Boost Your Productivity!Translate documents (Ms-Word, Ms-Excel, ...) faster and better thanks to artificial intelligence!
Note: les traductions des vidéos ont été réalisées par des volontaires qui ne sont pas tous des traducteurs professionnels, elles pourraient donc contenir des erreurs. Ces textes sont cependant intéressants pour retrouver des expressions du langage parlé par exemple.
Vous pouvez aussi visualiser directement ces passionnantes vidéos avec les sous-titres dans la langue de votre choix !
Traduction de «oui mais quand on connait » (Français → Néerlandais) :
Savaient-ils ce qui était en train de se passer
? Bien sûr que oui. Mais quand on connait la pauvreté alarmante dans ces régions du monde. la question n'est pas de savoir s'il fau
t laisser cet arbre pour demain mais Comment vais-je nourrir ma famille aujourd'hui ? Je vais peut-être récupérer quelques dollars de plus avec ce dernier arbre qui nous permettra de tenir un peu plus longtemps et puis nous prierons pour que quelque chose nous sauve de notre fin inévitable . C'est
...[+++] une image bien sinistre.
Wisten zij niet wat er aan de gang was? Natuurlijk, maar als je de verlammende armoede gezien hebt in sommige delen van de wereld, is de vraag niet laten we de boom voor morgen staan , maar hoe ga ik mijn familie te eten geven vandaag? . Misschien brengt deze laatste boom een paar dollar op, zodat we weer een tijdje voort kunnen, en dan bidden we dat er iets gaat gebeuren dat ons kan redden van het onvermijdelijke einde. Dit is dus een grimmig beeld.
Cette information a jeté par la fenêtre mon ancienne f
ormation, parce que quand on comprend le mécanisme d'un
e maladie, quand on connait non seulement quels che
mins sont perturbés mais aussi comment, alors, en tant que médecins, c'est notre travail d'uti
liser cette science pour la prévention et le ...[+++] traitement.
Voor mij kon door deze informatie mijn oude training het raam uit, want als we het mechanisme van een ziekte doorgronden, wanneer we niet alleen weten wát er wordt aangetast maar ook hoe, dan is het je taak als dokter om die wetenschap te gebruiken voor preventie en behandeling.
Homme 1 : à partir du moment où il y a de l'injustice, quelqu'un doit faire un sacrifice! Femme 1 : Ce n'est pas un sacrifice, C'es
t une vengeance! Si vous tuez, il n'y a pas de différence entre victime et occupant. Homme 1 : si vous avions des avions, nous n'aurions pas besoin de martyrs, c'est la différence. Femme : La différence c'est que l'armée israelienne est toujours plus forte. Homme: Alors, soyons égaux devant la mort. Nous avons toujours le Paradis. Femme: Il n'y a pas de Paradis! Ca n'existe que dans votre tête! Homme: Dieu vous pardonne, dieu vous pardonne! Que dieu vous pardonne. Si vous n'étiez pas la sœur d'Abu Azzam… De t
...[+++]oute façon, je préfèrerais encore avoir le paradis dans ma tête que vivre dans cet enfer! Dans cette vie, nous sommes morts de toute façon. Homme: Nous choisissons l'amertume seulement si l'alternative est encore plus amère. Femme: Et nous? Ceux qui restent? Gagnerons-nous de cette façon? Ne voyez-vous pas que ce que vous faites est en train de nous détruire? Et que vous prenez Israel comme alibi pour continuer? Homme: Donc, sans alibi, Israel arrêterait? Femme: Peut-être. Nous devons faire de cette guerre une guerre morale. homme: Et comment faire, si Israel n'a pas de morale? Femme: Fais attention! George: Ma femme Ayelet m'a appelé et m'a dit: Il y a eu un attentat suicide à Tel Aviv . Ayelet: Qu'est-ce que vous savez sur les blessés? Nous recherchons trois filles. George: Nous n'avons aucune information. Ayelet : Une est blessée ici, mais nous n'avons pas entendu parlé des trois autres. George: J'ai dit OK, c'est Bat-Chen, c'est ma fille . Etes-vous sûre qu'elle est morte? Ils ont dit que oui. Tzika: Ce jour-là, vers 6,30, je conduisais ma femme et mes filles au supermarché. Quand nous sommes arrivé là bas…. nous avons vu trois jeeps militaires israeliennes garées de l'autre côté de la rue. Quand nous avons dépassé la première jeep, ils ont ouvert le feu sur nous. Et ma fille de 12 ans Christine a été tuée dans la fusillade. Tzvi ...
Man 1: Zolang er onrechtvaardi
gheid bestaat, moet iemand zich opofferen! Vrouw 1: Dat is geen offer, dat is wraak! Als je doodt, is er geen verschil tussen het slachtoffer en de dader. Man 1: Als we vliegtuigen hadden, hadden we geen martelaars nodig, dat is het verschil. Vrouw: Het verschil is dat het Israëlische leger alsnog sterker is. Man: Laten we dan gelijk zijn in de dood. We hebben nog het Paradijs. Vrouw: Er is geen Paradijs! Het bestaat alleen in je hoofd! Man: Alsjeblieft zeg! Moge God je vergeven. Als jij niet Abu Azzam's dochter was geweest... Alleszins, liever een Paradijs in mijn hoofd dan een leven in deze hel! In dit lev
...[+++]en zijn we toch dood. Man: Men kiest alleen het bittere als het alternatieve nog bitterder is. Vrouw: En wij dan? De achterblijvers? Winnen we zo? Zie je niet dat wat je doet ons vernietigt? En dat je Israël een alibi geeft om door te gaan? Man: Dus, zonder alibi houdt Israël ermee op? Vrouw: Misschien. We moeten er een morele oorlog van maken. Man: Hoe dan, als Israël immoreel is? Vrouw: Wees voorzichtig! George: Mijn vrouw Ayelet belde me op en zei: Er was een zelfmoordaanslag in Tel Aviv. Ayelet: Wat weet je over de slachtoffers? We zoeken drie meisjes. George: We hebben geen informatie. Ayelet: Er ligt er hier een gewonde, maar we weten niets over de andere drie. George: Ik zei: OK, dat is Bat-Chen, dat is mijn dochter. Weet U zeker dat ze dood is? Ze zeiden ja. Tzvika: Op die dag, rond 6:30, reed ik met mijn vrouw en dochters naar de supermarkt. Toen we daar aankwamen... zagen we drie Israëlische militaire jeeps geparkeerd aan de kant van de weg. Toen we de eerste jeep passeerden... openden ze het vuur op ons. Mijn 12-jarige dochter Christine werd gedood in het vuurgevecht. Tzvika: Ik ben het hoofd van alle afdelingen. George: Maar is er een leraar die verantwoordelijk is? Tzvika: Ja, ik heb assistenten. Ik heb elke dag met kinderen te maken. Tzvika: In het begin vond ik het een vreemd idee. Maar toen ik het logisch bekeek, zag ...Au Burundi je suis entrée dans une prison et ce n'était pas un garçon de 12 ans, c'était un garçon de 8 ans, pour avoir volé un téléphone portable. Ou une femme, j'ai pris son bébé dans les bras, un bébé vraiment mignon, j'ai dit : « Votre bébé est tellement mignon. » Ce n'était pas un bébé, elle avait trois ans. E
t elle a dit « Oui, mais c'est à cause d'elle que je suis ici », parce qu'elle était accusée d'avoir volé deux couches et un fer à repasser pour son bébé et avait pourtan
t été en prison. Et ...[+++]quand je suis allée trouver le directeur de la prison, j'ai dit : « Vous devez la laisser sortir. Un juge la laisserait sortir. » Et il a dit : « Bon, nous pouvons en parler, mais regardez ma prison. Quatre-vingt pour cent des deux mille personnes qui sont ici sont sans avocat. Que pouvons-nous faire ? » Alors les avocats ont commencé courageusement à se dresser ensemble pour organiser un système où ils peuvent prendre des cas. Mais nous nous sommes rendus compte que ce n'est pas seulement la formation des avocats, mais la connexion des avocats qui fait la différence. Par exemple, au Cambodge, c'est que [nom inaudible] n'y est pas allée seule mais elle avait 24 avocats avec elle qui y sont allés ensemble. Et de la même manière, en Chine, ils me disent toujours : « C'est comme un vent frais dans le désert quand nous pouvons nous réunir. » Ou au Zimbabwe, où je me souviens d'Innocent, après être sorti d'une prison où tout le monde s'est levé et a dit, « Je suis ici depuis un an, huit ans, 12 ans sans avocat », il est venu et nous avons eu une formation ensemble et il dit : « J'ai entendu dire » — parce qu'il avait entendu des gens marmonner et ronchonner — « J’'ai entendu dire que nous ne pouvons pas aider à créer de la justice parce que nous n'avons pas les ressources. » Et puis il dit : « Mais je veux que vous sachiez que le manque de ressources n'est jamais une excuse pour l'injustice. » Et avec cela, il a réussi à organiser 68 avocats qui ont pris systématiquement les ...
In Burundi ontmoette ik in een gevange
nis geen 12-jarige, maar een 8-jarige jongen voor het stelen van een mobiele telefoon. Of een vrouw, ik pakte haar baby op, een echt schattige baby en zei: Je baby is zo leuk. Het was geen baby meer, ze was drie jaar. Ze zei: Maar zij is de reden waarom ik hier ben. Ze werd beschuldigd van het stelen van twee luiers en een strijkijzer voor haar baby en zat nog steeds in de gevangenis. Ik ging naar de gevangenisdirecteur en zei: Je moet haar vrijlaten. Een rechter zou haar vrijlaten.” Hij zei: “We kunnen erover praten, maar kijk naar mijn gevangenis. Tachtig procent van de tweeduizend mensen hier hebb
...[+++]en geen advocaat. Wat kunnen we doen? Advocaten begonnen moedig een systeem te organiseren waar ze zaken konden aannemen. Maar we beseften dat het niet alleen de training van de advocaten, maar de connectie tussen de advocaten was die het verschil uitmaakte. Bijvoorbeeld, in Cambodja lukte het omdat [Onverstaanbare naam] niet alleen ging, maar 24 advocaten haar steunden. Op dezelfde manier vertellen ze me in China altijd: Het is als een frisse wind in de woestijn als we samen kunnen komen.” In Zimbabwe herinner ik me Innocent, die een gevangenis bezocht waar iedereen rechtstond en zei: Ik ben hier al een jaar, acht jaar, 12 jaar zonder advocaat. Hij kwam en we hadden samen een training en hij zei: Ik heb horen zeggen - want hij had mensen horen mopperen - Ik heb horen zeggen dat we geen rechtvaardigheid kunnen creëren omdat we niet over de middelen beschikken.” Toen zei hij: Maar ik wil dat je weet dat het gebrek aan middelen nooit een excuus voor onrecht is.” Daarmee organiseerde hij met succes 68 advocaten die systematisch de zaken aannemen. De sleutel is echter training en vroege toegang. Ik was onlangs in Egypte en werd geïnspireerd door een andere groep advocaten. Ze vertelden me: We hebben geen politie meer op straat. De politie was een van de belangrijkste redenen waarom we in opstand kwamen. Ze waren de hele tijd iedereen aan ...« Les hommes et les femmes, développent un l
ien particulier, et quand ils sont plus grands, beaucoup, beaucoup plus grands que toi, et ils ressentent un sentiment très particulier, alors ils peuvent se voir nus. » Et elle me dit, « Maman, l’a tu déjà fait ? » Et je lui dis, « Oui
» Et elle me dit, « Mais maman, tu ne peux pas avoir d’enfants. » Parce qu’elle sait que je l’ai adoptée et que je ne peux pas avoir d’enfants. Et je lui dis, « Oui » Et elle me dit, « Donc, tu n’es pas obligée de le
...[+++]refaire » Et alors je lui dis, « … » Et ensuite elle dit, « Mais comment ça se passe quand un homme et une femme sont ensemble ?
Mensenmannen en -vrouwen ontwikkelen een speciale band als ze veel, veel, veel ouder zijn dan jij en ze een heel speciaal gevoel krijgen, kunnen ze wel samen naakt zijn. Waarop zij zei: Mama, heb jij dit weleens gedaan? Ik beken: Ja. Mama, jij kunt geen kinderen krijgen. Ze is geadopteerd en weet dat ik geen kinderen kan krijgen. Ja, antwoord ik. Nou, dan hoef jij dat niet meer te doen. En ik zei: ... Zegt zij: Hoe gaat het als een man en een vrouw samen zijn?
Donc, oui, nous devons nous focaliser, oui, nous devons nous concentrer, mais nous devons aussi nous souvenir que innovation, ingéniosité, inspiration, ces choses se mettent en place quand nous élargissons notre champ de vision, quand nous reculons de quelques pas, quand nous regardons de plus loin.
Dus ja, we moeten ons toespitsen, ons concentreren, maar we moeten ook niet vergeten dat innovatie, vindingrijkheid en inspiratie komen wanneer we ons gezichtsveld verbreden, even een stap terugzetten, wat uitzoomen.
Il n'y a pas d
e lumière naturelle dans cette caverne, les m
urs sont humides et sombres. Tout ce que les habitants peuvent voir, ce sont les ombres de choses que la lumière d'un feu projette sur le mur. Les habitants de la caverne sont fascinés par ces reflets d'animaux, de plantes et de gens. Par ailleurs, ils supposent que ces ombres sont réelles et qu'en prêtant beaucoup d'attention à elles, on comprend la vie et on y réussit. Et, bien sûr, ils ne comprennent pas que ce ne sont que de simple
...[+++]s ombres qu'ils regardent. Ils discutent avec enthousiasme d'objets fantomatiques et sont très fiers de leur sophistication et de leur sagesse. Et puis un jour, un peu par hasard, quelqu'un découvre un moyen de sortir de la caverne, au grand air. D'abord, c'est tout simplement écrasant. Il est ébloui par l'éclat du soleil, dans lequel tout est éclairé convenablement pour la première fois. Peu à peu, ses yeux s'accommodent et il découvre les formes véritables de toutes ces choses qu'il n'avait connu jusqu'alors que comme des ombres. Il voit des fleurs réelles, la couleur des oiseaux, les nuances dans l'écorce des arbres, il observe les étoiles et saisit combien l'univers est vaste et sublime. Comme Platon l'exprime en termes solennels: Il n'avait vu jusqu'alors que de simples fantômes ; il est plus proche maintenant de la véritable nature des choses. Par compassion, cet homme qui vient d'être éclairé décide de quitter le monde ensoleillé d'en-haut et retourne dans la caverne pour essayer d'aider ses compagnons qui sont toujours enbourbés dans la confusion et l'erreur. Parce qu'il s'est habitué à la clarté du monde d'en-haut, il ne voit presque rien sous terre, il trébuche tout le long du couloir humide et il est désorienté, il n'impressionne absolument pas les autres. Quand, en retour, il n'est pas impressionné par eux et qu'il s'obstine à expliquer ce qu'est le soleil ou ce qu'est un vrai arbre, les habitants de la caverne le raillent de façon acerbe, puis se mettent en colère ...
Er is geen natuurlijk licht in de grot, de muren zijn donker en vochtig Het enige dat de bewoners kunnen zien zijn schaduwen van dingen die op een muur worden gezet en belicht worden door een vuur. De gevangenen raken gefascineerd door deze schaduwen van dieren, planten en mensen. Bovendien nemen ze aan dat de schaduwen echt zijn en dat als je goed oplet je het leven begrijpt en succesvol wordt. En ze hebben natuurli
jk niet door dat ze maar naar schaduwen kijken. Ze praten enthousiast over de schaduwdingen en worden trots op hun wijsheid. Dan
op een dag ontdekt iemand zomaar ee ...[+++]n weg uit de grot naar de vrije wereld. Op het begin in het overweldigend. Hij is verblind door het schitterende zonlicht waarin alles voor het eerst fatsoenlijk wordt belicht. Langzaam wennen zijn ogen aan het licht en ziet hij het echte uiterlijk van alle dingen die hij alleen maar kende als schaduwen. Hij ziet echt bloemen, de kleuren van vogels, de nuances in boomschors. Hij observeert sterren en ziet de grootheid en de sublieme staat van het universum. Zoals Plato het sober zegt: Uit medeleven besluit de verlichte man uit het zonlicht terug naar de donkere grot te gaan om zijn vrienden te helpen die nog steeds in de illusie leven. Omdat hij is gewend aan de heldere buitenwereld kan hij ondergronds bijna niks zien. Hij struikelt door de vochtige gangen en raakt verward. Voor de anderen lijkt hij volkomen oninteressant. Als hij niet geïnteresseerd is in hen en wil uitleggen wat de zon is of hoe een boom er uitziet worden de gevangenen sarcastisch, boos, en willen hem uiteindelijk vermoorden. De grotmythe is een verhaal over het leven van alle verlichte mensen. De gevangenen zijn mensen voor filosofie, de zon is het licht van de rede, de vervreemding van de teruggekeerde filosoof is wat allen die waarheid brengen kunnen verwachten als ze hun kennis naar de mensen brengen die niet van nadenken houden. Volgens Plato leven we allemaal een groot deel van ons leven in de schaduw. Veel van de ding ...9) Craquer les doigts cause l'arthrite. Énervant? Oui. Cause l'arthrite plus tard dans la vie comme une punition karmique? Non. 8) On n'utilise que
10% du cerveau. Si vous n'avez jamais vu un drame médicale depuis 30 ans, vous ne savez peut-être pas que les médecins ont des machines qui peuvent voir à l'intérieur du cerveau et, contrairement à la légende urbaine,
90% des neurones ne font pas rien de leurs jours. Mê
me si la science ne connaît ...[+++] pas exactement le rôle de chaque pièce, ils savent que toutes les pièces sont importantes.. Donc si tu crois que quelqu'un peut retirer 90% de ton cerveau et tu serais tout aussi bien, peut-être que tu n'en utilise que 10%. 7) Les inuits ont plus de 100 mots pour la neige. Ceci est techniquement correct, mais induit en erreur. Quelques langues, comme l'allemand, aiment faire des mots composés en collant pluseurs petits mots ensemble ce qui explique pourquoi les mots allemands sont parfois ridiculement longs. Les langues Inuites utilisent aussi des mots composés donc au lieu de dire neige jaune comme un francophone le dit un inuit combine les deux mots ensemble, mais ce n'est pas vraiment un nouveau mot, juste une particularité grammaticale.
9) Je knokkels kraken veroorzaakt reuma. Sociaal afstotelijk? Ja. Veroorzaakt reuma later in je leven als een straf van karma? Nee. 8) Mensen gebruiken enkel 10% van hun hersenen. Als je nog nooit medisch drama hebt gezien in de afgelopen oh, 30 jaar, zou je gezien heb
ben dat doctoren nu machines machines hebben die in mensen in hersenen kunnen kijken en, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, 90% van neuronen zitten niet d
e hele dag niets te doen. Ondanks dat wetenschappens nog niet precies weten wat ieder deel doet, weten ze w
...[+++]el dat alle kleine delen belangrijk zijn. Dus als je denkt dat je 90% van je hersenen uit kan lepelen en nog steeds in orde zou zijn, dan gebruik je misschien toch maar 10% ervan. 7) Eskimos hebben honderden woorden voor sneeuw. Deze is technisch gezien correct, but misleidend. Sommige talen, zoals Duits, houden ervan woorden samen te stellen door meerdere kleinere aan elkaar woorden te rijgen, waardoor Duitse woorden soms absurd lang zijn. De talen van de Inuit gebruiken ook samengestelde woorden dus in plaats van te zeggen ‘gele sneeuw’ zoals je zeggen in het Engels, als Inuit spreker combineerd de twee worden in een, maar het is niet echt een nieuw woord, maar eerder een streek van grammatica.Et sachez que vous êtes malade, que vous n'êtes pas faible, et que c'est une maladie, et non pas une identité, par
ce que ce n'est que quand vous surmontez votre peur du ridicule, du jugement et de la stigmatisation des autres, que vous arrivez appréhender la dépression à sa juste mesure, elle fait partie intégrante de la vie, une partie intégrante de la vie, et autant que je hais, autant que je hais les endroits obscurs, dans lesquel
s la dépression m'a conduit à me retr ...[+++]ouver. A bien des égards, je suis lui reconnaissant d'avoir connu cela. Parce que oui, ça m'a poussé au fond du ravin, mais ce n'était que pour mieux apercevoir les sommets. Oui, ça m'a plongé dans l'obscurité, mais ce n'était que pour mieux apprécier la lumière. En 19 ans, ma douleur, plus que tout autre chose sur cette planète, m'a donné une perspective, et ma blessure, ma blessure m'a contraint à avoir de l’espoir, avoir de l'espoir et avoir foi, foi en moi-même, foi en les autres, foi en un lendemain meilleur, où l'on pourrait changer la donne, où l'on pourrait se faire entendre, s'exprimer et lutter contre l'ignorance, où l'on pourrait se battre contre l'intolérance, et plus que tout, apprendre à s'aimer soi-même, apprendre à s'accepter tel que l'on est, pour ce que l'on est, pas pour ce les gens voudraient que l'on soit.
Besef dat je ziek bent, niet zwak, dat het een probleem is, geen identiteit. Als je de angst, de spot, het oordeel en het stigma van anderen van je afzet, kan je depressie zien als wat ze werkelijk is: gewoon een deel van het leven. gewoon een deel van het leven. En hoezeer ik ze ook haat, hoezeer ik de plaatsen haat, de delen van mijn leven waar de depressie me naartoe sleepte, ik ben er op allerlei manieren dankbaar voor. Want ja, ze
duwde me in dalen, maar alleen om me te tonen dat er pieken zijn, ze sleepte me door het donker, maar alleen om me te herinneren aan het licht. Mijn pijn, meer dan om het even wat in de 19 jaar op deze pla
...[+++]neet, heeft mij perspectief gegeven, mijn pijn dwong me om te hopen en te geloven in mezelf, in anderen, geloven dat het beter kan worden, dat we dit kunnen veranderen, dat we ertegen kunnen opkomen, ervoor uitkomen en vechten tegen de onwetendheid, tegen de intolerantie. Meer dan eender wat te leren om onszelf lief te hebben, te leren te accepteren wie we zijn, de mensen die we zijn en niet de mensen die de wereld wil dat we zijn.Eh bien, c'est tellement intéressant de noter que l'éducation de Donnell a été très semblable à la mienne, et j'ai effectiveme
nt vu Donnell jouer quand j'avais environ 12 ans, et qu
e lui et sa famille sont venus à Inverness, qui est environ à 45 minutes d'où je
vivais, et j'ai été tout simplement époustouflée, c'était tout simplement incroyable, et vous, ici, saure
z bientôt pourquoi, mais ...[+++] ce style de violon était pour moi incroyable ; maman était là avec moi, et elle disait - la mère de Donnell est venue sur scène, et a dansé avec ses enfants, et maman disait : C'est Julie MacDonnell, je dansais avec elle quand nous étions enfants. J'étais loin de penser que nos enfants joueraient des instruments, vous savez, joueraient de la musique, oui. 12 ans, euh, 20 ans plus tard, elle était loin de penser que ses enfants se marieraient, mais en tout cas, alors, j'ai reçu un coup de fil environ, je ne sais pas, sept ans plus tard. J'avais 19 ans, en première ou deuxième année de fac, et c'était Donnell, il a dit : Salut, tu ne me connais sans doute pas, mais je m'appelle Donnell Leahy. Et j'ai dit, je te connais. J'ai une de tes cassette chez moi. Et il a dit : « Eh bien, je suis à Truro, c'est là que je me trouvais, et il m'a invité à aller diner.
Het is gewoon interessant dat Donnells opvoeding erg lijkt op mijn opvoeding. Ik heb
Donnell zien spelen toen ik 12 jaar oud was. Hij en zijn familie kwamen naar Inverness, dat ongeveer 45 minuten rijden is van waar ik woonde. Ik werd overweldigd, het was gewoon geweldig. Je zult er snel g
enoeg achter komen, maar ik kon niet geloven hoe goed zijn vioolspel was. Mam was daar ook. Ze zei -- Donnells moeder kwam op het podium en danste met haar kinderen. Mam zei: Dat is Julie MacDonnell, vroeger danste ik met haar toen we klein waren. Ik
...[+++] had nooit gedacht dat onze kinderen instrumenten zouden bespelen, muziek zouden maken. Twaalf jaar later, eh, 20 jaar later had ze nooit gedacht dat haar kinderen zouden gaan trouwen. Maar goed, toen kreeg ik een telefoontje, zowat zeven jaar later. Ik was 19, eerste of tweede jaar aan de universiteit, en het was Donnell. Hij zei: Hoi, je kent me waarschijnlijk niet maar mijn naam is Donnell Leahy. Ik zei: Ik ken jou. Ik heb een opname van jou thuis. Hij zei: Nou, ik ben in Truro, waar ik was, en hij vroeg me uit eten. datacenter (12): www.wordscope.be (v4.0.br)
oui mais quand on connait ->
Date index: 2022-08-05