Traduction de «staatsrat vorgesehenen grenzen » (Allemand → Néerlandais) :

Der Entscheid des Staatsrates, von dem vor dem vorlegenden Richter die Rede ist, konnte Gegenstand einer Kassationsbeschwerde innerhalb der in Artikel 158 der Verfassung und in Artikel 33 der koordinierten Gesetze vom 12. Januar 1973 über den Staatsrat vorgesehenen Grenzen sein, sowie einer Klage auf Revision und Zurückziehung innerhalb der Grenzen, die in Artikel 31 derselben koordinierten Gesetze und in Artikel 17 des Sondergesetzes vom 6. Januar 1989 über den Verfassungsgerichtshof festgelegt sind.
Het arrest van de Raad van State waarvan sprake voor de verwijzende rechter kon, binnen de grenzen bepaald bij artikel 158 van de Grondwet en bij artikel 33 van de gecoördineerde wetten van 12 januari 1973 op de Raad van State, het voorwerp uitmaken van een voorziening in cassatie alsook, binnen de grenzen die respectievelijk zijn vastgelegd bij artikel 31 van dezelfde gecoördineerde wetten en bij artikel 17 van de bijzondere wet van 6 januari 1989 op het Grondwettelijk Hof, het voorwerp uitmaken van een vordering tot herziening en intrekking.

Die Unterschiede zwischen dem System der Verfahrensentschädigung vor dem Zivilrichter und dem Strafrichter einerseits und vor dem Staatsrat andererseits liegen in den spezifischen Merkmalen eines Verfahrens vor der Verwaltungsstreitsachenabteilung des Staatsrates begründet: « Die vorgeschlagene Bestimmung bezweckt die Einführung eines Systems, das dem im Gerichtsgesetzbuch vorgesehenen System ähnlich ist, wobei die Verwaltungsstreitsachenabteilung in die Lage versetzt wird, selbst über die Rückforderbarkeit der Rechtsanwaltshonorare zu befinden. Die Rückforderbarkeit soll den im Verfahren obsiegenden Parteien zugute kommen, bei denen es sich nur um die klagenden und beklagten Parteien handelt. [...] Genauso wie bei Artikel 1022 des Gerichtsgesetzbuches sind im neuen Artikel 30/1 der koordinierten Gesetze Kriterien vorgesehen, damit eine Herabsetzung oder Erhöhung der zu gewährenden Basisbeträge gerechtfertigt wird, und zwar innerhalb der Grenzen der Mindest- und Höchstbeträge, die durch königlichen Erlass festzulegen sind. Diese Kriterien sind weit genug gefasst, damit sie jene Kriterien umfassen, die in der Rechtsprechung des Gerichtshofes der Europäischen Union hervorgehoben werden (Urteil vom 11. April 2013, C-260/11, Edwards und Pallikarapoulos) » (Parl. Dok., Senat, 2012-2013, Nr. 5-2277/1, SS. 24-25).
De verschillen tussen het systeem van rechtsplegingsvergoeding voor, enerzijds, de burgerlijke rechter en strafrechter en, anderzijds, de Raad van State worden verklaard door de specifieke eigenschappen van een procedure voor de afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State : « De voorgestelde bepaling strekt ertoe een gelijkaardig systeem te voorzien als het systeem vastgesteld door het Gerechtelijk Wetboek, waarbij de afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State de mogelijkheid heeft om zelf uitspraak te doen over de verhaalbaarheid van de advocatenhonoraria. De verhaalbaarheid moet ten goede komen van de partijen die in het gelijk werden gesteld in het geschil, beperkt tot de eisende en verwerende partijen. [...] Net zoals voor artikel 1022 van het Gerechtelijk Wetboek zijn er criteria voorzien in het nieuwe artikel 30/1 van de gecoördineerde wetten, om een vermindering of verhoging van de toe te kennen basisbedragen te rechtvaardigen, binnen de grenzen van de minimum- en maximumbedragen die bij koninklijk besluit dienen te worden voorzien. Deze criteria zijn voldoende ruim om de criteria te omvatten die in de rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie in het daglicht worden gezet (arrest van 11 april 2013, C-260/11, Edwards en Pallikarapoulos) » (Parl. St., Senaat, 2012-2013, nr. 5-2277/1, pp. 24-25).