Boost Your Productivity!Translate documents (Ms-Word, Ms-Excel, ...) faster and better thanks to artificial intelligence!
Opmerking: sommige video’s zijn vertaald door freelancers die niet altijd professionele vertalers zijn; vertaalfouten zijn bijgevolg niet uit te sluiten. Deze teksten kunnen echter van pas komen, bijvoorbeeld om spreektalige uitdrukkingen te vinden.
U kunt deze boeiende video's ook direct bekijken met de ondertiteling in een taal naar keuze!
Vertaling van "maladie elle-même " (Frans → Nederlands) :
Ce qui change ici, c'est notre réaction à notre maladie, par exemple percevoir moins de douleur, et non la maladie elle-même.
Wat hier verandert, is onze reactie op onze kwaal, zoals minder pijn ervaren, en niet de kwaal zelf.
Aussi bien les pensées que les comportements associés aux TOC sont souvent entraînés par une peur qui est elle-même obsessionnelle, par exemple, si vous n'allez pas dans la cuisine immédiatement, votre maison va brûler et votre enfant va mourir, ce qui rend la maladie encore plus éprouvante et qui fait qu'elle se renforce elle-même.
Zowel de gedachten als gedragingen die gepaard gaan met OCD worden gestimuleerd door een angst die op zichzelf obsessief is, zoals dat als je nu niet naar de keuken gaat, dat je huis tot de grond afbrandt en dat je kind dood zal gaan, waardoor de aandoening zoveel stressvoller en ondersteund.
Nous pensons à la douleur comme à un symptôme, mais il y a des cas où le système nerveux développe des boucles de rétroaction et la douleur devient elle-même une maladie terrifiante. En commençant par l'histoire d'une fille dont l'entorse du poignet est devenue un cauchemar, Elliot Krane parle du mystère complexe de la douleur chronique, et passe en revue les faits que nous venons de découvrir, comment elle fonctionne et comment la traiter.
We zien pijn als een symptoom, maar er zijn gevallen waar het zenuwstelsel terugkoppelingslussen ontwikkelt en pijn een verschrikkelijke ziekte op zich wordt. Te beginnen met het verhaal van een meisje wier verstuikte pols veranderde in een nachtmerrie, vertelt Elliot Krane over het complexe mysterie van chronische pijn en geeft een overzicht van de feiten die we net aan het leren zijn over hoe zet werkt en hoe ze te behandelen.
Je me suis retrouvé à l'infirmerie des étudiants, où ils ont fait des examens et m'ont tout de suite dit : « problèmes de reins. » Avant que je ne m'en rende compte, je me suis retrouvé embarqué dans six mois de tests, d'épreuves et d'angoisse, face à six médecins, dans deux hôpitaux différents, pris dans un choc des titans de la médecine pour déterminer lequel d'entre eux avait raison sur ce qui n'allait pas chez moi. Un peu plus tard, me voilà assis dans une salle d'attente pour un examen aux ultra-sons, et les six médecins se présentent dans la pièce en même temps. Alors je me dis : « Ouh la ! les nouvelles ne sont pas bonnes. » Leur diagnostic était le suivant
: « Vous avez deux maladie ...[+++]s rares des reins qui vont finir par détruire vos reins ; vous avez des cellules de type cancéreux dans votre système immunitaire que nous devons commencer à traiter immédiatement, et vous ne serez jamais éligible à une greffe de rein, et il est peu probable que vous viviez plus de deux ou trois ans. » La gravité de ce diagnostic apocalyptique m'a immédiatement plombé le moral. Comme si je me préparais, en tant que patient, à mourir conformément à l'échéance qu'ils venaient de me donner. Jusqu'à ce que je rencontre dans une salle d'attente une patiente du nom de Verna, qui est devenue une amie qui m'est chère. Un jour elle m'a pris par le bras et m'a emmené à la bibliothèque de médecine pour faire quelques recherches sur ces diagnostics et ces maladies, et elle m'a dit : « Eric, les gens qui ont cette maladie sont normalement septuagénaires ou octogénaires. Ils ne savent rien de toi. Réveille-toi.
Ik kwam bij de studentengezondheidszorg terecht. Er werden wat testen gedaan en de conclusie was 'nierproblemen'. Voor ik het wist moest ik 6 maanden lang testen, proeven en beproevingen ondergaan. 6 dokters, verspreid over 2 ziekenhuizen, waren in een medische titanenstrijd verwikkeld over de vraag wie er gelijk had over wat er mis was met mij. Een tijdje later zit ik in een wachtruimte voor een echo en al die 6 dokters komen tegelijk binnen. Dus ik denk: oh oh...slecht nieuws. Dit was hun diagnose: Je hebt 2 zeldzame nieraandoeningen, die op termi
jn je nieren zullen verwoesten. Je hebt kankerachtige cellen in je immuunsysteem, die dire
...[+++]ct behandeling nodig hebben. Je komt niet in aanmerking voor een niertransplantatie en je hebt niet meer dan 2 of 3 jaar te leven. Ik werd direct overdonderd door de ernst van deze noodlotsdiagnose. Ik werd direct overdonderd door de ernst van deze noodlotsdiagnose. Alsof ik me als patiënt moest voorbereiden om dood te gaan volgens het schema dat me zojuist was gegeven. Totdat ik in een wachtkamer Verna ontmoette, een patiënt die een goede vriendin werd. Op een dag sleepte ze me mee naar de medische bibliotheek en ging op zoek naar informatie over mijn diagnoses en ziektes. Ze zei: Eric, het zijn voornamelijk mensen boven de 70 die dit krijgen. Wat weten ze nu van jou. Word eens wakker.Elle veut étudier le Talmud. Comment y arrive-t-elle ? En se faisant passer pour un homme. Elle doit se déguiser en homme. Elle doit faire croire qu'elle est un homme pour avoir les même droits qu'un homme. Le Dr. Bernadine Healy, était cardiologue. Dans les années 80, les maladies du cœur tuaient de plus en plus de femmes. Elle signa alors un article dans le New England Journal of Medicine qui parlait du syndrome de Yentl.
Ze wilde de Talmoed bestuderen. Hoe kreeg ze dat gedaan? Ze moest zich voordoen als man. Ze moest er als een man uitzien. Ze moest andere mensen doen geloven dat ze een man was en dat ze dezelfde rechten als mannen had. Bernadine Healy, Dr. Healy, was een cardiologe. Rond die tijd, in de jaren 1980, dat we hartziekten bij vrouwen zagen stijgen en stijgen en stijgen, schreef ze een artikel in de 'New England Journal of Medicine'. Ze schreef over het Yentlsyndroom.
Gary Slutkin, médecin de son état, a passé une décennie à combattre la tuberculose, le choléra et le SIDA en Afrique. Lorsqu'il est revenu aux Etats-Unis d'Amérique, il pensait avoir échappé aux morts épidémiques cruelles. Mais en regardant la violence par les armes de plus près, il s'est aperçu qu'elle se répandait de manière similaire aux maladies contagieuses. Il présente un autre regard, renversant, sur un problème que bien trop de communautés acceptent comme tel. « Nous avons annulé l'impact de tant de maladies », note Slutkin « et nous pouvons faire la même chose pour la violence ».
Arts Gary Slutkin werkte 10 jaar lang in Afrika om de verspreiding van TBC, cholera en aids tegen te gaan. Bij zijn terugkeer naar de Verenigde Staten dacht hij de wrede werkelijkheid die epidemische dood met zich meebrengt voorgoed achter zich te hebben gelaten. Totdat hij het wapengeweld in de VS eens onder de loep nam en zag dat dit soort geweld hetzelfde verspreidingspatroon volgt als epidemieën. Een vernieuwende kijk op een probleem dat voor veel mensen dagelijkse werkelijkheid is. Slutkins stelling is dat we de impact van geweld net als veel dodelijke ziekten kunnen inperken.
(Gefilmd op TEDMED.)
Ceci est dû à une autre des failles du cerveau humain. Nous sommes très mauvais en ce que les psychologies appellent perception du risque . Partant de la plus infime trace de chance que les vaccins puissent provoquer des troubles du développement, les parents en arri
vent à comparer une maladie qu'ils ont vue, l'autisme, avec des maladies qu'ils n'ont jamais vues. Depuis les années 70, la rougeole a globalement disparu. La rougeole ne fait plus peut aux gens de mon âge pour la même raison qu'un écureuil anthropophage géant ne nous effraie pas... nous n'en avons jamais vu. La perception du risque est une science à elle seule et nous avons
...[+++]montré que de vagues dangers à venir, comme la probabilité future d'une maladie, sont bien moins effrayants que les dangers spécifiques et immédiats comme l’apparition soudaine de l'autisme.
Dit is het gevolg van alweer een andere fout in onze hersenen. We zijn volgens psychologen verschrikkelijk slecht in wat zij risico-perceptie noemen. Als ouders het kleinste gevoel hebben dat vaccinaties mogelijk ASS (een ziekte die ze gezien hebben
en kennen) veroorzaken, zullen ze dat gaan afwegen tegen ziektes die ze nog nooit hebben gezien Sinds de 1970's komen Mazelen amper nog voor. Mensen van mijn leeftijd zijn er dan ook niet meer bang van net zozeer als ze geen angst hebben van een grote mens-etende eekhoorn. We hebben het namelijk nog nooit gezien. Risico-evaluatie is een wetenschap op zichzelf en we hebben ontdekt dat vage toe
...[+++]komstige gevaren (zoals de kans op een ziekte) gewoon wil minder gevaarlijk lijkt dan onmiddellijke gevaren zoals de plotse diagnose van ASS.Deuxième exemple, plus récent, un travail élégant d'Helen Hobbs qui a dit : « Je vais me pencher sur les personnes qui ont des niveaux de lipides très élevés, je vais essayer de trouver des personnes avec des niveaux de lipides élevés
et qui n'ont pas de maladie cardiaque. » Et encore une fois, elle a trouvé que certaines de ces personnes avaient des mutations génétiques depuis la naissance qui les protégeaient, même si elles avaient des niveaux de lipides élevés, vous voyez que c'est une vision intéressante sur la façon de développer des traitements préventifs. Le projet sur lequel nous travaillons est appelé : « Le projet Résilience :
...[+++]à la recherche des héros inattendus », parce que ce qui nous intéresse c'est : pouvons-nous trouver ces rares personnes qui ont ces facteurs protecteurs cachés ?
Tweede, meer recente, voorbeeld is uitmuntend werk van Helen Hobbs. Ze zei: Ik bekijk personen met zeer hoge lipidenniveaus. Ik probeer de mensen te vinden met hoge lipidenniveaus, maar die geen hart- en vaatziekten krijgen. Ook zij vond dat somm
igen van die mensen mutaties hadden die hen vanaf de geboorte beschermden, ook al hadden ze hoge lipidenniveaus. Je ziet dat dit een interessante manier van denken is over hoe je preventieve therapieën zou kunnen ontwikkelen. Ons project heet “Het veerkrachtproject: een zoektocht naar onverwachte helden”. We zijn geïnteresseerd in het vinden van die zeldzame individuen met verborgen beschermende
...[+++]factoren.Et sachez que vous êtes malade, que vous n'êtes pas faibl
e, et que c'est une maladie, et non pas une identité, parce que ce n'est que quand vous surmontez votre peur du ridicule, du jugement et de la stigmatisation des autres, que vous arrivez appréhender la dépression à sa juste mesure, elle fait partie intégrante de la vie, une partie intégrante de la vie, et autant que je hais, autant que je hais les endroits obscurs, dans lesquels la dépression m'a conduit à me retrouver. A bien des égards, je suis lui reconnaissant d'avoir connu cela. Parce que oui, ça m'a poussé au fond du ravin, mais ce n'était que pour mieux apercevoir les sommet
...[+++]s. Oui, ça m'a plongé dans l'obscurité, mais ce n'était que pour mieux apprécier la lumière. En 19 ans, ma douleur, plus que tout autre chose sur cette planète, m'a donné une perspective, et ma blessure, ma blessure m'a contraint à avoir de l’espoir, avoir de l'espoir et avoir foi, foi en moi-même, foi en les autres, foi en un lendemain meilleur, où l'on pourrait changer la donne, où l'on pourrait se faire entendre, s'exprimer et lutter contre l'ignorance, où l'on pourrait se battre contre l'intolérance, et plus que tout, apprendre à s'aimer soi-même, apprendre à s'accepter tel que l'on est, pour ce que l'on est, pas pour ce les gens voudraient que l'on soit.
Besef dat je ziek bent, niet zwak, dat het
een probleem is, geen identiteit. Als je de angst, de spot, het oordeel en het stigma van anderen van je afzet, kan je depressie zien als wat ze werkelijk is: gewoon een deel van het leven. gewoon een deel van het leven. En hoezeer ik ze ook haat, hoezeer ik de plaatsen haat, de delen van mijn leven waar de depressie me naartoe sleepte, ik ben er op allerlei manieren dankbaar voor. Want ja, ze duwde me in dalen, maar alleen om me te tonen dat er pieken zijn, ze sleepte me door het donker, maar alleen om me te herinneren aan het licht. Mijn pijn, meer dan om het even wat in de 19 jaar op deze pla
...[+++]neet, heeft mij perspectief gegeven, mijn pijn dwong me om te hopen en te geloven in mezelf, in anderen, geloven dat het beter kan worden, dat we dit kunnen veranderen, dat we ertegen kunnen opkomen, ervoor uitkomen en vechten tegen de onwetendheid, tegen de intolerantie. Meer dan eender wat te leren om onszelf lief te hebben, te leren te accepteren wie we zijn, de mensen die we zijn en niet de mensen die de wereld wil dat we zijn.Et j'ai dit : « Elle était atteinte de la même maladie que moi. »
En ik zei: “Ze had dezelfde ziekte als ik.
datacenter (12): www.wordscope.be (v4.0.br)
maladie elle-même ->
Date index: 2023-02-11