Traduction de «32 vergeleken met degenen » (Néerlandais → Français) :

TAC-behandelde patiënten vertoonden een verlaging van het risico op relapse van 32% vergeleken met degenen die behandeld werden met FAC (hazard ratio = 0,68, 95% CI (0,49-0,93), p = 0,01).
Les patientes traitées par TAC ont eu 32% de réduction de l’incidence de rechute comparée à celle observée chez les patientes traitées par FAC (hazard ratio=0,68, 95% IC (0,49-0,93), p=0,01).

Zelfmoordgerelateerd gedrag (zelfmoordpogingen en suïcidaal denken) en vijandigheid (overwegend agressie, oppositioneel gedrag en woede) werden in de klinische proeven vaker waargenomen bij kinderen en adolescenten behandeld met antidepressiva vergeleken met degenen behandeld met placebo.
Des comportements de type suicidaire (tentatives de suicide et idées suicidaires) et de type hostile (principalement aggressivité, comportement d’opposition et colère) ont été plus fréquemment observés au cours des études cliniques chez les enfants et adolescents traités par antidépresseurs par rapport à ceux traités par placebo.

Bij de volwassenen werden er wel significante verbanden vastgesteld tussen het gerapporteerd laatste tandartsbezoek en een “regelmatig” contact met de tandarts (significant meer volwassenen die rapporteerden dat ze het voorbije jaar bij de tandarts waren geweest, hadden een “regelmatig” contact met de tandarts - 69% versus 32% voor degenen met een gerapporteerd tandartsbezoek meer dan 1 jaar geleden en 8% voor degenen die al meer dan 5 jaar geen tandarts zagen; p< 0,001), het aantal professionele gebitsreinigingen (significant meer volwassenen die het voorbije jaar bij de tandarts waren geweest, hadden 3 of meer professionele gebitsreinigingen in de periode 2002-2008 - 54% versus 23% voor degenen met een gerapporteerd tandartsbezoek meer dan 1 jaar geleden en 3% voor degenen die al meer dan 5 jaar geen tandarts zagen; p< 0,001) en het aantal vullingen (bij significant meer volwassenen die het voorbije jaar bij de tandarts waren geweest, werden 3 of meer vullingen geattesteerd in de periode 2002-2008 - 61% versus 41% voor degenen met een gerapporteerd tandartsbezoek meer dan 1 jaar geleden en 18% voor degenen die al meer dan 5 jaar geen tandarts zagen; p< 0,001).
Parmi les adultes, par contre des rapports significatifs ont été constatés entre la dernière visite signalée chez le dentiste et un contact régulier avec le dentiste (un nombre significativement supérieur d’adultes signalant qu’ils avaient été chez le dentiste au cours de l’année passée, avaient un contact régulier avec le dentiste - 69% versus 32% pour ceux avec une visite chez le dentiste datait d’il y a plus d’un an et 8% pour ceux qui depuis plus de 5 ans n’avaient pas vu de dentiste; p< 0,001), le nombre de nettoyages professionnels de la dentition (un nombre significativement supérieur d’adultes qui avaient été chez le dentiste l’an passé, avaient eu 3 ou plus de nettoyages professionnels de la dentition dans la période 2002-2008 - 54% versus 23% pour ceux avec une visite chez le dentiste datant d’il y a plus d’un an et 3% pour ceux qui n’avaient plus vu de dentiste depuis plus de 5 ans; p< 0,001) et le nombre de plombages (chez un nombre significativement supérieur d’adultes qui avaient été chez le dentiste l’an passé, 3 ou plus de plombages avaient été attestés dans la période 2002-2008 - 61% versus 41% pour ceux avec une visite chez le dentiste datant d’il y a plus d’un an et 18% pour ceux qui n’ont plus vu de dentiste depuis plus de 5 ans déjà; p< 0,001).

In klinische studies was het voorkomen van gemelde onttrekkingsverschijnselen onder patiënten die behandeld werden met sertraline 23% bij degenen die stopten met sertraline, vergeleken met 12% bij degenen die doorgingen met de sertraline behandeling.
Au cours des études cliniques, chez les patients traités par la sertraline, l’incidence des réactions de sevrage rapportées a été de 23 % chez les patients interrompant la sertraline par rapport à 12 % chez ceux ayant poursuivi le traitement par la sertraline.

In klinische studies waarin valsartan werd vergeleken met een ACE-remmer was de incidentie van een droge hoest significant lager (P< 0,05) bij patiënten die met valsartan werden behandeld in vergelijking met degenen die met een ACE-remmer werden behandeld (respectievelijk 2,6% versus 7,9%). In een klinisch onderzoek met patiënten met een voorgeschiedenis van droge hoest tijdens behandeling met een ACE-remmer vertoonde 19,5% van de proefpersonen die valsartan
Au cours d’une étude clinique incluant des patients ayant des antécédents de toux sèche sous IEC, cette toux est apparue chez 19,5 % des sujets sous valsartan et chez 19,0 % de ceux sous diurétique thiazidique contre 68,5 % de ceux sous IEC (p< 0,05).

Omdat er geen effect is op de ACE en geen potentiëring van bradykinine of substantie P is het onwaarschijnlijk dat het gebruik van angiotensine-II-antagonisten samenhangt met hoesten. In klinische studies waarin valsartan werd vergeleken met een ACE-remmer was de incidentie van een droge hoest significant lager (P< 0,05) bij patiënten die met valsartan werden behandeld in vergelijking met degenen die met een ACE-remmer werden behandeld (respectievelijk 2,6% versus 7,9%).
Les antagonistes de l’angiotensine II ne devraient pas provoquer de toux, dans la mesure où ils n’agissent pas sur l’enzyme de conversion et ne potentialisent pas l’action de la bradykinine ou de la substance P. Les études cliniques comparant le valsartan et un IEC ont montré que l’incidence d’une toux sèche était significativement plus faible (p< 0,05) sous valsartan que sous IEC (2,6 % contre 7,9 % respectivement).

In klinische studies waarin valsartan werd vergeleken met een ACE-remmer was de incidentie van een droge hoest significant lager (p< 0,05) bij patiënten die met valsartan werden behandeld in vergelijking met degenen die met een ACE-remmer werden behandeld (respectievelijk 2,6% versus 7,9%).
Les antagonistes de l’angiotensine II ne provoqueraient pas de toux, dans la mesure où ils n’agissent pas sur l’enzyme de conversion et ne potentialisent pas l’action de la bradykinine ou de la substance P. Les études cliniques comparant le valsartan et un IEC ont montré que l’incidence d’une toux sèche était significativement plus faible (p< 0,05) sous valsartan que sous IEC (2,6 % contre 7,9 % respectivement).

Bij week 72 werd bij 20% van de patiënten die Esbriet kregen, een afname vanaf baseline waargenomen in het percentage van de voorspelde waarde voor FVC van ≥10% (een drempel die indicatief is voor het mortaliteitsrisico bij IPF) vergeleken met 35% bij degenen die placebo kregen (tabel 2).
À la semaine 72, une baisse par rapport à la ligne de base du pourcentage de la CVF prédite supérieure ou égale à 10 % (une valeur seuil prédictive du risque de mortalité dans la fibrose pulmonaire idiopathique) a été observée chez 20 % des patients ayant reçu Esbriet, contre 35 % des patients ayant reçu le placebo (Tableau 2).

Aangezien er geen effect is op ACE en geen potentiëring van bradykinine of substance P, is het niet waarschijnlijk dat angiotensine II-antagonisten geassocieerd zijn met hoesten. In een klinische studies waar valsartan vergeleken werd met een ACE-remmer, was de incidentie van droge hoest significant (P < 0,05) lager bij patiënten behandeld met valsartan dan bij degenen behandeld met een ACE-remmer (respectievelijk 2,6% versus 7,9%).
Les antagonistes de l’angiotensine II ne devraient pas provoquer de toux, dans la mesure où ils n’agissent pas sur l’enzyme de conversion et ne potentialisent pas l’action de la bradykinine ou de la substance P. Les études cliniques comparant le valsartan et un IEC ont montré que l’incidence d’une toux sèche était significativement plus faible (p < 0,05) sous valsartan que sous IEC (2,6 % contre 7,9 % respectivement).

211 Hogere scores op de CDI wijzen op meer depressieve symptomatologie (mogelijke scores: minimum 0, maximum 32) 212 Hogere scores op de FAS wijzen op minder functionele beperkingen (mogelijke scores: minimum 0, maximum 100) 213 Spreiding evolutie: percentage patiënten die op het laatste van de vergeleken meetmomenten een betere score behalen (afname van de score in het
207 Des scores plus élevés au CDI révèlent davantage de symptomatologie dépressive (scores possibles: minimum 0, maximum 32) 208 Des scores plus élevés à la FAS révèlent moins de limitations fonctionnelles (scores possibles: minimum 0, maximum 100) 209 Répartition selon l’évolution: pourcentage de patients obtenant un meilleur score au dernier des moments comparés (diminution du score au CDI,