Vertaling van "ecd-donoren lagere dgf-incidentie " (Nederlands → Frans) :

Deze methode lijkt bijzonder wenselijk voor nieren van ECD-donoren (lagere DGF-incidentie en betere overleving van de transplantaten) en voor nieren die afkomstig zijn van DCD-donoren (lagere DGF-incidentie).
Elle semble particulièrement recommandée pour les reins provenant de donneurs ECD (incidence de DGF moindre et survie du greffon augmentée) et pour les reins provenant de donneurs DCD (incidence de DGF moindre).

Deze voordelen zijn bijzonder merkbaar voor nieren afkomstig van ECD-donoren (lagere DGF-incidentie; betere overleving van de transplantaten) en DCD-donoren (lagere DGF-incidentie).
Ces avantages sont particulièrement marqués pour les reins obtenus de donneurs ECD (DGF réduite; meilleure survie du greffon) et DCD (DGF réduite).

Nieren van ECD-donoren vertonen doorgaans een hogere DGF-incidentie en een lager overlevingspercentage op lange termijn.
Les reins de donneurs ECD présentent généralement une incidence plus élevée de DGF et un taux plus faible de survie à long terme.

Besluit Uit type-1 bewijzen blijkt dat – in vergelijking tot SCS – nieren die aan de hand van MP werden bewaard tussen het wegnemen uit het donorlichaam en het overplanten bij de ontvanger, beter en langer werken na de transplantatie, wat een lagere PNF- en DGF-incidentie tot gevolg heeft, alsook beter werkende en langer overlevende transplantaten.
Conclusion Au moins une étude clinique randomisée (type 1) a montré que – par rapport au SCS – les reins préservés par MP entre le prélèvement et la transplantation fonctionnent mieux et plus longtemps après transplantation, réduisant ainsi l’incidence de PNF et DGF, entraînant un meilleur fonctionnement du greffon et une survie plus longue de celui-ci.

De organen van DCD-donoren zouden traditioneel hogere incidenties van PNF, delayed graft function (DGF) en op lange termijn een slechtere overleving van het transplantaat vertonen (Moers et al., 2007) (zie definitie bijlage 5.1).
Les organes de donneurs DCD présentaient traditionnellement des taux plus élevés de PNF, delayed graft function (DGF) et une moindre survie à long terme du greffon (Moers et al., 2007).

Bij de regelmatige bloeddonoren (meer dan 7 donaties in de studie van Shehata et al., 2004), is de incidentie van ongewenste effecten te wijten aan de donatie bij ouderen lager dan bij jongeren (0,61 % bij donoren van minder dan 20 jaar, 0,03 % tussen 60 en 65 jaar, 0 % tussen 66 en 71 jaar).
Chez les donneurs de sang réguliers (au-delà de 7 dons dans l’étude de Shehata et al., 2004), l’incidence d’effets indésirables liés au don est bien plus faible chez les personnes âgées que chez les jeunes (0,61 % chez les donneurs de moins de 20 ans, 0,03 % entre 60 et 65 ans, 0 % entre 66 et 71 ans).