Traduction de «hiv-geïnfecteerde patiënten wijzen » (Néerlandais → Français) :

Literatuurgegevens betreffende 20 hiv-geïnfecteerde patiënten wijzen op een C max in evenwichtstoestand van 5,74 µg/ml (5,00-7,44) en een C min van 3,73 µg/ml (3,20-5,08) met een AUC van 109,0 uur * µg/ml (96,0-143,5) bij patiënten die 200 mg nevirapine 2x/d innamen.
D’après des données de la littérature portant sur 20 patients infectés par le VIH, les concentrations C max et C min à l’état d’équilibre étaient respectivement de 5,74 µg/ml (5,00–7,44) et de 3,73 µg/ml (3,20–5,08) et l’ASC (Aire sous la courbe) de 109,0 h * µg/ml (96,0–143,5) chez des patients prenant 200 mg de névirapine 2 fois par jour.

De beperkte gegevens van een fase IIastudie bij hiv-geïnfecteerde patiënten wijzen op een klinisch niet-significante daling van de C min van TPV met 20%.
Les données limitées issues d’une étude de phase IIa menée chez des patients infectés par le VIH ont mis en évidence une diminution de 20 % de la C min de tipranavir (diminution non cliniquement significative).

Pediatrische patiënten HIV-1: De steady-state farmacokinetiek van tenofovir werd beoordeeld bij 8 met HIV-1 geïnfecteerde, adolescente patiënten (in de leeftijd van 12 tot < 18 jaar) met een lichaamsgewicht van ≥ 35 kg en bij 23 met HIV-1 geïnfecteerde kinderen in de leeftijd van 2 tot < 12 jaar (zie tabel 8 hieronder).
Population pédiatrique VIH-1 : La pharmacocinétique du ténofovir à l’état d’équilibre a été évaluée chez 8 patients adolescents infectés par le VIH-1 (âgés de 12 à < 18 ans) dont le poids corporel était ≥ 35 kg et chez 23 enfants infectés par le VIH-1 âgés de 2 à < 12 ans (voir Tableau 8 ci-dessous).

De klinische gegevens van het 144 weken durende onderzoek onder met HIV geïnfecteerde volwassen patiënten die nog niet eerder met antiretrovirale middelen waren behandeld, wijzen er echter op dat de kans op lipodystrofie lager was bij tenofovirdisoproxilfumaraat dan bij stavudine wanneer toegediend met lamivudine en efavirenz.
Cependant, des données cliniques à 144 semaines chez des patients adultes naïfs de traitement antirétroviral infectés par le VIH montrent que le risque de lipodystrophie était plus faible avec le fumarate de ténofovir disoproxil qu’avec la stavudine, administrés avec la lamivudine et l’éfavirenz.

Ervaring bij patiënten die tevens geïnfecteerd zijn met hiv: het veiligheidsprofiel van entecavir was bij een beperkt aantal patiënten met hiv/HBV onder HAART-behandeling (Highly Active AntiRetroviral Therapy) met ook lamivudine gelijk aan het veiligheidsprofiel van patiënten die alleen met HBV waren geïnfecteerd (zie rubriek 4.4).
Données chez les patients co-infectés par le VIH: le profil de tolérance de l'entecavir chez un nombre limité de patients co-infectés par le VIH et le VHB sous traitement HAART (Traitement Antirétroviral Hautement Actif) contenant de la lamivudine était identique au profil de tolérance des patients monoinfectés par le VHB (voir rubrique 4.4).

Ervaring bij patiënten die gelijktijdig geïnfecteerd zijn met HIV en lamivudineresistent HBV: Tijdens een open-label onderzoek, uitgevoerd door onafhankelijke onderzoekers, bij 35 patiënten met chronische hepatitis B met lamivudineresistent HBV en gelijktijdig geïnfecteerd met HIV resulteerde een voortgezette, maximaal 144 weken durende behandeling met 10 mg adefovirdipivoxil in verlagingen van serum-HBV DNA-spiegels en ALAT-spiegels.
Expérience chez les patients co-infectés par le VIH et ayant un VHB résistant à la lamivudine : Dans une étude en ouvert, initiée par un investigateur, conduite chez 35 patients atteints d’hépatite B chronique, avec un VHB résistant à la lamivudine et co-infectés par le VIH, le traitement prolongé par 10 mg d’adéfovir dipivoxil a entraîné des réductions progressives des taux sériques d’ADN du VHB et des taux d’ALAT sur toute la période de traitement allant jusqu’à 144 semaines.

Patiënten die gelijktijdig geïnfecteerd zijn met hiv/HBV die HAART-behandeling krijgen: studie 038 omvatte 67 HBeAg positieve en 1 HBeAg negatieve patiënten die gelijktijdig geïnfecteerd waren met hiv.
Patients co-infectés par le VIH et le VHB recevant simultanément un traitement HAART: l'étude 038 a inclus 67 patients AgHBe positifs et 1 patient AgHBe négatif, co-infectés par le VIH.

Sinds meer dan 10 jaar is Roche actief op het domein van hepatitis C. Roche België beschikt over een volledig programma van klinische studies om betere resultaten te bekomen bij populaties die bijzonder moeilijk te behandelen zijn, zoals patiënten die een transplantatie ondergingen, patiënten die eveneens met HIV geïnfecteerd zijn, kinderen, patiënten met nierinsufficiëntie en patiënten die niet reageerden op (non-responder) of opnieuw ziek (relapser) werden na behandeling.
Roche est actif depuis plus de 10 ans dans le domaine de l’hépatite C. Avec son programme d’études cliniques très complet, Roche Belgique s’engage dans la recherche de meilleurs résultats chez des populations particulièrement difficiles à traiter comme les patients transplantés, les patients co-infectés par le VIH, les enfants, les patients atteints d’insuffisance rénale, les patients non répondeurs ou rechuteurs.

Deze klinische proef zal de veiligheid, tolerantie en immuunrespons van het therapeutisch vaccin THV01 nagaan bij patiënten geïnfecteerd met het HIV-1 virus (clade B) en in behandeling met HAART (“highly active antiretroviral therapy”).
L’objectif de cet essai est d’étudier la sécurité, la tolérabilité et la réponse immunitaire du vaccin thérapeutique THV01 chez les patients infectés par le virus HIV-1 (clade B) et sous traitement HAART (“traitement antirétroviral hautement actif”).

In 1985 kreeg een 58-jarige man een gelyofiliseerde botchip van een HIV geïnfecteerde botdonor. Deze man en minstens twee van de 12 andere patiënten die botgreffes van deze donor kregen, stierven later aan AIDS (Karcher, 1997).
En 1985, un homme de 58 ans a reçu un greffon osseux lyophilisé provenant d’un donneur infecté par le HIV. Cet homme et au moins deux des 12 autres patients qui avaient reçu des greffes osseuses de ce donneur sont décédés plus tard du SIDA (Karcher, 1997).