Traduction de «beperkt aantal individuele » (Néerlandais → Français) :

De sessies cognitieve gedragstherapie zijn in de centra bijna uitsluitend gegeven aan groepen van patiënten (eventueel aangevuld met een beperkt aantal individuele sessies).
Les séances de thérapie cognitivo-comportementale dans les centres ont été pratiquement exclusivement dispensées à des groupes de patients (éventuellement complétées par un nombre de séances individuelles limité).

In de CVS-centra werd de cognitieve gedragstherapie vooral gegeven aan groepen van patiënten wat in sommige centra aangevuld wordt met een beperkt aantal individuele sessies (zie pagina 11 tot en
Dans les centres SFC, par contre, la thérapie cognitivo-comportementale a été surtout donnée à des groupes de patients, avec dans certains centres un nombre limité de séances individuelles en complément (voir pages 11 à 13 de l'inventaire concernant le fonctionnement des centres, en annexe 3 à ce rapport).

Verder zijn er een beperkt aantal individuele contacten tussen de patiënt en de orthopedagoog (0,21) of de kinesitherapeut (0,25, steeds gemiddeld per 30 dagen revalidatie).
De plus, il y a un nombre limité de contacts individuels entre le patient et l’orthopédagogue (0,21) ou le kinésithérapeute (0,25 toujours en moyenne pour 30 jours de rééducation).

Dit uitgangspunt sluit niet uit dat in de praktijk een groot aantal sessies ook individueel verstrekt kunnen worden. Uit de zonet geciteerde pagina’s van de inventaris blijkt echter dat de meeste centra de cognitieve gedragstherapie aangeboden hebben aan enerzijds (soms veel) grotere groepen van patiënten (variatie tussen de centra van 3 à 4 tot 8 à 11) en dat het aantal individuele sessies heel beperkt is (in twee van de vijf centra zijn er drie individuele sessies bij de psycholoog voorzien).
Les pages de l'inventaire, dont il est question juste ci-dessus, révèlent toutefois que la plupart des centres ont offert la thérapie cognitivo-comportementale à des groupes (parfois nombreux) plus importants de patients (variation entre les centres et 3 ou 4 à 8 ou 11), et que le nombre de séances individuelles est très limité (dans deux des cinq centres, trois séances individuelles chez le psychologue sont prévues).

Slechts twee centra, met een gezamenlijke capaciteit van 28 patiënten per (volledige) dag, kunnen uitdrukkelijk in deze categorie gesitueerd worden.Twee andere centra die aan hun patiënten hoofdzakelijk individuele begeleiding aanbieden (en dus in de volgende categorie centra thuishoren), bieden echter aan een beperkt aantal patiënten ook dergelijke revalidatieactiviteiten aan.
Seuls deux centres dont la capacité totale est de 28 patients par journée (complète) peuvent être classés expressément dans cette catégorie. Deux autres centres proposant essentiellement un accompagnement individuel (et qui font donc partie de la catégorie suivante), offrent toutefois à un nombre limité de patients des activités de rééducation fonctionnelle dont question ci-dessus.

Ondanks de vele positieve punten blijven verschillende aspecten in de werking van de referentiecentra problematisch: grote geografische afstand voor vele patiënten, lange wachttijden, de motivatie van een aantal patiënten die niet zozeer op therapie en verbetering gericht is maar eerder op het vervullen van een aantal administratieve plichten met het oog op het bekomen van een uitkering, geen of ontoereikende individuele therapie terwijl de wetenschappelijke kennis betreffende de groepstherapieën zeer beperkt is, onvoldoende contact met huisartsen en kinesitherapeuten, ontoereikende opleiding van andere zorgactoren, te weinig banden met de externe psychotherapeuten en vooral een leemte in de conceptualisering en het opzetten van zorgnetwerken voor de toekomst.
Malgré les nombreux points positifs, plusieurs aspects restent problématiques dans le fonctionnement des centres de référence : grande distance géographique pour de nombreux patients, longs délais d’attente, motivation de nombreux patients moins dirigée vers la thérapie et l’amélioration que vers la réponse aux exigences administratives en vue d’obtenir une allocation, absence ou insuffisance de thérapie individuelle alors que les connaissances scientifiques relatives aux thérapies de groupe sont très limitées, contacts insuffisants avec la médecine générale et les kinésithérapeutes, formation insuffisante d’autres acteurs de soins, trop peu de liens avec des psychothérapeutes extérieurs et surtout lacune dans la conceptualisation et le développement de réseaux de soins pour l’avenir.