Traduction de «partie de rome » (Français → Néerlandais) :

Après tout, c'est la partie de Rome pleine de barbiers et de prostituées.
Dat deel van Rome zit vol met barbaren en prostituees.

Gaius Julius Caesar est né aux environs de -100 dans l'une des familles romaines dirigeantes Sa naissance est en quelque sorte miraculeuse, demandant une procédure chirurgicale que nous connaissons aujourd'hui comme la césarienne. Venant de la classe sénatoriale, il était naturel que Caesar serve à la fois dans l'armée et dans le Sénat, ce qu'il fit. Il monta les échelons, et après avoir su montrer ses aptitudes de Génaral et un mandat en tant que Gouverneur d'Espagne, il décida de courir pour devenir Consul. Pour gagner, Caesar devait acquérir une aide financière, qu'il trouva en la personne de Crassus, l'un des hommes les plus riches de Rome. Crassus était à la tête d'un service des incendies dont le modèle économique se limitait à Hey, je viens de voir que ta maison brûle. Donne moi de l'argent et je viendrais t'aider.. Caesar réussit à devenir consul en -59 et rechercha par la suite à dominer la vie politique romaine en s'alliant avec Crassus et l'un des hommes les plus puissant de Rome, le Général Pompée. Vous vous rappelez sans aucun doute Pompée pour sa fascination pour Alexandre le Grand. Pompée, Crassus et Caesar se nommaient le premier Triumvirate, et l'alliance marcha particulièrement bien.. pour Caesar. Pas si bien que ça pour les deux autres. Allons rendre visite à la Thought Bubble. Après une année au consulat consistant à faire voter très facilement au Sénat des lois grâce à l'intimidation des troupes de Pompée, Caesar devint Gouverneur de Gaule. En tous cas la partie Sud de la Gaule que Rome contrôlait alors. Il conquit rapidement le reste de la Gaule et ses quatre loyales armées -ou, comme les appelaient les Romains, les Légions-, devinrent sa principale source de pouvoir. Caesar continua ses conquêtes, envahissant l'Angleterre et gagnant d'autres guerres contre les Gaulois. Pendant qu'il guerroyait, Crassus mourut au combat contre les Perses et Pompée, qui était devenu le rival et ennemi de Caesar, fut élu Consul. Pompée et le Sénat décidèrent alor ...
Gaius Julius Ceasar was geboren rond 100 voor Christus in een van Rome's meest toonaangevende families. Zijn geboorte was een beetje wonderbaarlijk, want er was een chirugische ingreep nodig die wij nu kennen als de keizersnee. Na zijn senaatsopleiding was het logisch dat Ceasar zou dienen in het leger en in de Senaat. Dus dat deed hij. Hij steeg door de rangen, en na wat prima generaalskunsten, en na een tijdje als gouverneur van Spanje, besloot hij om een gooi te doen naar Consul-positie. Om te winnen had Ceasar financiële hulp nodig, die hij kreeg van Crassus, een van Rome's rijkste mannen. Crassus bezat een private brandweer waar het business model eigenlijk was & quot; hey, ik zie dat je huis in brand staat. Geef me we geld en ik help je eruit.& quot; Ceasar slaagde om Consul te worden in 59 voor Christus en daarna wilde hij de Romeinse politiek domineren door een bondgenootschap op te zetten met Crassus en ook met Rome's andere meest machtige man, de generaal Pompey. Je zal zonder twijfel Pompey herinneren van zijn zijn fascinatie voor Alexander de Grote. Pompey, Crassus en Ceasar waren de eerste zogenaamde driemanschap, en de bondgenootschap liep super goed voor Ceasar. Maar niet zo goed voor de andere twee. Op naar de Gedachte Bubbel. Na een jaar als Consul waarbij er voor de grootste gedeelte wetten door de Senaat werden goed gekeurd door de intimidatie door Pompey's troepen, belandde Ceasar als de gouverneur van Gallië, --- controleerde. Hij veroverde snel de rest van Gallië en zijn vier koninklijke legers - of legioenen zoals de Romeinen ze noemde - bekwam zijn bron van macht. Ceasar zette zijn veroveringen voort door Engeland binnen te vallen en het voeren van nog een succesvolle oorlog tegen de Galliërs. Terwijl hij op pad was, Crassus stierf in een gevecht met de Parthen en Pompey, die Ceasar´s rivaal en tegenstander was geworden, werd gekozen als Consul. Pompey en de Senaat besloten om te proberen Ceasar van zijn macht te beroven en hem terug ...

Mais comment le monde s’est retrouvé avec ce tout petit pays? La réponse courte serait: à cause de Mussolini, et la réponse longue est diaboliquement compliquée, donc, voici une réponse moyenne simplifiée: Le pape était à la tête d’un pays appelé les Etats pontificaux, qui couvraient une bonne partie de l’actuelle Italie. C’est durant cette période de plus de mille ans que les papes ont fait construire la Basilique St-Pierre, la plus grosse église au monde, et a aussi fait ériger un mur autour d’une colline appelée Vatican, là où Saint Pierre a vécu. Mais le Royaume d’Italie voisin pensait que Rome ferait une capitale parfaite pour leur pays, et l’Italie a donc conquis les Etats Pontificaux. Son pays détruit, le Pape s’est réfugié derrière les murs du Vatican et a refusé de reconnaître l’existence du Royaume d’Italie, tout en se plaignant d’être un prisonnier de ce même Royaume d’Italie, qui, selon lui, n’existe pas. Plutôt que de risquer une guerre civile religieuse en se débarrassant du pape, le gouvernement italien a décidé de ne rien faire et d’attendre, en espérant qu’il abandonne éventuellement. Pourtant, la religion ne serait rien sans l’obstination, et 5 papes et 60 ans plus tard, rien n’a changé.
Maar hoe is dit kleine land op onze aarde terechtgekomen? Het korte antwoord is: Mussolini Het lange antwoord is ietsje ingewikkelder dus hier is de tusseninversie: Ooit regeerden de pausen over een land genaamd Kerkelijke Staat, dat een groot deel in beslag neemt van het hedendaagse Italië. Het was tijdens deze meer dan 1000-jarige regeerperiode dat de pausen de St-Pietersbasiliek bouwden, de grootste kerk ter wereld, en ook een wal bouwden rond een heuvel met de naam Vaticaan, op dewelke het St-Pieters staat. Maar buurkoninkrijk Italië vond dat Rome een goede hoofdstad zou zijn voor hun land en veroverde dus de Kerkelijke Staat. Zijn land vernietigd, besloot de paus om zich te verstoppen binnen de muren van het Vaticaan, weigerend het koninkrijk Italië te erkennen, ondertussen ook klagend een gevangene te zijn van het koninkrijk Italië - dat volgens hem niet bestond. In plaats van een godsdienstoorlog te riskeren en zich van de paus af te maken besloot Italië om de paus te laten zitten totdat hij ooit eens wel zou moeten opgeven - maar godsdienst is koppig - en 1, 2, 3, 4, 5 pausen en zestig jaar later was er nog steeds niets veranderd.