Vertaling van "imaginez-le comme un grand espace en trois " (Frans → Nederlands) :

C'est un espace profond -- imaginez-le comme un grand espace en trois dimensions, un espace tri-dimensionnel très profond avec des bancs de thons, des baleines, toutes sortes d'espèces de la vie marine des grandes profondeurs comme nous en avons vu ici avant.
Het is er dus diep - denk maar aan een grote driedimensionale ruimte, een hele diepe driedimensionale ruimte Met grote groepen tonijn, walvissen, allerlei soorten diepzee leven van een soort die we nooit eerder hebben gezien.

Aller dans l'espace est difficile Même si pouvoir voir notre planète depuis l'espace grâce à un moyen simple et peu coûteux serait génial, Pour le moment le seul moyen est de devenir astronaute ou milliardaire Mais il existe un concept qui pourrait rendre cela possible Et qui pourrait définir le point de départ pour l'exploration de l'Univers : L'ascenseur spatial Comment marche-t-il exactement ? Pour comprendre comment un ascenseur spatial nous amènerait dans l'espace Nous devrons d'abord comprendre ce qu'est une orbite Être en orbite revient fondamentalement à tomber vers quelque chose en étant suffisamment rapide pour le rater. Si vous lancez une balle sur Terre, elle décrit une trajectoire en arc avant de retomber par terre. Dans l'espace, la gravité agit de manière similaire Mais si vous vous déplacez obliquement (de côté) assez vite La courbe de la Terre fait s'éloigner le sol en dessous de vous aussi rapidement que la gravité vous attire vers le sol Donc pour entrer en orbite autour de la Terre Les fusées doivent s'élever verticalement ET de travers rapidement Au contraire un ascenseur spatial exploiterait l'énergie de la rotation de la Terre pour accélérer la cargaison. Imaginez un enfant faisant tourner un jouet au bout d'une corde avec une fourmi sur la main. Alors que la fourmi escalade la corde, celle-ci se déplace de plus en plus vite. Comparé aux fusées, avec un chargement lancé depuis un ascenseur on a seulement besoin de fournir l'énergie pour bouger verticalement. Le mouvement oblique est ensuite fourni gratuitement par la rotation de la Terre ! Mais un ascenseur spatial serait sans aucun doute la structure la plus grande et la plus coûteuse jamais construite par l'humanité. Alors, Est-ce que ça vaudrait le coût ? Tout se résume à une question d'économie. Les fusées consomment d'énorme quantité de carburant, juste pour envoyer des petites livraisons dans l'espace Aux prix actuels, il faut environ 20 000 dollars pour envoyer un seul kilogramme de mar ...
Het is lastig om de ruimte in te komen. Hoewel we allemaal wel zouden willen dat er een gemakkelijke, en betaalbare manier is om naar de ruimte te komen. Op dit moment is dat alleen mogelijk als je een astronaut of miljardair bent. Maar er is een concept dat het misschien mogelijk maakt, wat ook als startpunt voor de verkenning van het universum kan dienen. De ruimtelift. Maar, hoe werkt het? Om te begrijpen hoe een ruimtelift ons de ruimte in kan krijgen, moeten we eerst kijken naar wat een baan is. In een baan zijn betekent: Naar iets toe vallen maar snel genoeg gaan om het te missen. Als je een bal op aarde gooit, maakt het een boog door de lucht en raakt daarna de grond. In de ruimte, laat de zwaartekracht je ongeveer op dezelfde manier bewegen Maar als je snel genoeg zijwaarts beweegt zal door de kromming van de aarde, de grond net zo snel onder je weg vallen als de zwaartekracht van de aarde je ernaartoe trekt dus, om in de baan van de aarde te komen moeten raketten snel omhoog en zijwaarts gaan. In tegenstelling gebruikt een ruimte lift de energie van de omwenteling van de aarde om de vracht snel voort te brengen. Stel je een kind voor dat een stuk speelgoed draait aan een touwtje. Met een mier op zijn hand. Als de mier omhoog kruipt langs het touwtje, gaat hij steeds sneller hoe meer hij stijgt. Vergeleken met een raket, hoef je met een ruimtelift alleen maar de energie te leveren om omhoog te gaan. De zijwaartste beweging komt gratis bij de snelle draaiing van de aarde. Maar een ruimtelift zou, zonder twijfel, het grootste en duurste object zijn dat ooit door mensen in gebouwd Dus, is het dat het wel waard? Het komt allemaal neer op de kosten. Raketten verbranden ongelooflijk veel raketbrandstof, alleen maar om een klein beetje vracht de ruimte in te krijgen. Met de huidige prijzen kost het ongeveer 20.000 dollar om één kilo de ruimte in te krijgen Dat is 1.3 miljoen dollar voor een mens 40 miljoen dollar voor je auto Miljarden voor een ruimtestation Deze e ...

Ainsi, en 2004, lors de mon internat en chirurgie, j'ai eu le grand bonheur de rencontrer le Dr Roger Chen, qui a remporté le prix Nobel de chimie en 2008. Roger et son équipe ont travaillé sur un moyen de détecter le cancer, et ils avaient une molécule très intelligente qu'ils avaient découverte. La molécule qu'ils avaient développée avait trois parties. La partie principale est la partie bleue, la polycation, et elle colle en gros à tous les tissus de votre corps. Alors imaginez de faire une solution chargée de cette matière collante et que vous l'injectiez dans les veines de quelqu'un qui a le cancer, tout va être éclairé. Rien ne sera spécifique. Il n'y a pas de spécificité là. Alors ils ont ajouté deux autres composants. Le premier est un segment polyanionique, qui agit essentiellement comme support antiadhésif comme le dos d'un autocollant. Alors, quand les deux sont ensembles, la molécule est neutre et rien ne se colle. Et les deux morceaux sont ensuite reliés par quelque chose qui ne peut être coupé que si vous avez les bons ciseaux moléculaires - par exemple, le type de protéases que les tumeurs génèrent. Donc ici, dans cette situation, si vous faites une solution chargée de cette molécule en trois parties avec le colorant, qui est représenté en vert, et que vous l'injectez dans la veine de quelqu'un qui a le cancer, les tissus normaux ne peuvent pas le couper. La molécule traverse et est excrétée.
In 2004, tijdens opleiding tot specialist, had ik het grote geluk om Dr. Roger Chen te ontmoeten. Dezelfde Dr. Roger Chen die later in 2008 de Nobelprijs voor scheikunde zou krijgen. Roger en zijn team zochten een methode om kanker op te sporen en daarvoor hadden ze een heel slim molecuul bedacht. Het molecuul dat ze hadden ontwikkeld, had drie delen. Het grootste deel ervan is het blauwe deel, een polykation, het kleeft in principe aan elk weefsel in je lichaam. Stel dat je een oplossing zou maken van deze kleverige stof en ze injecteren in de aderen van iemand die kanker heeft, dan zal alles gaan oplichten. Niets zal specifiek zijn. Heb je niks aan. Daarom voegden ze er nog twee extra onderdelen aan toe. Het eerste is een polyanionisch segment, dat fungeert als een niet klevende achterzijde, zoals de achterkant van een sticker. Als die twee samen zijn, is het molecuul neutraal en blijft het nergens plakken. De twee stukken worden vervolgens gekoppeld door iets dat alleen kan worden doorgesneden als je de juiste moleculaire schaar hebt - bijvoorbeeld de protease-enzymen die door tumoren worden aangemaakt. Als je in deze situatie een oplossing van dit driedelige molecuul maakt samen met de kleurstof die in het groen wordt weergegeven en je injecteert dat in de ader van iemand die kanker heeft, dan kan normaal weefsel het niet knippen. Het molecuul passeert onveranderd en wordt terug uitgescheiden.