Traduction de «terwijl andere patiënten » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

Omschrijving: Een stoornis die wordt gekenmerkt door twee of meer episoden waarin het niveau van stemming en activiteit van de betrokkene belangrijk is verstoord, terwijl de ontregeling de ene keer kan bestaan uit een stemmingsverhoging en toegenomen energie en activiteit (hypomanie of manie) en de andere keer uit een stemmingsverlaging en afgenomen energie en activiteit (depressie). Ook patiënten die lijden aan herhaalde episoden van alleen maar hypomanie of manie worden geklasseerd als bipolair. | manisch-depressieve psychose | manisch-depressieve reactie | manisch-depressieve ziekte
Définition: Trouble caractérisé par deux ou plusieurs épisodes au cours desquels l'humeur et le niveau d'activité du sujet sont profondément perturbés, tantôt dans le sens d'une élévation de l'humeur et d'une augmentation de l'énergie et de l'activité (hypomanie ou manie), tantôt dans le sens d'un abaissement de l'humeur et d'une réduction de l'énergie et de l'activité (dépression). Les épisodes récurrents d'hypomanie ou de manie sont classés comme bipolaires. | maladie | psychose | réaction | maniaco-dépressive

behoefte aan hulp thuis terwijl geen ander lid van huishouden in staat is zorg te verlenen
Besoin d'assistance à domicile, aucun autre membre du foyer n'étant capable d'assurer les soins

Omschrijving: Een stoornis waarin het kind, na een aanvankelijk normale voortgang in taalontwikkeling, zowel receptieve als expressieve taalvaardigheden verliest bij gelijkblijvende intelligentie; het begin van de stoornis gaat samen met paroxismale afwijkingen van het EEG en in de meeste gevallen ook met epileptische insulten. Doorgaans ligt het begin bij een leeftijd tussen drie en zeven jaar, waarbij de vaardigheden verloren gaan in een tijdsbestek van dagen of weken. Het chronologisch verband van het optreden van insulten en het taalverlies is wisselend, waarbij het één enkele maanden tot twee jaar aan het ander voorafgaat (of andersom). Een ontstekingsproces in de hersenen is gesuggereerd als een mogelijke oorzaak voor deze aandoening. Ongeveer tweederde van de patiënten blijft zitten met een min of meer ernstig receptief taaldefect.
Définition: Trouble dans lequel l'enfant, dont le langage s'est auparavant développé normalement, perd ses acquisitions de langage, à la fois sur le versant expressif et réceptif, tout en gardant une intelligence normale. La survenue du trouble s'accompagne d'anomalies paroxystiques à l'EEG et, dans la plupart des cas, de crises d'épilepsie. Le trouble apparaît habituellement entre trois et sept ans, avec perte du langage en quelques jours ou quelques semaines. La succession dans le temps, entre le début des crises épileptiques et la perte du langage, est assez variable, l'une des deux manifestations précédant l'autre (ou inversement) de quelques mois à deux ans. Ce trouble pourrait être dû à un processus encéphalitique inflammatoire. Dans environ deux tiers des cas, les sujets gardent un déficit plus ou moins important du langage (de type réceptif).

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

Zoals reeds eerder vermeld, stelt men vast dat de doeltreffende dosis voor methadon zich bij de meeste patiënten bevindt tussen 60 en 100 mg, maar bij bepaalde patiënten volstaat een lagere dosis, terwijl andere patienten een hogere dosis vereisen.
Si comme recommandé précédemment, on constate qu’habituellement, les doses efficaces de méthadone se situent entre 60 et 100 mg, certains patients sont suffisamment monitorés avec une plus faible dose et d’autres nécessitent des doses plus élevées.

Chemotherapie komt doorgaans niet als eerste behandeling in aanmerking. Chemotherapie bij strottenhoofdkanker kan ook een palliatieve behandeling zijn voor patiënten bij wie de ziekte in een gevorderd stadium ontdekt wordt of bij wie nieuwe tumorcellen in het eerder behandelde gebied zijn vastgesteld, terwijl andere behandelmethoden niet meer mogelijk zijn.
Face au cancer du larynx, la chimiothérapie peut aussi être un traitement palliatif destiné aux patients chez lesquels la maladie est découverte à un stade avancé, chez qui on constate la persistance de cellules tumorales dans une région déjà précédemment traitée ou lorsque les autres méthodes de traitement ne sont plus possibles.

Sommige artsen zijn van oordeel van MS-patiënten alleen mogen worden gevaccineerd als het absoluut noodzakelijk is, terwijl andere specifieke vaccinaties aanbevelen.
Certains professionnels soutiennent que les personnes atteintes de SEP ne devraient être vaccinées qu’en cas de nécessité absolue, tandis que d’autres recommandent des vaccins particuliers.

Stakeholders bevestigden immers dat sommige criteria breed interpreteerbaar zijn (mogelijks resulterend in het opnemen van patiënten met niet-ernstige brandwonden in de brandwonden centra) terwijl andere criteria te strikt zijn (mogelijks resulterend in het bemoeilijken van de opname van een patiënt met ernstige brandwonden in een brandwondencentrum).
Les stakeholders ont confirmé que certains critères sont trop larges (pouvant résulter à l’admission de patients non sévèrement brûlés dans les centres de traitement des grands brûlés) alors que d’autres critères sont trop restrictifs (compromettant l’admission de patients gravement brûlés dans les centres de traitement des grands brûlés).

Er wordt een voordeel beschreven voor de lage dosissen (l0 tot 20 mg per dag), terwijl andere patiënten veel hogere dosissen nodig hebben om een evenwicht te bereiken.
On décrit un bénéfice pour des doses faibles (10 à 20 mg par jour), alors que d'autres patients ont besoin de doses beaucoup plus élevées pour être équilibrés.

Er werd een voordeel beschreven voor lage dosissen (10 tot 20 mg per dag), terwijl andere patiënten hogere dosissen van meer dan 100 mg per dag nodig hebben om een evenwicht te bereiken.
On a décrit un bénéfice pour des doses faibles (10 à 20 mg par jour), alors que d'autres patients ont besoin de doses supérieures à 100 mg par jour pour être équilibrés.

Door remming van het enzym renine, remt aliskiren het RAAS aan het begin van de cascade, waardoor de omzetting van angiotensinogeen tot angiotensine I wordt voorkomen en de angiotensine I en angiotensine II spiegels afnemen. Terwijl andere middelen met een remmende werking op het RAAS (ACE-remmers en angiotensine II-receptorblokkers (ARB’s)) een compenserende verhoging van de plasmarenineactiviteit (PRA) veroorzaken, zorgt een behandeling met aliskiren bij hypertensieve patiënten voor een daling van de PRA met ongeveer 50 tot 80%.
En inhibant l’enzyme rénine, l’aliskiren inhibe le SRAA au point d’activation, en bloquant la conversion de l’angiotensinogène en angiotensine I et en réduisant les taux d’angiotensine I et d’angiotensine II. Alors que d’autres inhibiteurs du SRAA (IEC et antagonistes des récepteurs de l’angiotensine II (ARAII)) entraînent, par compensation, une élévation de l’activité rénine plasmatique (ARP), le traitement par l’aliskiren diminue l’ARP d’environ 50 à 80 % chez les patients hypertendus.

Door remming van het enzym renine, remt aliskiren het RAAS aan het begin van de cascade, waardoor de omzetting van angiotensinogeen tot angiotensine I wordt voorkomen en de angiotensine I en angiotensine II spiegels afnemen. Terwijl andere middelen met een remmende werking op het RAAS (angiotensin-converting-enzyme-remmers (ACE-remmers) en angiotensine II-receptorblokkers (ARB’s)) een compenserende verhoging van de plasmarenineactiviteit (PRA) veroorzaken, zorgt een behandeling met aliskiren bij hypertensieve patiënten voor een daling van de PRA met ongeveer 50 tot 80%.
En inhibant l’enzyme rénine, l’aliskiren inhibe le SRAA au point d’activation, en bloquant la conversion de l’angiotensinogène en angiotensine I et en diminuant les taux d’angiotensine I et d’angiotensine II. Alors que d’autres inhibiteurs du SRAA (inhibiteurs de l’enzyme de conversion de l’angiotensine (IEC) et antagonistes des récepteurs de l’angiotensine II (ARAII)) entraînent, par compensation, une élévation de l’activité rénine plasmatique (ARP), le traitement par l’aliskiren diminue l’ARP d’environ 50 à 80 % chez les patients hypertendus.

Ondanks de vele positieve punten blijven verschillende aspecten in de werking van de referentiecentra problematisch: grote geografische afstand voor vele patiënten, lange wachttijden, de motivatie van een aantal patiënten die niet zozeer op therapie en verbetering gericht is maar eerder op het vervullen van een aantal administratieve plichten met het oog op het bekomen van een uitkering, geen of ontoereikende individuele therapie terwijl de wetenschappelijke kennis betreffende de groepstherapieën zeer beperkt is, onvoldoende contact met huisartsen en kinesitherapeuten, ontoereikende opleiding van andere zorgactoren, te weinig banden met de externe psychotherapeuten en vooral een leemte in de conceptualisering en het opzetten van zorgnetwerken voor de toekomst.
Malgré les nombreux points positifs, plusieurs aspects restent problématiques dans le fonctionnement des centres de référence : grande distance géographique pour de nombreux patients, longs délais d’attente, motivation de nombreux patients moins dirigée vers la thérapie et l’amélioration que vers la réponse aux exigences administratives en vue d’obtenir une allocation, absence ou insuffisance de thérapie individuelle alors que les connaissances scientifiques relatives aux thérapies de groupe sont très limitées, contacts insuffisants avec la médecine générale et les kinésithérapeutes, formation insuffisante d’autres acteurs de soins, trop peu de liens avec des psychothérapeutes extérieurs et surtout lacune dans la conceptualisation et le développement de réseaux de soins pour l’avenir.

Volgens de huidige klinische gegevens is het voor de overgrote meerderheid van de voor autologe doeleinden bewaarde eenheden onwaarschijnlijk dat zij ooit zullen worden gebruikt, terwijl zij andere patiënten (die niet met die gezinnen verwant zijn) direct ten bate zouden zijn gekomen in het kader van een duidelijke medische indicatie.
D’après les données cliniques actuelles, la grande majorité des unités stockées à des fins autologues ne seront probablement jamais utilisées, alors qu’elles auraient directement pu être bénéfiques à d’autres patients (non apparentés aux familles) pour lesquels une indication médicale claire existait.