Vertaling van "fall abu omar gewusst haben " (Duits → Nederlands) :

Es ist also offensichtlich, dass die italienischen Behörden vom Fall Abu Omar gewusst haben, und es ist auch offensichtlich, dass zahlreiche europäische Regierungen von diesen Vorkommnissen wissen.
Het is duidelijk dat de Italiaanse autoriteiten op de hoogte waren van de zaak-Abu Omar, en het is ook duidelijk dat heel veel Europese regeringen op de hoogte zijn van deze feiten.

(a) ein Verfahren, das Gegenstand des Patents ist, anzuwenden, oder, falls der Dritte weiß oder gewusst haben sollte, dass die Anwendung des Verfahrens ohne Zustimmung des Patentinhabers verboten ist, oder zur Anwendung im Gebiet der teilnehmenden Mitgliedstaaten anzubieten.
(b) een werkwijze waarop het octrooi betrekking heeft, toe te passen of, indien de derde weet of behoorde te weten dat de toepassing van de werkwijze zonder toestemming van de octrooihouder verboden is, voor toepassing op het grondgebied van de deelnemende lidstaten aan te bieden.

Beispielsweise vermeidet es die italienische Regierung gegenwärtig, um die Auslieferung der in das Strafverfahren verwickelten CIA-Agenten zu ersuchen, und sie hat sich sogar auf das Staatsgeheimnis berufen, wodurch sich die gerichtlichen Maßnahmen im Fall Abu Omar verzögern.
De Italiaanse regering weigert bijvoorbeeld momenteel de uitlevering te verzoeken van de CIA-agenten die betrokken waren bij de gerechtelijke maatregelen en heeft zelfs een officiële geheimhoudingsplicht ingesteld om de rechtsgang in de zaak van Abu Omar te vertragen.

59. verurteilt den Umstand, dass italienische Journalisten, die im Falle der außerordentlichen Überstellung von Abu Omar ermittelt haben, illegal verfolgt wurden, dass ihre Telefongespräche abgehört und ihre Computer beschlagnahmt wurden; betont, dass die Zeugenaussagen dieser Journalisten für die Arbeit des nichtständigen Ausschusses von größtem Nutzen gewesen sind;
59. spreekt er zijn veroordeling over uit dat Italiaanse journalisten die de buitengewone uitlevering van Abu Omar onderzochten onrechtmatig lastig zijn gevallen en dat hun telefoongesprekken zijn afgeluisterd en hun computers in beslag zijn genomen; beklemtoont dat de verklaringen van die journalisten uiterst nuttig voor het werk van de Tijdelijke Commissie zijn geweest;

123. lobt den irischen Außenminister für seine Aussagen gegenüber dem nichtständigen Ausschuss und begrüßt seine im Namen der irischen Regierung geäußerte eindeutige Kritik am Prozess der außerordentlichen Überstellungen; stellt jedoch fest, dass er es versäumt hat, alle Fragen im Zusammenhang mit der möglichen Nutzung irischer Flughäfen durch CIA-Flugzeuge, die im Rahmen außerordentlicher Überstellungen unterwegs waren (wie im Fall Abu Omar) zu beantworten;
123. spreekt zijn waardering uit voor de verklaring die de Ierse minister van Buitenlandse Zaken namens de Ierse regering voor de Tijdelijke Commissie heeft afgelegd en voor zijn onomwonden kritiek op de praktijk van buitengewone uitlevering; wijst er echter op dat de minister niet op alle vragen over mogelijk gebruik van Ierse luchthavens bij buitengewone uitlevering met CIA-toestellen (zoals in de zaak-Abu Omar) antwoord kon geven;

3. Stellen die Artikel 220, 221 und 224 des allgemeinen Zoll- und Akzisengesetzes (königlicher Erlass vom 18. Juli 1977 zur Koordinierung der allgemeinen Bestimmungen in bezug auf Zoll und Akzisen, bestätigt durch das Gesetz vom 6. Juli 1978) eine Verletzung des verfassungsmässigen Gleichheitsgrundsatzes dar, soweit diese Bestimmungen dahingehend ausgelegt werden, dass die darin vorgesehene Beschlagnahme einen dinglichen Charakter hat, insbesondere weil sie verhängt werden kann, ohne dass dabei zwischen dem Fall, in dem die Sachen Eigentum des Verurteilten sind, und dem Fall, in dem sie Eigentum Dritter sind, zu unterscheiden ist, auch wenn letztere nichts mit dem Schmuggel zu tun haben, nichts davon gewusst haben oder davon freigesprochen wurden, während allgemein im Bereich der besonderen Beschlagnahme als Voraussetzung gilt, dass Sachen, die Gegenstand der Straftat sind, und Sachen, die zur Begehung der Straftat gedient haben oder dafür bestimmt waren, nur dann beschlagnahmt werden können, wenn sie Eigentum des Verurteilten sind (Artikel 42 Nr. 1 des Strafgesetzbuches)?
3. Maken de artikelen 220, 221 en 224 van de algemene wet inzake douanen en accijnzen (koninklijk besluit van 18 juli 1977 houdende coördinatie van de algemene bepalingen inzake douanen en accijnzen, bekrachtigd door de wet van 6 juli 1978) een schending uit van het grondwettelijk gelijkheidsbeginsel, in zoverre deze bepalingen aldus worden gelezen dat de daarin voorziene verbeurdverklaring een zakelijk karakter heeft, meer bepaald omdat zij kan worden uitgesproken zonder dat daarbij een onderscheid gemaakt moet worden tussen het geval waarin de zaken eigendom zijn van de veroordeelden en het geval waarin zij eigendom zijn van derden, zelfs al zouden deze laatsten vreemd zijn aan de fraude, onwetend geweest zijn van de fraude of daarvan vrijgesproken zijn, terwijl algemeen, inzake bijzondere verbeurdverklaring, de vereiste wordt gesteld dat de zaken die het voorwerp uitmaken van het misdrijf en de zaken die gediend hebben of die bestemd waren tot het plegen van het misdrijf slechts verbeurdverklaard kunnen worden indien zij de eigendom zijn van de veroordeelde (artikel 42, 1°, van het Strafwetboek) ?

Die dritte präjudizielle Frage in der Rechtssache Nr. 2041 und die präjudizielle Frage in der Rechtssache Nr. 2157 beziehen sich auf die Vereinbarkeit der Artikel 220, 221 und 224 des AZAG mit den Artikeln 10 und 11 der Verfassung, insoweit einerseits die darin vorgesehene Einziehung einen dinglichen Charakter hat, weil sie verhängt werden kann, ohne dass dabei zwischen dem Fall, in dem die einzuziehenden Sachen Eigentum der Verurteilten sind, und dem Fall, in dem sie Eigentum Dritter sind, zu unterscheiden ist, selbst wenn diese Letztgenannten mit dem Betrug nichts zu tun haben, von dem Betrug nichts gewusst haben oder davon freigesprochen wurden, und insoweit andererseits diese in der Einziehung bestehende Strafe weder mit Aufschub noch Aussetzung des Urteils einhergehen kann.
De derde prejudiciële vraag in de zaak nr. 2041 en de prejudiciële vraag in de zaak nr. 2157 betreffen de bestaanbaarheid van de artikelen 220, 221 en 224 van de A.W.D.A. met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre, enerzijds, de daarin voorgeschreven verbeurdverklaring een zakelijk karakter heeft, omdat zij kan worden uitgesproken zonder dat daarbij een onderscheid moet worden gemaakt tussen het geval waarin de verbeurd te verklaren zaken de eigendom zijn van de veroordeelden en het geval waarin zij de eigendom zijn van derden, zelfs al zouden deze laatsten vreemd zijn aan de fraude, onwetend geweest zijn van de fraude of daarvan vrijgesproken zijn, en anderzijds, die straf van verbeurdverklaring niet gepaard kan gaan met uitstel, noch met opschorting van de uitspraak.

« Beinhalten die Artikel 220, 221 und 224 des allgemeinen Zoll- und Akzisengesetzes vom 18. Juli 1977 keine Diskriminierungen angesichts des allgemeinen Strafrechts und verstossen sie demzufolge gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, soweit diese Bestimmungen dahingehend ausgelegt werden, dass die darin vorgesehene Beschlagnahme einen dinglichen Charakter hat, insbesondere weil sie verhängt werden kann, ohne dass dabei zwischen dem Fall, in dem die Sachen Eigentum des Verurteilten sind, und dem Fall, in dem sie Eigentum Dritter sind, zu unterscheiden ist, auch wenn letztere nichts mit dem Schmuggel zu tun haben, nichts davon gewusst haben oder davon freigesprochen wurden, und insbesondere insofern, als die Strafe, die diese Beschlagnahme darstellt, weder mit Aufschub noch mit Aussetzung einhergehen kann?
A Houden de artikelen 220, 221 en 224 van de algemene wet van 18 juli 1977 inzake douane en accijnzen geen discriminaties in ten aanzien van het algemeen strafrecht en schenden zij bijgevolg de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre die bepalingen op dusdanige wijze worden gelezen dat de verbeurdverklaring waarin is voorzien een reëel karakter heeft en meer in het bijzonder omdat zij kan worden uitgesproken zonder dat er een onderscheid moet worden gemaakt tussen het geval waarin het voorwerp de eigendom is van de veroordeelde en het geval waarin het voorwerp de eigendom is van derden, zelfs als zij niets te maken hebben met de fraude, zelfs als zij daarvan niets weten of als zij zijn vrijgesproken, en meer in het bijzonder in de mate waarin die straf van verbeurdverklaring niet gepaard kan gaan met uitstel noch met opschorting ?

3. Stellen die Artikel 220, 221 und 224 des allgemeinen Zoll- und Akzisengesetzes (königlicher Erlass vom 18. Juli 1977 zur Koordinierung der allgemeinen Bestimmungen in bezug auf Zoll und Akzisen, bestätigt durch das Gesetz vom 6. Juli 1978) eine Verletzung des verfassungsmässigen Gleichheitsgrundsatzes dar, soweit diese Bestimmungen dahingehend ausgelegt werden, dass die darin vorgesehene Beschlagnahme einen dinglichen Charakter hat, insbesondere weil sie verhängt werden kann, ohne dass dabei zwischen dem Fall, in dem die Sachen Eigentum des Verurteilten sind, und dem Fall, in dem sie Eigentum Dritter sind, zu unterscheiden ist, auch wenn letztere nichts mit dem Schmuggel zu tun haben, nichts davon gewusst haben oder davon freigesprochen wurden, während allgemein im Bereich der besonderen Beschlagnahme als Voraussetzung gilt, dass Sachen, die Gegenstand der Straftat sind, und Sachen, die zur Begehung der Straftat gedient haben oder dafür bestimmt waren, nur dann beschlagnahmt werden können, wenn sie Eigentum des Verurteilten sind (Artikel 42 Nr. 1 des Strafgesetzbuches)?
3. Maken de artikelen 220, 221 en 224 van de algemene wet inzake douanen en accijnzen (koninklijk besluit van 18 juli 1977 houdende coördinatie van de algemene bepalingen inzake douanen en accijnzen, bekrachtigd door de wet van 6 juli 1978) een schending uit van het grondwettelijk gelijkheidsbeginsel, inzoverre deze bepalingen aldus worden gelezen dat de daarin voorziene verbeurdverklaring een zakelijk karakter heeft, meer bepaald omdat zij kan worden uitgesproken zonder dat daarbij een onderscheid gemaakt moet worden tussen het geval waarin de zaken eigendom zijn van de veroordeelden en het geval waarin zij eigendom zijn van derden, zelfs al zouden deze laatsten vreemd zijn aan de fraude, onwetend geweest zijn van de fraude of daarvan vrijgesproken zijn, terwijl algemeen, inzake bijzondere verbeurdverklaring, de vereiste wordt gesteld dat de zaken die het voorwerp uitmaken van het misdrijf en de zaken die gediend hebben of die bestemd waren tot het plegen van het misdrijf slechts verbeurdverklaard kunnen worden indien zij de eigendom zijn van de veroordeelde (artikel 42, 1°, van het Strafwetboek) ?