Vertaling van "gerecht verwijt artikel " (Nederlands → Duits) :

Ten slotte is het arrest van het Gerecht gebrekkig omdat het geen enkele motivering bevat met betrekking tot de aangevoerde schending van het non-discriminatiebeginsel, daar niet is ingegaan op het verwijt van rekwirante waarmee moest worden aangetoond dat Italmobiliare de enige financiële holding was die in de procedure was betrokken als geadresseerde van een verzoek om inlichtingen overeenkomstig artikel 18, lid 3, van verordening (EG) nr. 1/2003 (1).
Schließlich sei das Urteil des Gerichts fehlerhaft, weil in Bezug auf den gerügten Verstoß gegen das Diskriminierungsverbot jegliche Begründung fehle. Das Urteil setze sich nämlich nirgends mit der Rüge der Rechtsmittelführerin auseinander, wonach Italmobiliare die einzige Finanzholding gewesen sei, die als Adressatin des Auskunftsverlangens gemäß Art. 18 Abs. 3 der Verordnung Nr. 1/2003 (1) hinzugezogen worden sei.

Rekwirante verwijt het Gerecht schending van artikel 8, lid 1, sub b, van verordening nr. 207/2009 (1), door de toepassing van deze bepaling op een feitelijke situatie die niet daaronder valt.
Die Rechtsmittelführerin wirft dem Gericht vor, gegen Art. 8 Abs. 1 Buchst. b der Verordnung Nr. 207/2009 (1) verstoßen zu haben, weil es ihn auf einen Sachverhalt angewandt habe, der vom Tatbestand dieser Vorschrift nicht erfasst werde.

De Raad verwijt het Gerecht het begrip „verkopen die in het kader van normale handelstransacties hebben plaatsgevonden”, in de zin van artikel 2, leden 1 en 6, van de basisverordening (2), onjuist te hebben uitgelegd. Inzonderheid is de Raad van mening dat verkopen in het kader van „normale handelstransacties” kunnen zijn verricht, zelfs indien de verkoper zijn verkoopprijs heeft verhoogd met een risicopremie voor hij geval hij niet of tardief zou worden betaald.
Das Gericht habe den Begriff „Verkauf. im normalen Handelsverkehr“ im Sinne von Art. 2 Abs. 1 und 6 der Grundverordnung (2) falsch ausgelegt. Es könne auch dann ein Verkauf „im normalen Handelsverkehr“ vorliegen, wenn der Verkäufer auf den Verkaufspreis einen Zuschlag für das Risiko des Zahlungsausfalls oder -verzugs erhebe.

De Franse Republiek verwijt het Gerecht in punt 37 van het bestreden arrest te hebben geoordeeld dat het litigieuze besluit in strijd met de beginselen aangaande de rechten van verdediging is vastgesteld, aangezien de Raad dat besluit heeft vastgesteld zonder de PMOI eerst de nieuwe informatie of de nieuwe dossierelementen mee te delen die volgens hem haar handhaving op de in artikel 2, lid 3, van verordening nr. 2580/2001 bedoelde lijst rechtvaardigden.
Die Französische Republik rügt, das Gericht habe in Randnr. 37 des angefochtenen Urteils befunden, dass der streitige Beschluss unter Verletzung der die Verteidigungsrechte betreffenden Grundsätze erlassen worden sei, da der Rat ihn erlassen habe, ohne zuvor der PMOI die neuen Informationen oder Aktenstücke zur Kenntnis zu bringen, die seiner Meinung nach den Verbleib der PMOI auf der Liste nach Art. 2 Abs. 3 der Verordnung Nr. 2580/2001 rechtfertigten.

60 Voorzover rekwirante met het derde middel van de hogere voorziening het Gerecht verwijt, artikel 73 van verordening nr. 40/94 te hebben geschonden door de omstreden beslissing niet te hebben vernietigd op grond dat deze is gebaseerd op overwegingen waarover rekwirante geen standpunt heeft kunnen innemen, dient dit middel niet-ontvankelijk te worden verklaard.
60 Soweit mit dem dritten Rechtsmittelgrund gerügt wird, das Gericht habe Artikel 73 der Verordnung Nr. 40/94 dadurch verletzt, dass es die streitige Entscheidung nicht deshalb aufgehoben habe, weil sie auf Gründe gestützt worden sei, zu denen sich die Rechtsmittelführerin nicht habe äußern können, ist der Rechtsmittelgrund für unzulässig zu erklären.

Freixenet verwijt het Gerecht tevens dat het artikel 7, lid 1, sub b, van verordening nr. 40/94 heeft geschonden als gevolg van het belang dat het heeft gehecht aan de noodzaak om een woordelement te combineren met de merken waarvan inschrijving wordt verzocht door in respectievelijk de punten 82 en 81 van de arresten T‑109/08 en T‑110/08 de overweging van de kamer van beroep van het BHIM over te nemen dat „er geen precedent is van wijnbouwbedrijven die het publiek wijn hadden aangeboden in flessen zonder opschriften, en daarbij enkel of hoofdzakelijk vertrouwden op de verschijningsvorm van de fles als aanwijzing voor de industriële of commerciële herkomst van het product”.
Nach Auffassung von Freixenet ergibt sich ein Verstoß des Gerichts gegen Art. 7 Abs. 1 Buchst. b der Verordnung Nr. 40/94 auch aus der Bedeutung, die es dem Erfordernis der Kombinierung eines Wortelements mit den Anmeldemarken dadurch beigemessen habe, dass es sich in Randnr. 82 des Urteils T‑109/08 und Randnr. 81 des Urteils T‑110/08 die Feststellung der Beschwerdekammer des HABM zu eigen gemacht habe, der zufolge „es keinen Präzedenzfall eines Weinerzeugers [gibt], der dem Publikum Wein in Flaschen ohne Aufschrift angeboten und allein oder hauptsächlich auf das Erscheinungsbild der Flasche als Hinweis auf die gewerbliche oder betriebliche Herkunft des Erzeugnisses vertraut hätte“.

63 Voorzover rekwirante met dit middel het Gerecht verwijt, ook door zijn eigen ongefundeerde oordelen artikel 73 van verordening nr. 40/94 te hebben geschonden, is dit middel bovendien ongegrond.
63 Soweit mit dem dritten Rechtsmittelgrund gerügt wird, das Gericht habe durch eigene unsubstanziierte Behauptungen gegen Artikel 73 der Verordnung Nr. 40/94 verstoßen, greift er in der Sache nicht durch.

Met haar tweede middel verwijt rekwirante het Gerecht, dat het de in de punten 18, 19, 21 en 22 van het bestreden arrest vermelde bewijselementen tot staving van haar beroep onjuist heeft opgevat, door in punt 39 van dat arrest tegen alle logica in te oordelen dat deze uitsluitend verband hielden met het door gebruik verkregen onderscheidend vermogen in de zin van artikel 7, lid 3, van verordening nr. 40/94, en deze dus buiten beschouwing te laten.
Mit ihrem zweiten Rechtsmittelgrund macht die Rechtsmittelführerin geltend, dass das Gericht in Randnummer 39 des angefochtenen Urteils die von ihr für ihre Klage vorgelegten, in den Randnummern 18, 19, 21 und 22 des angefochtenen Urteils bezeichneten Beweismittel verfälscht habe, indem es denkgesetzwidrig den Standpunkt vertreten habe, dass sie nur die durch Benutzung erlangte Unterscheidungskraft im Sinne von Artikel 7 Absatz 3 der Verordnung Nr. 40/94 beträfen, und sie deshalb unberücksichtigt gelassen habe.