Traduction de «verwijzende rechter stelt vast » (Néerlandais → Français) :

De verwijzende rechter stelt vast dat de verwerende partij wel degelijk moet worden beschouwd als “aanvrager” in de zin van artikel 191 van de ZIV-Wet, en vraagt het Hof of de onderworpenheid aan de bedoelde vergoedingen en heffingen die daaruit voortvloeit, in overeenstemming is met het beginsel van gelijkheid en niet-discriminatie.
Le juge a quo constate que la partie défenderesse doit effectivement être considérée comme un “demandeur” au sens de l'article 191 de la loi AMI et demande à la Cour si l'assujettissement aux redevances et cotisations visées qui en découle est conforme au principe de l'égalité et de la non discrimination.

De verwijzende rechter stelt drie prejudiciële vragen over de bestaanbaarheid met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet van artikel 61, § 7, vierde lid, van de wet betreffende de verplichte verzekering voor geneeskundige verzorging en uitkeringen, gecoördineerd op 14 juli 1994.
Le juge a quo pose trois questions préjudicielles au sujet de la compatibilité avec les articles 10 et 11 de la Constitution de l’article 61, § 7, alinéa 4, de la loi relative à l’assurance obligatoire soins de santé et indemnités, coordonnée le 14 juillet 1994.

De verwijzende rechter stelt aan het Hof een vraag over de bestaanbaarheid, met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, van de in het geding zijnde bepaling in zoverre zij een verschil in behandeling onder sociaal verzekerden invoert.
Le juge a quo interroge la Cour sur la compatibilité des articles 10 et 11 de la Constitution de la disposition en cause en tant qu’elle établit une différence de traitement entre assurés sociaux.

Dienvolgens stelt de verwijzende rechter het Hof een vraag over de bestaanbaarheid, met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, van de in het geding zijnde bepaling, wanneer die zo wordt geïnterpreteerd dat ze enkel kan worden toegepast wanneer door het beheerscomité voorwaarden zijn bepaald en die door de bevoegde minister zijn goedgekeurd.
Le juge a quo pose en conséquence une question préjudicielle à la cour concernant la compatibilité, avec les articles 10 et 11 de la Constitution, de la disposition en cause, si celle-ci est interprétée en ce sens qu’elle peut uniquement être appliquée lorsque le comité de gestion a fixé des conditions et que celles-ci ont été approuvées par le ministre compétent.

In een tweede prejudiciële vraag ondervraagt de verwijzende rechter het Hof over de bestaanbaarheid met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, van artikel 167, vierde lid, van de wet van 14 juli 1994, in zoverre het een verschil in behandeling creëert tussen de rechtzoekenden, door de Koning ertoe te machtigen een tarief vast te stellen voor het ereloon en de kosten van de gerechtsdeskundigen, tarief waarvoor de evaluatiecriteria die van toepassing zijn in het gemeen recht, niet gelden.
Dans une seconde question préjudicielle, le juge a quo interroge la Cour sur la compatibilité avec les articles 10 et 11 de la Constitution, de l’article 167, alinéa 4, de la loi du 14 juillet 1994, en ce qu’il crée une différence de traitement entre les justiciables en habilitant le Roi à fixer un tarif des honoraires et frais des experts judiciaires duquel sont absents les critères d’évaluation applicables en droit commun.

Het Arbitragehof stelt vast dat uit de in de vraag gebruikte bewoordingen niet kan worden afgeleid of de rechter zich in de hypothese van de derdebetalersregeling plaatst (art. 97, tweede lid) of erbuiten (art. 97, eerste lid).
La Cour d’arbitrage constate que les termes utilisés par la question ne permettent pas de déterminer si le juge se situe dans l’hypothèse du régime du tiers payant (art. 97, al. 2) ou en dehors de celle-ci (art. 97, al. 1 er ).

Verwijzend naar de adviezen van de Nationale Raad van 20 augustus 1994 (Tijdschrift Nationale Raad, nr. 66 p. 17) en 22 april 1995 (Tijdschrift Nationale Raad, nr. 69, p. 13) stelt de geneesheer-directeur van een landsbond van een ziekenfonds vast dat het niet mogelijk is de functie van huisarts te cumuleren met een voltijdse functie van arts-ambtenaar.
Se référant aux avis du Conseil national des 20 août 1994 (Bulletin du Conseil national, n° 66, p.17) et 22 avril 1995 (Bulletin du Conseil national, n° 69, p. 13), le Médecin-Directeur d'une union de mutualités constate qu'il n'est pas possible de cumuler la fonction de médecin généraliste avec une activité de médecin fonctionnaire à plein temps.

Bovendien stelt de Nationale Raad vast dat de evolutie van de techniek, die gunstig is voor de kwaliteit van de zorg, gepaard gaat met structurele economische verplichtingen die ertoe leiden dat de informatie die uit de medische-beeldvormingsonderzoeken naar voren komt niet altijd ter plaatse gedeeld kan worden door de verwijzende of geconsulteerde arts. Dit blijkt momenteel het geval te zijn in sommige instellingen waar beelden die verkregen werden met behulp van de meest gesofisticeerde onderzoekstechnieken niet gelezen kunnen worden buiten de dienst radiodiagnostiek.
Par ailleurs, le Conseil national constate que l’évolution de la technicité, bénéfique à la qualité des soins, est doublée d’obligations économiques structurelles qui conduisent à ce que l’information révélée par des examens d’imagerie médicale ne puisse pas toujours être partagée sur place par le médecin référent ou consulté, comme cela s’avère être actuellement le cas dans certaines institutions où les images révélées par des techniques d’investigation à la pointe du progrès, ne trouvent pas de possibilité de lecture en dehors du service de radiodiagnostic.