Angesichts der Wahl zwischen einer Pattsituation und dem kleinsten gemeinsamen Nenner bei Gesetzesvorschlägen stellte Pádraig Flynn die Frage: "ob es nicht vielleicht produktiver wäre, in den Vertrag klare wirtschaftliche und soziale Rechte aufzunehmen, die für alle Bürger verbindlich wären und von ihnen eingeklagt werden könnten und die, da sie von unmittelbarer Wirkung wären, ein Programm eingehender abgeleiteter Rechtsakte, die ein Absinken der Standards vermeiden sollten, weniger nötig machen könnten".
Geplaatst voor de keuze tussen een patstelling of de grootste gemene deler wat wetgevingsvoorstellen betreft, zei de heer Flynn: "Zou het niet veel meer opleveren als wij in het Verdrag tastbare economische en sociale rechten opnamen, die bindend zijn voor en kunnen worden genoten door alle burgers en die, aangezien zij direct effect sorteren, de noodzaak voor een programma van gedetailleerde secundaire wetgeving kunnen verkleinen om een neerwaarts gerichte nivellering van de normen te voorkomen?" In dit verband haalde hij het voorbeeld aan van artikel 119, dat als gangmaker voor de bevordering van gelijke kansen heeft gefunctioneerd.
