Vertaling van "vivo bij muizen " (Nederlands → Frans) :

TERMINOLOGIE

in vivo | in het levende organisme
in vivo

ex-vivo-celkweekmedium
milieu de culture cellulaire ex vivo

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

Er werd een verhoging gezien van de micronucleaire polychromatische erytrocyten in vivo bij muizen die een hoge, toxische dosis cidofovir intraperitoneaal kregen toegediend (≥ 2.000 mg/kg).
Une augmentation de la formation d’érythrocytes polychromatophiles micronucléés a été observée in vivo chez des souris recevant par voie intrapéritonéale une dose élevée et toxique de cidofovir (≥ 2 000 mg/kg).

Fosamprenavir was niet mutageen of genotoxisch in een standaardbatterij van in vitro en in vivo testen. Tijdens langetermijn-carcinogeniteitstudies met fosamprenavir onder muizen en ratten was bij muizen sprake van een verhoogde incidentie van hepatocellulair adenoom en hepatocellulair carcinoom bij blootstellingsniveaus gelijkwaardig aan 0,1 tot 0,3 maal de niveaus die bij de mens voorkomen bij gebruik van 700 mg fosamprenavir plus 100 mg ritonavir tweemaal daags.
- 0,3 fois celui constaté chez l’Homme traité par fosamprénavir (700 mg) et ritonavir (100 mg), deux fois par jour.

Genotoxiciteitsstudies in vitro (Amestest en chromosomale afwijkingen) en in vivo (micronucleustest bij muizen) hebben geen mutageen effect van ambroxolhydrochloride aangetoond. Ambroxolhydrochloride toonde geen tumorigeen potentieel in carcinogeniciteitsstudies bij muizen (50, 200 en 800 mg/kg/d) en ratten (65, 250 en 1000 mg/kg/d) wanneer die gedurende respectievelijk 105 en 116 weken werden behandeld via een voedingsmengsel.
Des études de génotoxicité in vitro (test d’Ames et d’aberration chromosomique) et in vivo (test sur le micronoyau de souris) n’ont pas révélé d’effet mutagène du chlorhydrate d’ambroxol Le chlorhydrate d’ambroxol n'a pas montré de potentiel tumorigène dans des études de carcinogénicité chez la souris (50, 200 et 800 mg/kg/j) et le rat (65, 250 et 1.000 mg/kg/j) lorsque ceux-ci sont traités par mélange alimentaire respectivement pendant 105 et 116 semaines.

Sirolimus was niet mutageen in het in vitro bacteriële reverse-mutatieassay, het chromosomale aberratieassay van ovariumcellen van Chinese hamsters, het forward-mutatieassay van lymfoomcellen van muizen of het in vivo micronucleusassay bij muizen.
Le sirolimus ne s’est pas révélé mutagène lors du test bactérien de mutation inverse in vitro, du test d’aberrations chromosomiques sur cellules ovariennes de hamster chinois, du test de mutation antérograde sur cellules de lymphome de souris ou du test in vivo du micronucleus chez la souris.

Temsirolimus was niet genotoxisch in een reeks van in vitro (bacteriële terugmutatie bij Salmonella typhimurium en Escherichia coli, voorwaartse mutaties bij muizen lymfomacellen en chromosoomafwijkingen bij ovariumcellen van de Chinese hamster) en in vivo (muizen microkern) onderzoeken.
Une batterie de tests tant in vitro (mutation bactérienne inverse sur Salmonella typhimurium et Escherichia coli, mutation directe sur cellules lymphomateuses de souris et aberrations chromosomiques sur cellules ovariennes de hamster chinois) qu'in vivo (micronucleus chez la souris) a démontré l'absence de génotoxicité du temsirolimus.

Darunavir was niet mutageen of genotoxisch in een reeks van in vitro en in vivo tests waaronder de bacteriële reverse mutatie (Ames-test), chromosomale afwijking bij humane lymfocyten en de in vivo micronucleus-test bij muizen.
Le darunavir ne s’est pas avéré être mutagène ou génotoxique au vu d’une batterie de tests in vitro et in vivo incluant le test bactérien de mutation inverse (Ames), le test d’aberration chromosomique sur lymphocytes humains et le test du micronucleus in vivo chez la souris.

De mutageniciteit werd geëvalueerd in zowel in vitro als in vivo studies waaronder: in vitro punt- en/of genmutatiestudies met Salmonella typhimurium en in vivo micronucleus tests bij ratten voor het onderzoek van chromosomale afwijkingen en de dominant letale test bij mannelijke en vrouwelijke muizen.
La mutagénicité a été évaluée tant dans des études in vitro que in vivo, incluant notamment : études sur les mutations géniques et/ou ponctuelles in vitro avec Salmonella typhimurium et tests du micronoyau in vivo chez le rat pour l'étude des anomalies chromosomiques et le test de dominance létale chez les souris mâles et femelles.

Daarentegen hebben onderzoeken in vivo met andere planten met antracenosiden (seneplant) (test chromosoomafwijking op de hepatocyten van ratten, vlekkentest bij muizen, UDS (niet-geprogrammeerde synthese van DNA) in vivo/in vitro) geen genetische effecten aan het licht gebracht.
Par contre, les études in vivo menées avec d’autres plantes à anthracénosides (séné) (essai d’aberration chromosomique sur les hépatocytes de rat, spot test chez la souris, UDS (synthèse non programmée de l’ADN) in vivo/in vitro) n’ont pas mis d’effets génétiques en évidence. On n’a pas relevé d’effets mutagéniques de l’aloe-émodine dans les études menées in vivo (test de micronoyaux sur les cellules de moelle osseuse de souris NMRI, essai d’aberration chromosomique sur moelle osseuse de rats Wistar, spot test chez la souris [DBA/2J x NMRI]).

In los van elkaar staande experimenten met knaagdiermodellen van CML in vivo, voorkwam dasatinib de progressie van chronische CML naar de blastaire crisis en verlengde het de overleving van muizen waarbij van patiënten afkomstige CML-cellijnen op verschillende plaatsen, waaronder het centrale zenuwstelsel, geïmplanteerd waren.
In vivo sur des modèles murins, dasatinib a empêché la progression de la LMC de la phase chronique à la phase blastique et a prolongé la survie des souris porteuses de lignées cellulaires de LMC humaines de multiples origines dont le système nerveux central.

Dasatinib wordt in vivo niet fototoxisch geacht na een enkele orale dosis aan haarloze vrouwelijke muizen. Deze dosis kwam overeen met een blootstelling tot aan driemaal de humane blootstelling als gevolg van de toediening van de geadviseerde therapeutische dosis (gebaseerd op de AUC).
Dasatinib est considéré comme non-phototoxique in vivo après une administration unique orale à des souris glabres femelles, à des expositions allant jusqu'à 3 fois l'exposition chez l'homme après une administration de la dose thérapeutique recommandée (basée sur l'ASC).