Vertaling van "ace-remmer worden behandeld vanwege " (Nederlands → Frans) :

Dit placebogecontroleerde, dubbelblinde studieprogramma bij patiënten met chronisch hartfalen (CHF) met NYHA-functie klasse II tot IV bestond uit drie afzonderlijke studies: CHARM-alternative (n = 2028) bij patiënten met LVEF ≤ 40% die niet met een ACE-remmer worden behandeld vanwege intolerantie (voornamelijk vanwege hoest, 72%), CHARM-added (n = 2548) bij patiënten met LVEF 40% die behandeld werden met een ACE-remmer, en CHARM-preserved (n = 3 023) bij patiënten met LVEF > 40%.
Ce programme d’étude contrôlé par placebo et réalisé en double aveugle chez des patients atteints d'une insuffisance cardiaque chronique (ICC) de classe fonctionnelle NYHA II à IV, consistait en trois études distinctes : CHARM-alternative (n = 2028), réalisée chez des patients ayant une FEVG ≤ 40 % et n’étant pas traités par un IECA en raison d'une intolérance (principalement en raison d'une toux, 72 %), CHARM-added (n = 2548), réalisée chez des patients ayant une FEVG ≤ 40 % et traités par un IECA, et CHARM-preserved (n = 3023), réalisée chez des patients ayant une FEVG > 40 %.

Dit placebo-gecontroleerde, dubbelblinde studieprogramma bij patiënten met chronisch hartfalen (CHF) met NYHA functieklasse II tot en met IV bestond uit 3 afzonderlijke studies: CHARM- Alternative (n=2.028) bij patiënten met LVEF (linkerventrikel ejectiefractie) ≤ 40% die niet met een ACE-remmer werden behandeld vanwege onverdraagbaarheid (voornamelijk vanwege hoest, 72%), CHARM-Added (n=2.548) bij patiënten met LVEF ≤ 40% die behandeld werden met een ACEremmer, en CHARM-Preserved (n=3.023) bij patiënten met LVEF > 40%.
Ce programme d'essais en double aveugle, contrôlés versus placebo conduit chez des patients présentant une insuffisance cardiaque chronique (ICC) de classe fonctionnelle II à IV de la NYHA était constitué de trois études distinctes: CHARM-Alternative (n=2 028) chez des patients ayant une FEVG ≤ 40% non traités par IEC en raison d'une intolérance (essentiellement en raison de la toux, 72%), CHARM-Added (n=2 548) chez des patients ayant une FEVG ≤ 40% traités par IEC et CHARM-Preserved (n=3 023) chez des patients ayant une FEVG > 40%.

In een onderzoek dat specifiek was opgezet om de incidentie van hoest te beoordelen bij patiënten die worden behandeld met losartan in vergelijking met patiënten die met ACE-remmers worden behandeld, was de incidentie van hoest die werd gemeld door patiënten die losartan of hydrochloorthiazide kregen ongeveer gelijk en significant lager dan bij patiënten die met een ACE-remmer werden behandeld. Daarnaast was in een algehele analyse van 16 dubbelblinde klinische studies bij 4131 patiënten de incidentie van spontaan gemelde hoest bij met losartan behandelde patiënten ongeveer gelijk (3,1 %) aan die bij patiënten die werden behandeld met placebo (2,6 %) of hydrochloorthiazide (4,1 %), terwijl de incidentie met ACE-remmers 8,8 % was.
Dans une étude destinée à évaluer spécifiquement l'incidence de la toux chez les patients traités par losartan et chez ceux traités par IEC, celle-ci était comparable chez les patients traités par losartan ou hydrochlorothiazide et était significativement inférieure à celle des patients traités par IEC. De plus, dans une analyse globale de 16 essais cliniques en double aveugle chez 4131 patients, l'incidence de la toux rapportée spontanément était comparable chez les patients traités par le losartan (3,1 %) et chez ceux traités par placebo (2,6 %) ou hydrochlorothiazide (4,1 %), alors que l'incidence de la toux chez les patients traités par IEC était de 8,8 %.

In klinische studies waarin valsartan werd vergeleken met een ACE-remmer was de incidentie van een droge hoest significant lager (P< 0,05) bij patiënten die met valsartan werden behandeld in vergelijking met degenen die met een ACE-remmer werden behandeld (respectievelijk 2,6% versus 7,9%). In een klinisch onderzoek met patiënten met een voorgeschiedenis van droge hoest tijdens behandeling met een ACE-remmer vertoonde 19,5% van de proefpersonen die valsartan
Au cours d’une étude clinique incluant des patients ayant des antécédents de toux sèche sous IEC, cette toux est apparue chez 19,5 % des sujets sous valsartan et chez 19,0 % de ceux sous diurétique thiazidique contre 68,5 % de ceux sous IEC (p< 0,05).

Omdat er geen effect is op de ACE en geen potentiëring van bradykinine of substantie P is het onwaarschijnlijk dat het gebruik van angiotensine-II-antagonisten samenhangt met hoesten. In klinische studies waarin valsartan werd vergeleken met een ACE-remmer was de incidentie van een droge hoest significant lager (P< 0,05) bij patiënten die met valsartan werden behandeld in vergelijking met degenen die met een ACE-remmer werden behandeld (respectievelijk 2,6% versus 7,9%).
Les antagonistes de l’angiotensine II ne devraient pas provoquer de toux, dans la mesure où ils n’agissent pas sur l’enzyme de conversion et ne potentialisent pas l’action de la bradykinine ou de la substance P. Les études cliniques comparant le valsartan et un IEC ont montré que l’incidence d’une toux sèche était significativement plus faible (p< 0,05) sous valsartan que sous IEC (2,6 % contre 7,9 % respectivement).

In een andere studie naar de hoestincidentie bij patiënten die voordien, toen ze met een ACE-remmer werden behandeld, hoestten, bedroeg de incidentie van de aanhoudende droge hoest 2,6% onder eprosartan, 2,7% onder een placebo en 25,0% onder een ACE-remmer (p< 0,01; eprosartan versus ACE-remmer).
Dans une étude ultérieure évaluant l’incidence de la toux chez des patients qui avaient précédemment présenté une toux en prenant un inhibiteur de l’enzyme de conversion de l’angiotensine, l’incidence de toux sèche et persistante était de 2,6% sous éprosartan, 2,7% sous placebo, et 25,0% sous un inhibiteur de l’enzyme de conversion de l’angiotensine (p< 0,01, éprosartan versus inhibiteur de l’enzyme de conversion de l’angiotensine).

Dit placebogecontroleerd, dubbelblind onderzoeksprogramma bij patiënten met chronisch hartfalen (CHF) met NYHA functionele klasse II tot IV bestond uit drie afzonderlijke studies: CHARM-Alternative (n = 2028) bij patiënten met LVEF ≤ 40% die niet met een ACE-remmer werden behandeld wegens intolerantie (voornamelijk wegens hoest, 72%), CHARM-Added (n = 2548) bij patiënten met LVEF ≤ 40% en behandeld met een ACE-remmer, en CHARM-Preserved (n = 3023) bij patiënten met LVEF > 40%.
Ce programme d’étude en double aveugle et contrôlé contre placebo mené chez des patients atteints d’insuffisance cardiaque chronique (ICC) de classe fonctionnelle II à IV de la NYHA comportait trois études distinctes: CHARM-Alternative (n = 2 028), portant sur des patients avec FEVG ≤ 40% qui n’étaient pas traités par un inhibiteur de l’ECA en raison d’une intolérance (surtout en raison d’une toux, 72%), CHARM-Added (n = 2 548), menée chez des patients avec FEVG ≤ 40% et traités par un inhibiteur de l’ECA, et CHARM-Preserved (n = 3 023), menée chez des patients avec FEVG > 40%.

In een klinisch onderzoek bij patiënten met een voorgeschiedenis van droge hoest gedurende een behandeling met een ACE-remmer, vertoonde 19,5% van de proefpersonen die valsartan kregen en 19,0% van degenen die een thiazidediureticum toegediend kregen een hoest, ten opzichte van 68,5% van degenen behandeld met een ACE-remmer (p < 0,05).
Au cours d'une étude clinique incluant des patients avec des antécédents de toux sèche sous IEC, 19,5 % des sujets sous valsartan et 19,0 % des sujets sous diurétique thiazidique ont présentés une toux contre 68,5 % des sujets sous IEC (p < 0,05).

Bij een langdurig placebogecontroleerd vervolgonderzoek (PRAISE-2) naar amlodipine bij patiënten met NYHA III en IV hartfalen zonder klinische symptomen of objectieve bevindingen die wezen op onderliggende ischemische ziekte had amlodipine geen effect op de totale cardiovasculaire mortaliteit. Deze patiënten werden behandeld met stabiele doses ACE-remmers, digitalis en diuretica.
Dans une étude de suivi au long cours de l'amlodipine, contrôlée versus placebo (PRAISE-2), réalisée chez des patients présentant une insuffisance cardiaque de classe NYHA III ou IV, sans symptômes cliniques ou observations objectives évocatrices d'une atteinte ischémique sous-jacente, traités par des doses stables d'IEC, de digitaliques et de diurétiques, l'amlodipine n'a pas eu d'effet sur la mortalité cardiovasculaire totale.

Tijdens klinische onderzoeken waarbij de twee antihypertensieve behandelingen direct werden vergeleken was de incidentie van een droge hoest significant lager bij patiënten die met telmisartan werden behandeld dan bij diegenen die ACE-remmers kregen.
Au cours des essais cliniques comparant le telmisartan à des inhibiteurs de l'enzyme de conversion, l'incidence de la toux sèche a été significativement plus faible dans les groupes de patients traités par le telmisartan que dans les groupes de patients traités par les inhibiteurs de l’enzyme de conversion.