Vertaling van "ml min hartfalen patiënten " (Nederlands → Frans) :

TERMINOLOGIE

Omschrijving: Een stoornis waarin het kind, na een aanvankelijk normale voortgang in taalontwikkeling, zowel receptieve als expressieve taalvaardigheden verliest bij gelijkblijvende intelligentie; het begin van de stoornis gaat samen met paroxismale afwijkingen van het EEG en in de meeste gevallen ook met epileptische insulten. Doorgaans ligt het begin bij een leeftijd tussen drie en zeven jaar, waarbij de vaardigheden verloren gaan in een tijdsbestek van dagen of weken. Het chronologisch verband van het optreden van insulten en het taalverlies is wisselend, waarbij het één enkele maanden tot twee jaar aan het ander voorafgaat (of andersom). Een ontstekingsproces in de hersenen is gesuggereerd als een mogelijke oorzaak voor deze aandoening. Ongeveer tweederde van de patiënten blijft zitten met een min of meer ernstig receptief taaldefect.
Définition: Trouble dans lequel l'enfant, dont le langage s'est auparavant développé normalement, perd ses acquisitions de langage, à la fois sur le versant expressif et réceptif, tout en gardant une intelligence normale. La survenue du trouble s'accompagne d'anomalies paroxystiques à l'EEG et, dans la plupart des cas, de crises d'épilepsie. Le trouble apparaît habituellement entre trois et sept ans, avec perte du langage en quelques jours ou quelques semaines. La succession dans le temps, entre le début des crises épileptiques et la perte du langage, est assez variable, l'une des deux manifestations précédant l'autre (ou inversement) de quelques mois à deux ans. Ce trouble pourrait être dû à un processus encéphalitique inflammatoire. Dans environ deux tiers des cas, les sujets gardent un déficit plus ou moins important du langage (de type réceptif).

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

Tijdens 4 uur hemodialyse daalde de plasmaconcentratie van lisinopril gemiddeld met 60 %, bij een dialyseklaring tussen 40 en 55 ml/min. Hartfalen Patiënten met hartfalen vertonen een sterkere blootstelling aan lisinopril vergeleken met gezonde personen (een gemiddelde toename van de AUC met 125 %), maar op basis van de urinebepaling voor lisinopril is de absorptie ongeveer 16 % lager dan bij gezonde personen.
Au bout de 4 heures d'hémodialyse, les concentrations plasmatiques en lisinopril diminuaient en moyenne de 60 %, avec une clairance sous dialyse comprise entre 40 et 55 ml/min.

Er is onvoldoende therapeutische ervaring met losartan bij patiënten met hartfalen en een gelijktijdig bestaande ernstige nierfunctiestoornis, bij patiënten met ernstig hartfalen (NYHAklasse IV) en bij patiënten met hartfalen en symptomatische levensbedreigende hartritmestoornissen.
L’expérience clinique du losartan chez les patients présentant une insuffisance cardiaque avec insuffisance rénale sévère, chez les patients présentant une insuffisance cardiaque sévère (classe IV de la NYHA) mais aussi chez les patients présentant une insuffisance cardiaque et une arythmie cardiaque symptomatique menaçant le pronostic vital est limitée.

Er is onvoldoende therapeutische ervaring met losartan bij patiënten met hartfalen en concomitante ernstige nierinsufficiëntie, bij patiënten met ernstig hartfalen (NYHAklasse IV) en bij patiënten met hartfalen en symptomatische, levensbedreigende hartritmestoornissen. Daarom is voorzichtigheid geboden bij gebruik van losartan in die patiëntengroepen.
L’expérience thérapeutique est insuffisante concernant l’utilisation de losartan chez les patients ayant une insuffisance cardiaque et une insuffisance rénale sévère concomitante, chez les patients ayant une insuffisance cardiaque sévère (classe NYHA IV) ainsi que

Er is onvoldoende therapeutische ervaring met losartan bij patiënten met hartfalen en een gelijktijdig bestaande ernstige nierfunctiestoornis, bij patiënten met ernstig hartfalen (NYHA-klasse IV) en bij patiënten met hartfalen en symptomatische levensbedreigende hartritmestoornissen.
L’expérience clinique du losartan chez les patients présentant une insuffisance cardiaque avec insuffisance rénale sévère, chez les patients présentant une insuffisance cardiaque sévère (classe IV de la NYHA) mais aussi chez les patients présentant une insuffisance cardiaque et une arythmie cardiaque symptomatique menaçant le pronostic vital est limitée.

Gebruik bij patiënten met hartfalen Uit hemodynamische studies en op inspanning gebaseerde gecontroleerde klinische onderzoeken onder patiënten met NYHA klasse II-IV hartfalen is gebleken dat amlodipine niet leidde tot klinische verslechtering zoals gemeten via inspanningstolerantie, linkerventrikelejectiefractie en klinische symptomen. Uit een placebo-gecontroleerd onderzoek (PRAISE) dat was opgezet om patiënten met NYHA klasse III-IV hartfalen - die digoxine, diuretica en ACE-remmers kregen - te evalueren, is gebleken dat
Une étude contrôlée versus placebo (PRAISE) destinée à évaluer des patients présentant une insuffisance cardiaque de classe NYHA III-IV traités par digoxine, diurétiques et IEC a montré que l'amlodipine n'entraîne pas d'augmentation du risque de mortalité ou de morbimortalité.

Volgens de onderzoekers zijn de conclusies als volgt (1) Bij patiënten met niet-ischemisch hartfalen heeft een statine geen zin (2) Bij patiënten met ischemisch hartfalen dient het voordeel van een statine te worden afgewogen tegenover bv. de reeds belastende polymedicatie en de therapietrouw; daarbij dient prioriteit te worden gegeven aan de medicatie met bewezen effect op de mortaliteit bij patiënten met hartfalen zoals ACE-inhibitoren en ß-blokkers.
D’après les investigateurs, les conclusions sont les suivantes (1) Chez les patients atteints d’insuffisance cardiaque non ischémique, l’administration d’une statine ne se justifie pas (2) Chez les patients atteints d’insuffisance cardiaque ischémique, l’avantage d’une statine doit être mis en balance avec p.ex. la polymédication déjà contraignante et l’observance du traitement; la priorité doit être donnée ici aux médicaments ayant un effet prouvé sur la mortalité chez des patients atteints d’insuffisance cardiaque, tels que des IECA et des ß-bloquants.

Daarom moeten de plasmaconcentraties van het kalium en de creatinineklaringwaarden zorgvuldig worden gecontroleerd. Vooral patiënten met hartfalen en een creatinineklaring tussen 30-50 ml/min moeten zorgvuldig worden gecontroleerd. Gelijktijdig gebruik van losartan en kaliumsparende diuretica, kaliumsupplementen en zoutvervangers met kalium wordt niet aanbevolen (zie rubriek 4.5).
Les concentrations plasmatiques de potassium ainsi que la clairance de la créatinine devront donc être étroitement surveillées, en particulier chez les patients atteints d'insuffisance cardiaque et ayant une clairance de la créatinine comprise entre 30 et 50 ml/m.

Daarom moeten de plasmaconcentraties van het kalium en de creatinineklaringwaarden zorgvuldig worden gecontroleerd. Vooral patiënten met hartfalen en een creatinineklaring tussen 30-50 ml/min moeten zorgvuldig worden gecontroleerd.
Les concentrations plasmatiques de potassium ainsi que la clairance de la créatinine devront donc être étroitement surveillées, en particulier chez les patients atteints d'insuffisance cardiaque et ayant une clairance de la créatinine comprise entre 30 et 50 ml/mn.

Een post-hocanalyse van de bekomen resultaten in een subgroep van patiënten met hartfrequentie ≥ 75 slagen/ minuut suggereert echter een vermindering van het primair eindpunt (combinatie van cardiovasculaire mortaliteit en hospitalisatie omwille van verergering van hartfalen) en van bepaalde secundaire eindpunten zoals totale mortaliteit, cardiovasculaire mortaliteit, mortaliteit door hartfalen en hospitalisatie omwille van hartfalen.
Une analyse posthoc des résultats obtenus dans un sous-groupe de patients qui avaient une fréquence cardiaque ≥ 75 battements/minute suggère toutefois une diminution du critère d’évaluation primaire (combinaison de mortalité cardio-vasculaire et d’hospitalisation pour aggravation de l’insuffisance cardiaque) ainsi que de certains critères d’évaluation secondaires tels que la mortalité totale, la mortalité cardio-vasculaire, la mortalité par insuffisance cardiaque et l’hospitalisation pour insuffisance cardiaque.

In de artikels over omega-3-vetzuren (bv. docosahexa-eenzuur of DHA, eicosapenta-eenzuur of EPA) in de Folia van februari 2010 en maart 2011 was de conclusie dat er enige evidentie is van een beperkt gunstig effect op de cardiovasculaire morbiditeit en/of mortaliteit bij patiënten die recent (d.w.z. binnen de laatste 3 maanden) een myocardinfarct hebben doorgemaakt en bij patiënten met chronisch hartfalen, maar dat er veel onzekerheden bleven bestaan; bij personen zonder recent infarct of zonder hartfalen was er te weinig evidentie om het gebruik van omega-3-vetzuur-supplementen aan te moedigen.
Dans les articles parus dans les Folia de février 2010 et de mars 2011 sur les acides gras oméga-3 (tels que l’acide docosahexaénoïque ou DHA, l’acide eicosapentaénoïque ou EPA), la conclusion était qu’il existait quelques preuves d’un effet positif limité sur la morbidité et/ou mortalité cardio-vasculaire chez les patients qui avaient fait récemment un infarctus du myocarde (c.-à-d. dans les 3 mois précédents) et chez les patients insuffisants cardiaques chroniques, mais que de nombreuses incertitudes subsistaient; chez les personnes sans infarctus récent ou sans insuffisance cardiaque, il n’y avait pas suffisamment de preuves pour encourager l’utilisation de suppléments d’acides gras oméga-3. Suite à la publication de données récentes, il semble utile de réévaluer ces conclusions.