Vertaling van "aider à trouver les vraies solutions " (Frans → Nederlands) :

C'est du coup devenu l'un de mes moteurs dans la vie : aider à trouver les vraies solutions qui pourraient résoudre ces problèmes.
Het werd een van de drijvende passies in mijn leven om echte oplossingen te vinden voor dit soort problemen.

Et donc, en 2010, des magazines d'urbanisme ont entrepris de se concentrer sur des villes comme Détroit en consacrant des numéros entiers à « trouver des solutions pour la ville ». Un ami à moi, Fred Bernstein, m'a demandé de donner une entrevue pour le numéro d'octobre du magazine Architecte. Cela nous a fait beaucoup rire de voir la couverture avec le titre : « Cette urbaniste peut-elle sauver Détroit ? » Je souris, un peu gênée parce que c'est complètement absurde, qu'une seule personne, surtout un urbaniste, puisse sauver une ville. Mais je souris aussi en pensant à l'espoir que ce titre insufflait en affirmant que notre profession puisse vraiment aider la ville à réfléchir à son rétablissement après cette crise si dure.
2010 was ook het jaar dat populaire designtijdschriften aandacht gingen besteden aan steden als Detroit. Hele nummers werden gewijd aan het opknappen van de stad. Een goede vriend van mij, Fred Bernstein, vroeg me om een interview voor het Oktobernummer van het tijdschrift 'Architect'. We moesten er samen wel om grinniken, toen we de titel op de omslag lazen: 'Kan deze planner Detroit redden?' Mijn glimlach verbergt een lichte schaamte, want het is natuurlijk compleet absurd dat een stad door een enkele persoon, laat staan een planner, zou kunnen worden gered. Maar ik glimlach ook, omdat er een gevoel van hoop uit spreekt. Maar ik glimlach ook, omdat er een gevoel van hoop uit spreekt. Hoop dat ons beroep zou kunnen bijdragen aan het herstel van de stad na de zware crisis. Hoop dat ons beroep zou kunnen bijdragen aan het herstel van de stad na de zware crisis.

Je donnais de mon temps et de mon argent. Je donnais quand les solutions étaient en solde. Une tasse de café pour sauver la vie d’un enfant. Qui peut rétorquer à ça? Je donnais quand c’était difficile à éviter. et je donnais quand les émotions négatives devenaient si fortes que je donnais pour soulager ma propre souffrance, pas celle d’un autre. A dire vrai, je donnais avec une intention ni animée d’espoir, ni d’une envie d’aider, ni de générosité. C’était devenu une transaction pour moi, une sorte de marché. J’achetais quelquechose. J’achetais le droit de continuer ma journée en toute tranquilité sans être dérangée par ces mauvaises nouvelles.
Ik gaf mijn tijd en mijn geld. Ik gaf als er oplossingen te koop waren. Voor de prijs van een kopje koffie kon ik een kind redden, toch. Wie geeft me daarin ongelijk? Ik gaf als ik voor het blok stond, als het moeilijk te vermijden was, en ik gaf als ik voldoende negatieve gevoelens had opgebouwd om mijn eigen lijden te verlichten, niet dat van iemand anders. Om eerlijk te zijn, gaf ik daarom, niet uit een oorspronkelijk gevoel van hoop en opwinding om te helpen en uit gulheid. Het werd een transactie voor mij, werd een soort handel. Ik kocht iets. Ik kocht mijn recht om verder te gaan met mijn dag en niet meer geplaagd te worden door dit slechte nieuws.

Son père ne trouvait pas de travail en Jordanie et Mouaz ne pouvait plus continuer ses études. Il a estimé que la meilleure solution pour aider sa famille était d'aller quelque part où il pourrait finir ses études, et ensuite trouver un travail. Il est alors allé en Turquie. Mais en Turquie, il n'a pas été admis à l'université. Et après être parti de Jordanie en tant que réfugié, il ne pouvait plus revenir.
Hun vader vond moeilijk werk in Jordanië en Mouaz kon zijn studie niet voortzetten. Dus dacht hij: Ik kan mijn familie het beste helpen door ergens heen te gaan waar ik kan afstuderen en werk vinden. Dus ging hij naar Turkije. Daar werd hij geweigerd aan de universiteit. Zodra hij Jordanië als vluchteling had verlaten, mocht hij er niet weer in.

Il n'y a pas de lumière naturelle dans cette caverne, les murs sont humides et sombres. Tout ce que les habitants peuvent voir, ce sont les ombres de choses que la lumière d'un feu projette sur le mur. Les habitants de la caverne sont fascinés par ces reflets d'animaux, de plantes et de gens. Par ailleurs, ils supposent que ces ombres sont réelles et qu'en prêtant beaucoup d'attention à elles, on comprend la vie et on y réussit. Et, bien sûr, ils ne comprennent pas que ce ne sont que de simples ombres qu'ils regardent. Ils discutent avec enthousiasme d'objets fantomatiques et sont très fiers de leur sophistication et de leur sagesse. Et puis un jour, un peu par hasard, quelqu'un découvre un moyen de sortir de la caverne, au grand air. D'abord, c'est tout simplement écrasant. Il est ébloui par l'éclat du soleil, dans lequel tout est éclairé convenablement pour la première fois. Peu à peu, ses yeux s'accommodent et il découvre les formes véritables de toutes ces choses qu'il n'avait connu jusqu'alors que comme des ombres. Il voit des fleurs réelles, la couleur des oiseaux, les nuances dans l'écorce des arbres, il observe les étoiles et saisit combien l'univers est vaste et sublime. Comme Platon l'exprime en termes solennels: Il n'avait vu jusqu'alors que de simples fantômes ; il est plus proche maintenant de la véritable nature des choses. Par compassion, cet homme qui vient d'être éclairé décide de quitter le monde ensoleillé d'en-haut et retourne dans la caverne pour essayer d'aider ses compagnons qui sont toujours enbourbés dans la confusion et l'erreur. Parce qu'il s'est habitué à la clarté du monde d'en-haut, il ne voit presque rien sous terre, il trébuche tout le long du couloir humide et il est désorienté, il n'impressionne absolument pas les autres. Quand, en retour, il n'est pas impressionné par eux et qu'il s'obstine à expliquer ce qu'est le soleil ou ce qu'est un vrai arbre, les habitants de la caverne le raillent de façon acerbe, puis se mettent en colère ...
Er is geen natuurlijk licht in de grot, de muren zijn donker en vochtig Het enige dat de bewoners kunnen zien zijn schaduwen van dingen die op een muur worden gezet en belicht worden door een vuur. De gevangenen raken gefascineerd door deze schaduwen van dieren, planten en mensen. Bovendien nemen ze aan dat de schaduwen echt zijn en dat als je goed oplet je het leven begrijpt en succesvol wordt. En ze hebben natuurlijk niet door dat ze maar naar schaduwen kijken. Ze praten enthousiast over de schaduwdingen en worden trots op hun wijsheid. Dan op een dag ontdekt iemand zomaar een weg uit de grot naar de vrije wereld. Op het begin in het overweldigend. Hij is verblind door het schitterende zonlicht waarin alles voor het eerst fatsoenlijk wordt belicht. Langzaam wennen zijn ogen aan het licht en ziet hij het echte uiterlijk van alle dingen die hij alleen maar kende als schaduwen. Hij ziet echt bloemen, de kleuren van vogels, de nuances in boomschors. Hij observeert sterren en ziet de grootheid en de sublieme staat van het universum. Zoals Plato het sober zegt: Uit medeleven besluit de verlichte man uit het zonlicht terug naar de donkere grot te gaan om zijn vrienden te helpen die nog steeds in de illusie leven. Omdat hij is gewend aan de heldere buitenwereld kan hij ondergronds bijna niks zien. Hij struikelt door de vochtige gangen en raakt verward. Voor de anderen lijkt hij volkomen oninteressant. Als hij niet geïnteresseerd is in hen en wil uitleggen wat de zon is of hoe een boom er uitziet worden de gevangenen sarcastisch, boos, en willen hem uiteindelijk vermoorden. De grotmythe is een verhaal over het leven van alle verlichte mensen. De gevangenen zijn mensen voor filosofie, de zon is het licht van de rede, de vervreemding van de teruggekeerde filosoof is wat allen die waarheid brengen kunnen verwachten als ze hun kennis naar de mensen brengen die niet van nadenken houden. Volgens Plato leven we allemaal een groot deel van ons leven in de schaduw. Veel van de ding ...

Le vrai défit est donc de trouver une solution pour pouvoir changer les règles.
De echte uitdaging is dus om uit te vinden hoe we de regels kunnen veranderen.