wanneer zij in het ongelijk wordt gesteld naar aanleiding van een beroep ingesteld voor de rechtbank van eerste aanleg tegen de beslissing van haar college betreffende het bezwaarschrift van een belastingschuldige met betrekking tot een belasting die zij heeft ingekohierd ?
». c. Par jugement du 12 février 2014 en cause de la SA « Mediapub » contre la commune de Libramont-Chevigny, dont l'expédition est parvenue au greffe de la Cour le 13 février 2014, le Tribunal de première instance d'Arlon a posé la question préjudicielle suivante : « Les articles 1017, 1018 et 1022 du Code judiciaire violent-ils les articles 10 et 11 de la Constitution, en ce qu'une indemnité de procédure peut être mise à charge d'une commune lorsqu'elle succombe suite à un recours exercé devant le Tribunal de première instance à l'encontre de la décision de son collège relative à la réclamation d'un redevable portant sur une taxe qu'elle a enrôlée ?

». b. Bij vonnis van 5 februari 2014 in zake de nv « Editus Luxembourg » tegen de stad Marche-en-Famenne, waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 11 februari 2014, heeft de Rechtbank van eerste aanleg te Aarlen de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schenden de artikelen 1017, 1018 en 1022 van het Gerechtelijk Wetboek de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in zoverre zij het voor een gemeente mogelijk maken een rechtsplegingsvergoeding te genieten wanneer zij in het gelijk wordt gesteld in het kader van een beroep ingesteld voor de rechtbank van eerste aanleg tegen een beslissing van haar college betreffende het bezwaarschrift van een belastingschuldige met betrekking tot een gemeentebelasting ?
». b. Par jugement du 5 février 2014 en cause de la SA « Editus Luxembourg » contre la ville de Marche-en-Famenne, dont l'expédition est parvenue au greffe de la Cour le 11 février 2014, le Tribunal de première instance d'Arlon a posé la question préjudicielle suivante : « Les articles 1017, 1018 et 1022 du Code judiciaire violent-ils les articles 10 et 11 de la Constitution en ce qu'ils permettent à une commune de bénéficier d'une indemnité de procédure lorsqu'elle obtient gain de cause dans le cadre d'un recours exercé devant le Tribunal de première instance à l'encontre d'une décision de son collège relative à la réclamation d'un redevable portant sur une taxe communale ?

Deze opschorting begint met het inleidend verzoek van het administratief beroep en eindigt bij het verstrijken van de termijn waarover de belastingschuldige beschikt om tegen de administratieve beslissing een beroep in te dienen of, wanneer de belastingplichtige een vordering in rechte heeft ingesteld zonder de administratieve beslissing af te wachten (na het verstrijken van de wachttermijn van 6 of 9 maanden in geval van belasting van ambtswege), tot de dag waarop de gerechtelijke beslissing in kracht van gewijsde is gegaan.
Cette suspension débute avec la demande introductive du recours administratif et se termine à l’expiration du délai ouvert au contribuable pour introduire un recours contre la décision administrative ou, lorsque le contribuable a introduit une action en justice sans attendre la décision administrative (après expiration du délai d’attente de 6 ou 9 mois en cas de taxation d’office), au jour où la décision judiciaire est coulée en force de chose jugée.

« Schenden de artikelen 1017, 1018 en 1022 van het Gerechtelijk Wetboek de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in zoverre zij het voor een gemeente mogelijk maken een rechtsplegingsvergoeding te genieten wanneer zij in het gelijk wordt gesteld in het kader van een beroep ingesteld voor de rechtbank van eerste aanleg tegen een beslissing van haar college betreffende het bezwaarschrift van een belastingschuldige met betrekking tot een gemeentebelasting ?
« Les articles 1017, 1018 et 1022 du Code judiciaire violent-ils les articles 10 et 11 de la Constitution en ce qu'ils permettent à une commune de bénéficier d'une indemnité de procédure lorsqu'elle obtient gain de cause dans le cadre d'un recours exercé devant le Tribunal de première instance à l'encontre d'une décision de son collège relative à la réclamation d'un redevable portant sur une taxe communale ?

1992, in samenhang gelezen met de artikelen 2, eerste lid, en 84, § 2, van het W.I. G.B., voert, in de interpretatie die de verwijzende rechter aan die bepalingen geeft, een verschil in behandeling in tussen de personen die de belasting op de automatische ontspanningstoestellen verschuldigd zijn naargelang zij die al dan niet vrijwillig hebben betaald : in het eerste geval ontvangt de belastingschuldige, aan wie de administratie weliswaar belastingvignetten bezorgt, daarvan geen enkel document waarin de mogelijkheden van beroep tegen de administratieve beslissing moeten worden aangegeven, zodat de belastingschuldige geen kennis heeft van de regeling inzake het administratief beroep dat voorafgaat aan het gerechtelijk beroep dat tegen die belasting mogelijk is; in het tweede geval heeft de belastingschuldige een aanslagbiljet ontvangen waarop, overeenkomstig artikel 2, 4°, van de wet van 11 april 1994, onder meer de beroepsmogelijkheden vermeld staan die de belastingschuldige kan aanwenden en die, op grond van artikel 1385undecies van het Gerechtelijk Wetboek, moeten worden uitgeoefend vooraleer een beroep voor de justitiële rechter wordt ingesteld.
1992, lu en combinaison avec les articles 2, alinéa 1, et 84, § 2, du C. T.A.I. R., crée, dans l'interprétation de ces dispositions retenue par le juge a quo, une différence de traitement entre redevables de la taxe sur les appareils automatiques de divertissement suivant qu'ils ont ou non volontairement acquitté le paiement de celle-ci : dans le premier cas, le redevable - auquel l'administration adresse certes des vignettes fiscales - ne reçoit de celle-ci aucun document devant indiquer les recours dont la décision administrative peut faire l'objet, de sorte que le redevable n'est pas informé des modalités d'exercice du recours administratif préalable au recours judiciaire ouvert contre cette imposition; dans le second cas, le redevable a reçu un avertissement-extrait de rôle qui, conformément à l'article 2, 4°, de la loi du 11 avril 1994, mentionne notamment les recours qui sont ouverts au redevable et qui, en vertu de l'article 1385undecies du Code judiciaire, doivent être exercés préalablement à l'introduction d'un recours devant le juge judiciaire.

In zijn arresten van 5 maart 1997 (inzake BVBA Meubles du circuit t./ de ontvanger te Verviers) en 12 juni 1997 (inzake NV Royale belge t./ de ontvanger te Luik 5) heeft het Arbitragehof geoordeeld dat artikel 300, WIB 1992, in die zin geïnterpreteerd dat het de Koning machtigt te bepalen dat de derde-schuldenaar van een belastingschuldige van inkomstenbelastingen, automatisch rechtstreeks schuldenaar voor het totaalbedrag van de door die belastingschuldige verschuldigde belastingen wordt, in alle gevallen waarin die derde niet heeft voldaan aan de verplichtingen om een verklaring te doen die hem worden opgelegd in het kader van tegen de belastingschuldige ingestelde invorderingsprocedures, terwijl dat automatisch karakter in het gemeen recht niet bestaat, strijdig is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet.
Dans ses arrêts des 5 mars 1997 (en cause SPRL Meubles du circuit c/ le receveur à Verviers) et 12 juin 1997 (en cause SA Royale belge c/ le receveur à Liège 5), la Cour d'arbitrage a décidé que l'article 300, CIR 1992, interprété comme autorisant le Roi à prévoir que le tiers débiteur d'un redevable d'impôts sur les revenus sera automatiquement débiteur direct du montant total des impôts dus par ledit redevable, dans tous les cas où le tiers n'aura pas respecté les obligations de déclaration à lui imposées dans le cadre de procédures de recouvrement mues à l'encontre du redevable, alors que ce caractère automatique n'existe pas en droit commun, est contraire aux articles 10 et 11 de la Constitution.

Antwoord : In zijn arresten nrs. 11 en 35 van respectievelijk 5 maart en 12 juni 1997 heeft het Arbitragehof inderdaad voor recht gezegd dat artikel 208, § 1, 1º, van het Wetboek van de Inkomstenbelastingen (thans artikel 300, § 1, 1º, van het Wetboek van de Inkomstenbelastingen 1992 ­ afgekort WIB 92), in die zin geïnterpreteerd dat het de Koning machtigt te bepalen dat de derde schuldenaar van een belastingschuldige van inkomstenbelastingen, automatisch rechtstreekse schuldenaar voor het totaal bedrag van de door die belastingschuldige verschuldigde belastingen wordt, in alle gevallen waarin de derde niet heeft voldaan aan de verplichtingen om een verklaring te doen die hem wordt opgelegd in het kader van tegen de belastingschuldige ingestelde vervolgingsprocedures, strijdig is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet.
Réponse : Dans ses arrêts nº 11 et 35, respectivement des 5 mars et 12 juin 1997, la Cour d'arbitrage énonce effectivement que l'article 208, § 1 , 1º, du Code des impôts sur les revenus (actuellement article 300, § 1 , 1º, du Code des impôts sur les revenus 1992 ­ en abrégé C.I. R. 92), interprété dans le sens que le Roi est autorisé à prévoir que le tiers débiteur d'un redevable d'impôts sur les revenus sera automatiquement débiteur direct du montant total des impôts dus par ledit redevable, dans tous les cas où le tiers n'aura pas respecté les obligations de déclaration qui lui sont imposées dans le cadre de procédures de recouvrement mues à l'encontre du redevable, est contraire aux articles 10 et 11 de la Constitution.

1° Artikel 208, 1, 1°, van het Wetboek van de inkomstenbelastingen, gewijzigd bij de wet van 30 mei 1972 tot aanpassing van dat Wetboek aan het Gerechtelijk Wetboek, in die zin geïnterpreteerd dat het de Koning machtigt te bepalen dat de derde-schuldenaar van een belastingschuldige van inkomstenbelastingen, automatisch rechtstreekse schuldenaar voor het totaalbedrag van de door die belastingschuldige verschuldigde belastingen wordt, in alle gevallen waarin de derde niet heeft voldaan aan de verplichtingen om een verklaring te doen die hem worden opgelegd in het kader van tegen de belastingschuldige ingestelde invorderingsprocedures, terwijl dat automatisch karakter in het gemeen recht niet bestaat, is strijdig met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet.
1° L'article 208, 1er, 1°, du Code des impôts sur les revenus, modifié par la loi du 30 mai 1972 adaptant ce code au Code judiciaire, interprété comme autorisant le Roi à prévoir que le tiers débiteur d'un redevable d'impôts sur les revenus sera automatiquement débiteur direct du montant total des impôts dus par ledit redevable, dans tous les cas où le tiers n'aura pas respecté les obligations de déclaration à lui imposées dans le cadre de procédures de recouvrement mues à l'encontre du redevable, alors que cette automaticité n'existe pas en droit commun, est contraire aux articles 10 et 11 de la Constitution.