Dit zijn: ten eerste, de onevenredige reactie, de schending van het volkenrecht, en de invasie en voortdurende bezetting van een soevereine staat; ten tweede, de veronachtzaming van een vredesplan dat ondertekend is door toedoen van het voorzitterschap van de Europese Unie; en ten derde, de erkenning van de on
afhankelijkheid van Zuid-Ossetië en Abchazië, die, door op buitenissige wijze het precedent van Kosovo op te roepen, maar al te snel erkend is door Venezu
ela, Wit-Rusland en Hamas: “Zeg mij wie je vrienden zijn en ik zal je zeg
...[+++]gen wie je bent”.
Das sind erstens die unverhältnismäßige Reaktion, die Verletzung internationalen Rechts und die Invasion und andauernde Besetzung eines souveränen Staates, zweitens die Missachtung eines dank der Bemühungen der EU-Präsidentschaft unterzeichneten Friedensplans und drittens die Anerkennung der Unabhängigkeit von Südossetien und Abchasien, die kurz darauf auch von Venezuela, Belarus und der Hamas anerkannt wurden, was kurioserweise an das Beispiel im Kosovo erinnert.