Vertaling van "tweede gerandomiseerde door " (Nederlands → Frans) :

TERMINOLOGIE

Omschrijving: De klachten worden door de patiënt gebracht alsof ze het gevolg zijn van een lichamelijke ziekte van een orgaansysteem of orgaan dat grotendeels of volledig onder autonome innervatie en controle staat, d.w.z. het cardiovasculaire, gastro-intestinale, respiratoire en urogenitale systeem. De klachten zijn doorgaans van twee typen, die geen van beide duiden op een lichamelijke stoornis van het betrokken orgaan of systeem. Ten eerste zijn er klachten op grond van objectieve symptomen van autonome prikkeling, zoals hartkloppingen, zweten, blozen, tremor en de uiting van angst en verontrusting over de mogelijkheid van een lichamelijke ziekte. Ten tweede zijn er subjectieve klachten van niet-specifieke of veranderlijke aard, zoals vluchtige steken en pijnen, branderig, drukkend en beklemd gevoel en gevoelens van opgeblazenheid of opgezetheid die door de patiënt worden toegeschreven aan een specifiek orgaan of orgaansysteem. | Neventerm: | hartneurose | maagneurose | neurocirculatoire asthenie | psychogene vormen van | aerofagie | psychogene vormen van | diarree | psychogene vormen van | dyspepsie | psychogene vormen van | dysurie | psychogene vormen van | flatulentie | psychogene vormen van | hik | psychogene vormen van | hoest | psychogene vormen van | hyperventilatie | psychogene vormen van | irritable bowel syndrome | psychogene vormen van | pylorospasme | psychogene vormen van | toegenomen mictiefrequentie | syndroom van da Costa
Définition: Le patient attribue ses symptômes au trouble somatique d'un système ou d'un organe innervé et contrôlé, en grande partie ou entièrement, par le système neurovégétatif: système cardio-vasculaire, gastro-intestinal, respiratoire, et urogénital. Les symptômes sont habituellement de deux types, aucun des deux n'évoquant un trouble somatique de l'organe ou du système concerné. Le premier type concerne des plaintes en rapport avec des signes objectifs d'un hyperfonctionnement neurovégétatif, par exemple des palpitations, une transpiration, des bouffées de chaleur ou de froid, des tremblements, ainsi que des manifestations traduisant une crainte et un sentiment de détresse quant à la présence possible d'un trouble somatique. Le deuxième type concerne des plaintes subjectives non spécifiques et variables, par exemple des douleurs vagues, des sensations de brûlure, de lourdeur, d'oppression, de gonflement ou d'étirement, attribuées par le patient à un organe ou à un système spécifique. | Asthénie neuro-circulatoire Formes psychogènes de:aérophagie | côlon irritable | diarrhée | dyspepsie | dysurie | flatulence | hoquet | hyperventilation | mictions fréquentes | spasme du pylore | toux | Névrose:cardiaque | gastrique | Syndrome de Da Costa

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

Een tweede gerandomiseerde, door actief bestanddeel gecontroleerde, dubbelblinde en in parallelle groepen uitgevoerde studie heeft aangetoond dat de vaste combinatie van valsartan 160 mg met HCTZ 12,5 mg de controle op de bloeddruk bij patiënten in hogere mate verbeterde dan een monotherapie met valsartan 160 mg.
Lors d’une seconde étude randomisée, contrôlée par la substance active et réalisée en double aveugle dans des groupes parallèles, on a démontré que l'association fixe de valsartan 160 mg et d’HCTZ 12,5 mg permettait d’obtenir un meilleur contrôle de la tension sanguine qu’en cas d’une monothérapie par 160 mg de valsartan.

In een tweede gerandomiseerde gecontroleerde studie, uitgevoerd door dezelfde onderzoekers en recent gepubliceerd, werd intensieve insulinetherapie (behoud van de glykemie tussen 80 en 110 mg/dl) vergeleken met conventionele insulinetherapie (behoud van de glykemie tussen 180 en 200 mg/dl), deze keer bij patiënten die om niet-chirurgische redenen op de intensieve-zorgenafdeling verbleven [ N Engl J Med 2006; 354: 449-61 met editoriaal N Engl J Med 2006; 354: 516-8 ].
Dans une deuxième étude randomisée contrôlée, réalisée par les mêmes investigateurs et publiée récemment, une insulinothérapie intensive (glycémie maintenue entre 80 et 110 mg/dl) a été comparée à une insulinothérapie conventionnelle (glycémie maintenue entre 180 et 200 mg/dl), cette fois chez des patients séjournant aux soins intensifs pour une raison non chirurgicale [ N Engl J Med 2006; 354: 449-61 avec un éditorial N Engl J Med 2006; 354: 516-8 ].

De patiënten werden gerandomiseerd in 3 groepen. Een eerste groep kreeg een hoge dosis colchicine (4,8 mg in totaal: verdeeld over een initiële dosis van 1,2 mg, gevolgd door 0,6 mg elk uur gedurende 6 uur); een tweede groep kreeg een lagere dosis colchicine (1,8 mg in totaal: verdeeld over een initiële dosis van 1,2 mg, gevolgd door een éénmalige dosis van 0,6 mg na 1 uur); de derde groep kreeg placebo.
Trois groupes ont été constitués: un premier groupe qui a reçu des doses élevées de colchicine (4,8 mg répartis en 1,2 mg initialement suivi de 0,6 mg par heure pendant 6 heures), un second groupe traité avec des doses plus faibles (1,8 mg réparti en 1,2 mg initialement suivi de 0,6 mg une heure après) et un troisième groupe placebo.

Zevenhonderdvijftig patiënten werden 1:1 gerandomiseerd naar de behandelingsarmen; zij werden behandeld met ofwel sunitinib in herhaalde cycli van 6 weken, bestaande uit 4 weken waarin dagelijks oraal 50 mg werd toegediend, gevolgd door 2 weken rust (schema 4/2), ofwel IFN-α toegediend als een subcutane injectie van 3 miljoen eenheden (ME) in de eerste week, 6 ME in de tweede week, en 9 ME in de derde week en daarna wekelijks op 3 nietopeenvolgende dagen.
Sept cent cinquante patients ont été randomisés en deux groupes de traitement selon un ratio de 1/1, à savoir un groupe recevant du sunitinib par cycles consécutifs de 6 semaines consistant en l’administration de 50 mg par jour de sunitinib par voie orale pendant 4 semaines, suivie de 2 semaines de fenêtre thérapeutique (schéma 4/2), et un groupe recevant l’IFN-α en injection souscutanée de 3 millions d’unités (MU) la 1 e semaine, 6 MU la 2 e semaine et 9 MU la 3 e semaine et ensuite, chaque semaine suivante, 3 injections effectuées à des jours non consécutifs.

Zevenhonderdvijftig patiënten werden 1:1 gerandomiseerd naar de behandelingsarmen; zij werden behandeld met ofwel sunitinib in herhaalde cycli van 6 weken, bestaande uit 4 weken waarin dagelijks oraal 50 mg werd toegediend, gevolgd door 2 weken rust (schema 4/2), ofwel IFN-α toegediend als een subcutane injectie van 3 miljoen eenheden (ME) in de eerste week, 6 ME in de tweede week en 9 ME in de derde week en daarna wekelijks op 3 nietopeenvolgende dagen.
Sept cent cinquante patients ont été randomisés en deux groupes de traitement selon un ratio de 1/1, à savoir un groupe recevant du sunitinib par cycles consécutifs de 6 semaines consistant en l’administration de 50 mg par jour de sunitinib par voie orale pendant 4 semaines, suivie de 2 semaines de fenêtre thérapeutique (schéma 4/2), et un groupe recevant l’IFN-α en injection souscutanée de 3 millions d’unités (MU) la 1 e semaine, 6 MU la 2 e semaine et 9 MU la 3 e semaine et ensuite, chaque semaine suivante, 3 injections effectuées à des jours non consécutifs. La durée médiane de traitement était de 11,1 mois (durée allant de 0,4 à 46,1 mois) pour le traitement par

In een tweede onderzoek werden bovendien reeds eerder behandelde volwassenen op een stabiel op PI gebaseerd HAART-regime (hoog actief antiretroviraal therapieregime) gerandomiseerd op een eenmaal-daagsregime dat emtricitabine bevatte, gezet of gingen door met hun PI-HAART-regime.
Par ailleurs, dans une seconde étude randomisée, des adultes prétraités et stables bénéficiant d’un protocole de traitement antirétroviral hautement actif (HAART) comprenant un IP recevaient soit un traitement en une prise par jour contenant l’emtricitabine soit poursuivaient le traitement initial (IP-HAART).

In een lange-termijnstudie werden volwassen poliklinische patiënten die hadden gereageerd gedurende een 8-weken durende open trial met venlafaxine verlengde afgifte (75, 150 of 225 mg) gerandomiseerd om ofwel door te gaan met dezelfde venlafaxine verlengde afgiftedosis, ofwel over te stappen op placebo om gedurende 26 weken de kans op relaps te bestuderen. In een tweede lange-termijnstudie werd de werkzaamheid van venlafaxine bij de preventie van het opnieuw optreden van depressieve periodes, over een periode van 12 maanden beoordeeld in een placebogecontroleerde dubbelblinde studie bij volwassen poliklinische patiënten met recidieven van perioden van depressie in engere zin en die, bij de laatste depressieve episode gereageerd hadden op behandeling met venlafaxine (100 tot 200 mg/dag, volgens een b.i.d.schema).
Dans une étude à plus long terme, des patients adultes ambulatoires ayant répondu à un traitement en ouvert de 8 semaines par la venlafaxine à libération prolongée (75, 150, ou 225 mg) ont été randomisés, soit pour poursuivre le traitement à la même posologie de venlafaxine à libération prolongée, soit pour recevoir un placebo, pour une durée d’observation des rechutes pouvant atteindre 26 semaines.

In een tweede poliklinisch onderzoek met een twee weken durende run-in aanloopperiode met placebo, gevolgd door een gerandomiseerde, dubbelblinde, placebogecontroleerde behandelingsperiode van 3 weken met parallelgroep was het percentage patiënten dat een klinisch significante verbetering in zowel de slaapkwaliteit als de alertheid 's morgens vertoonde 26% in de Circadin-groep in vergelijking met 15% in de placebogroep.
Dans une seconde étude chez des patients ambulatoires, comportant une période initiale de préinclusion de 2 semaines sous placebo et une période de traitement de trois semaines, randomisée, en double insu, contrôlée versus placebo et en groupes parallèles, le pourcentage de patients présentant une amélioration cliniquement significative de la qualité du sommeil et de la vigilance matinale était de 26 % dans le groupe sous Circadin et de 15 % dans le groupe sous placebo.

Een adjuvante behandeling met paclitaxel dient dan ook te worden beschouwd als een alternatief voor een verlengde AC-therapie. In een tweede grote klinische studie van adjuvante therapie met een soortgelijke opzet bij patiënten met borstkanker met positieve klieren werden 3.060 patiënten gerandomiseerd naar al dan niet vier kuren van paclitaxel in een hogere dosering van 225 mg/m² gevolgd door vier kuren van AC (NSABP B-28, BMS CA139-270).
Ainsi, le traitement adjuvant par paclitaxel doit être considéré comme une alternative à une prolongation du traitement par AC. Dans une seconde étude clinique de grande envergure portant sur le traitement adjuvant du cancer du sein avec envahissement ganglionnaire (NSABP B-28, BMS CA139-270) et présentant un schéma similaire, 3 060 patientes ont été randomisées pour recevoir ou non 4 cures de paclitaxel à une posologie plus élevée de 225 mg/m² après 4 cures d'AC. À un suivi médian de 64 mois, les patientes recevant le paclitaxel ont présenté une réduction significative du risque de récidive de la maladie de 17 % par rapport aux patientes recevant AC seul (p = 0,006).