Vertaling van "tussen 71 patiënten " (Nederlands → Frans) :

TERMINOLOGIE

Omschrijving: Een stoornis waarin het kind, na een aanvankelijk normale voortgang in taalontwikkeling, zowel receptieve als expressieve taalvaardigheden verliest bij gelijkblijvende intelligentie; het begin van de stoornis gaat samen met paroxismale afwijkingen van het EEG en in de meeste gevallen ook met epileptische insulten. Doorgaans ligt het begin bij een leeftijd tussen drie en zeven jaar, waarbij de vaardigheden verloren gaan in een tijdsbestek van dagen of weken. Het chronologisch verband van het optreden van insulten en het taalverlies is wisselend, waarbij het één enkele maanden tot twee jaar aan het ander voorafgaat (of andersom). Een ontstekingsproces in de hersenen is gesuggereerd als een mogelijke oorzaak voor deze aandoening. Ongeveer tweederde van de patiënten blijft zitten met een min of meer ernstig receptief taaldefect.
Définition: Trouble dans lequel l'enfant, dont le langage s'est auparavant développé normalement, perd ses acquisitions de langage, à la fois sur le versant expressif et réceptif, tout en gardant une intelligence normale. La survenue du trouble s'accompagne d'anomalies paroxystiques à l'EEG et, dans la plupart des cas, de crises d'épilepsie. Le trouble apparaît habituellement entre trois et sept ans, avec perte du langage en quelques jours ou quelques semaines. La succession dans le temps, entre le début des crises épileptiques et la perte du langage, est assez variable, l'une des deux manifestations précédant l'autre (ou inversement) de quelques mois à deux ans. Ce trouble pourrait être dû à un processus encéphalitique inflammatoire. Dans environ deux tiers des cas, les sujets gardent un déficit plus ou moins important du langage (de type réceptif).

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

Een vergelijking van veiligheid tussen 71 patiënten met een leeftijd ≥ 70 jaar (ouderen) en 450 patiënten < 70 jaar die werden behandeld met Teysuno in combinatie met cisplatine in de FLAGSstudie, toonde aan dat de incidentie van alle bijwerkingen met graad 3 of hoger (62% vs 52%), alle ernstige bijwerkingen (30% vs 19%) en de frequentie van voortijdige beëindiging vanwege bijwerkingen van zowel Teysuno als cisplatine (21% vs 12%) hoger bleek te zijn onder patiënten van 70 jaar en ouder.
La comparaison des données de sécurité entre 71 patients d'âge ≥70 ans (patients âgés) et 450 patients d'âge < 70 ans traités avec Teysuno en combinaison avec le cisplatine dans l'étude FLAGS a montré que l'incidence de tous les effets indésirables de degré 3 ou supérieur (62 % vs 52 %) et de tous les effets indésirables graves (30 % vs 19 %), ainsi que le taux d'arrêt prématuré à cause d'effets indésirables de Teysuno et du cisplatine (21 % vs 12 %), étaient supérieurs chez les patients d'âge ≥70 ans.

Non-inferioriteit werd aangetoond tussen fosamprenavir toegediend samen met ritonavir en lopinavir/ritonavir op basis van de verhouding van de patiënten die plasma-HIV-1 RNA-waarden < 400 kopieën/ml bereikten in week 48 (primair eindpunt). In de “Time to loss of virological response (TLOVR)” analyse van de ITT(E) populatie, was het percentage patiënten dat < 400 kopieën/ml bereikte 73% (315/434) in de fosamprenavir met ritonavir-groep vergeleken met 71% (317/444) van de patiënten die lopinavir/ritonavir kregen toegediend, met een 95% betrouwbaarheidsinterval van het verschil van [-4,84%; 7,05%].
Of Virological Response ») pour la population en intention de traiter exposée (ITTe), le pourcentage de patients atteignant des taux plasmatiques d’ARN VIH-1 < 400 copies/ml était de 73 % (315 / 434) dans le groupe fosamprénavir associé au ritonavir comparé à 71 % des patients (317 / 444) recevant lopinavir / ritonavir (intervalle de confiance à 95 % de la différence : [-4,84 % ; 7,05 %]).

Een gerandomiseerde, dubbelblinde studie versus placebo bij 438 patiënten tussen 1 en 17 jaar oud heeft een volledige beheersing van de emesis tijdens de moeilijkste chemotherapiedag aangetoond bij 73% van de patiënten bij i.v.-toediening van ondansetron in een dosering van 5 mg/m² met gelijktijdige toediening van 2 tot 4 mg dexamethason per os en bij 71% van de patiënten bij de toediening van ondansetron in siroopvorm in een dosering van 8 mg + 2 tot 4 mg dexamethason per os op de dagen van chemotherapie. Na de chemotherapie kregen beide groepen 4 mg ondansetron in siroopvorm tweemaal daags gedurende 2 dagen.
Une étude randomisée en double aveugle versus placebo portant sur 438 patients âgés de 1 à 17 ans a montré un contrôle total des épisodes émétiques lors du jour de chimiothérapie le plus difficile chez 73 % des patients, lorsque l’ondansétron était administré en intraveineux à une dose de 5 mg/m² avec administration concomitante per os de 2 à 4 mg de dexaméthasone et chez 71 % des patients, lorsque l’ondansétron était administré sous la forme de sirop à une dose de 8 mg + 2 à 4 mg de dexaméthasone

Een gerandomiseerde, dubbelblinde studie versus placebo bij 438 patiënten tussen 1 en 17 jaar oud heeft een volledige beheersing van de emesis tijdens de moeilijkste chemotherapiedag aangetoond bij 73% van de patiënten bij i.v.-toediening van ondansetron in een dosering van 5 mg/m² met gelijktijdige toediening van 2 tot 4 mg dexamethason per os en bij 71% van de patiënten bij de toediening van ondansetron in siroopvorm in een dosering van 8 mg + 2 tot 4 mg dexamethason per os op de dagen van chemotherapie.
Une étude randomisée en double aveugle versus placebo portant sur 438 patients âgés de 1 à 17 ans a montré un contrôle total des épisodes émétiques lors du jour de chimiothérapie le plus difficile chez 73 % des patients, lorsque l’ondansétron était administré en intraveineux à une dose de 5 mg/m² avec administration concomitante per os de 2 à 4 mg de dexaméthasone et chez 71 % des patients, lorsque l’ondansétron était administré sous la forme de sirop à une dose de 8 mg + 2 à 4 mg de dexaméthasone per os les jours de chimiothérapie.

Een verkennende analyse van DFS in functie van de lymfeklierstatus toonde aan dat letrozol significant superieur was over tamoxifen in het verlagen van het risico op recidief bij patiënten met lymfeklier positieve ziekte (HR 0,71; 95% BI 0,59 - 0,85; P=0,0002), terwijl er geen significant verschil was tussen de behandelingen bij patiënten met lymfeklier negatieve ziekte (HR 0,98; 95% BI 0,77-1,25; P=0,89).
Une analyse exploratrice de la SSM au moyen de l’évaluation du statut ganglionnaire a révélé que l’efficacité du létrozole à réduire le risque de récidives chez les patientes ayant une maladie à ganglions positifs était significativement supérieure à celle du tamoxifène (hazard ratio : 0,71 ; IC à 95 % : 0,59 -0,85 ; P=0,0002). On n’observait aucune différence significative entre les traitements chez les patientes avec une maladie à ganglions négatifs (hazard ratio : 0,98 ; IC à 95 % : 0,77-1,25 ; P= 0,89).

Een verkennende analyse van de ziektevrije overleving op basis van de lymfeklierstatus liet zien dat letrozol significant superieur was aan tamoxifen in het verlagen van het risico op recidief bij patiënten met lymfeklier-positieve ziekte (HR 0,71; 95% CI 0,59, 0,85; p=0,0002), terwijl er geen significant verschil was tussen de behandelingen bij patiënten met lymfeklier-negatieve ziekte (HR 0,98; 95% CI 0,77, 1,25; p=0,89).
Une analyse exploratoire de la survie sans récidive (DFS) en fonction du statut ganglionnaire a montré que le létrozole était significativement supérieur au tamoxifène dans la réduction du risque de récidive chez les patientes souffrant d’un cancer avec envahissement ganglionnaire (RR 0,71 ; IC 95 % 0,59, 0,85 ; p = 0,0002), tandis qu'aucune différence significative entre les traitements n'a été identifiée chez les patientes souffrant d'une maladie sans envahissement ganglionnaire (RR 0,98 ; IC 95 % 0,77, 1,25 ; p = 0,89).