Vertaling van "verfassung verstosse indem " (Duits → Nederlands) :

Der Gerichtshof wird gebeten, sich zu der Frage zu äussern, ob Artikel 38 § 5 der durch den königlichen Erlass vom 16. März 1968 koordinierten Gesetze über die Strassenverkehrspolizei, eingefügt durch das Gesetz vom 21. April 2007, gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung verstosse, indem der Richter in Anwendung des vorerwähnten Artikels dazu verpflichtet sei, im Falle einer Verurteilung wegen eines mit einem Motorfahrzeug, für das ein Führerschein einer anderen Klasse als der Klasse B erforderlich sei, begangenen Verstosses, der zur Entziehung der Fahrerlaubnis führen könne, und wenn der Zuwiderhandelnde seit weniger als zwei Jahren Inhaber eines Führerscheins der Klasse B sei, die Entziehung der Fahrerlaubnis auszusprechen und die Wiedererlangung der Fahrerlaubnis mindestens vom Bestehen der theoretischen oder praktischen Prüfung abhängig zu machen, während der Richter nicht dazu verpflichtet sei, wenn der Schuldige desselben Verstosses nicht Inhaber eines Führerscheins der Klasse B sei.
Het Hof wordt verzocht zich uit te spreken over de vraag of de artikelen 10 en 11 van de Grondwet geschonden zijn door artikel 38, § 5, van de wetten betreffende de politie over het wegverkeer, gecoördineerd bij koninklijk besluit van 16 maart 1968, zoals ingevoegd bij de wet van 21 april 2007, doordat de rechter, met toepassing van voormeld artikel, bij een veroordeling wegens een overtreding begaan met een motorvoertuig waarvoor een rijbewijs van een andere categorie dan de categorie B is vereist en die tot een verval van het recht tot sturen kan leiden en wanneer de overtreder sinds minder dan twee jaar houder is van het rijbewijs B, verplicht is het verval van het recht tot sturen uit te spreken en het herstel van het recht tot sturen minstens afhankelijk moet maken van het slagen voor het theoretische of praktische examen, terwijl de rechter daartoe niet is verplicht indien de schuldige voor dezelfde overtreding geen houder is van een rijbewijs B.

Der vorlegende Richter möchte vom Hof erfahren, ob der vorerwähnte Artikel 70ter gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung verstosse, indem die pauschale Zulage nur jener Person zustehe, die die Eigenschaft als « Beihilfeempfänger unmittelbar vor der (den) Massnahme(n) zur Unterbringung des Kindes » besitze (erste präjudizielle Frage), und indem es für den Elternteil, der nicht unmittelbar vor der beziehungsweise den Massnahmen zur Unterbringung des Kindes Leistungsempfänger gewesen sei, gesetzlich unmöglich sei, nachher beim Arbeitsgericht zu beantragen, dass er als Leistungsempfänger der ergänzenden pauschalen Zulage bestimmt werde, « insbesondere wenn der andere Elternteil [.] die Gewährungsbedingungen nicht mehr erfüllt » (zweite präjudizielle Frage).
De verwijzende rechter wenst van het Hof te vernemen of voormeld artikel 70ter de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schendt, doordat de forfaitaire bijslag enkel toekomt aan de persoon die de hoedanigheid heeft van « bijslagtrekkende onmiddellijk voor de plaatsingsmaatregel(en) van het kind » (eerste prejudiciële vraag) en doordat het wettelijk onmogelijk is voor de ouder die niet de bijslagtrekkende was onmiddellijk vóór de plaatsingsmaatregel(en) van het kind, nadien de arbeidsrechtbank te vragen hem of haar als bijslagtrekkende van de aanvullende forfaitaire bijslag aan te wijzen « inzonderheid wanneer de andere ouder [.] niet langer aan de toekenningsvoorwaarden voldoet » (tweede prejudiciële vraag).

Der vorlegende Richter möchte vom Hof erfahren, ob Artikel 10 Absatz 2 des Lohnschutzgesetzes gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung verstosse, indem ein Arbeitnehmer Anspruch auf Verzugszinsen habe, die auf seinen vollständigen Bruttolohn berechnet würden, einschliesslich des nicht einforderbaren Anteils, nämlich der Sozialversicherungsbeiträge und des Berufssteuervorabzugs zu Lasten des Arbeitgebers, während andere Gläubiger nur Anrecht auf Verzugszinsen hätten, die auf den einforderbaren Anteil der Schuld (erster Teil) berechnet würden, und indem ein Arbeitgeber zwei Mal Verzugszinsen zahlen müsse, nämlich einerseits dem Arbeitnehmer auf seinen Bruttolohn und andererseits dem Landesamt für soziale Sicherheit (LASS) und dem belgischen Staat auf die LASS-Beiträge und den Berufssteuervorabzug, während andere Schuldner nur einmal Verzugszinsen zahlen müssten (zweiter Teil).
De verwijzende rechter wenst van het Hof te vernemen of artikel 10, tweede lid, van de Loonbeschermingswet de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schendt, doordat een werknemer recht heeft op verwijlintresten berekend op zijn volledige brutoloon, met inbegrip van het niet-opeisbare deel, te weten de socialezekerheidsbijdragen en de bedrijfsvoorheffing, ten laste van de werkgever, terwijl andere schuldeisers slechts recht hebben op verwijlintresten berekend op het opeisbare deel van de schuld (eerste onderdeel), en doordat een werkgever tweemaal verwijlintresten dient te betalen, namelijk aan de werknemer op zijn brutoloon, enerzijds, en aan de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid (RSZ) en de Belgische Staat op de RSZ-bijdragen en de bedrijfsvoorheffing, anderzijds, terwijl andere schuldenaren slechts eenmaal verwijlintresten dienen te betalen (tweede onderdeel).

Der vorlegende Richter fragt den Hof, ob diese Bestimmung gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung verstosse, indem der Angeklagte und die zivilrechtlich haftende Partei dazu verurteilt werden könnten, der Zivilpartei eine Verfahrensentschädigung zu zahlen, während die direkt ladende Zivilpartei nur dazu verurteilt werden könne, dem Angeklagten eine Verfahrensentschädigung zu zahlen, d.h. also nicht der zivilrechtlich haftenden Partei (erste präjudizielle Frage), und indem nur die freigesprochene direkt geladene Partei eine Verfahrensentschädigung zu Lasten der unterlegenen direkt ladenden Zivilpartei beanspruchen könne, d.h. also nicht die zivilrechtlich haftende Partei, während Letztere in einem von einem Zivilgericht verkündeten Urteil diese wohl beanspruchen könne (zweite präjudizielle Frage).
De verwijzende rechter wenst van het Hof te vernemen of die bepaling de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schendt doordat de beklaagde en de burgerrechtelijk aansprakelijke partij kunnen worden veroordeeld om aan de burgerlijke partij een rechtsplegingsvergoeding te betalen, terwijl de rechtstreeks dagende burgerlijke partij enkel kan worden veroordeeld om een rechtsplegingsvergoeding te betalen aan de beklaagde en niet aan de burgerrechtelijk aansprakelijke partij (eerste prejudiciële vraag) en doordat enkel de vrijgesproken rechtstreeks gedaagde aanspraak kan maken op een rechtsplegingsvergoeding ten laste van de in het ongelijk gestelde rechtstreeks dagende burgerlijke partij en dus niet de burgerrechtelijk aansprakelijke partij, terwijl de laatstgenoemde in een vonnis uitgesproken door een burgerlijke rechtbank daarop wel aanspraak kan maken (tweede prejudiciële vraag).

Der Hof wird von der Kommission für finanzielle Hilfe zugunsten von Opfern vorsätzlicher Gewalttaten gefragt, ob Artikel 3 des Gesetzes vom 26. März 2003 « zur Festlegung der Bedingungen, unter denen die Kommission für finanzielle Hilfe zugunsten von Opfern vorsätzlicher Gewalttaten eine Hilfe gewähren kann » gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung verstosse, indem er dazu führe, dass eine Person, die das Opfer einer vorsätzlichen Gewalttat geworden sei und nach einer strafrechtlichen Verfahrenseinstellung durch die Staatsanwaltschaft eine Schadenersatzklage vor dem Zivilgericht erhoben habe, von der finanziellen Hilfe der Kommission ausgeschlossen werde, während eine Person, die das Opfer einer vorsätzlichen Gewalttat geworden sei und nach einer strafrechtlichen Verfahrenseinstellung durch die Staatsanwaltschaft eine Schadenersatzklage erhoben habe, indem sie als Zivilpartei aufgetreten sei oder eine direkte Ladung vor den Strafrichter veranlasst habe, wohl finanzielle Hilfe von der Kommission erhalten könne.
Het Hof wordt door de Commissie voor financiële hulp aan slachtoffers van opzettelijke gewelddaden ondervraagd over een eventuele schending van de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, door artikel 3 van de wet van 26 maart 2003 « houdende de voorwaarden waaronder de commissie voor financiële hulp aan slachtoffers van opzettelijke gewelddaden hulp kan toekennen », doordat het tot gevolg heeft dat een persoon die het slachtoffer werd van een opzettelijke gewelddaad en die, na strafrechtelijk sepot door het openbaar ministerie, een vordering tot schadevergoeding heeft ingesteld voor de burgerlijke rechtbank, wordt uitgesloten van de door de Commissie toegekende financiële hulp, terwijl een persoon die het slachtoffer werd van een opzettelijke gewelddaad en die, na strafrechtelijk sepot door het openbaar ministerie, een vordering tot schadevergoeding instelde door middel van een burgerlijke partijstelling of een rechtstreekse dagvaarding voor de strafrechter, wel financiële hulp van de Commissie kan verkrijgen.