Vertaling van "styles uniques de six grands chefs " (Frans → Nederlands) :

Un chef d'orchestre affronte le plus grand défi pour un leader : créer l'harmonie parfaite sans dire un mot. Dans cette présentation séduisante, Itay Talgam met en évidence les styles uniques de six grands chefs d'orchestre du 20ème siècle, qui illustrent des questions cruciales pour tous les leaders.
Een orkestdirigent moet het hoofd bieden aan de ultieme leiderschap uitdaging: harmonie creëren zonder een woord te spreken. In deze innemende TEDtalk, laat Itay Talgam de unieke stijlen zien van zes belangrijke dirigenten uit de 20e eeuw, en trekt daar cruciale lessen uit voor elke leider.

et avons enseigné aux étudiants comment utiliser une chambre noire. Nous leur avons remis des appareils photo, ils ont fait le tour du campus et pris 12 clichés de leurs professeurs préférés, leur dortoir, leur chien et autres souvenirs qu'ils voulaient conserver. Ensuite, nous avons tiré une planche-contact et ils ont choisi leurs deux photos favorites. On a passé six heures à les développer avec eux et ils les ont agrandies. Ils ont deux superbes photos glacées grand format de ce qui leur tient le plus à coeur et on leur demande: « Laquelle comptes-tu nous redonner? » « Je dois en redonner une? » « Oui. Nous devons en garder une pour témoigner du projet scolaire. Tu dois donc faire un choix. Tu en gardes une et je garde l’autre. » Cette expérience comporte 2 conditions. Dans l'une, nous disons aux étudiants: « Au cas où tu changerais d'avis, je garde l'autre quatre jours mais ensuite je dois la faire parvenir au bureau chef. Je serai heureux de --(Rire)--ouais, «bureau chef»— « Je serai heureux de te l'échanger. En fait, je passerai à ton dortoir --encore mieux, je vérifierai auprès de toi par mail.
en we leerden studenten hoe ze een donkere kamer konden gebruiken. Eerst gaven we ze camera's. Zij liepen rond op de campus, ze schoten 12 foto's van hun favoriete hoogleraar en hun studentenkamer en hun hond, en alle andere dingen waaraan ze herinneringen van Harvard wilde hebben. Ze brachten ons de camera. Wij maakten een proefafdruk. Zij kozen welke twee foto's de beste waren. We gebruikten 6 uur om hun alles over doka's te leren. Zij vergrootten 2 van de foto's. Ze hebben twee prachtige 20 bij 25 hoogglanzende foto's van dingen die veel voor hun betekenen, en wij zeggen: Welke wil je aan ons geven? Zij zeggen: Moet ik er eentje weggeven? Oh, ja. We hebben er eentje nodig als bewijs voor het studieproject. Dus je moet me er eentje geven. Je moet een keuze maken. Jij mag er eentje houden, en ik krijg er een om te bewaren. Nu zijn er 2 varianten bij dit experiment. Bij een deel werden de student verteld: Maar weet je, als je van gedachten verandert, dan heb ik hier altijd nog de andere, en in de aankomende 4 dagen, voordat ik het daadwerkelijk naar het hoofdkwartier verstuur, dan kun je altijd -- (Gelach) -- ja, hoofdkwartier -- dan kun je altijd nog omruilen. Sterker nog, ik zal naar je studentenkamer gaan en het je geven -- stuur me gewoon een email. Beter nog, ik zal contact opnemen met jou.

Je suis née à Strasbourg, en France de parents turcs. Peu de temps après, mes parents se sont séparés, et je suis venue en Turquie avec ma mère. A partir de là, j'ai été élevée en tant qu'enfant unique par une mère célibataire. Or, au début des années 1970, à Ankara, c'était un peu inhabituel. Notre quartier était plein de grandes familles, où les pères étaient les chefs du foyer. J'ai donc grandi en voyant ma mère comme une femme divorcée dans un environnement patriarcal. En fait, j'ai grandi en observant deux types différents de féminité. D'une part, il y avait ma mère, une femme turque bien éduquée, laïque, moderne, occidentalisée.
Ik werd geboren in Straatsburg, Frankrijk, uit Turkse ouders. Kort daarna gingen mijn ouders uit elkaar en ik kwam met mijn moeder naar Turkije. Vanaf dat ogenblik werd ik opgevoed als enig kind door een alleenstaande moeder. In het begin van de jaren zeventig was dat in Ankara nogal ongewoon. Onze buurt was vol met grote families waar vaders gezinshoofd waren. Ik groeide dus op en zag mijn moeder als een gescheiden vrouw in een patriarchale omgeving. In feite groeide ik op met de observatie van twee soorten van vrouw-zijn. Aan de ene kant was er mijn moeder, een hoogopgeleide, seculiere, moderne, westerse Turkse vrouw.