Il y avait donc une division du travail claire entre les institutions de Bretton Woods, avec, d'une part, le FMI se focalisant sur les facteurs macroéconomiques de court terme (stabilisation de l'inflation, des déficits budgétaires et de la balance des paiements), et, d'autre part, la Banque mondiale se concentrant sur les facteurs microéconomiques de long terme (financement de projets d'infrastructure).
Er is dus een duidelijke verdeling van het werk tussen de instellingen van Bretton Woods met het IMF dat zich richt op de macro-economische factoren op korte termijn (stabilisatie van de inflatie, van de begrotingstekorten en van de betalingsbalans) en met de Wereldbank die zich richt op de micro-economische factoren op lange termijn (financiering van infrastructuurprojecten).
