Traduction de «être gagnante romain » (Français → Néerlandais) :

Donc Charlemagne et le Pape Léon III firent un marché ; Léon donnerait à Charlemagne l'autorité et la tradition des Césars, tandis que Charlemagne reconnaîtrait la spiritualité de l'Eglise comme étant supérieure à son règne laïque. Et le nom de l'accord refleta les termes du pactes. Saint, parce que l'Eglise voulait être gagnante, Romain, pour donner à Charlemagne le prestige maximum parmi ses sujets féodaux, et Empire car ils voulaient que ce soit un Empire Voici une leçon historique de Romantisme : Des mariages de raison... Mouuuais ? Les relations entre les papes et les empereurs devint un peu plus rocailleuse avec le temps. Quelques siècles après Charlemagne, un clan de guerrier européens, la Maison des Habsbourg combattu pour obtenir le trône de l'Empereur, et établir une dominance sur la Papauté. Et une des tactiques utilisées par les Habsbourg fût de promouvoir les mariages dynastiques entre les cousins Habsbourg, afin de garder le héritages dans la famille et pas dans les mains de l'Eglise.
Karel de Grote en Paus Leo III maakten een deal: Leo zou Karel de Grote de autoriteit en de traditie van de Keizers geven, terwijl Karel de Grote de Kerk spirituele superioriteit gaf. boven zijn seculiere macht. En de naam van deze overeenkomst reflecteerde de voorwaarden van de deal. Heilig want de Kerk wilde aan de top staan, Roomse om Karel de Grote zoveel mogelijk prestige te geven ten opzichte van zijn leenmannen en Rijk omdat ze wilden dat het een Rijk was. Hier is een les in romantiek van de geschiedenis: Huwelijken voor het gemak. Ik denk het niet! De relaties tussen de pausen en de keizers groeiden een beetje uit elkaar doorheen de tijd. In de eeuwen na Karel de Grote, één Europese familie, het Huis Habsburg, vocht om de Keizerstroon en om dominantie over de pausen. En één van de tactieken die de Habsburgers gebruikten was om dynastieke huwelijken te regelen tussen Habsburgse neven en nichten. Om zo dus het te erven deel in de familie te houden en uit de handen van de Kerk.

Gaius Julius Caesar est né aux environs de -100 dans l'une des familles romaines dirigeantes Sa naissance est en quelque sorte miraculeuse, demandant une procédure chirurgicale que nous connaissons aujourd'hui comme la césarienne. Venant de la classe sénatoriale, il était naturel que Caesar serve à la fois dans l'armée et dans le Sénat, ce qu'il fit. Il monta les échelons, et après avoir su montrer ses aptitudes de Génaral et un mandat en tant que Gouverneur d'Espagne, il décida de courir pour devenir Consul. Pour gagner, Caesar devait acquérir une aide financière, qu'il trouva en la personne de Crassus, l'un des hommes les plus riches de Rome. Crassus était à la tête d'un service des incendies dont le modèle économique se limitait à Hey, je viens de voir que ta maison brûle. Donne moi de l'argent et je viendrais t'aider.. Caesar réussit à devenir consul en -59 et rechercha par la suite à dominer la vie politique romaine en s'alliant avec Crassus et l'un des hommes les plus puissant de Rome, le Général Pompée. Vous vous rappelez sans aucun doute Pompée pour sa fascination pour Alexandre le Grand. Pompée, Crassus et Caesar se nommaient le premier Triumvirate, et l'alliance marcha particulièrement bien.. pour Caesar. Pas si bien que ça pour les deux autres. Allons rendre visite à la Thought Bubble. Après une année au consulat consistant à faire voter très facilement au Sénat des lois grâce à l'intimidation des troupes de Pompée, Caesar devint Gouverneur de Gaule. En tous cas la partie Sud de la Gaule que Rome contrôlait alors. Il conquit rapidement le reste de la Gaule et ses quatre loyales armées -ou, comme les appelaient les Romains, les Légions-, devinrent sa principale source de pouvoir. Caesar continua ses conquêtes, envahissant l'Angleterre et gagnant d'autres guerres contre les Gaulois. Pendant qu'il guerroyait, Crassus mourut au combat contre les Perses et Pompée, qui était devenu le rival et ennemi de Caesar, fut élu Consul. Pompée et le Sénat décidèrent alor ...
Gaius Julius Ceasar was geboren rond 100 voor Christus in een van Rome's meest toonaangevende families. Zijn geboorte was een beetje wonderbaarlijk, want er was een chirugische ingreep nodig die wij nu kennen als de keizersnee. Na zijn senaatsopleiding was het logisch dat Ceasar zou dienen in het leger en in de Senaat. Dus dat deed hij. Hij steeg door de rangen, en na wat prima generaalskunsten, en na een tijdje als gouverneur van Spanje, besloot hij om een gooi te doen naar Consul-positie. Om te winnen had Ceasar financiële hulp nodig, die hij kreeg van Crassus, een van Rome's rijkste mannen. Crassus bezat een private brandweer waar het business model eigenlijk was & quot; hey, ik zie dat je huis in brand staat. Geef me we geld en ik help je eruit.& quot; Ceasar slaagde om Consul te worden in 59 voor Christus en daarna wilde hij de Romeinse politiek domineren door een bondgenootschap op te zetten met Crassus en ook met Rome's andere meest machtige man, de generaal Pompey. Je zal zonder twijfel Pompey herinneren van zijn zijn fascinatie voor Alexander de Grote. Pompey, Crassus en Ceasar waren de eerste zogenaamde driemanschap, en de bondgenootschap liep super goed voor Ceasar. Maar niet zo goed voor de andere twee. Op naar de Gedachte Bubbel. Na een jaar als Consul waarbij er voor de grootste gedeelte wetten door de Senaat werden goed gekeurd door de intimidatie door Pompey's troepen, belandde Ceasar als de gouverneur van Gallië, --- controleerde. Hij veroverde snel de rest van Gallië en zijn vier koninklijke legers - of legioenen zoals de Romeinen ze noemde - bekwam zijn bron van macht. Ceasar zette zijn veroveringen voort door Engeland binnen te vallen en het voeren van nog een succesvolle oorlog tegen de Galliërs. Terwijl hij op pad was, Crassus stierf in een gevecht met de Parthen en Pompey, die Ceasar´s rivaal en tegenstander was geworden, werd gekozen als Consul. Pompey en de Senaat besloten om te proberen Ceasar van zijn macht te beroven en hem terug ...