Selon les parties civiles (P. Hurez et F. Minot) devant le juge a quo, l'impossibilité pour le Roi, en vertu de l'article 80, § 1, alinéa 3, de la loi du 9 juillet 1975, d'étendre l'indemnisation par le Fonds de garantie au dommage matériel dans l'hypothèse de la non-identification du véhicule résulte non de considérations budgétaires mais du souci de prévenir la fraude et la collusion, potentiellement fréquentes dans l'hypothèse précitée.
Volgens de burgerlijke partijen (P. Hurez en F. Minot) voor de verwijzende rechter, vloeit de onmogelijkheid voor de Koning, krachtens artikel 80, § 1, derde lid, van de wet van 9 juli 1975, om de schadeloosstelling door het Waarborgfonds uit te breiden tot de materiële schade in het geval van de niet-identificatie van het voertuig niet uit budgettaire overwegingen voort maar uit de zorg om fraude en heimelijke verstandhouding te voorkomen, die vaak kunnen voorkomen in het voormelde geval.
