Vertaling van "patients ayant une tension sanguine systolique " (Frans → Nederlands) :

Chez les patients ayant une tension sanguine systolique faible (égale ou inférieure à 120 mm Hg), il faut administrer une faible posologie de 2,5 mg (par voie orale) lors de l’instauration du traitement ou pendant les 3 premiers jours suivant l’infarctus (voir rubrique 4.4).
Patiënten met een lage systolische bloeddruk (120 mm Hg of minder) dienen een lage dosering van 2,5 mg oraal te worden gegeven wanneer de behandeling wordt gestart of gedurende de eerste 3 dagen na het infarct (zie rubriek 4.4).

Hypotension en cas d’infarctus aigu du myocarde Il ne faut pas instaurer un traitement par Lisinopril chez les patients atteints d’un infarctus aigu du myocarde et présentant un risque de dégradation hémodynamique complémentaire suite à un traitement vasodilatateur, c’est-à-dire chez les patients ayant une tension sanguine systolique égale ou inférieure à 100 mm Hg ou présentant un choc cardiogénique.
Hypotensie bij acuut myocardinfarct Behandeling met Lisinopril dient niet te worden gestart bij patiënten met een acuut myocardinfarct die het risico lopen van verdere hemodynamische verslechtering na behandeling met een vasodilatator. Dit zijn patiënten met een systolische bloeddruk van 100 mm Hg of lager of diegenen met een cardiogene shock.

Hypotension en cas d’infarctus aigu du myocarde Il ne faut pas instaurer un traitement par Lisinopril chez les patients atteints d’un infarctus aigu du myocarde et présentant un risque de dégradation hémodynamique complémentaire suite à un traitement vasodilatateur, c’està-dire chez les patients ayant une tension sanguine systolique égale ou inférieure à 100 mm Hg ou présentant un choc cardiogénique.
Hypotensie bij acuut myocardinfarct Behandeling met Lisinopril dient niet te worden gestart bij patiënten met een acuut myocardinfarct die het risico lopen van verdere hemodynamische verslechtering na behandeling met een vasodilatator. Dit zijn patiënten met een systolische bloeddruk van 100 mm Hg of lager of diegenen met een cardiogene shock.

Dans le cas d’une très faible tension sanguine (tension sanguine systolique en dessous de 90 mmHg), la prudence est de rigueur.
Bij zeer lage bloeddruk (systolische bloeddruk onder 90 mmHg) is voorzichtigheid geboden.

Lors d’une étude randomisée et multicentrique, réalisée en double aveugle et comparant Lisinopril à un antagoniste du calcium chez 335 patients hypertendus, présentant un diabète de type 2 et une néphropathie débutante caractérisée par une micro-albuminurie, Lisinopril (10 mg à 20 mg, une fois par jour, pendant 12 mois) diminuait la tension sanguine systolique de 13/10 mm Hg et l’élimination urinaire d'albumine de 40 %.
In een dubbelblind, gerandomiseerd, multicenter onderzoek in 335 hypertensieve patiënten met type 2 diabetes mellitus met beginnende nefropathie gekenmerkt door micro-albuminurie die Lisinopril vergeleek met een calciumkanaal-blokker, verlaagde Lisinopril 10 mg tot 20 mg eenmaal daags gedurende 12 maanden de systolische bloeddruk met 13/10 mm Hg en de urine albumine uitscheiding met 40%.

La prudence est de rigueur chez les patients présentant une hypotension (tension sanguine systolique inférieure à 100 mmHg).
Voorzichtigheid is aangewezen bij patiënten met hypotensie (systolische bloeddruk lager dan 100 mmHg).

Lorsque la tension sanguine systolique est inférieure à 100 mm Hg, il ne faut pas débuter le traitement.
Wanneer de systolische bloeddruk lager is dan 100 mm Hg dient behandeling niet te worden gestart.

L’étude ACCELERATE a comparé, chez des patients hypertendus (tension systolique entre 150 et 180 mmHg), l’effet sur la tension d’un traitement à l’amlodipine (5 à 10 mg p.j.), à l’aliskirène (150 à 300 mg p.j) et d’une association fixe d’amlodipine + aliskirène [ The Lancet 2011; 377: 312-20 , avec un éditorial : 278-9 ].
In de ACCELERATE-studie werd bij patiënten met hypertensie (gedefinieerd als systolische bloeddruk tussen 150 en 180 mmHg) het effect op de bloeddruk vergeleken van een behandeling met amlodipine (5 tot 10 mg p.d.), met aliskiren (150 tot 300 mg p.d) en met een vaste associatie amlodipine + aliskiren [ The Lancet 2011; 377: 312-20 , met editoriaal : 278-9 ].

Chez les patients avec un risque thrombo-embolique élevé (âge > 75 ans, hypertension artérielle avec tension systolique > 160 mmHg, insuffisance cardiaque, valvulopathie, dysfonctionnement ventriculaire gauche, antécédents thrombo-emboliques), l’administration d’anticoagulants oraux (avec un INR entre 2,0 et 3,0) se justifie étant donné leur plus grande efficacité par rapport à l’acide acétylsalicylique.
Bij patiënten met een hoog risico van trombo-embolie (leeftijd > 75 jaar, arteriële hypertensie met systolische bloeddruk > 160 mm Hg, hartfalen, kleplijden, linkerventrikeldisfunctie, trombo-embolische antecedenten) is toediening van orale anticoagulantia (met INR tussen 2,0 en 3,0) gerechtvaardigd gezien ze daarbij doeltreffender zijn dan acetylsalicylzuur.

- Chez les patients avec un risque thromboembolique élevé (c.-à-d. âge > 75 ans, hypertension artérielle avec tension systolique > 160 mmHg, insuffisance cardiaque, valvulopathie, dysfonctionnement ventriculaire gauche, antécédents thrombo-emboliques ou diabète sucré), les anticoagulants oraux sont recommandés (avec un INR entre 2,0 et 3,0), vu que leurs avantages contrebalancent généralement leurs inconvénients.
- Bij patiënten met een hoog trombo-embolisch risico (d.w.z. leeftijd > 75 jaar, arteriële hypertensie met systolische druk > 160 mmHg, hartfalen, hartkleplijden, linkerventrikeldisfunctie, trombo-embolische antecedenten of type 1-diabetes), zijn de orale anticoagulantia aangewezen (met een INR tussen 2,0 en 3,0), gezien de voordelen in het algemeen opwegen tegen de risico’s.