Vertaling van "exploré la peau humaine et comment " (Frans → Nederlands) :

J'ai exploré la peau humaine et comment la technologie peut transformer le corps.
Ik verkende de menselijke huid, en hoe technologie het lichaam kan transformeren.

On dirait de la science-fiction, mais pour le journaliste Stephen Petranek, c'est un fait : dans moins de 20 ans, les humains vivront sur Mars. Dans cette conférence provocante, Stephen Petranek défend la thèse que les humains deviendront une espèce qui explore l'espace et décrit à l'aide de détails fascinants comment nous ferons de Mars notre prochain chez-nous. « Les humains survivront quoi qu'il arrive sur Terre », dit Petranek. « Nous ne serons jamais les derniers de notre espèce. »
Het klinkt als science fiction, maar voor journalist Stephen Petranek leidt het geen twijfel: binnen 20 jaar zullen er mensen leven op Mars. In deze provocerende talk legt Petranek uit dat de mens een ruimtevarende soort zal worden en beschrijft hij in fascinerend detail hoe we van Mars ons volgende thuis zullen maken. Mensen zullen overleven, ongeacht wat er op Aarde gebeurt , zegt Petranek. We zullen nooit de laatste van onze soort zijn.

Nous continuons à explorer les eaux profondes, mais apprenons beaucoup de nouvelles choses, des eaux moins profondes. Il y a une bonne raison cela: les eaux peu profondes regorgent de prédateurs. Voici un barracuda. Et si vous êtes une pieuvre ou un céphalopode vous devez comprendre vite, comment utiliser votre environnement pour vous cacher. Dans la prochaine séquence, vous allez voir une joli fond de coraux. Et vous allez voir qu' une pieuvre va apparaitre très facilement ici; si vous ne pouvez pas utiliser de camouflage, utiliser votre peau pour changer de couleur et de texture. Voici quelques algues en arrière-plan. Et une pieuvre. N'est-ce pas fascinant? Maintenant, Roger lui a fait peur, donc elle rejette un nuage d'encre. Quand elle se pose la pieuvre se dit, Oh, on m'a vu
Nog steeds ontdekken we diepe wateren, maar ook van de ondiepe leren we een hoop. Daar is een goede reden voor: ondiepe wateren zijn gevuld met roofdieren. Hier een barracuda. Als je een octopus of een koppotige bent, weet je goed gebruik te maken van je omgeving om je te verbergen. In de volgende scene zie je een mooie koraalbodem. Een octopus zou er makkelijk uitspringen zonder camouflage, door zijn huidskleur en -structuur aan te passen. Hier zie je wat zeewier op de voorgrond. En een octopus. Is dat niet verbazingwekkend? Roger liet hem schrikken, dus hij ging ervandoor in een inktwolk. Als de octopus landt, zegt hij: Ik ben gezien.

Il y a un pont de verre que l’on traverse et qui est suspendu dans l’espace. C’est comme un bond de l’imagination. Donc comment crée-t-on quelque chose ? J’ai partiellement répondu à la question ainsi : on crée en s’entourant de stimuli, d’accomplissements de l’humanité, d’histoire, de choses qui nous inspirent et qui nous rendent humains. La découverte passionnée, les os de dinosaures disparus depuis longtemps, les cartes de l’espace que nous avons exploré, et au final les couloirs qui stimulent notre esprit et notre imagination.
Er is een glazen brug waar je overheen loopt die in de ruimte is opgehangen. Het is een sprong van de verbeelding. Hoe creëren we eigenlijk? Een deel van de vraag die ik heb beantwoord is dat we creëren door onszelf met stimuli te omringen, met menselijke prestaties, met geschiedenis, met de dingen die ons motiveren en ons tot mens maken. De hartstochtelijke ontdekking, de botten van lang geleden uitgestorven dinosaurussen de kaarten van ruimte die we hebben ervaren, en uiteindelijk de gangen, die onze geest en verbeelding stimuleren.

Aller dans l'espace est difficile Même si pouvoir voir notre planète depuis l'espace grâce à un moyen simple et peu coûteux serait génial, Pour le moment le seul moyen est de devenir astronaute ou milliardaire Mais il existe un concept qui pourrait rendre cela possible Et qui pourrait définir le point de départ pour l'exploration de l'Univers : L'ascenseur spatial Comment marche-t-il exactement ? Pour comprendre comment un ascenseur spatial nous amènerait dans l'espace Nous devrons d'abord comprendre ce qu'est une orbite Être en orbite revient fondamentalement à tomber vers quelque chose en étant suffisamment rapide pour le rater. Si vous lancez une balle sur Terre, elle décrit une trajectoire en arc avant de retomber par terre. Dans l'espace, la gravité agit de manière similaire Mais si vous vous déplacez obliquement (de côté) assez vite La courbe de la Terre fait s'éloigner le sol en dessous de vous aussi rapidement que la gravité vous attire vers le sol Donc pour entrer en orbite autour de la Terre Les fusées doivent s'élever verticalement ET de travers rapidement Au contraire un ascenseur spatial exploiterait l'énergie de la rotation de la Terre pour accélérer la cargaison. Imaginez un enfant faisant tourner un jouet au bout d'une corde avec une fourmi sur la main. Alors que la fourmi escalade la corde, celle-ci se déplace de plus en plus vite. Comparé aux fusées, avec un chargement lancé depuis un ascenseur on a seulement besoin de fournir l'énergie pour bouger verticalement. Le mouvement oblique est ensuite fourni gratuitement par la rotation de la Terre ! Mais un ascenseur spatial serait sans aucun doute la structure la plus grande et la plus coûteuse jamais construite par l'humanité. Alors, Est-ce que ça vaudrait le coût ? Tout se résume à une question d'économie. Les fusées consomment d'énorme quantité de carburant, juste pour envoyer des petites livraisons dans l'espace Aux prix actuels, il faut environ 20 000 dollars pour envoyer un seul kilogramme de mar ...
Het is lastig om de ruimte in te komen. Hoewel we allemaal wel zouden willen dat er een gemakkelijke, en betaalbare manier is om naar de ruimte te komen. Op dit moment is dat alleen mogelijk als je een astronaut of miljardair bent. Maar er is een concept dat het misschien mogelijk maakt, wat ook als startpunt voor de verkenning van het universum kan dienen. De ruimtelift. Maar, hoe werkt het? Om te begrijpen hoe een ruimtelift ons de ruimte in kan krijgen, moeten we eerst kijken naar wat een baan is. In een baan zijn betekent: Naar iets toe vallen maar snel genoeg gaan om het te missen. Als je een bal op aarde gooit, maakt het een boog door de lucht en raakt daarna de grond. In de ruimte, laat de zwaartekracht je ongeveer op dezelfde manier bewegen Maar als je snel genoeg zijwaarts beweegt zal door de kromming van de aarde, de grond net zo snel onder je weg vallen als de zwaartekracht van de aarde je ernaartoe trekt dus, om in de baan van de aarde te komen moeten raketten snel omhoog en zijwaarts gaan. In tegenstelling gebruikt een ruimte lift de energie van de omwenteling van de aarde om de vracht snel voort te brengen. Stel je een kind voor dat een stuk speelgoed draait aan een touwtje. Met een mier op zijn hand. Als de mier omhoog kruipt langs het touwtje, gaat hij steeds sneller hoe meer hij stijgt. Vergeleken met een raket, hoef je met een ruimtelift alleen maar de energie te leveren om omhoog te gaan. De zijwaartste beweging komt gratis bij de snelle draaiing van de aarde. Maar een ruimtelift zou, zonder twijfel, het grootste en duurste object zijn dat ooit door mensen in gebouwd Dus, is het dat het wel waard? Het komt allemaal neer op de kosten. Raketten verbranden ongelooflijk veel raketbrandstof, alleen maar om een klein beetje vracht de ruimte in te krijgen. Met de huidige prijzen kost het ongeveer 20.000 dollar om één kilo de ruimte in te krijgen Dat is 1.3 miljoen dollar voor een mens 40 miljoen dollar voor je auto Miljarden voor een ruimtestation Deze e ...

L'artiste Aaron Koblin prend des quantités de données — et parfois un grand nombre de personnes — et les réunit pour en faire de splendides visualisations. Des élégantes lignes traçant les vols d'avion aux paysages de données de téléphones cellulaires, d'une vidéo de Johnny Cash composée de de dessins du grand public à la vidéo Wilderness Downtown qui se personnalise pour l'utilisateur, ses travaux explorent avec brio comment la technologie moderne peut nous rendre plus humains.
Kunstenaar Aaron Koblin neemt omvangrijke hoeveelheden data — en zo nu en dan omvrangrijke hoeveelheden mensen — en verwerkt ze in verbluffende visualisaties. Van elegante lijnen die vluchten van vliegtuigmaatschappijen optekenen tot landschappen van mobiele telefoondata, van een Johnny Cash video in elkaar gezet met crowd-sourced tekeningen tot de Wilderness Downtown -video die zich aanpast aan de gebruiker — zijn werk verkent op briljante wijze hoe moderne technologie ons menselijker kan maken.

Mais vous êtes mathématicien et pour vous, une erreur de 0.0001% est une abomination qui doit être éliminée. L'univers vous répondra Tant pis parce que la longueur des jours n'est même pas consistante. Elle varie de quelques millisecondes par jour en moyenne et diminue d'environ un millième de seconde par siècle, ce qui rend pratiquement impossible la construction d'un super-calendrier qui n'expire jamais. En théorie chaque jour sera un jour aussi long qu'un de nos mois, mais il ne faut pas s'en faire, parce qu'il faudrait des dizaines de milliards d'années pour que cela arrive et que le soleil aura englouti la terre bien avant cela. Pardon, je ne suis pas tout à fait sûr de comment on est parti des jours sur le calendrier à la mort inévitable de la civilisation humaine (à moins d'avoir un programme d'exploration spatiale adéquat, souvenez-vous), mais l'idée est là. Pour les prochains millénaires, les années bissextiles vont garder le calendrier à jour, qu'importe la façon dont c'est calculé.
Maar misschien ben je een wiskundige en is in jouw ogen een foutmarge van 0,0001% iets vreselijks wat echt niet kan. “Succes ermee” zegt Het Universum, want de lengte van een dag is niet eens constant. Het varieert willekeurig met gemiddeld paar milliseconden en neemt langzaamaan af met 1 milliseconden per honderd jaar. Wat betekend dat het letterlijk onmogelijk is om een perfecte kalender te maken die voor altijd juist is. In theorie is de lengte van een dag ooit zo lang als nu een maand duurt, Maar maak je geen zorgen, het duurt tientallen miljarden jaren voor het zover is. En onze uitdijende zon zal de aarde voor die tijd al lang kapot hebben gemaakt. Sorry, geen idee hoe we van het tellen van de dagen in iedere maand tot het vurige en onafwendbare einde van heel de mensheid zijn gekomen. Tenzij we een adequaat gefinancierd ruimte-programma hebben (hint, hint) Maar daar heb je het! Voor de komende acht millennia zullen schrikkeljaren de kalender synchroon houden met de seizoen maar wel op een verrassend ingewikkelde manier.

Dans cette brève conférence, le psychologue Dan Ariely raconte deux histoires personnelles explorant le conflit scientifique d'intérêt : comment la recherche de la connaissance et la compréhension peuvent être affectées, consciemment ou pas, par des objectifs personnels inconsidérés. Quand nous réfléchissons aux grandes questions, nous rappelle-t-il, soyons conscients de nos cerveaux bien trop humains.
In deze korte talk laat psycholoog Dan Ariely aan de hand van twee persoonlijke verhalen zijn licht schijnen op wetenschappelijke belangenconflicten: Hoe het nastreven van kennis en inzicht al dan niet bewust kan worden beïnvloed door kortzichtige persoonlijke doelen. Wanneer we ons buigen over de grote vragen des levens, zegt hij, mogen we onze al-te-menselijke hersenen niet vergeten.

Christopher McDougall explore les mystères du désir que l'homme a de courir. Comment le fait de courir a-t-il aidé les premiers humains à survivre — et quels besoins impératifs hérités de nos lointains ancêtres nous poussent à continuer aujourd'hui? A TEDxPennQuarter, McDougall raconte l'histoire du marathonien au coeur d'or, l'improbalble ultra-coureur, et la tribu cachée du Mexique qui court pour vivre.
Christopher McDougall onderzoekt de mysteries achter de menselijke wens om te rennen. Hoe hielp rennen de oermens om te overleven — en welke van de drijfveren van onze voorouders leiden ons vandaag nog? Op TEDxPennQuarter vertell McDougall over een marathonloopster met een hart van goud, over de onwaarschijnlijke ultra-loper, en over een stam in Mexico die rent om te leven.