Vertaling van "strafe muss folglich " (Duits → Nederlands) :

Die auferlegte Strafe muss folglich im Verhältnis zur Schwere des strafbaren Verhaltens stehen (siehe, mutatis mutandis, EuGHMR, 11. Januar 2007, Mamidakis gegen Griechenland, § § 44-48; EuGH, 27. September 2007, Collée, C-146/05, Randnr. 40; VerfGH, 4. Februar 2010, Nr. 8/2010, B.12; EuGH, 3. Dezember 2014, De Clercq u.a., C-315/13, Randnr. 75).
De opgelegde straf dient derhalve evenredig te zijn aan de ernst van het strafbare gedrag (zie, mutatis mutandis, EHRM, 11 januari 2007, Mamidakis t. Griekenland, § § 44-48; HvJ, 27 september 2007, Collée, C-146/05, punt 40; GwH, 4 februari 2010, nr. 8/2010, B.12; HvJ, 3 december 2014, De Clercq e.a., C-315/13, punt 73).

Daher obliegt es dem Gesetzgeber, die Grenzen und die Beträge festzulegen, innerhalb deren die Ermessensbefugnis der Verwaltung und folglich diejenige des Rechtsprechungsorgans ausgeübt werden muss. Der Hof könnte ein solches System nur ahnden, wenn es offensichtlich unvernünftig wäre (Urteil Nr. 93/2008 vom 26. Juni 2008, B.15.3), insbesondere weil es auf unverhältnismäßige Weise den allgemeinen Grundsatz beeinträchtigen würde, wonach in Bezug auf Strafen nichts von dem, was zur Ermessensbefugnis der Verwaltung gehört, der richterlichen Kontrolle entgeht (Urteil Nr. 138/2006 vom 14. September 2006, B.7.2), oder das Recht auf Achtung des Eigentums, wenn im Gesetz ein unverhältnismäßiger Betrag vorgesehen ist und es keine Wahlmöglichkeit zwischen dieser Strafe als Höchststrafe und einer Mindeststrafe bietet (Urteil Nr. 81/2007 vom 7. Juni 2007, B.9.4).
Het Hof zou een dergelijk systeem alleen kunnen afkeuren indien het kennelijk onredelijk is (arrest nr. 93/2008 van 26 juni 2008, B.15.3), met name doordat het op onevenredige wijze afbreuk zou doen aan het algemene beginsel volgens hetwelk inzake sancties niets wat onder de beoordelingsbevoegdheid van de administratie valt, ontsnapt aan de toetsing van de rechter (arrest nr. 138/2006 van 14 september 2006, B.7.2), of aan het recht op het ongestoorde genot van de eigendom, wanneer de wet in een onevenredig bedrag voorziet en niet de mogelijkheid biedt van een spreiding tussen die straf als maximumstraf en een minimumstraf (arrest nr. 81/2007 van 7 juni 2007, B.9.4).

Bei Unionsbürgern, denen Artikel 28 Absatz 3 der Richtlinie 2004/38 einen erhöhten Schutz vor Ausweisung bietet, muss folglich eine Haftmaßnahme zum Zwecke der Abschiebung grundsätzlich auf zwingenden Gründen der öffentlichen Sicherheit basieren und die in dieser Richtlinie vorgesehenen materiellen und verfahrensrechtlichen Sicherungen berücksichtigen, insbesondere die Bestimmungen des Artikels 33 zur Ausweisung als Strafe oder Nebenstrafe zu einer Freiheitsstrafe.
In het geval van burgers van de Unie die profiteren van de verhoogde bescherming tegen verwijdering uit hoofde van artikel 28, lid 3, van Richtlijn 2004/38/EG, moet een maatregel van bewaring met het oog op hun uitzetting berusten op dwingende redenen van openbare veiligheid. Bovendien moet er rekening worden gehouden met de materiële en procedurele garanties die in deze richtlijn zijn neergelegd, met name de garanties op grond van artikel 33 betreffende verwijdering bij wijze van straf, of van bijkomende straf naast een vrijheidsstraf.

Sollte wegen der besonderen Merkmale einer bestimmten Straftat ein Zweifel entstehen - beispielsweise weil eine geschützte Person ausserhalb ihres Arbeitsplatzes einer Aggression ausgesetzt wäre -, so obliegt es dem Richter, unter Berücksichtigung der Absicht des Täters und dessen, dass der Gesetzgeber mehrfach angeführt hat, dass die geschützten Personen « verpflichtet sind, mit der Öffentlichkeit in Kontakt zu treten, um unerlässliche gemeinnützige Aufgaben zu erfüllen » (Parl. Dok., Kammer, 2004-2005, DOC 51-1843/001, S. 4; im gleichen Sinne, Parl. Dok., Senat, 2006-2007, Nr. 3-1791/3, SS. 2 und 8), zu beurteilen, ob die geschützte Person tatsächlich ihre Funktionen ausübte und ob folglich eine schwerere Strafe auferlegt werden muss.
Indien er enige twijfel zou rijzen vanwege de karakteristieken die eigen zijn aan een bepaald misdrijf - bijvoorbeeld omdat een beschermd persoon zou zijn aangevallen buiten zijn werkplek -, staat het, rekening houdend met de bedoeling van de dader van de feiten en met het gegeven dat de wetgever meermaals heeft aangegeven dat de beschermde personen personen waren die « verplicht zijn contact te hebben met het publiek teneinde noodzakelijke opdrachten van collectief belang te vervullen » (Parl. St., Kamer, 2004-2005, DOC 51-1843/001, p. 4; in dezelfde zin, Parl. St., Senaat, 2006-2007, nr. 3-1791/3, pp. 2 en 8), aan de rechter te oordelen of de beschermde persoon daadwerkelijk zijn bediening uitoefende en of bijgevolg een zwaardere sanctie moet worden toegepast.