Boost Your Productivity!Translate documents (Ms-Word, Ms-Excel, ...) faster and better thanks to artificial intelligence!
Opmerking: sommige video’s zijn vertaald door freelancers die niet altijd professionele vertalers zijn; vertaalfouten zijn bijgevolg niet uit te sluiten. Deze teksten kunnen echter van pas komen, bijvoorbeeld om spreektalige uitdrukkingen te vinden.
U kunt deze boeiende video's ook direct bekijken met de ondertiteling in een taal naar keuze!
Vertaling van "amie elles voulaient toutes crier " (Frans → Nederlands) :
Il y avait la mère, la grand mère, la meilleure amie. Elles voulaient toutes crier l'histoire.
De moeder, de grootmoeder, de beste vriend waren er. Ze konden het verhaal wel uitschreeuwen.
Quelle importance
cela a-t-il? dirent-elles, Une balle ne fait pas la distinction entre un musulman et un chrétien. Ce petit groupe de femmes décida de provoquer l'arrêt de la guerre. Et elles choisirent d'utiliser le
urs traditions pour exprimer leurs vues. Les femmes du Libéria portent généralement beaucoup de bijoux et des vêtements colorés. Mais non, pour leur protestation,
elles s'habillèrent tout de blanc, sans maquillage. Com
...[+++]me le dit Layma, Nous portions le blanc pour indiquer que nous étions en faveur de la paix. Elles se tenaient debout le long de la route sur laquelle le convoi motorisé de Charles Taylor passait chaque jour. Elles y furent pendant des semaines, tout d'abord juste 10, puis 20, puis 50 puis des centaines de femmes habillées de blanc, chantant, dansant, disant qu'elles voulaient la paix.
'Wat maakt het uit? zeiden ze: Een kogel maakt geen onderscheid tusse
n een moslim en een christen. Deze kleine groep vrouwen was vastbesloten om een einde aan de oorlog te maken. Ze kozen er voor om hun tradities te gebruiken om een punt te maken. Liberiaanse vrouwen dragen meestal heel veel sieraden en kleurrijke kleding. Voor het protest gingen ze allemaal gekleed in het wit, zonder make-up. Zoals Layma zei: We droegen het wit als symbool voor de vrede. Ze stonden aan de kant van de weg waar Charles
Taylor zijn colonne elke dag voorbij kwam. Z ...[+++]e stonden daar weken aan een stuk. Eerst slechts met 10, daarna met 20, daarna met 50, vervolgens honderden vrouwen in het wit, zingend, dansend, verklarend dat ze vrede wilden.Un jour, nous étions à l'arrière, dévorant de la nourriture aussi vite que possible, autour d'une table, lors d'une très rare accalmie. Un nouveau gars de la cuisine arriva — qui était son cousi
n — et s'assit avec tout le machisme et la bravade que
son corps de 20 ans pouvait contenir. (Rires) Il lui demanda, [en espagnol] : « Est-ce qu'Ash a
un petit ami ? » Et elle répondit, [en espagnol] : « Non
, elle a une petite ...[+++]amie. » Il dit, [en espagnol] : « Une petite amie ? » Et elle posa sa fourchette et le regarda droit dans les yeux, et dit [en espagnol] : « Oui, une petite amie. C'est tout. » Son sourire suffisant se transforma en un sourire de respect maternel, il prit son assiette, s'en alla, et retourna travailler.
Op een dag zaten we achter, zo snel mogelijk te eten rond een kleine tafel, tijdens een zeldzame pauze. Een nieuwe jongen uit de keuken kwam naar ons toe. Toevallig haar neef. Hij ging zo stoer zitten als zij
n 20-jarige lichaam toeliet. (Gelach) Hij zei tegen haar [in het Spaans]: Heeft Ash een vriend? En zij antwoordde [in het Spaans]: Nee, ze heeft een vriendin. Hij herhaalde [in het Spaans]: Ze heeft een vriendin?!? Ze legde haar vork neer, keek hem doordringend aan en zei [in het Spaans]: Ja, e
en vriendin. Dat is ...[+++]alles. Zijn zelfvoldane lach veranderde snel in een eerbiedige lach, hij pakte zijn bord, liep weg en ging weer aan het werk. Tu viens avec lui. » Harold et moi arrivons à New York. On est sur notre trente-et-un. On a l'air d'un sou neuf. On va vers la réceptionniste et on lui dit : «Nous sommes là pour le déjeuner. » Elle nous fait signe de la suivre. On marche à travers une série de corridors et tout à coup on se retrouve dans une pièce austère, elle nous regarde alors et dit : « Où sont vos uniformes ? » Juste à ce moment, mon amie entre en trombe. Elle devient toute pâle.
Jij mag ook komen. Harold en ik komen aan in New York. We hebben ons beste pak aan. We waren echt een plaatje. We komen bij de receptioniste en zeggen: We zijn hier voor de lunch. Ze zegt dat we haar moeten volgen. We lopen door een hoop gangen en opeens staan we daar, in een lege kamer. Ze kijkt naar ons en zegt: Waar is jullie uniform? Precies op dat moment komt mijn vriendin binnen. Ze trekt wit weg.
Le légendaire duo Jane Fonda et Lily Tomlin sont amies depuis des décennies. Dans une conversation naturelle, tendre et vaste animée par Pat Mitchell, elles discutent toutes les trois de longévité, de féminisme, de la différence entre l'amitié masculine et féminine, ce que cela signifie de bien vivre et le rôle des femmes dans le futur de notre planète. « Je ne sais pas ce que je ferais sans mes amies, dit Jane Fonda. J'existe grâce à mes amies. »
Het legendarische duo Jane Fonda en Lily Tomlin zijn al tientallen jaren vriendinnen. In een eerlijke, gevoelige en brede conversatie gepresenteerd door Pat Mitchell, discussiëren de drie dames over ouderdom, feminisme, de verschillen tussen mannen- en vrouwenvriendschappen. Maar ook over wat het betekent om een goed leven te leiden en de rol van vrouwen voor de toekomst van onze planeet. Ik weet niet wat ik zonder mijn vriendinnen zou moeten, zegt Fonda. Ik besta omdat ik vriendinnen heb.
B
ritta Riley voulait cultiver sa propre nourriture (dans son minuscule app
artement). Avec ses amis, elle a développé un système pour faire pousser des plantes dans de vieilles bouteilles en plastique - elle a étudié, testé et amélioré le système grâce aux réseaux s
ociaux, en essayant toutes sortes de modifications en même temps, et découvrant ainsi rapidement la meilleu
...[+++]re solution. Appelons cela du bricolage partagé.Et le résultat ? Délicieux.
Britta Riley wilde in haar kleine appartement haar eigen voedsel kweken. Zij en haar vrienden ontwikkelden een systeem voor het kweken van planten in afgedankte plastic flessen - door onderzoek, testen en afstellen van het systeem door gebruik van sociale media, door veel variaties tegelijkertijd uit te proberen, kwamen ze snel tot het optimale systeem. Noem het gedistribueerd doe-het-zelf. En de resultaten? Heerlijk.
E
t elle s'est retirée, a jeté ses bras, les a posés sur ses hanches, s
'est retournée pour crier à travers la pièce, Cet homme est construit comme une sacrée montagne de muscle, et il me tient comme un putain de français (Rires)
ce que j'ai trouvé encourageant. (Rires) Tout le monde a éclaté de rires. J'étais humilié. Elle est revenue et m'a dit
Allez. Je n'ai pas toute la journé ...[+++]e. Pour quelqu'un qui luttait depuis l'âge de huit ans, j'envisageais de l'écraser à la façon Des souris et des hommes . Elle m'a regardé et m'a dit Là, c'est mieux . Elle m'a regardé et m'a dit Là, c'est mieux . Et donc j'ai acheté 1 mois de cours. (Rires) Dans l'idée de suivre la loi de Parkinson -- que la perception de la complexité d'une tache va s'étendre jusqu'à remplir le temps que vous lui accordez que la perception de la complexité d'une tache va s'étendre jusqu'à remplir le temps que vous lui accordez -- j'ai décidé de participer a une compétition pour avoir une date butoir.
En ze trok me terug, gooide haar armen neer, zette ze op mijn heupen, draaide ronde en schreeuwde door de zaal: Deze kerel is gebouwd als een verdomde berg spieren, en hij grijpt me beet als een fucking Fransman, (Gelach) wat ik aanmoedigend vond. (Gelach) Iedereen barstte in lachen uit. Ik was vernederd. Ze kwam terug en zei: Kom op, ik heb niet de hele dag! Zoals iemand die van zijn achts
te worstelt ging ik verder met haar te verpletteren, in Of Mice and Men -stijl. En ze keek op en zei: Wel, dat is beter. Dus kocht ik lessen voor een maand. (Gelach) En ging ik dus verder kijken naar-- Ik wilde aan een competitie meedoen zodat ik een d
...[+++]eadline had -- Parkinson's wet, de waargenomen complexiteit van een taak zal toenemen om de tijd die je hebt te vullen.Il n'y a pas de lumière naturelle dans cette cav
erne, les murs sont humides et sombres. Tout ce que les habitants peuvent voir, ce sont les ombres de choses que la lumière d'un feu projette sur le mur. Les habitants de la caverne sont fascinés par ces reflets d'animaux, de plantes et de gens. Par ailleurs, ils supposent qu
e ces ombres sont réelles et qu'en prêtant beaucoup d'attention à elles, on comprend la vie et on y réussit. Et, bien sûr, ils ne comprennent pas que ce ne sont que de simples ombres qu'ils regardent. Ils discutent a
...[+++]vec enthousiasme d'objets fantomatiques et sont très fiers de leur sophistication et de leur sagesse. Et puis un jour, un peu par hasard, quelqu'un découvre un moyen de sortir de la caverne, au grand air. D'abord, c'est tout simplement écrasant. Il est ébloui par l'éclat du soleil, dans lequel tout est éclairé convenablement pour la première fois. Peu à peu, ses yeux s'accommodent et il découvre les formes véritables de toutes ces choses qu'il n'avait connu jusqu'alors que comme des ombres. Il voit des fleurs réelles, la couleur des oiseaux, les nuances dans l'écorce des arbres, il observe les étoiles et saisit combien l'univers est vaste et sublime. Comme Platon l'exprime en termes solennels: Il n'avait vu jusqu'alors que de simples fantômes ; il est plus proche maintenant de la véritable nature des choses. Par compassion, cet homme qui vient d'être éclairé décide de quitter le monde ensoleillé d'en-haut et retourne dans la caverne pour essayer d'aider ses compagnons qui sont toujours enbourbés dans la confusion et l'erreur. Parce qu'il s'est habitué à la clarté du monde d'en-haut, il ne voit presque rien sous terre, il trébuche tout le long du couloir humide et il est désorienté, il n'impressionne absolument pas les autres. Quand, en retour, il n'est pas impressionné par eux et qu'il s'obstine à expliquer ce qu'est le soleil ou ce qu'est un vrai arbre, les habitants de la caverne le raillent de façon acerbe, puis se mettent en colère ...
Er is geen natuurlijk licht in de grot, de muren zijn donker en vochtig Het enige dat de bewoners kunnen zien zijn schaduwen van dingen die op een muur worden gezet en belicht worden door een vuur. De gevangenen raken gefascineerd door deze schaduwen van dieren, planten en mensen. Bovendien nemen ze aan dat de schaduwen echt zijn en dat als je goed oplet je het leven begrijpt en succesvol wordt. En ze hebben natuurlijk niet door dat ze maar naar schaduwen kijken. Ze praten enthousiast over de scha
duwdingen en worden trots op hun wijsheid. Dan op een dag ontdekt iemand zomaar een weg uit de grot naar de vrije wereld. Op het begin in het o
...[+++]verweldigend. Hij is verblind door het schitterende zonlicht waarin alles voor het eerst fatsoenlijk wordt belicht. Langzaam wennen zijn ogen aan het licht en ziet hij het echte uiterlijk van alle dingen die hij alleen maar kende als schaduwen. Hij ziet echt bloemen, de kleuren van vogels, de nuances in boomschors. Hij observeert sterren en ziet de grootheid en de sublieme staat van het universum. Zoals Plato het sober zegt: Uit medeleven besluit de verlichte man uit het zonlicht terug naar de donkere grot te gaan om zijn vrienden te helpen die nog steeds in de illusie leven. Omdat hij is gewend aan de heldere buitenwereld kan hij ondergronds bijna niks zien. Hij struikelt door de vochtige gangen en raakt verward. Voor de anderen lijkt hij volkomen oninteressant. Als hij niet geïnteresseerd is in hen en wil uitleggen wat de zon is of hoe een boom er uitziet worden de gevangenen sarcastisch, boos, en willen hem uiteindelijk vermoorden. De grotmythe is een verhaal over het leven van alle verlichte mensen. De gevangenen zijn mensen voor filosofie, de zon is het licht van de rede, de vervreemding van de teruggekeerde filosoof is wat allen die waarheid brengen kunnen verwachten als ze hun kennis naar de mensen brengen die niet van nadenken houden. Volgens Plato leven we allemaal een groot deel van ons leven in de schaduw. Veel van de ding ...[ « Quand doit-on être mystérieux ? » ] Pendant la Seconde Guerre mond
iale, les Allemands voulaient décoder ça, mais ils n'y arrivaient pas, en dépit de leurs efforts. Voici un exemple d’un graphisme que j’ai réalisé récemment pour la couverture d'un roman de Haruki Murakami. Je fais du graphisme pour lui depuis plus de 20 ans. C'est un roman dont le héros est un jeune homm
e qui a quatre bons amis. Tout d'un coup, après leur première année à la fac, ses amis l'excluent de leur groupe sans aucu
...[+++]ne explication. Ce qui anéantit notre héros. Les noms de famille des amis incluent une couleur, en japonais.
[ Wanneer mysterieus zijn? ] In de Tweede Wereldoorlog wilden
de Duitsers dit met alle macht decoderen, maa
r dat lukte niet. Hier is een voorbeeld van een ontwerp dat ik onlangs heb gemaakt voor een roman van Haruki Murakami, voor wie ik al ruim twintig jaar ontwerp. Deze roman gaat over een jonge man met vier dierbare vrienden die plots, na hun eerste studiejaar, zonder uitleg, al het contact compleet verbreken en hij is er kapot van. De namen hebben in het Japans
allemaal een associatie met
...[+++]een kleur.Lorsqu'on l'évoque au sein d'un débat, les gens le rejettent aussitôt sous prétexte qu'il n'est pas pertinent. Ils rétorquent : « Dans « 1984 », il y avait des caméras dans les foyers, les gens étaient observé
s à chaque instant, rien à voir avec le régime de surveillance auquel nous sommes confrontés.» Ceci est en fait une grossière méprise des avertissements lancés par Orwell dans « 1984 ». Le danger qu'il pointait n'était pas un régime de survei
llance qui contrôle tout le monde à tout instant, mais un état où les gens ont conscience
...[+++] qu'ils peuvent être surveillés à tout moment. Voici comment le narrateur d'Orwell, Winston Smith, décrit le système de surveillance auquel il est confronté : « Évidemment, il n'y avait aucun moyen de savoir si, à un moment donné, on était surveillé. » Il continue en disant : « Ils pouvaient nous mettre sur écoute quand ils le voulaient. On devait vivre, on vivait, l'habitude est devenue instinct, en admettant que tout son émis pouvait être entendu et, sauf dans l'obscurité, tout mouvement scruté. » Les religions abrahamiques prêchent, elles aussi, qu'il existe une autorité invisible et omnisciente qui, du fait de son omniscience, observe constamment ce que l'on fait, ce qui signifie que l'on n'a jamais de moment d'intimité : le moyen ultime d'imposer l'obéissance à leurs préceptes.
Als je het vermeldt in een debat over toezicht, wijst men het meteen af als niet-toepasselijk, want in '1984' stonden er monitors in de huizen van de mensen, ze stonden voortdurend onder toezicht, en dat heeft niets te maken met de toezichtsstaat die wij kennen. Dat is een fundamentele misvatting over de waarschuwingen van Orwell in '1984'. Die waarschuwing ging over een toezichtsstaat die niet iedereen altijd volgde, maar waarin mensen wisten dat ze altijd konden gevolgd worden. Dit is de beschrijving door Orwell's verteller, Winston Smith, van het toezichtssysteem in kwestie: Je kon natuurlijk niet weten of je op een bepaald moment bekeken werd. Hij gaat verder: Ze konden jouw systeem aanzetten naar eigen goeddunken. Je moest leven, en da
...[+++]t deed je, op basis van een gewoonte die een instinct werd, in de veronderstelling dat elk geluid dat je maakte, afgeluisterd werd en elk moment bekeken, behalve als het donker was. De Abrahamitische godsdiensten poneren op dezelfde manier dat er een onzichtbare, alziende overheid is die in haar alwetendheid altijd ziet wat je doet, waardoor je nooit een privé-moment hebt, wat de ultieme manier is om gehoorzaamheid af te dwingen. datacenter (12): www.wordscope.be (v4.0.br)
amie elles voulaient toutes crier ->
Date index: 2022-03-08