Boost Your Productivity!Translate documents (Ms-Word, Ms-Excel, ...) faster and better thanks to artificial intelligence!
Note: les traductions des vidéos ont été réalisées par des volontaires qui ne sont pas tous des traducteurs professionnels, elles pourraient donc contenir des erreurs. Ces textes sont cependant intéressants pour retrouver des expressions du langage parlé par exemple.
Vous pouvez aussi visualiser directement ces passionnantes vidéos avec les sous-titres dans la langue de votre choix !
Traduction de «autre pays vous prend un peu par surprise » (Français → Néerlandais) :
Voici l'amour, tout l'amour. Le fait que ça se passe dans Un autre pays vous prend un peu par surprise.
Hier is liefde, alles. Het feit dat het in Another Country gebeurde komt als een verrassing.
Vous pouvez lui cacher un œil, vous verrez encore quelqu'un chose dans son autre œil, et j'y vois une sorte de curiosité dans un œil, et je vois peut-être un peu de surprise dans l'autre.
Je kan één van haar ogen bedekken en dan lees je nog steeds iets in het andere oog, een soort nieuwsgierigheid, en in het andere iets van verrassing.
Et aussi je voudrais vous montrer une autre chose qui pourrait bien vous prendre un peu par surprise.
Ik wil jullie nog één ander ding tonen dat jullie misschien wat zal verbazen.
Et ce que vous allez découvrir, si vous creusez un peu, vous trouverez que les gens
-- c'est ce qui se passe -- les gens vont au travail, et qu'en
gros ils échangent leur journée de travail c
ontre une série de moments de travail. C'est ce qui se passe au bureau. Vous n'avez plus une journée de travail, vous avez des moments de travail. C'est comme si la porte d'entrée au bureau était un mixeur, vous y entrez et votre journée est déchiquetée en morceaux
...[+++], parce que vous avez 15 minutes par-ci et 30 minutes par-là, et puis quelque chose d'autre se présente qui vous sort de votre travail, et vous devez faire autre chose, puis vous avez 20 minutes, puis c'est l'heure du déjeuner. Puis vous avez quelque chose d'autre à faire, puis vous avez 15 minutes, et quelqu'un vous prend à part et vous pose une question. Et avant que vous vous en aperceviez, il est 17 heures, et vous faites le bilan de votre journée, et vous vous rendez compte que vous n'avez rien fait. Je veux dire, on a tous vécu ça. On l'a probablement vécu hier, ou le jour d'avant, ou encore avant cela. Vous faites le bilan de votre journée, et vous vous dites, je n'ai rien fait aujourd'hui.
Als je een beetje dieper graaft, ontdek je dat mensen -- dit is wat g
ebeurt: mensen gaan naar hun werk en ze ruilen in feite hun werkdag in voor opeenvolgende werkmomenten. Dat gebeurt op het kantoor. Je hebt geen werkdag meer; je hebt werkmomenten. Het lijkt erop dat de ingang van het kantoor een foodprocessor is: je dag wordt versnipperd in stukjes, omdat je hier 15 minuten hebt en daar 30 minuten. Er gebeurt iets anders en je wordt van je werk gehaald. Je doet iets anders, daarna heb je nog 20 minuten en het is lunchtijd. Daarna heb je weer iets anders te doen, dan heb je 15 minuten en iemand klampt je aan met een vraag. Voor je het
...[+++]door hebt, is het 17:00 uur. Je kijkt terug op de dag, en beseft je dat je niks hebt kunnen afmaken. We hebben dit allemaal meegemaakt. Misschien gisteren, eergisteren of de dag daarvoor. Je kijkt terug op je dag en je denkt: Ik heb vandaag niks gedaan .Et là ce
sont les différents pays d'Europe. Et vous pouvez vo
ir, essentiellement deux types de pays. Les pays de droite semblent donner beaucoup et les
pays de gauche semblent donner très peu, ou beaucoup moins. La question est, Pourquoi ? Pourquoi est-ce que certains
pays do
nnent beaucoup et d'autres seulement un peu ? Quand vo
...[+++]us posez cette question, les gens pensent normalement que c'est lié à des aspects culturels.
En dit zijn verschillende landen in Europa. en je ziet feitelijk twee verschillende typen landen. De landen rechts, die veel geven. En de landen links die maar heel weinig lijken te geven of veel minder. De vraag is, waarom? Waarom geven sommige landen veel en sommige landen weinig? Wanneer je mensen deze vraag stelt, denken ze meestal dat het iets met de cultuur moet zijn.
Donc quand vous parlez d'apprentissage à rythme individue
l, tout le monde comprend -- en termes d'éducation, d'apprentis
sage différencié -- mais c'est plutôt impressionnant de voir ça survenir dans une salle de classe. Parce qu'à chaque fois qu'on a fait cela, dans chaque classe, encore et encore, si vous y passez cinq jours, il y a un groupe d'enfants qui prend vite la tête et il y a un grou
pe d'enfants un peu ...[+++]plus lent. Et dans un modèle traditionnel, si vous faites une évaluation à un instant donné, vous diriez : « Voici les enfants doués, voici les enfants lents. Peut-être devraient-ils être suivis différemment. Peut-être devrions-nous les mettre dans des classes séparées. » Mais quand vous laissez chaque élève travailler à son propre rythme -- et nous l'avons vu maintes et maintes fois -- vous voyez que les étudiants qui ont mis un peu plus de temps sur un concept ou un autre, une fois ce concept acquis, font directement la course en tête. Donc les mêmes enfants que vous pensiez êtres lents six semaines plus tôt, vous penseriez qu'ils sont désormais doués. Et nous le voyons sans arrêt, encore et encore. Cela vous fait vraiment songer que toutes les distinctions dont peut-être beaucoup d'entre nous ont profité n'étaient en fait que dues à une coïncidence temporelle.
Als je praat over leren op je eigen tempo, dan is dat zinvol voor iedereen -- in onderwijsjargon: gediff
erentieerd leren -- maar het is nogal gek als je het in een klas ziet. Elke keer als we dit deden, in elke klas waarin we het deden, telkens opnieuw, zie je dat na vijf dagen een groep kinderen pijlsnel vooruitgaan en een groep kinderen een beetje trager zijn. Als je in een traditioneel model een momentopname zou maken, zou je zeggen: Dat zijn de getalenteerde kinderen. Dat zijn de trage kinderen. Misschien moeten we ze anders opvolgen. Misschien moeten we ze in afzonderlijke klassen stoppen. Maar als je elke leerling op zijn eigen tem
...[+++]po laat werken -- we zien dat keer op keer -- dan zie je leerlingen die wat meer tijd besteedden aan het ene of het andere concept, maar als ze dat doorhebben, gaan ze pijlsnel vooruit. Dezelfde kinderen waarvan je 6 weken geleden dacht dat ze traag waren, zou je nu als begaafd beschouwen. We zien dat keer op keer. Het doet je echt bedenken hoezeer alle etiketten waarvan velen van ons hebben geprofiteerd, eigenlijk gewoon aan een toevallige momentopname te danken waren.J
e me suis rendu compte pendant que j'étais là-bas, que le Général Tso est un peu comme le Colonel Sanders aux Etats-
Unis, puisqu'il est plus connu pour son poulet que pour la guerre. Mais en Chine, il est en fait connu pour la guerre et pas pour le poulet. Mais l'ancêtre de tous les plats sino-américains dont il faudrait parler c'est le chop suey, qui a été introduit au début du XXè siècle. Et d'après le New York Times, en 1904, il y a eu une explosion de restaurants chinois dans la ville, et la ville est devenue
...[+++] folle de chop suey. Il a fallu à peu près 30 ans pour que les Américains se rendent compte que le chop suey est en fait inconnu en Chine. Comme le souligne cet article, Le Chinois moyen ignore tout du chop suey. A l'époque, c'était un moyen de montrer que vous étiez sophistiqué et ouvert d'esprit si vous étiez un homme et que vous vouliez impressionner une fille, vous pouviez l'inviter à manger un chop suey. Comme je dis souvent, le chop suey est la meilleure blague culinaire qu'une culture ait faite aux dépens d'une autre, parce chop suey , si on traduit ça en chinois, ça donne tsap sui, ce qui veut dire petits restes. Vous avez des gens qui se baladent en Chine en demandant du chop suey, c'est comme si un Japonais venait ici et demandait, On me dit que vous avez un plat très apprécié dans votre pays qu'on appelle les restes et que c'est particulièrement -- (Rires) -- vous voyez ? Ce n'est pas tout : ce plat est particulièrement apprécié après cette fête que vous appellez Thanksgiving. (Rires) Alors, pourquoi et où le chop suey a-t-il vu le jour ? Ca remonte au milieu du XIXè siècle quand les Chinois sont arrivés en Amérique. A l'époque, les Américains n'étaient pas encore fous de cuisine chinoise. En fait, ces gens qui débarquaient leur semblaient très bizarres.
Toen ik daar was, besefte ik dat Generaal Tso eigenlijk best veel lijkt op Colonel Sanders in Amerika omdat hij bek
end staat om kip in plaats van oorlog. Maar in China is deze man wel degelijk bekend om oorlog en níét om kip. Maar de grootvader van alle Chinees-Amerikaanse gerechten waar we het waarschijnlijk toch echt over moeten hebben, is
chop suey. Dit werd rond het begin van de 20ste
eeuw geïntroduceerd. Vol ...[+++]gens de New York Times schoten de Chinese restaurants in 1904 als paddenstoelen uit de grond. Chop suey-manie zet de stad op stelten. Het duurde zo'n 30 jaar voordat de Amerikanen doorhadden dat chop suey eigenlijk helemaal niet bekend is in China. Zoals dit krantenartikel zegt: De gemiddelde inwoner van een Chinese stad weet niets van chop suey. Toentertijd was het een manier om te laten zien dat je chic en werelds was. Als je als man indruk wilde maken op een meisje kon je haar meenemen op een chop suey-afspraakje. Ik zeg graag dat chop suey de grootste culinaire grap is die één cultuur ooit met een andere heeft uitgehaald, omdat chop suey vertaald in het Chinees tsap sui betekent. Terugvertaald betekent dit verschillende restjes . Mensen reizen door China en vragen naar chop suey wat enigzins te vergelijken is met een Japanner die hier komt en zegt dat die gehoord heeft over een in jouw land erg populair gerecht genaamd restjes , en dit is bijzonder... (Gelach) Ja toch? En niet alleen dat. Dit gerecht is bijzonder populair net na die vakantie die jullie Thanksgiving noemen. (Gelach) Dus waarom - waarom en waar komt chop suey vandaan? Laten we teruggaan naar het midden van de 19de eeuw toen de Chinezen voor het eerst naar Amerika kwamen. In die tijd stonden de Amerikanen niet te springen om Chinees te eten. Sterker nog, ze vonden deze mensen die op hun kusten aankwamen, vreemd. Donc c'est bien pour les légumes au vinaigre, ce que nous préparons ici. Voici la coupe de notre hamburger. L'une
de nos philosophies dans le livre est qu'aucun plat n'est vraiment intrinsèque
ment meilleur qu'un autre. Donc vous pouvez prodiguer la même attention, la même technique, à un hamburger que vous le feriez pour un plat bien plus luxueux. Si vous prodiguez vraiment autant de technique que possible, et si vous essayez de fa
...[+++]ire le hamburger de plus grande qualité, cela demande d'être un peu plus impliqué. Le New York Times a publié un article après que mon livre soit retardé et il était intitulé « L'attente pour le hamburger de 30 heures vient de s'allonger. » Parce que notre recette de hamburger, notre recette du hamburger ultime, si vous faites le pain et que vous faites mariner la viande et tout ça, ça prend vraiment 30 heures. Bien sûr, vous ne travaillez pas réellement tout le temps. La plupart du temps, vous restez là à attendre. Le but de cette coupe est de montrer aux gens une vision du hamburger qu'ils n'avaient pas auparavant, et de leur expliquer la physique des hamburgers, et la chimie des hamburgers, parce que, croyez-le ou non, la physique et la chimie y sont liées, en particulier, ces flammes au-dessous du hamburger.
Dit is geweldig voor ingemaakte groenten, die we hier inblikken. Hier is onze hamburgerdoorsnede. Een van onze filosofieën in het boek is dat er geen enkel gerecht echt intrinsiek beter is dan een ander gerecht. Dus zie je overal dezelfde zorg, allemaal dezelfde techniek, of het nu gaat om een hamburger of een veel verfijnder gerecht. Als je zoveel mogelijk soorten technieken gebruikt en je probeert een hamburger van de hoogste kwaliteit te maken, vereist dit wat meer betrokkenheid. The New York Times publiceerde een stuk nadat mijn boek was uitgesteld met als titel: De wachttijd voor de 30-uur-hamburger is net langer geworden. Ons hamburgerrecept, ons ultieme hamburgerrecept -- als je de broodjes maakt en het vlees
marineert ...[+++]en al wat daarbij hoort, dan duurt het inderdaad ongeveer 30 uur. Je bent natuurlijk niet de hele tijd aan het werk. Het grootste deel de tijd zit je daar maar. De bedoeling van deze doorsnede is om mensen een beeld van hamburgers te laten zien dat ze nooit eerder zagen en om de fysica en de chemie van hamburgers uit te leggen. Want, geloof het of niet, er komt fysica en scheikunde bij kijken, in het bijzonder, deze vlammen onder de burger.Il y a eu pas mal de coups de feu, pas mal de discussions philosophiques avec les membres du gang. Au matin, le chef du gang est arrivé. Il a considéré Sudhir, est arrivé à la conclusion qu’il n’était pas une menace et ils l’ont lai
ssé partir. Sudhir rentre chez lui. Il prend une douche, fait la sieste. Vous et moi, sans doute, face à cette situation, nous nous serions dit bon, je vais plutôt écrire mon mémoire sur les Grate
ful Dead. Je les ai suivis pendant ces trois derniers mois. (Rires) Su
...[+++]dhir, lui, y est retourné directement, s’est rendu dans les logements sociaux. Est monté à l’étage, le second étage, et a dit : « Salut les gars. J’ai passé un très bon moment à traîner avec vous, cette nuit. Je me demande si je pourrais recommencer ce soir. » Et voilà comment a commencé ce qui est devenu une belle relation qui a fait de Sudhir un résident non permanent du logement social pendant dix ans, à traîner dans des planques à crack, aller en prison avec les membres du gang, avoir les vitres de sa voiture explosées à coup d’armes à feu, avoir des descentes de police dans son appartement avec confiscation de ses disques durs... À peu près tout ce qu’on peut imaginer. Au final, l’histoire s’est bien terminée pour Sudhir, qui est devenu un des sociologues les plus respectés du pays. Et surtout pour moi, qui, assis à mon bureau avec ma feuille Excel ouverte, attendais que Sudhir vienne et me livre les dernières données obtenues du gang. Sans doute une des relations entre co-auteurs des plus inégales... (Rires) ... mais je suis heureux d’en avoir été le bénéficiaire.
Er werd veel geschoten, en hij hield veel filosofische discussies met de bendeleden. Tegen de ochtend kwam de bendelei
der langs. Hij keek naar Sudhir, besloot dat hij geen gevaar was, en ze lieten hem naar huis gaan. Dus Sudhir ging naar huis, nam e
en douche, deed een dutje. En jij en ik zouden in zo'n situatie waarschijnlijk denken, ik denk dat ik mijn thesis maar over The Grateful Dead ga schrijven. Ik ben ze de afgelopen drie maanden achterna gereisd. (Zaal lacht) Maar Sudhir ging terug naar het woonproject, ging naar de tweede ver
...[+++]dieping en zei: Hey jongens, ik heb het gister zo met jullie naar mijn zin gehad dat ik mij afvroeg of we dat vannacht nog een keer konden overdoen. En dat was het begin van, naar wat bleek, een mooie vriendschap waarbij Sudhir tien jaar lang zo nu en dan in het woonproject woonde: hij verbleef vaak in crackhuizen, ging naar de gevangenis met de bendeleden, de ramen van zijn auto werden kapot geschoten, de politie brak in in zijn appartement en stal zijn computerschijven, noem maar op. Uiteindelijk had het verhaal een goed einde voor Sudhir, die één van de meest gerespecteerde sociologen van het land werd. En vooral voor mij, zittende in mijn kantoor met Excelspreadsheets geopend, wachtende op Sudhir die mij de laatste data kwam brengen die hij van de bende had gekregen. Het was één van de meest ongelijke co-schrijverschappen ooit (Zaal lacht) maar ik was blij dat ik er de vruchten van kon plukken.A
u lieu de ça, il y a eu une litanie d'opti
misme ahurissant. À partir de 2004, chaque général est arrivé en disant : « J'ai hérité d'une situation lamentable, mais j'ai enfin les ressources et la stratégie adéquates, qui feront de cette année, selon les termes du général Barno en 2004, « l'année décisive ». Eh bien devinez quoi? Ça n'est pas arrivé. Mais ça n'a pas empêché le général Abuzaid de dire qu'il avait la stratégie et les ressources pour livrer, en 2005, « l'année décisive ». Ou encore le général David Richards d'arriver en 2006 et de dire qu'il
...[+++]avait la stratégie et les ressources pour offrir « l'année écrasante ». Ou, en 2007, l'adjoint du Ministre des affaires étrangères norvégien, Espen Eide, de dire qu'il allait apporter « l'année décisive ». Ou, en 2008, le major-général Champoux d'arriver et de dire qu'il allait fournir « l'année décisive ». Ou, en 2009, mon grand ami, le général Stanley McChrystal, de dire qu'il était « en plein dans l'année décisive ». Ou, en 2010, le Ministre des affaires étrangères britannique, David Miliband, de dire que nous allions enfin obtenir « l'année décisive ». Et vous serez ravis d'entendre qu'en 2011, aujourd'hui, Guido Westerwelle, le Ministre des affaires étrangères allemand, nous garantit que nous sommes dans « l'année décisive ». (Applaudissements) Pourquoi laissons-nous tout ceci se produire ? Eh bien la réponse est, bien sûr, que si vous dépensez 125 ou 130 milliards de dollars par an dans un pays, vous vous mettez dans la poche presque tout le monde, même les organisations humanitaires, qui commencent à recevoir d'énormes quantités d'argent des gouvernements américain et européens pour construire des écoles et des cliniques, sont peu disposées à récuser l'idée que l'Afghanistan est une menace existentielle pour la sécurité mondiale. Elles sont inquiètes, en d'autres termes, que si quelqu'un pense que ce n'est pas une telle menace, Oxfam, Save the Children, ne recevront pas l'argent pour construire leurs hôpitaux ...
I
n plaats daarvan was er een litanie van verbijsterend optimisme. Beginnend in 2004 kwam elke generaal binnen en zei, Ik heb een ellendi
ge situatie geërfd, maar eindelijk heb ik de juiste middelen en strategie, die zullen zorgen voor , in generaal Barno's woorden in 2004, het beslissende jaar . Raad eens? Dat was het geenszins. Maar dat belette generaal Abuzaid niet te zeggen dat hij de strategie en middelen had om in 2005 te zorgen voor het beslissende jaar . Of generaal David Richards die in 2006 zei dat hij de strategie en de middelen had om te zorgen
...[+++]voor het kanteljaar . Of in 2007, Espen Eide, de Noorse staatssecretaris Buitenlandse Zaken, die zei dat hij zou zorgen voor het beslissende jaar . Of in 2008, generaal-majoor Champoux die binnenkwam en zei dat hij zou zorgen voor het beslissende jaar Of in 2009, mijn grote vriend, generaal Stanley McChrystal, die zei dat hij tot zijn knieën in het beslissende jaar stond. Of in 2010, David Miliband, de Britse minister van Buitenlandse Zaken, die zei dat hij eindelijk zou gaan zorgen voor het beslissende jaar . En jullie zullen blij zijn te horen, nu in 2011, dat Guido Westerwelle, de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, ons verzekert dat we aanbeland zijn in het beslissende jaar . (Applaus) Hoe kan het dat we dit allemaal laten gebeuren? Het antwoord is uiteraard dat als je 125 miljard of 130 miljard dollar per jaar uitgeeft in een land, je bijna iedereen erbij betrekt. Zelfs de hulpverleningsorganisaties -- die dan enorme hoeveelheden geld krijgen van de Amerikaanse en Europese overheden om scholen en hospitalen te bouwen -- zijn niet echt bereid om tegen te spreken dat Afghanistan een existentieel gevaar vormt voor de internationale veiligheid. Ze vrezen met andere woorden, dat als mensen geloven dat het niet zo'n probleem is -- Oxfam, Save the children -- geen geld zouden krijgen om hun scholen en hospitalen te bouwen. Ook is het erg moeilijk om een generaal met medailles op zijn borst, tegen te spreken. Het i ... datacenter (12): www.wordscope.be (v4.0.br)
autre pays vous prend un peu par surprise ->
Date index: 2022-12-17