Traduction de «rappeler sa propre mortalité » (Français → Néerlandais) :

Personne n'apprécie de se voir rappeler sa propre mortalité fragile.
We worden niet graag herinnerd aan onze eigen kwetsbare sterfelijkheid.

De là, on se rappelle la gentillesse des mères en général, si on peut se rappeler la gentillesse de sa propre mère, la gentillesse de son conjoint, ou, si on est soi-même une mère, son propre comportement avec ses enfants.
Dan beweeg je daar vandaan naar het herinneren van goedheid van moeders in het algemeen, als je je de goedheid van je eigen moeder kunt herinneren, of als je je de goedheid van je partner kunt herinneren, of, als je zelf moeder bent, hoe je was met je kinderen.

C'est mystérieux parce qu'il n'est probablement pas fini, il ne l'a probablement pas achevé, et parce qu'il pourrait être prévu pour un rôle de théâtre, mais peut-être que Keats pensait simplement à sa propre écriture, son écriture manuscrite, et là-dedans j'entends, j'entends au moins la mortalité, et j'entends le pouvoir des anciennes techniques de poésie, et j'ai l'impression, vous l'avez peut-être aussi, de rencontrer pour un instant, de presque devenir, quelqu'un d'autre d'un lointain passé, quelqu'un de mémorable.
Het is mysterieus omdat het waarschijnlijk niet af is. Hij heeft het waarschijnlijk niet afgemaakt. Misschien was het bedoeld voor een rol in een toneelstuk? Of het zijn gewoon Keats' gedachten over de invloed van zijn schrijven, van zijn handschrift. Daarin is te horen, hoor ik tenminste, sterfelijkheid en de kracht van oudere vormen van dichtkunst, en ik heb het gevoel, jij hebt misschien het gevoel dat je heel even iemand van lang geleden ontmoet, in hem verandert bijna, een gedenkwaardige persoon.

Robert Gupta, violoniste à l'Orchestre Philharmonique de Los Angeles, nous parle de la leçon qu'il a donnée à un brillant musicien schizophrène — et ce qu'il en a appris. Rappelé plus tard sur scène, Gupta interprète sa propre transcription du Prélude de la Suite pour violoncelle N°1 de Bach.
Robert Gupta, violist bij het LA Philharmonic Orchestra, spreekt over een les die hij ooit gaf aan een briljante schizofrene musicus en over wat hij daar zelf van leerde. Als hij later weer het podium op wordt geroepen, speelt Gupta zijn eigen transcriptie van de prelude uit de eerste cellosuite van Bach