Vertaling van "vie de sa fille " (Frans → Nederlands) :

Ziauddin Yousafzai, enseignant pakistanais, rappelle au monde une vérité simple que beaucoup ne veulent pas entendre : les femmes et les hommes méritent des chances égales en termes d'instruction, d'autonomie et d'identité indépendante. Il parle de sa vie et de la vie de sa fille, Malala sur qui un Taliban a tiré en 2012, simplement parce qu'elle osait aller à l'école. « Pourquoi ma fille est-elle si forte ? » demande Yousafzai. « Parce que je ne lui ai pas coupé les ailes. »
De Pakistaanse pedagoog Ziauddin Yousafzai herinnert de wereld aan een eenvoudige waarheid die velen niet willen horen: vrouwen en mannen verdienen gelijke mogelijkheden voor onderwijs, autonomie en een onafhankelijke identiteit. Hij vertelt verhalen over zijn eigen leven en het leven van zijn dochter, Malala, die in 2012 door de Taliban werd neergeschoten om het simpele feit dat ze naar school ging. Waarom is mijn dochter zo sterk? vraagt Yousafzai zich af. Omdat ik haar vleugels niet heb afgeknipt.

Le fait qu'un père soit enfermé ne signifie pas qu'il doit être exclu de la vie de sa fille.
Dat een vader opgesloten zit, betekent niet dat hij moet worden buitengesloten uit het leven van zijn dochter.

L'un d'entre eux est assez simple. Un type a dit que sa fille avait peur la nuit et si je pouvais écrire une chanson pour elle, sa fille. Et j'ai dit, oh oui, j'essayerai d'écrire un mantra qu'elle peut se chanter pour s'aider à s'endormir. Et c'était J'ai peur. (vidéo) ♫ Cette chanson est une chanson que je chante quand j'ai peur de quelque chose ♫ ♫ Je ne sais pas pourquoi mais ça m'aide à me rassurer ♫ ♫ Les mots de la chanson me font avancer ♫ ♫ Et alors je n'ai plus peur ♫ ♫ Au moins je ne suis pas nulle avec la vie ♫ ♫ Je continue à essayer malgré tout ♫ ♫ Au moins je ne suis pas nulle avec la vie ♫ ♫ Je continue à essayer malgré tout ♫ ♫ Et c'est une chanson que je chante quand j'ai peur de quelque chose ♫ D'accord, donc j'ai écrit cette chanson. Merci.
Eén ervan lag nogal voor de hand. Een man zei dat zijn dochter 's nachts bang was. Kon ik een lied schrijven voor zijn dochter? Ik zei: ja, ik zal een mantra schrijven die ze voor zichzelf kan zingen, om zichzelf te helpen inslapen. Dit was Bang . (Video) ♫ Dit is een lied dat ik zing als ik ergens bang voor ben ♫ ♫ Ik weet niet waarom, maar het helpt me de angst te overwinnen ♫ ♫ De woorden van het lied helpen me vooruit ♫ ♫ En op één of andere manier overwin ik ze ♫ ♫ Ik ben tenminste niet beroerd in het leven ♫ ♫ Ik blijf proberen ondanks ♫ ♫ Ik ben tenminste niet beroerd in het leven ♫ ♫ Ik blijf proberen ondanks ♫ ♫ Dit is een lied dat ik zing als ik ergens bang van ben ♫ OK, ik heb dat lied geschreven. Dank jullie wel.

L'une de mes citations favorites de la littérature a été écrite par Tillie Olsen, la grande écrivain du sud des États-Unis. Dans une nouvelle intitulée « Oh Yes », elle parle d'une femme blanche dans les années 1950 qui a une fille qui est amie avec une petite fille afro-américaine. Elle regarde sa fille avec un sentiment de fierté, mais elle se demande également, quelle prix devra-t-elle payer ? « L'immersion est préférable à une vie sans contact. » Mais la vraie question est : Qu'est-ce que cela coûte de ne pas oser ? Qu'est-ce que cela coûte de ne pas essayer ?
Een van mijn favoriete citaten uit de literatuur werd geschreven door Tillie Olsen, de grote Amerikaanse schrijfster uit het Zuiden. In een kortverhaal genaamd Oh Yes , vertelt ze over een blanke vrouw in de jaren '50 die een dochter heeft die bevriend raakt met een klein Afrikaans-Amerikaans meisje. Ze kijkt naar haar kind met een gevoel van trots, maar ze vraagt ​zich ook af: welke prijs zal ze daarvoor betalen? Diepgang is beter dan onaangeroerd te leven. Maar de echte vraag is: wat zijn de kosten van het niet-durven? Wat zijn de kosten van het niet-proberen?

Il y a longtemps à New York, Steve Addis se trouvait à un coin de rue avec sa fille de 1 an dans les bras : sa femme a pris une photo. L'image a inspiré un rituel annuel père-fille, dans lequel Addis et sa fille posent pour la même photo, au même coin de rue, chaque année. Addis partage 15 photos chéries de la série, et explore pourquoi ce petit rituel répété a tant d'importance.
Lang geleden stond Steve Addis in New York City op de hoek van een straat met zijn 1-jarige dochter in zijn armen. Zijn vrouw nam een foto. Het beeld was de inspiratie voor een jaarlijks vader-dochter-ritueel, waarbij Addis en zijn dochter poseren voor dezelfde foto, op dezelfde hoek, elk jaar. Addis deelt 15 foto's die hij koestert uit de reeks en verkent de redenen waarom dit kleine, herhaalde ritueel zoveel betekent.

Martine Rothblatt, créatrice de la radio satellite Sirius XM, dirige maintenant une entreprise pharmaceutique qui fabrique des médicaments essentiels au traitement des maladies rares (y compris un médicament qui a sauvé la vie de sa propre fille). Pendant ce temps, elle travaille à préserver la conscience de la femme qu'elle aime dans un fichier digital... et une compagne robot. Dans une conversation sur scène avec Chris Anderson de TED, Rothblatt partage son histoire marquante d'amour, d'identité, de créativité et de possibilités sans limites.
De oprichter van Sirius XM Satellite Radio, Martine Rothblatt, leidt nu een farmaceutisch bedrijf dat levensreddende geneesmiddelen maakt voor zeldzame ziekten (met inbegrip van een geneesmiddel dat het leven haar eigen dochter redde). Ondertussen werkt ze aan een project om het bewustzijn van de vrouw van wie ze houdt in een digitaal bestand... en in een metgezel-robot op te slaan. In een podiumgesprek met Chris Anderson van TED deelt Rothblattt haar overweldigende verhaal van liefde, identiteit, creativiteit en onbegrensde mogelijkheden.

Elle a été infectée par le virus du VIH, et, vers la fin de sa vie, quand elle était en phase terminale du SIDA, elle ne pouvait plus se prostituer, alors elle a vendu sa fille de 4 ans à un trafiquant.
Ze raakte besmet met hiv, en tegen het eind van haar leven, in de laatste stadia van aids, kon ze zich niet prostitueren, en verkocht ze de vier jaar oude Pranitha aan een handelaar.

Il a répondu : « Tuez-moi maintenant si vous voulez, mais je ne vais pas détruire l'avenir de ma fille à cause de vos idées arriérées et rétrogrades.» Ce que j'ai finalement réalisé à propos de l'Afghanistan, et c'est quelque chose qui est souvent décrié en Occident, c'est que derrière la plus part de ceux d'entre nous qui réussissent, il y a un père qui reconnaît la valeur de sa fille et qui voit sa propre réussite à travers sa réussite à elle.
Dood me maar, als je wil, zei hij, maar ik zal de toekomst van mijn dochter niet ruïneren omwille van jullie ouderwetse en achterlijke ideeën. Wat ik ben gaan beseffen over Afghanistan, en dit is iets dat in het westen vaak wordt vergeten, is dat achter de meesten van ons die slagen er een vader staat die de waarde van zijn dochter inziet en die begrijpt dat haar succes zijn succes is.

Ces trois personnes du village se sont assises et ont pensé : Comment allonger la durée de vie de cette fille de notre village ? Ils n'étaient pas de sa famille mais ils ont essayé d'utiliser un tuyau de machine à laver. Ils ont pris un vélo. Ils ont branché le respirateur.
Drie personen uit het dorp staken de koppen bij elkaar om uit te vinden hoe ze het leven van dit meisje uit het dorp konden verlengen. Deze mensen waren geen familie van haar, maar ze probeerden iets uit te vinden met behulp van een buis van een wasmachine. Ze gebruikten een fiets en maakten daarmee een ademhalingsapparaat.

En 2011 Ronnie Cahana a subi un accident vasculaire cérébral sévère qui l'a laissé avec le syndrome d'enfermement : totalement paralysé, sauf ses yeux. Alors que cela pourrait briser l'état mental d'une personne normale, Cahana a trouvé la paix dans « l'atténuation des claquements extérieurs » et est « tombé amoureux de la vie et de son corps à nouveau ». Dans un discours sombre et émouvant, sa fille Kira partage avec nous a façon dont elle a documenté l'expérience spirituelle de son père, pendant qu'il aidait les autres en les guidant, même dans un état où il paraissait impuissant.
In 2011 kreeg Ronnie Cahana een ernstige beroerte met als gevolg 'locked-in syndroom': hij was totaal verlamd, met uitzondering van zijn ogen. Dit zou misschien funest zijn voor de geestelijke toestand van de meeste mensen, maar Cahana wist vrede te sluiten door zich te distantiëren van externe geluiden en werd opnieuw verliefd op het lichaam en het leven . In een sombere, emotionele talk vertelt zijn dochter Kitra over hoe ze de spirituele ervaringen van haar vader vastlegde, terwijl hij in zijn staat van schijnbare hulpeloosheid anderen tot gids was.