Traduction de «solution avocat lui-même » (Français → Néerlandais) :

La terre de la liberté est devenue un champ de mines juridique, explique Philip K. Howard - en particulier pour les enseignants et les médecins, dont les travaux ont été paralysés par la peur de poursuites. Quelle est la solution? Avocat lui-même, Howard a quatre propositions de simplification du Droit des États-Unis.
Het land van de vrijheid is een juridisch mijnenveld geworden, volgens Philip K. Howard. Vooral voor docenten en artsen, wier werk verlamd wordt door angst voor rechtszaken. Wat is de oplossing? Howard, zelf een jurist, heeft vier voorstellen voor het vereenvoudigen van het tort-rechtssysteem in de Verenigde Staten. (Het tort-recht is het privaatrechtelijk onrechtmatige daadstelsel in de VS. Dit is anders dan in Nederland en België omdat niet alleen een vergoeding voor de geleden schade als gevolg van de onrechtmatige daad van de ander kan worden gevraagd, maar ook een boete kan worden opgelegd, iets wat hier alleen door de staat kan worden gevraagd in het strafrecht.)

Bien qu'il ne fut pas avocat, il plaida sa cause au tribunal lui-même le lendemain.
Hoewel hij geen advocaat was, bepleitte hij het geval de volgende dag zelf in de rechtbank.

Nous pouvons utiliser l'instinct du moustique contre lui-même. A TEDxMaastricht Bart Knols nous montre les solutions ingénieuses que son équipe développe pour combattre le paludisme — dont le fromage limburger et une pilule mortelle. (Filmé à TEDxMaastricht.)
We kunnen de instincten van een mug tegen haar gebruiken. Op TEDxMaastricht laat spreker Bart Knols de inventieve oplossingen zien die zijn team ontwikkelt om malaria te bestrijden - waaronder Limburgse kaas en een dodelijke pil. (Opgenomen op TEDxMaastricht.)

Mais alors vint un petit économiste, qui avait lui-même des enfants, et il utilisait la solution chère et compliquée.
Toen kwam er een nederige econoom, die zelf kinderen had, en hij gebruikte de dure en ingewikkelde remedie.

Mais il y a une solution: le Congrès peut mettre la limtie d'endettement plus haut. Et ça c'est ce qu'ils faisaient toujours, à cause de la terreur susdite. Alors, vous vous demandez : si ne pas mettre la limite d'endettement plus haut est potentiellement désastreux et si la solution est simple et si on choisit toujours cette solution simple... pourquoi est-ce que le débat dure des mois ?! Parce que: la politique. La limite d'endettement ne se trouve pas dans la Constitution ; les membres du Congrès l'ont eux-mêmes créée, et à leur avis, la limite d'endettement est *géniale* parce que: 1. Elle crée un ennui pour lequel 2. Les membres du Congrès peuvent (techniquement) blâmer le président qui 3. A besoin de la solution que le Congrès unique peut lui donner. Les membres du Congrès peuvent utiliser la menace d'autodestruction financière mutuelle comme avantage pour négocier des pourparlers desquels ils peuvent bénéficier en le rallongeant jusqu'à la... dernière... seconde... possible.
Maar er is een uitweg: het congres kan het schuldenlimiet verhogen en daardoor ook de eerdergenoemde angst, die altijd heerst. Dus... aangezien het niet verhogen van het schuldenplafond nogal gevaarlijk is en de oplossing is simpel, waardoor die altijd wordt genomen, waarom duren die debatten dat altijd maanden? Door: politiek. Het schuldenlimiet is niet beschreven in het wetboek, het congres heeft het zel verzonnen en vanuit hun oogpunt is dit dus ook geweldig, want: 1. Het creëert een probleem dat 2. Het congres (technisch gezien) kan afschuiven op de president, die 3. De oplossing nodig heeft, die zij kunnen voorzien. Het congres gebruikt deze bedreiging van financiële zelfvernietiging als middel in onderhandelingen, waarvan zij profiteren en uitbreiden tot de laatste... mogelijke... seconde.

Il n'y a pas de lumière naturelle dans cette caverne, les murs sont humides et sombres. Tout ce que les habitants peuvent voir, ce sont les ombres de choses que la lumière d'un feu projette sur le mur. Les habitants de la caverne sont fascinés par ces reflets d'animaux, de plantes et de gens. Par ailleurs, ils supposent que ces ombres sont réelles et qu'en prêtant beaucoup d'attention à elles, on comprend la vie et on y réussit. Et, bien sûr, ils ne comprennent pas que ce ne sont que de simples ombres qu'ils regardent. Ils discutent avec enthousiasme d'objets fantomatiques et sont très fiers de leur sophistication et de leur sagesse. Et puis un jour, un peu par hasard, quelqu'un découvre un moyen de sortir de la caverne, au grand air. D'abord, c'est tout simplement écrasant. Il est ébloui par l'éclat du soleil, dans lequel tout est éclairé convenablement pour la première fois. Peu à peu, ses yeux s'accommodent et il découvre les formes véritables de toutes ces choses qu'il n'avait connu jusqu'alors que comme des ombres. Il voit des fleurs réelles, la couleur des oiseaux, les nuances dans l'écorce des arbres, il observe les étoiles et saisit combien l'univers est vaste et sublime. Comme Platon l'exprime en termes solennels: Il n'avait vu jusqu'alors que de simples fantômes ; il est plus proche maintenant de la véritable nature des choses. Par compassion, cet homme qui vient d'être éclairé décide de quitter le monde ensoleillé d'en-haut et retourne dans la caverne pour essayer d'aider ses compagnons qui sont toujours enbourbés dans la confusion et l'erreur. Parce qu'il s'est habitué à la clarté du monde d'en-haut, il ne voit presque rien sous terre, il trébuche tout le long du couloir humide et il est désorienté, il n'impressionne absolument pas les autres. Quand, en retour, il n'est pas impressionné par eux et qu'il s'obstine à expliquer ce qu'est le soleil ou ce qu'est un vrai arbre, les habitants de la caverne le raillent de façon acerbe, puis se mettent en colère ...
Er is geen natuurlijk licht in de grot, de muren zijn donker en vochtig Het enige dat de bewoners kunnen zien zijn schaduwen van dingen die op een muur worden gezet en belicht worden door een vuur. De gevangenen raken gefascineerd door deze schaduwen van dieren, planten en mensen. Bovendien nemen ze aan dat de schaduwen echt zijn en dat als je goed oplet je het leven begrijpt en succesvol wordt. En ze hebben natuurlijk niet door dat ze maar naar schaduwen kijken. Ze praten enthousiast over de schaduwdingen en worden trots op hun wijsheid. Dan op een dag ontdekt iemand zomaar een weg uit de grot naar de vrije wereld. Op het begin in het overweldigend. Hij is verblind door het schitterende zonlicht waarin alles voor het eerst fatsoenlijk wordt belicht. Langzaam wennen zijn ogen aan het licht en ziet hij het echte uiterlijk van alle dingen die hij alleen maar kende als schaduwen. Hij ziet echt bloemen, de kleuren van vogels, de nuances in boomschors. Hij observeert sterren en ziet de grootheid en de sublieme staat van het universum. Zoals Plato het sober zegt: Uit medeleven besluit de verlichte man uit het zonlicht terug naar de donkere grot te gaan om zijn vrienden te helpen die nog steeds in de illusie leven. Omdat hij is gewend aan de heldere buitenwereld kan hij ondergronds bijna niks zien. Hij struikelt door de vochtige gangen en raakt verward. Voor de anderen lijkt hij volkomen oninteressant. Als hij niet geïnteresseerd is in hen en wil uitleggen wat de zon is of hoe een boom er uitziet worden de gevangenen sarcastisch, boos, en willen hem uiteindelijk vermoorden. De grotmythe is een verhaal over het leven van alle verlichte mensen. De gevangenen zijn mensen voor filosofie, de zon is het licht van de rede, de vervreemding van de teruggekeerde filosoof is wat allen die waarheid brengen kunnen verwachten als ze hun kennis naar de mensen brengen die niet van nadenken houden. Volgens Plato leven we allemaal een groot deel van ons leven in de schaduw. Veel van de ding ...

Et même s'il a eu une licence de droit (imposée par son père, qui souhaitait que le jeune homme devienne avocat, comme lui) , le jeune Antoine a préféré la science au droit.
En hoewel hij zijn bevoegdheid kreeg om als advocaat aan het werk te gaan zoals zijn vader van hem verwachtte in zijn voetsporen, verkoos de jonge Antoine wetenschap in plaats daarvan.

Quand on lui a demandé de construire des maisons pour 100 familles au Chili il y a 10 ans, Alejandro Aravena a puisé son inspiration dans la sagesse des bidonvilles et des favelas. Au lieu de construire un grand immeuble avec de petits appartements, il a construit des demi-maisons flexibles pour que les familles puissent les agrandir. C'était un problème complexe, avec une solution simple - qu'il a trouvée en travaillant avec les familles elles-mêmes. Avec un tableau noir et ses beaux dessins, il nous fait découvrir trois projets dans lesquels ses idées ingénieuses ont permis d'obtenir de beaux plans ayant de grands avantages.
Toen Alejandro Aravena tien jaar geleden in Chili werd gevraagd voor honderd gezinnen huisvesting te realiseren, putte hij uit een ongebruikelijke inspiratiebron: de wijsheid van de favela's en sloppenwijken. Liever dan dat hij een groot gebouw met kleine flatjes neerzette, bouwde hij flexibele halve huizen, die de gezinnen zelf konden uitbouwen. Het was een complexe opgave, maar met een eenvoudige oplossing - die hij vond in samenwerking met de gezinnen zelf. Met een krijtbord en mooie foto's van zijn ontwerpen, loopt Arevana drie projecten met ons door, waar slim omdenken leidde tot prachtige ontwerpen met grote voordelen.