Traduction de «hof geoordeeld » (Néerlandais → Français) :

In een aantal arresten, waaronder het arrest Herrera (zaak C-466/04), heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: het Hof) geoordeeld dat bij een voorafgaande toestemming (draagbaar document S2) de tenlasteneming van de kosten van geneeskundige zorg beperkt is tot de eigenlijke behandelingskosten, en niet de reis-, hotel- en restaurantkosten (met uitzondering van verblijf- en maaltijdkosten van de patiënt in het ziekenhuis) dekt die de patiënt en de hem vergezellende persoon hebben gedaan om zich te verplaatsen naar de lidstaat van behandeling.
Dans un certain nombre d’arrêts, dont l’arrêt Herrera (Affaire C-466/04), la Cour de Justice de l’Union européenne (ci-après : la Cour) a estimé que dans le cas d’une autorisation préalable (document portable S2), la prise en charge du coût des soins médicaux se limite aux frais de traitement proprement dits, et ne couvre pas les frais de déplacement, d’hôtel et de restaurant (à l’exception des frais de séjour et de repas du patient dans l’hôpital) que le patient et la personne qui l’accompagne ont exposés pour se rendre dans l’État membre du traitement.

In mei 2000 heeft het Hof geoordeeld dat de arbeidsongevallenverzekering, zoals die in België door particuliere ondernemingen voor hun eigen risico’s wordt onderschreven, moet worden beschouwd als een “economische activiteit van dienstverrichting” die onder het toepassinggebied van de Europese richtlijnen betreffende de invoering van een Europese markt voor particuliere verzekeringen behoort (meer bepaald voor verzekeringen niet-leven).
En mai 2000, la Cour a jugé que l’assurance contre les accidents du travail, telle qu’elle est pratiquée en Belgique par des entreprises privées à leurs propres risques, doit être regardée comme une «activité économique de prestation de services», relevant du champ d’application des directives européennes relatives à la mise en place du marché unique de l’assurance privée (plus précisément de l’assurance non-vie).

Bij zijn arrest nr. 9/99 van 28 januari 1999 1 heeft het Hof geoordeeld dat het niet discriminerend is de farmaceutische bedrijven te belasten met een bijdrage die een percentage vertegenwoordigt van de omzet die zij verwezenlijken met de verkoop van geneesmiddelen die het voorwerp uitmaken van een tegemoetkoming van de verplichte ziekte- en invaliditeitsverzekering.
Par son arrêt n° 9/99 du 28 janvier 1999 1 , la Cour a jugé qu'il n'est pas discriminatoire de mettre à charge des entreprises pharmaceutiques une cotisation représentant un pourcentage du chiffre d'affaires qu'elles réalisent sur la vente des médicaments qui font l'objet d'une intervention de l'assurance obligatoire contre la maladie et l'invalidité.

In januari 2002 heeft het Hof geoordeeld dat het begrip onderneming in de zin van de Europese mededingingsregels niet van toepassing is op een instituut als het Instituto nazionale per l’assicurazione contro gli infortuni sul lavoro (INAIL) dat door de wet belast is met het beheer van een verzekeringsstelsel tegen arbeidsongevallen en beroepsziektes.
En janvier 2002, la Cour a considéré que la notion d’entreprise au sens des règles européennes de concurrence ne vise pas un organisme tel que l’Istituto nazionale per l’assicurazione contro gli infortuni sul lavoro (INAIL), qui est chargé par la loi de la gestion d’un régime d’assurance contre les accidents du travail et les maladies professionnelles.

Op basis enerzijds van de door artikel 22 van Verordening nr. 1408/71 ingevoerde regel inzake de verdeling van de verantwoordelijkheden en anderzijds van het beginsel van de wederzijdse erkenning van de medische diploma’s, heeft het Hof geoordeeld dat het bevoegde orgaan (de Spaanse verzekeringsinstelling) dat krachtens artikel 22 van Verordening nr. 1408/71 aan één van haar sociaal verzekerden de toestemming heeft gegeven om in een andere lidstaat (Duitsland) medische verzorging te krijgen, zich, gedurende de periode gedekt door de toestemming, moet houden aan de vaststellingen van de door het orgaan van de lidstaat van verblijf erkende geneesheren (Duitse sociale zekerheid) betreffende de noodzaak van dringende vitale verzorging, evenals aan de beslissing van deze geneesheren om de betrokkene over te brengen naar een ziekenhuis dat zich in een andere Staat bevindt, deze laatste zijnde een derde Staat (Zwitserland).
Se fondant, d’une part, sur la règle de partage des responsabilités instituée par l’article 22 du règlement n° 1408/71 et, d’autre part, sur le principe de reconnaissance mutuelle des diplômes médicaux, la Cour a jugé que l’institution compétente (la sécurité sociale espagnole) qui a consenti, au titre de l’article 22 du règlement n° 1408/71, à ce que l’un de ses assurés sociaux reçoive des soins médicaux dans un autre État membre (l’Allemagne) est liée par les constatations relatives à la nécessité de soins urgents à caractère vital effectuées durant la période couverte par l’autorisation par des médecins agréés par l’institution de l’État membre de séjour (la sécurité sociale allemande), ainsi que par la décision de tels médecins de transférer l’intéressé dans un établissement hospitalier situé dans un autre État, ce dernier fût-il un État tiers (la Suisse).

Om redenen die gelijkaardig zijn aan die welke zijn uiteengezet in het arrest Smits en Peerbooms, en in hoofdzaak afgeleid zijn van de vereisten tot planning in het ziekenhuisgebeuren, heeft het Hof geoordeeld dat de vereiste van een voorafgaande toestemming voor de financiële tenlasteneming door het nationaal socialezekerheidssysteem van ziekenhuisbehandelingen die in een andere lidstaat worden verleend dan waar de patiënt is ingeschreven, een maatregel is die zowel noodzakelijk als redelijk is.
Pour des motifs similaires à ceux exposés dans l’arrêt Smits et Peerbooms, et tirés, en substance, des impératifs de planification dans le domaine hospitalier, la Cour a jugé que l’exigence d’une autorisation préalable à la prise en charge financière par le système national de sécurité sociale de soins hospitaliers dispensés dans un État membre autre que celui de l’affiliation apparaît comme une mesure tout à la fois nécessaire et raisonnable.

In verband met de voorwaarde die te maken heeft met het gebruikelijke karakter van de beoogde behandeling, heeft het Hof geoordeeld dat deze voorwaarde, om aanvaardbaar te zijn, niet alleen kan steunen op het in beschouwing nemen van “de behandelingen die op nationaal grondgebied gewoonlijk worden toegepast en het wetenschappelijk inzicht van de nationale medische kringen”, op gevaar af de Nederlandse zorgverleners in feite te bevoordelen.
S’agissant de la condition liée au caractère usuel du traitement envisagé, elle a jugé que, pour être acceptable, cette condition ne peut se baser sur la prise en considération «des seuls traitements habituellement pratiqués sur le territoire national et des seules conceptions scientifiques du milieu national», sous peine de privilégier, en fait, les prestataires de soins néerlandais.

1976, I, p. 900) heeft het Hof van Cassatie geoordeeld dat de persoon die door een onderzoeksrechter wordt gevraagd hem een mondelinge of schriftelijke verklaring af te leggen, in de betekenis van artikel 458 van het Strafwetboek wordt opgeroepen om een getuigenis in rechte af te leggen.
1976, I, p. 900), la Cour de cassation a considéré que la personne invitée par un juge d'instruction à lui faire une déclaration verbale ou écrite est au sens de l'article 458 du Code pénal appelée à rendre témoignage en justice.