Vertaling van "théorie de cerveau " (Frans → Nederlands) :

Et si nous voulons comprendre qui nous sommes, comment nous ressentons et percevons, il faut vraiment comprendre ce qu'est le cerveau. Un autre élément est que parfois la science nous mène à de vraiment gros avantages sociaux et technologiques, ou commerciaux, ou autres, qui en sont issus. Et c'en est un, aussi, car quand nous comprenondrons comment le cerveau fonctionne, nous serons capables de construire des machines intelligentes, et à vrai dire je pense que c'est une bonne chose globalement, cela va avoir des avantages immenses pour la société, comme une technologie fondamentale. Donc, pourquoi n'avons-nous pas de bonne théorie du cerveau ? Et il y a des gens qui ont travaillé là-dessus depuis 100 ans.
Als we willen begrijpen wie we zijn en hoe we voelen en waarnemen, moeten we echt begrijpen wat hersenen zijn. Iets anders nog: wetenschap leidt soms tot grote maatschappelijke en technologische voordelen, bedrijven of om het even wat eruit voortkomt. Dit is er ook een van. Als we weten hoe de hersenen werken, zullen we intelligente machines kunnen maken en ik denk dat dit uiteindelijk iets goed is. Het zal enorme voordelen hebben voor onze maatschappij net zoals een fundamentele technologie. Waarom hebben we dan geen goede hersentheorie? We zijn er al honderd jaar naar op zoek.

Vous réalisez que ceci pose un défi fondamental à toute théorie du cerveau et en particulier à une théorie affirmant qu'il y a une sorte de réalité qui émerge de ce tapis, de ce tapis particulier avec son patron particulier.
dan ontdek je dat dit een fundamentele uitdaging stelt aan elke theorie van het brein en speciaal aan die theorie die zegt dat er een werkelijkheid voortkomt uit dit tapijt, uit dit specifieke tapijt met een specifiek patroon.

Donc selon cette théorie, notre cerveau surdéveloppé est le produit des mèmes.
Het grote brein is dus een resultaat van de sturing door memen.

Cette réaction involontaire issue de l'évolution permet aux animaux d'apparaître plus grand et plus intimidant. Mais pourquoi la musique a-t-elle la capacité de provoquer la chair de poule ou des «frissons» ? Cela n'est pas entièrement compris. Une théorie intéressante suggère que des éléments de la musique tels que les changements de volume soudains ou des sections inattendues induisent une réaction de peur sub-consciente. Le corps aime le prévisible, ainsi, toute chose surprenante pour le système nerveux autonome provoquerait une alarme. Mais cette peur s'apaise rapidement quand notre cerveau réalise que ce n'est que de la musique. Et ce contraste dans l'expérience provoquerait les frissons et la chair de poule. Il existe d'autres théories mais au final, le cerveau est extrêmement complexe et si une relation entre musique, émotion et réactions physiologiques est difficile à déchiffrer, en sciences, on peut dire que nous ne savons pas... encore.
Deze onvrijwillige evolutionaire reactie, maakt het mogelijk dat dieren groter lijken dan dat ze zijn om meer te intimideren. Maar waarom heeft muziek de mogelijkheid om koude rillingen of rilling te veroorzaken Dat is niet helemaal duidelijk. Een interessante theorie suggereert dat elementen van de muziek, zoals plotselinge wisselingen in volumeniveau of onverwachte unieke delen leiden tot een onderbewuste angst reactie. Het lichaam houdt van voorspelbaarheid dus iets verrassend aan het autonome systeem stimuleert een alarm. Maar deze angst zakt snel als onze hersenen zich realiseert, hey, het is gewoon muziek . En dit contrast in ervaring zorgt voor de rilling en je kippenvel. Er zijn ook andere theorieën, uiteindelijk zijn hersenen zeer complex en dus is een relatie tussen muziek, emotie en fysiologische reacties moeilijk te ontcijferen, maar in de wetenschap maakt het niet uit te zeggen dat we iets niet weten ... nog niet.

La théorie des neurones miroirs dit simplement que dans votre cerveau, en ce moment même, au moment où vous me voyez faire ça, vous activez exactement les mêmes neurones que si vous faites les actions.
De theorie van de spiegelneuronen, zegt simpelweg dat je in je hersenen, als je mij dit ziet doen, dezelfde neuronen activeert alsof je de actie zelf verricht.

Russell Foster est un neuroscientifique circadien : il étude les cycles de sommeil du cerveau. Et il s'interroge : Qu'est-ce que nous savons du sommeil? Pas grand chose, en fin de compte, pour quelque chose qui prend un tiers de nos vies. Dans cette conférence, Foster partage trois théories populaires expliquant pourquoi nous dormons, pourfend quelques mythes à propos du nombre d'heures de sommeil dont nous avons besoin à différents âges — et laisse entrevoir des utilisations nouvelles du sommeil comme un prédicteur de la santé mentale.
Russell Foster is een circadiane neurowetenschapper: Hij bestudeert de slaapcyclus van de hersenen. En hij vraagt​​: Wat weten we over slapen? Niet veel, zo blijkt, voor iets wat we doen met een derde van ons leven. In deze talk deelt Foster drie populaire theorieën mee over waarom we slapen, ontkracht enkele mythes over hoeveel slaap we nodig hebben op verschillende leeftijden - en zinspeelt op een aantal gedurfde nieuwe vormen van gebruik van de slaap als een voorspeller van de geestelijke gezondheid.

Selon cette théorie, les enfants apprennent des langues plus facilement car la plasticité de leur cerveau en développement leur permet d'utiliser les deux hémisphères lors de l'apprentissage, alors que chez la plupart des adultes, le language se restreint à un seul hémisphère, généralement le gauche.
Volgens deze theorie leren kinderen taal gemakkelijker, omdat de plasticiteit van hun ontwikkelende hersenen hen beide hersenhelften laat gebruiken in taalverwerving, terwijl bij de meeste volwassenen taal zich toespitst op één hersenhelft, meestal de linker.

C'est le genre d'idée radicale que nous devons explorer si nous voulons une théorie de la conscience purement réductionniste, fondée sur le cerveau.
Het zijn dergelijke ideeën die we zullen moeten onderzoeken als we een puur reductionistisch, op hersenactiviteit gebaseerde theorie van het bewustzijn willen.

La découverte appuie la théorie de Darwin en montrant que la réponse faciale modifie le traitement neuronal du contenu émotionnel dans le cerveau d'une manière qui nous aide à nous sentir mieux quand nous sourions.
Deze ontdekking ondersteunde Darwins theorie door aan te tonen dat feedback van het gezicht de neurale werking van de emotionele inhoud in het brein verandert, op een manier die ons helpt ons beter te voelen wanneer we glimlachen.