Traduction de «einer diskriminierung schuldig gemacht » (Allemand → Néerlandais) :

Der Grad des Zwangs, der Personen auferlegt wird, die Gegenstand einer Anordnung zur Mitarbeit sind und bezüglich deren es ernsthafte und konkrete Hinweise gibt, dass sie sich einer Straftat schuldig gemacht haben, ist nicht vereinbar mit dem Recht, sich nicht selbst zu beschuldigen (EuGHMR, 21. Dezember 2000, Quinn gegen Irland, § 56; 21. Dezember 2000, Heaney und McGuiness gegen Irland, § 55).
De graad van dwang opgelegd ten aanzien van de persoon die het voorwerp uitmaakt van een bevel tot medewerking en ten aanzien van wie er ernstige en concrete aanwijzingen zijn dat hij zich schuldig zou hebben gemaakt aan een misdrijf is niet verenigbaar met het recht om zichzelf niet te beschuldigen (EHRM, 21 december 2000, Quinn t. Ierland, § 56; 21 december 2000, Heaney en McGuiness t. Ierland, § 55).

Die im Ausländergesetz angegebenen Bedingungen beziehen sich unter anderem auf die Frage, ob eine Person gegebenenfalls eine Bedrohung für die öffentliche Ordnung oder die Sicherheit des Landes darstellt oder nicht (siehe, unter anderem, die Artikel 3 und 8bis), und auf die Frage, ob er sich einer schweren Straftat schuldig gemacht hat (siehe Artikel 9ter § 4 in Verbindung mit Artikel 55/4).
De in de Vreemdelingenwet vermelde voorwaarden hebben, onder meer, betrekking op de vraag of een persoon al dan niet een bedreiging vormt voor de openbare orde of de veiligheid van het land (zie, onder meer, de artikelen 3 en 8bis) en op de vraag of hij zich al dan niet schuldig heeft gemaakt aan een ernstig misdrijf (zie artikel 9ter, § 4, in samenhang gelezen met artikel 55/4).

Schließlich ist es nicht ausgeschlossen, dass die Fluggesellschaft, die wegen einer Überschreitung der durch die Regierung der Region Brüssel-Hauptstadt festgelegten Geräuschnormen verfolgt wird, « unvorhersehbare » Faktoren anführt, die nach Darlegung der klagenden Partei einen Einfluss auf die Verwirklichung des materiellen Elements der Straftat hätten, wie die Witterungsbedingungen, um den Nachweis zu erbringen, dass sie sich keiner Nachlässigkeit schuldig gemacht hat.
Ten slotte sluit niets uit dat de luchtvaartmaatschappij die wordt vervolgd wegens overschrijding van de door de Brusselse Hoofdstedelijke Regering vastgelegde geluidsnormen melding maakt van de « onvoorspelbare » factoren die, volgens de verzoekende partij, een invloed zouden hebben op de verwezenlijking van het materiële element van het misdrijf, zoals de weersomstandigheden, teneinde het bewijs te leveren dat zij zich niet schuldig heeft gemaakt aan nalatigheid.

Bekanntmachung vorgeschrieben durch Artikel 74 des Sondergesetzes vom 6. Januar 1989 In seinem Urteil vom 13. Januar 2016 in Sachen F.D. gegen M.V., dessen Ausfertigung am 3. Februar 2016 in der Kanzlei des Gerichtshofes eingegangen ist, hat der Gerichts erster Instanz Namur, Abteilung Namur, folgende Vorabentscheidungsfrage gestellt: « Verstößt Artikel 1253ter/5 in fine des Gerichtsgesetzbuches, der die faktisch Zusammenwohnenden eindeutig von seinem Anwendungsbereich ausschließt, insbesondere gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, an sich oder in Verbindung mit anderen, überstaatlichen Gesetzesbestimmungen wie der Europäischen Menschenrechtskonvention, indem er in dem Fall, dass ein faktisch zusammenwohnender Partner sich seinem Lebenspartner gegenüber einer in Artikel 375, 398 bis 400, 402, 403 oder 405 des Strafgesetzbuches erwähnten Tat schuldig machen würde oder versucht hat, eine in Artikel 375, 393, 394 oder 397 desselben Gesetzbuches erwähnte Tat zu begehen, oder wenn schwerwiegende Indizien für derartige Verhaltensweisen bestehen, den anderen faktisch Zusammenwohnenden von dem Recht ausschließt, das Nutzungsrecht am ehelichen oder gemeinsamen Wohnort aus diesem Grund zu beantragen, was offensichtlich nachteilig für ihn ist und eine Diskriminierung zwischen den Familien einführen könnte, je nachdem, ob sie sich aus verheirateten, gesetzlich zusammenwohnenden oder faktisch zusammenwohnenden Lebenspartnern zusammensetzen, in einer Zeit, in der das faktische Zusammenwohnen eine weit verbreitete, sogar mehrheitlich vorkommende Form des Zusammenlebens ist?
Bericht voorgeschreven bij artikel 74 van de bijzondere wet van 6 januari 1989 Bij vonnis van 13 januari 2016 in zake F.D. tegen M.V., waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 3 februari 2016, heeft de Rechtbank van eerste aanleg Namen, afdeling Namen, de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schendt artikel 1253ter/5, in fine, van het Gerechtelijk Wetboek, dat de feitelijk samenwonenden duidelijk van het toepassingsgebied ervan uitsluit, niet met name de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, al dan niet in samenhang gelezen met andere, supranationale wetsbepalingen zoals het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, in zoverre het, in het geval dat een feitelijk samenwonende zich tegenover de andere schuldig zou hebben gemaakt aan een feit als bedoeld in de artikelen 375, 398 tot 400, 402, 403 of 405 van het Strafwetboek, of heeft gepoogd een feit te plegen als bedoeld in de artikelen 375, 393, 394 of 397 van hetzelfde Wetboek, of indien er ernstige aanwijzingen voor dergelijke gedragingen bestaan, de andere feitelijk samenwonende uitsluit van het recht om, om die reden, het genot van de echtelijke of de gemeenschappelijke verblijfplaats te vorderen, hetgeen klaarblijkelijk nadelig voor hem is en een discriminatie tussen de gezinnen kan doen ontstaan naargelang zij bestaan uit gehuwde partners, wettelijk samenwonenden of feitelijk samenwonenden, in een periode waarin het feitelijk samenwonen een ruim verspreide samenlevingsvorm is, die zelfs de meerderheid uitmaakt ?

69 Zur Verletzung des Grundsatzes der Gleichheit macht der Kläger geltend, dass das Parlament sich durch die Veröffentlichung der Namen von Mitgliedern, die sich in einem Rechtsstreit mit dieser Institution befänden, einer Diskriminierung schuldig gemacht habe.
69 Wat de schending van het gelijkheidsbeginsel betreft, betoogt verzoeker dat het Parlement op discriminerende wijze heeft gehandeld met betrekking tot de publicatie van de namen van leden die een geschil met de instelling hebben.

Während die Personen der erstgenannten Kategorie, wenn sie die in Artikel 9 des Drogengesetzes festgelegten Bedingungen erfüllten, für die Anwendung der Bestimmungen des Gesetzes vom 29. Juni 1964 in Frage kämen, selbst wenn sie nicht die durch die Artikel 3 und 8 des letztgenannten Gesetzes festgelegten Bedingungen in Bezug auf die früher erhaltenen Verurteilungen erfüllten, und unbeschadet der Bestimmungen von Artikel 65 Absatz 1 des Strafgesetzbuches gelte dies nicht für die Personen der zweiten Kategorie; da der Richter nicht darüber zu urteilen habe, ob der Angeklagte sich einer Drogenstraftat schuldig gemacht habe, und folglich nicht darüber urteilen dürfe, ob die Drogenstraftat mit der gleichen strafbaren Absicht wie die bei ihm anhängige Straftat begangen worden sei, werde er bei der Festlegung des Strafmasses und der etwaigen Aussetzung oder des etwaigen Aufschubs der Vollstreckung der Strafe die flexiblen Bedingungen hinsichtlich früherer Verurteilungen und des Zusammenhangs im Sinne von Artikel 9 des Drogengesetzes nicht anwenden können.
Terwijl de personen van de eerstgenoemde categorie, indien zij voldoen aan de voorwaarden bepaald in artikel 9 van de drugswet, wel in aanmerking komen voor de toepassing van de bepalingen van de wet van 29 juni 1964, zelfs indien zij niet voldoen aan de bij de artikelen 3 en 8 van laatstgenoemde wet gestelde voorwaarden met betrekking tot de vroegere veroordelingen die zij zouden hebben opgelopen en onverminderd de bepalingen van artikel 65, eerste lid, van het Strafwetboek, zou dit niet gelden voor de personen van de tweede categorie : doordat de rechter niet ertoe geroepen is te oordelen over het feit of de beklaagde zich schuldig heeft gemaakt aan een drugsmisdrijf en bijgevolg niet vermag te oordelen of het drugsmisdrijf werd gepleegd met eenzelfde misdadig opzet met het misdrijf dat bij hem aanhangig werd gemaakt, zou hij bij de bepaling van de strafmaat en eventuele opschorting of uitstel van de tenuitvoerlegging ervan, de soepele voorwaarden inzake de vroegere veroordelingen en inzake samenloop zoals bepaald in artikel 9 van de drugswet niet kunnen toepassen.

Der Gesetzgeber konnte vernünftigerweise davon ausgehen, dass eine Person, die sich gleichzeitig eines Verstosses gegen Artikel 419bis des Strafgesetzbuches und gegen Artikel 29 § 1 Absatz 2 des Strassenverkehrsgesetzes schuldig gemacht hat, durch dieses Verhalten gezeigt hat, dass sie eine reellere Gefahr für andere Verkehrsteilnehmer darstellen konnte als eine Person, die sich nur eines Verstosses gegen diesen Artikel 29 § 1 Absatz 2 schuldig gemacht hat, und dass sie den Gegenstand einer Massnahme sein musste, die darauf abzielt, sie auf ihre Fahrtüchtigkeit hin zu prüfen.
De wetgever kon redelijkerwijs ervan uitgaan dat een persoon die zich tegelijkertijd schuldig heeft gemaakt aan een inbreuk op artikel 419bis van het Strafwetboek en op artikel 29, § 1, tweede lid, van de wegverkeerswet, door dat gedrag heeft aangetoond dat hij een reëler gevaar kon inhouden voor de andere weggebruikers dan de persoon die zich enkel schuldig heeft gemaakt aan een inbreuk op dat artikel 29, § 1, tweede lid, en dat hij het voorwerp moest zijn van een maatregel die ertoe strekt zijn rijvaardigheid aan te tonen.

« Diejenigen, die nicht zur Steuerentrichtung verpflichtet sind, denen aber die Artikel 39 bis 43, 50 bis 52 und 58 oder die zur Durchführung dieser Artikel ergangenen Erlasse bestimmte Verpflichtungen auferlegen, sind ausserdem, falls sie sich einer Übertretung schuldig gemacht haben, gesamtschuldnerisch haftbar für die Entrichtung der Steuer, der Zinsen und der verhängten Geldbussen.
« Zij die niet tot de voldoening van de belasting zijn gehouden, maar aan wie bij de artikelen 39 tot 43, 50 tot 52 en 58, of bij de ter uitvoering ervan gegeven regelen bepaalde verplichtingen zijn opgelegd, zijn bovendien, ingeval zij een overtreding hebben begaan, hoofdelijk aansprakelijk voor de voldoening van de belasting, de intresten en de opgelopen geldboeten.

Hinsichtlich der in den Schlusfolgerungen der referierenden Richter enthaltenen Erwägung, das der Kläger nicht nachweist, das er sich in einer Rechtslage befindet, in der er durch die angefochtene Masnahme, die Vorschriften bezüglich der Arbeitsweise der Staatsanwaltschaft enthält, unmittelbar betroffen sein könnte, macht der Kläger in seinem Begründungsschriftsatz geltend, das er « zur erschöpfenden Begründung seines Interesses an der von ihm erhobenen Klage angeben müste, welcher noch nicht verjährten Verbrechen, Vergehen und Übertretungen er sich schuldig gemacht hat; das der Kläger sich auf den am 19. Dezember 1966 in New York geschlossenen [.] Internationalen Pakt über bürgerliche und politische Rechte beruft, insbesondere auf Artikel 14 Absatz 3 Buchstabe g, der bestimmt : ' Jeder wegen einer strafbaren Handlung Angeklagte hat in gleicher Weise im Verfahren Anspruch auf folgende Mindestgarantien : [.] er darf nicht gezwungen werden, gegen sich selbst als Zeuge auszusagen oder sich schuldig zu bekennen '; das diese Bestimmung vom Vorsitzenden der Dutroux-Kommission vor jeder Zeugenvernehmung den Zeugen vor der Eidesleistung vorgelesen wurde; das sie also offensichtlich eine allgemeine Tragweite hat und als Kodifizierung der Regel ' nemo tenetur edere contra se ' aufzufassen ist, ähnlich dem amerikanischen Fünften Amendement; das die angefochtene Bestimmung zur Folge haben kann, das ministerielle Richtlinien erlassen werden, die dazu führen, das der Kläger, der jedoch niemals jemanden um einen Franken ärmer gemacht hat, verfolgt würde, während Straftäter, die folgenschwere Taten begangen haben, ungestraft davonkämen ».
Ten aanzien van de overweging in de conclusies van de rechters-verslaggevers waarin gesteld is dat de verzoeker niet aantoont dat hij in een rechtssituatie verkeert waarin hij door de bestreden maatregel, die regels bevat inzake de werking van het openbaar ministerie, rechtstreeks zou kunnen worden geraakt, laat de verzoeker in zijn memorie met verantwoording gelden dat hij « om zijn belang bij het door hem ingestelde beroep uitputtend te rechtvaardigen zou moeten kenbaar maken aan welke misdrijven, misdaden, wanbedrijven en overtredingen, waarvoor de verjaring nog niet bereikt is, hij zich schuldig heeft gemaakt; Dat verzoeker zich beroept op het Internationaal verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten opgemaakt te New York op 19 december 1966 [.] en inzonderheid op artikel 14, 3°, g, dat bepaalt : ' Bij het bepalen van de gegrondheid van een tegen hem ingestelde strafvervolging heeft eenieder, in volle gelijkheid, recht op de volgende minimumgaranties : [.] niet te worden gedwongen tegen zichzelf te getuigen of een bekentenis af te leggen '; Dat deze bepaling door de voorzitter van de Commissie-Dutroux voor ieder getuigenverhoor werd voorgelezen aan de getuigen, voor zij de eed aflegden; dat zij dus kennelijk een algemene strekking heeft en moet begrepen worden als een codificatie van de regel ' nemo tenetur edere contra se ', analoog aan het Amerikaanse Vijfde Amendement; Dat de bestreden bepaling tot gevolg kan hebben dat er ministeriële richtlijnen worden uitgevaardigd die tot gevolg hebben dat verzoeker, die evenwel nooit iemand één frank armer heeft gemaakt, zou worden vervolgd, terwijl daders van misdrijven met zware gevolgen straffeloos zouden kunnen blijven ».