Vertaling van "einer straftat verfolgt " (Duits → Nederlands) :

TERMINOLOGIE

Mittäterschaft [ Komplize | Komplizenschaft | Mittäter | Teilnahme an einer Straftat | Teilnehmer an einer Straftat ]
medeplichtigheid [ handlanger | medeplichtige ]

Begehen einer Straftat | Begehung einer Straftat
begaan van een strafbaar feit

Opfer einer Straftat werden
victimisering

organisierter Charakter einer Straftat
georganiseerd aspect van een misdrijf

Begehung einer Straftat
pleging van een strafbaar feit

Person, die Beihilfe zu einer Straftat leistet
medeplichtige aan het delict

Person, die im Verdacht steht, an einer auslieferungsfähigen Straftat beteiligt zu sein
persoon te wiens aanzien er een redelijk vermoeden bestaat dat hij is betrokken bij het plegen van een strafbaar feit

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

Der Kläger stützt sich auch auf die Rechtsprechung des Europäischen Gerichtshofs für Menschenrechte zur Auslegung von Art. 6 EMRK, in der festgestellt worden sei, dass die Prozessparteien so zu einer Gerichtsverhandlung zu laden seien, dass sie nicht nur über den Zeitpunkt und den Ort der Verhandlung Bescheid wüssten, sondern auch genügend Zeit hätten, um das Verfahren vorzubereiten und an der Gerichtsverhandlung teilzunehmen, und dass die förmliche Versendung von Benachrichtigungsschreiben, ohne dass die berechtigte Aussicht bestehe, dass sie den Kläger rechtzeitig erreichten, nicht als eine ordnungsgemäße Zustellung angesehen werden könne. Des Weiteren verweist der Kläger auf das Urteil in Kapetanios u. a./Griechenland, in dem der Europäische Gerichtshof für Menschenrechte festgestellt hat, dass die Verhängung von Geldbußen gegen Personen, die des Schmuggels angeklagt gewesen seien, aber von einer Straftat freigesprochen worden seien, ein Verstoß gegen Art. 6 Abs. 2 EMRK über die Unschuldsvermutung und gegen Art. 4 des Protokolls Nr. 7 über das Recht, wegen derselben Straftat nicht zweimal strafrechtlich verfolgt oder bestraft zu werden, darstelle.
Verzoeker baseert zich verder op rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens over de uitlegging van artikel 6 EVRM, volgens hetwelk rechtzoekenden voor terechtzittingen moeten worden opgeroepen op een zodanige manier dat zij niet alleen op de hoogte worden gebracht van de datum en de plaats van de zitting, maar ook genoeg tijd hebben om hun zaak voor te bereiden en de terechtzitting bij te wonen, en dat een formele verzending van een notificatiebrief zonder redelijk vertrouwen dat deze verzoeker tijdig bereikt, niet als een correcte notificatie kan worden beschouwd Daarnaast verwijst verzoeker naar het arrest Kapetanios e.a.tegenGriekenland, waaruit blijkt dat het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft geoordeeld dat de beslissing tot het opleggen van administratieve geldboetes aan van smokkel beschuldigde justitiabelen die zijn vrijgesproken van een strafbaar feit, een schending van artikel 6, lid 2, EVRM inzake het vermoeden van onschuld en van artikel 4 van Protocol nr. 7 inzake het recht op niet tweemaal te worden berecht of gestraft, oplevert.

Wie der Europäische Gerichtshof für Menschenrechte bemerkt hat, « kann die Verjährung definiert werden als das Recht, das das Gesetz dem Täter einer Straftat zuerkennt, nicht mehr verfolgt oder verurteilt zu werden nach Ablauf einer bestimmten Frist seit dem Begehen der Taten. Die Verjährungsfristen, die ein gemeinsames Merkmal der Rechtssysteme der Vertragsstaaten sind, haben verschiedene Zwecke, darunter die Gewährleistung der Rechtssicherheit, indem eine Frist für die Klageerhebung festgelegt wird, und die Verhinderung einer Verletzung der Rechte der Verteidigung, die beeinträchtigt werden könnten, wenn die Gerichte sich äußern müssten über die Begründetheit von Beweiselementen, die unvollständig wären aufgrund der verstrichenen Zeit (Urteil Stubbings u.a. gegen Vereinigtes Königreich vom 22. Oktober 1996, Rec. 1996-IV, SS. 1502-1503, § 51) » (EuGHMR, 22. Juni 2000, Coëme u.a. gegen Belgien, § 146).
Zoals het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft opgemerkt, « kan de verjaring worden gedefinieerd als het recht dat bij de wet aan de dader van een misdrijf is toegekend om niet meer te worden vervolgd of berecht na het verstrijken van een bepaalde termijn sedert de feiten zich hebben voorgedaan. De verjaringstermijnen, die de rechtsstelsels van de verdragsluitende Staten met elkaar gemeen hebben, hebben verschillende doeleinden, waaronder het waarborgen van de rechtszekerheid door een termijn voor de rechtsvorderingen vast te stellen en het verhinderen van een aantasting van de rechten van de verdediging waaraan afbreuk zou kunnen worden gedaan indien de rechtbanken zich zouden moeten uitspreken over de gegrondheid van bewijselementen die onvolledig zouden zijn wegens de verstreken tijd (arrest Stubbings e.a. t. Verenigd Koninkrijk van 22 oktober 1996, Rec. 1996-IV, pp. 1502-1503, § 51) » (EHRM, 22 juni 2000, Coëme e.a. t. België, § 146).

Aus der Verweisungsentscheidung und ihrer Begründung ist abzuleiten, dass das vorlegende Rechtsprechungsorgan mit der zweiten Frage erfahren möchte, ob die betreffenden Bestimmungen in der vorerwähnten Auslegung mit den Artikeln 10 und 11 der Verfassung - gegebenenfalls in Verbindung mit deren Artikeln 12 und 22 und mit den Artikeln 6 Absatz 1 und 8 der Europäischen Menschenrechtskonvention - vereinbar seien, indem ein Behandlungsunterschied zwischen Rechtsunterworfenen, die wegen des Begehens einer Straftat verfolgt würden, eingeführt werde, je nachdem, ob die Gesetzesbestimmung, die dazu diene, Grundrechte zu schützen, die Einhaltung der darin enthaltenen Vorschriften gegebenenfalls bei Strafe der Nichtigkeit auferlegt habe; während die Missachtung der fraglichen Bestimmungen nicht notwendigerweise zur Nichtigkeit des erhaltenen Beweises führe, habe die Missachtung - bestimmter Teile - der im Verweisungsurteil aufgezählten Artikel wohl die Nichtigkeit des dadurch erhaltenen Beweises zur Folge.
Uit de verwijzingsbeslissing en de motivering ervan kan worden afgeleid dat het verwijzende rechtscollege met de tweede vraag beoogt te vernemen of de in het geding zijnde bepalingen, in de voormelde interpretatie, bestaanbaar zijn met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, al dan niet in samenhang gelezen met de artikelen 12 en 22 ervan en met de artikelen 6.1 en 8 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, doordat een verschil in behandeling in het leven wordt geroepen tussen rechtsonderhorigen die worden vervolgd voor het plegen van een misdrijf, naargelang de wetsbepaling die fundamentele rechten beoogt te vrijwaren, het naleven van de erin vervatte voorschriften al dan niet op straffe van nietigheid heeft voorgeschreven : terwijl de miskenning van de in het geding zijnde bepalingen niet noodzakelijk leidt tot de nietigheid van het verkregen bewijs, leidt de miskenning van - bepaalde onderdelen van - de in het verwijzingsvonnis opgesomde artikelen wel tot de nietigheid van het ermee verkregen bewijs.

Aus der Verweisungsentscheidung und ihrer Begründung ist abzuleiten, dass das vorlegende Rechtsprechungsorgan mit der zweiten Frage erfahren möchte, ob die betreffende Bestimmung in der vorerwähnten Auslegung mit den Artikeln 10 und 11 der Verfassung - gegebenenfalls in Verbindung mit deren Artikeln 12 und 22 und mit den Artikeln 6 Absatz 1 und 8 der Europäischen Menschenrechtskonvention - vereinbar sei, indem ein Behandlungsunterschied zwischen Rechtsunterworfenen, die wegen des Begehens einer Straftat verfolgt würden, eingeführt werde, je nachdem, ob die Gesetzesbestimmung, die dazu diene, Grundrechte zu schützen, die Einhaltung der darin enthaltenen Vorschriften gegebenenfalls bei Strafe der Nichtigkeit auferlegt habe; während die Missachtung der fraglichen Bestimmung nicht notwendigerweise zur Nichtigkeit des erhaltenen Beweises führe, habe die Missachtung - bestimmter Teile - der im Verweisungsurteil aufgezählten Artikel wohl die Nichtigkeit des dadurch erhaltenen Beweises zur Folge.
Uit de verwijzingsbeslissing en de motivering ervan kan worden afgeleid dat het verwijzende rechtscollege met de tweede vraag beoogt te vernemen of de in het geding zijnde bepaling, in de voormelde interpretatie, bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, al dan niet in samenhang gelezen met de artikelen 12 en 22 ervan en met de artikelen 6.1 en 8 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, doordat een verschil in behandeling in het leven wordt geroepen tussen rechtsonderhorigen die worden vervolgd voor het plegen van een misdrijf, naargelang de wetsbepaling die fundamentele rechten beoogt te vrijwaren, het naleven van de erin vervatte voorschriften al dan niet op straffe van nietigheid heeft voorgeschreven : terwijl de miskenning van de in het geding zijnde bepaling niet noodzakelijk leidt tot de nietigheid van het verkregen bewijs, leidt de miskenning van - bepaalde onderdelen van - de in het verwijzingsvonnis opgesomde artikelen wel tot de nietigheid van het ermee verkregen bewijs.

Schließlich ist es nicht ausgeschlossen, dass die Fluggesellschaft, die wegen einer Überschreitung der durch die Regierung der Region Brüssel-Hauptstadt festgelegten Geräuschnormen verfolgt wird, « unvorhersehbare » Faktoren anführt, die nach Darlegung der klagenden Partei einen Einfluss auf die Verwirklichung des materiellen Elements der Straftat hätten, wie die Witterungsbedingungen, um den Nachweis zu erbringen, dass sie sich keiner Nachlässigkeit schuldig gemacht hat.
Ten slotte sluit niets uit dat de luchtvaartmaatschappij die wordt vervolgd wegens overschrijding van de door de Brusselse Hoofdstedelijke Regering vastgelegde geluidsnormen melding maakt van de « onvoorspelbare » factoren die, volgens de verzoekende partij, een invloed zouden hebben op de verwezenlijking van het materiële element van het misdrijf, zoals de weersomstandigheden, teneinde het bewijs te leveren dat zij zich niet schuldig heeft gemaakt aan nalatigheid.

Unter Verweis auf die Artikel 2 Nummer 4, 3 Absatz 4 und 9 Absatz 3 des Aarhus-Übereinkommens und Artikel 3 des einleitenden Titels des Strafprozessgesetzbuches hat der Kassationshof geurteilt, dass in dem Fall, dass eine Klage auf Wiedergutmachung eines durch eine Straftat verursachten Schadens durch eine juristische Person eingereicht wird, die aufgrund ihrer Satzung den Zweck verfolgt, den Umweltschutz zu fördern, und bestrebt ist, Handlungen und Unterlassungen durch Privatpersonen und öffentliche Instanzen, die als im Widerspruch zu den Bestimmungen des nationalen Umweltrechts stehend gelten, anzufechten, diese juristische Person hinsichtlich des Interesses das Zulässigkeitserfordernis zum Einreichen einer Klage erfüllt (Kass., 11. Juni 2013, Arr. Cass., 2013, Nr. 361).
Verwijzend naar de artikelen 2, punt 4, 3, lid 4, en 9, lid 3, van het Verdrag van Aarhus en naar artikel 3 van de voorafgaande titel van het Wetboek van strafvordering heeft het Hof van Cassatie geoordeeld dat indien een rechtsvordering tot herstel van schade veroorzaakt door een misdrijf wordt ingesteld door een rechtspersoon die zich krachtens zijn statuten tot doel heeft gesteld de milieubescherming te bevorderen en ertoe strekt het met de bepalingen van het nationale milieurecht strijdig geacht handelen en nalaten van privépersonen en overheidsinstanties te betwisten, die rechtspersoon op het vlak van belang aan de ontvankelijkheidsvereiste voldoet voor het instellen van een rechtsvordering (Cass., 11 juni 2013, Arr. Cass., 2013, nr. 361).

[1] Artikel 50 der EU-Charta („Ne bis in idem“): „Recht, wegen derselben Straftat nicht zweimal strafrechtlich verfolgt oder bestraft zu werden: Niemand darf wegen einer Straftat, derentwegen er bereits in der Union nach dem Gesetz rechtskräftig verurteilt oder freigesprochen worden ist, in einem Strafverfahren erneut verfolgt oder bestraft werden.“
[1] Artikel 50 van het Handvest ("ne bis in idem"): "Recht om niet tweemaal in een strafrechtelijke procedure voor hetzelfde delict te worden berecht of gestraft: Niemand wordt opnieuw berecht of gestraft in een strafrechtelijke procedure voor een strafbaar feit waarvoor hij in de Unie reeds onherroepelijk is vrijgesproken of veroordeeld overeenkomstig de wet".

Im einleitenden Satz erhält der Satzteil „wegen einer oder mehrerer Kriminalitätsformen und Straftaten im Sinne des Artikels 4 strafrechtlich ermittelt wird oder die aus diesem Grund strafrechtlich verfolgt werden“ folgende Fassung: „die nach Maßgabe der innerstaatlichen Rechtsvorschriften der betroffenen Mitgliedstaaten einer Straftat oder der Beteiligung an einer Straftat, für die Eurojust zuständig ist, verdächtigt werden oder die wegen einer solchen Straftat verurteilt worden sind,“;
in de inleidende zin worden de woorden „tegen wie krachtens de nationale wetgeving van de betrokken lidstaten een onderzoek of een vervolging loopt ter zake van één of meer soorten criminaliteit en strafbare feiten in de zin van artikel 4” worden vervangen door „die conform het nationale recht van de betrokken lidstaten verdacht worden van het plegen van of deelnemen aan een strafbaar feit dat onder de bevoegdheid van Eurojust valt of die veroordeeld zijn voor een dergelijk strafbaar feit”;

Im einleitenden Satz erhält der Satzteil „wegen einer oder mehrerer Kriminalitätsformen und Straftaten im Sinne des Artikels 4 strafrechtlich ermittelt wird oder die aus diesem Grund strafrechtlich verfolgt werden“ folgende Fassung: „die nach Maßgabe der innerstaatlichen Rechtsvorschriften der betroffenen Mitgliedstaaten einer Straftat oder der Beteiligung an einer Straftat, für die Eurojust zuständig ist, verdächtigt werden oder die wegen einer solchen Straftat verurteilt worden sind,“.
in de inleidende zin worden de woorden „tegen wie krachtens de nationale wetgeving van de betrokken lidstaten een onderzoek of een vervolging loopt ter zake van één of meer soorten criminaliteit en strafbare feiten in de zin van artikel 4” worden vervangen door „die conform het nationale recht van de betrokken lidstaten verdacht worden van het plegen van of deelnemen aan een strafbaar feit dat onder de bevoegdheid van Eurojust valt of die veroordeeld zijn voor een dergelijk strafbaar feit”.

Der Hof muss jedoch noch prüfen, ob es nicht offensichtlich unvernünftig ist, dass der Vorteil von Artikel 9 des Drogengesetzes in dem in der präjudiziellen Frage beschriebenen Fall nicht gewährt werden könnte, nämlich gegenüber den Angeklagten, die wegen gemeinrechtlicher Straftaten und nicht wegen Drogenstraftaten verfolgt würden, bei denen der Richter jedoch feststellen würde, dass er, wenn der Angeklagte ebenfalls wegen einer Drogenstraftat verfolgt würde, die dieser seiner Feststellung zufolge eindeutig begangen hat, die Einheit der Absicht mit der Straftat annehmen würde, die bei ihm anhängig gemacht worden ist, und dass er Artikel 9 des Drogengesetzes anwenden würde.
Het Hof dient evenwel nog te onderzoeken of het niet kennelijk onredelijk is dat het voordeel van artikel 9 van de drugswet niet zou kunnen worden toegepast in de hypothese beschreven in de prejudiciële vraag, namelijk ten aanzien van die beklaagde die wordt vervolgd voor misdrijven van gemeen recht en niet voor drugsmisdrijven maar waarvan de rechter vaststelt dat, mocht de beklaagde eveneens zijn vervolgd voor een drugsmisdrijf waarvan hij vaststelt dat de beklaagde het klaarblijkelijk heeft gepleegd, hij eenheid van opzet zou aanvaarden met het misdrijf dat bij hem aanhangig gemaakt is en hij artikel 9 van de drugswet zou toepassen.