Vertaling van "staatsorgane begangenen fehlers daran gehindert " (Duits → Nederlands) :

Wie der Europäische Gerichtshof für Menschenrechte selbst geurteilt hat, wurde nicht gegen Artikel 6 der Europäischen Menschenrechtskonvention verstoßen durch Bestimmungen, mit denen in einem gewissen Maße das Opfer eines durch Staatsorgane begangenen Fehlers daran gehindert wurde, die Wiedergutmachung seines Schadens zu erreichen, ungeachtet dessen, ob diese Bestimmungen materielle Grenzen für das betreffende bürgerliche Recht oder gar echte Verfahrenshindernisse für die gerichtliche Verteidigung dieses Rechts darstellen (EuGHMR, Große Kammer, 19. Dezember 2005, Roche gegen Vereinigtes Königreich, §§ 119 ff.; 28. Mai 1985, Ashingdane gegen Vereinigtes Königreich, §§ 59 ff.; Große Kammer, 14. Dezember 2006, Markovic gegen Italien, §§ 92 ff.).
Zo heeft het Europees Hof voor de Rechten van de Mens geoordeeld dat artikel 6 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens niet is geschonden door bepalingen die het slachtoffer van een fout begaan door de organen van de Staat in zekere mate beletten de vergoeding van zijn schade te verkrijgen, ongeacht of die bepalingen materiële beperkingen van het in het geding zijnde burgerlijk recht of zelfs echte procedurele hinderpalen voor de verdediging in rechte van dat recht vormen (EHRM, grote kamer, 19 december 2005, Roche t. Verenigd Koninkrijk, §§ 119 e.v.; 28 mei 1985, Ashingdane t. Verenigd Koninkrijk, §§ 59 e.v.; grote kamer, 14 december 2006, Markovic t. Italië, §§ 92 e.v.).

Solange die angefochtene Entscheidung nicht getilgt wurde, kann der Umstand, dass das Opfer eines durch ein letztinstanzliches Gericht in der Ausübung seiner Rechtsprechungsfunktion begangenen Fehlers darin gehindert wird, den Staat haftbar zu machen, unverhältnismäßige Folgen gegenüber dem angestrebten Ziel haben.
Zolang de betwiste beslissing niet is uitgewist, kan het feit te beletten dat het slachtoffer van een fout begaan door een in laatste aanleg rechtsprekende rechterlijke instantie in de uitoefening van haar rechtsprekende functie, de aansprakelijkheid van de Staat in het geding kan brengen, ten opzichte van de nagestreefde doelstelling onevenredige gevolgen met zich meebrengen.

Nach Darlegung der vorlegenden Richter könne angesichts des vorerwähnten Entscheids kein Zweifel daran bestehen, dass eine Klage wie diejenige, die durch die Parteien in den Streitsachen in den Ausgangsverfahren eingereicht worden sei, grundsätzlich zu einer Feststellung der Haftung des Staates aufgrund von Artikel 1382 des Zivilgesetzbuches für einen durch den Kassationshof in der Ausübung seiner Rechtsprechungsfunktion begangenen Fehler führen könne.
Volgens de verwijzende rechters kan er, gelet op het voormelde arrest, geen twijfel over bestaan dat een vordering zoals die welke door de partijen in de geschillen ten gronde werd ingesteld, in beginsel zou kunnen leiden tot een vaststelling van de aansprakelijkheid van de Staat op grond van artikel 1382 van het Burgerlijk Wetboek voor een fout begaan door het Hof van Cassatie in de uitoefening van zijn rechtsprekende functie.

Die Französische Republik weist nämlich mit Nachdruck darauf hin, dass die auf dem streitigen Beschluss beruhende Eintragung der PMOI in die Liste nach Art. 2 Abs. 3 der Verordnung Nr. 2580/2001 berechtigt gewesen sei; zudem behalte sie ein Interesse daran, dass die vom Gericht im angefochtenen Urteil begangenen Fehler vom Gerichtshof festgestellt würden, damit sie den Rat ersuchen könne, die PMOI erneut in diese Liste aufzunehmen.
De Franse Republiek blijft immers bij haar standpunt dat de plaatsing van de PMOI op de in artikel 2, lid 3, van verordening nr. 2580/2001 bedoelde lijst door het litigieuze besluit gerechtvaardigd was en bovendien heeft zij voor het Hof betoogd dat zij nog steeds belang had bij de erkenning door het Hof van de onjuiste opvattingen van het Gerecht in het bestreden arrest, teneinde de Raad te kunnen verzoeken om de PMOI opnieuw op die lijst te plaatsen.

« Verstösst Artikel 5 Absatz 2 des Strafgesetzbuches in der durch das Gesetz vom 4. Mai 1999 zur Einführung der strafrechtlichen Verantwortlichkeit von juristischen Personen abgeänderten Fassung gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung in Verbindung mit Artikel 7 der Europäischen Menschenrechtskonvention und mit Artikel 14 des Internationalen Paktes von New York über bürgerliche und politische Rechte, insoweit er dahingehend ausgelegt wird, dass er keine Rückwirkung hat, wodurch eine angeschuldigte natürliche Person daran gehindert wird, sich bei vor dem Inkraftreten dieses Gesetzes begangenen Straftaten auf den im besagten Artikel enthaltenen Strafausschliessungsgrund zu berufen, wohingegen dieser Strafausschliessungsgrund durch Angeschuldigte, die wegen nach dem Inkrafttreten dieses Gesetzes begangener Straftaten verfolgt werden, sehr wohl geltend gemacht werden kann, wenngleich dieselbe Lösung zur strafrechtlichen Immunität der verfolgten natürlichen Person führen könnte, und wohingegen nach den vorgenannten internationalrechtlichen Regeln in Verbindung mit den Grundsätzen der Gleichheit und Nichtdiskriminierung jeder Angeschuldigte oder Beschuldigte berechtigt ist, sich auf ein milderes Strafgesetz zu berufen?
« Schendt artikel 5, tweede lid, van het Strafwetboek, zoals gewijzigd bij de wet van 4 mei 1999 tot invoering van de strafrechtelijke verantwoordelijkheid van rechtspersonen, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in samenhang gelezen met artikel 7 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en artikel 14 van het Internationaal Verdrag van New York inzake burgerrechten en politieke rechten, in zoverre het zo wordt geïnterpreteerd dat het geen terugwerkende kracht heeft, waardoor een beklaagde, natuurlijke persoon, wordt verhinderd zich op de erin vervatte strafuitsluitingsgrond te beroepen voor misdrijven die zijn gepleegd vóór de inwerkingtreding van die wet, terwijl die strafuitsluitingsgrond kan worden aangevoerd door beklaagden die worden vervolgd voor misdrijven die zijn gepleegd na de inwerkingtreding van die wet, en zulks ofschoon diezelfde oplossing zou kunnen leiden tot een strafrechtelijke immuniteit van de vervolgde natuurlijke persoon, en terwijl, volgens de hiervoor vermelde regels van internationaal recht in samenhang gelezen met de beginselen van gelijkheid en niet-discriminatie, elke beklaagde of verdachte het recht heeft om zich op een mildere strafwet te beroepen ?

Nach Auffassung der klagenden Parteien habe der angefochtene Dekretsartikel nämlich zur Folge, dass sie daran gehindert würden, ein für den Schutz ihrer Umwelt günstiges Urteil des Appellationshofes Lüttich zu erreichen, falls die Fehler der Wallonischen Region anerkannt würden.
Volgens de verzoekende partijen zou het bestreden artikel van het decreet immers tot gevolg hebben te verhinderen dat zij van het Hof van Beroep te Luik een arrest zouden verkrijgen dat gunstig is voor de bescherming van hun leefmilieu, als de fouten van het Waalse Gewest zouden zijn erkend.