Vertaling van "pectoris wanneer β-blokkers " (Nederlands → Frans) :

Ivabradine (Procoralan®) is een geneesmiddel van een nieuwe klasse, dat volgens de bijsluiter aangewezen is voor de chronische behandeling van angina pectoris wanneer β-blokkers niet verdragen worden of gecontra-indiceerd zijn (beschikbaar sinds september 2007).
L’ivabradine (Procaralan®) est un médicament d’une nouvelle classe indiqué selon la notice pour le traitement chronique de l’angine de poitrine en cas d’intolérance ou de contre-indication aux-bloquants (disponible depuis septembre 2007).

Ivabradine (Procoralan®) is een geneesmiddel van een nieuwe klasse, dat volgens de bijsluiter aangewezen is voor de chronische behandeling van angina pectoris wanneer ß-blokkers niet verdragen worden of gecontra-indiceerd zijn (beschikbaar sinds september 2007).
L’ivabradine (Procaralan®) est un médicament d’une nouvelle classe indiqué selon la notice pour le traitement chronique de l’angine de poitrine en cas d’intolérance ou de contre-indication aux ß-bloquants (disponible depuis septembre 2007).

Bij patiënten met angina pectoris vermindert de blokkering van de β1-receptoren de hartactiviteit en doet bijgevolg de zuurstofbehoefte dalen.
Chez les patients atteints d'angine de poitrine, le blocage des récepteurs β 1 diminue l'activité du cœur et, par conséquent, les besoins en oxygène.

Volgens de recente aanbevelingen van het National Institute for Health and Clinical Excellence (NICE) kan ivabradine overwogen worden bij patiënten met chronisch stabiel hartfalen (NYHA II tot IV; ejectiefractie ≤ 35 %) met hartfrequentie ≥ 75 slagen/minuut ondanks een optimale standaardbehandeling (β-blokkers, ACE-inhibitoren, aldosteronantagonisten) of wanneer β-blokkers gecontraindiceerd zijn of niet verdragen worden.
D’après les recommandations récentes du National Institute for Health and Clinical Excellence (NICE), l’ivabradine peut être envisagée chez les patients atteints d’une insuffisance cardiaque chronique stable (classe NYHA de II à IV; fraction d’éjection ≤ 35%) avec une fréquence cardiaque ≥ 75 battements/minute malgré un traitement standard optimalisé (β-bloquants, IECA, antagonistes de l’aldostérone) ou en cas de contre-indication ou d’intolérance aux β-bloquants.

Naast deze vier belangrijkste klassen, kunnen andere geneesmiddelen zoals de nitraten en de calciumantagonisten (vooral verapamil en diltiazem) nuttig zijn in de aanpak van symptomen van angor of van risicofactoren zoals hypertensie wanneer ß-blokkers of ACE-inhibitoren niet verdragen worden.
Outre ces quatre classes thérapeutiques principales, d’autres médicaments tels les dérivés nitrés et les antagonistes du calcium (surtout le vérapamil et le diltiazem) peuvent être utiles dans la prise en charge des symptômes d’angor ou de facteurs de risque tels l’hypertension en cas d’intolérance aux ß-bloquants et aux IECA.

Voorzichtigheid is geboden wanneer bèta-blokkers toegediend worden aan patiënten behandeld met antidiabetica aangezien, bij langdurig vasten, een hypoglycemie kan optreden waarvan sommige symptomen (tachycardie, tremor) gemaskeerd kunnen zijn.
La prudence est de mise en cas d’administration de bêta-bloquants à des patients traités par antidiabétiques car, en cas de jeûne prolongé, il existe un risque de survenue d’une hypoglycémie, dont certains symptômes (tachycardie, tremblements) peuvent être masqués.

Adrenaline en andere sympathomimetica (b.v. aanwezig in antitussiva, neus- en oogdruppels) kunnen hypertensieve reacties veroorzaken wanneer ze gebruikt worden in combinatie met β-blokkers, maar dit risico is kleiner in therapeutische doses met selectieve β 1 -blokkers dan met de niet selectieve β-blokkers.
L'adrénaline et d'autres sympathomimétiques (p.ex. ceux contenus dans les antitussifs, les gouttes nasales et ophtalmiques) peuvent provoquer des réactions hypertensives lorsqu'ils sont utilisés en même temps que les ß- bloquants, mais ce risque est moindre à doses thérapeutiques avec les ß1-bloquants sélectifs qu'avec les ß-bloquants non sélectifs.

Wanneer medicamenteuze behandeling van de hypertensie aangewezen is, blijft een diureticum of, op basis van vroegere studies, een β-blokker de eerste keuze, tenzij er specifieke redenen zijn om een ander middel te verkiezen; dit laatste zal slechts voor een minderheid van de patiënten het geval zijn.
Lorsqu’un traitement médicamenteux de l’hypertension est indiqué, un diurétique ou, sur base d’études antérieures, un β-bloquant reste le premier choix, à moins qu’il n’existe une raison spécifique pour choisir un autre médicament, ce qui ne sera le cas que pour une minorité de patients.

Verdere analyse van deze twee studies suggereerde een gunstig effect op de mortaliteit wanneer naast amiodaron ook een ß-blokker werd toegediend, maar bijkomende studies zijn noodzakelijk.
Des analyses ultérieures de ces deux études ont suggéré un effet favorable sur la mortalité lorsqu’un ß-bloquant était associé à l’amiodarone, mais des études complémentaires sont nécessaires.

Verdere analyse van deze twee studies suggereerde een gunstig effect op de mortaliteit wanneer naast amiodaron ook een β-blokker werd toegediend, maar bijkomende studies zijn noodzakelijk.
Des analyses ultérieures de ces deux études ont suggéré un effet favorable sur la mortalité lorsqu’un β-bloquant était associé à l’amiodarone, mais des études complémentaires sont nécessaires.