Traduction de «diese streitsache anwendbar seien » (Allemand → Néerlandais) :

Nach Auffassung des Ministerrates sei die Antwort auf die Vorabentscheidungsfrage offensichtlich nicht sachdienlich zur Beurteilung der Streitsache im Ausgangsverfahren, da die Artikel 1792 und 2270 des Zivilgesetzbuches offensichtlich nicht auf diese Streitsache anwendbar seien.
Volgens de Ministerraad zou het antwoord op de prejudiciële vraag klaarblijkelijk niet nuttig zijn voor de beslechting van het bodemgeschil, vermits de artikelen 1792 en 2270 van het Burgerlijk Wetboek op dat geschil klaarblijkelijk niet van toepassing zouden zijn.

Ferner sei nach Auffassung des Ministerrates und des LIKIV die Vorabentscheidungsfrage der Lösung der Streitsache im Ausgangsverfahren nicht dienlich, da weder Artikel 73bis, noch Artikel 142 § 3 des koordinierten Gesetzes vom 14. Juli 1994 auf diese Streitsache anwendbar seien.
Nog volgens de Ministerraad en het RIZIV zou de prejudiciële vraag niet dienstig zijn voor de oplossing van het bodemgeschil vermits noch artikel 73bis, noch artikel 142, § 3, van de gecoördineerde wet van 14 juli 1994 van toepassing zouden zijn op dat geschil.

Der Ministerrat führt an, dass die zweite Vorabentscheidungsfrage keine Antwort erfordere, da sie Bestimmungen betreffe, die offensichtlich nicht auf die vor dem vorlegenden Richter anhängigen Streitsache anwendbar seien.
De Ministerraad voert aan dat de tweede prejudiciële vraag geen antwoord behoeft in zoverre zij bepalingen beoogt die kennelijk niet van toepassing zijn op het voor de verwijzende rechter hangende geschil.

Er ist der Auffassung, dass dies höchstwahrscheinlich der Fall gewesen sei in der Rechtssache, die zu der beim vorlegenden Rechtsprechungsorgan anhängigen Streitsache geführt habe, sodass Artikel 60 in jedem Fall nicht auf diese Streitsache anwendbar sein könne.
Hij is van mening dat het erg waarschijnlijk is dat zulks het geval is geweest in de zaak die aanleiding heeft gegeven tot het voor het verwijzende rechtscollege hangende geschil, zodat artikel 60 in elk geval niet op dat geschil van toepassing zou kunnen zijn.

Es obliegt in der Regel dem vorlegenden Richter, der dem Gerichtshof eine Frage stellt, die Normen zu bestimmen, die auf die ihm unterbreitete Streitsache anwendbar sind, und mehr allgemein zu prüfen, ob die Antwort auf eine Vorabentscheidungsfrage sachdienlich ist, um über diese Streitsache zu urteilen.
In de regel komt het de verwijzende rechter die het Hof een vraag stelt toe vast te stellen welke de normen zijn die toepasselijk zijn op het aan hem voorgelegde geschil, en, algemener, na te gaan of het antwoord op een prejudiciële vraag nuttig is om dat geschil te beslechten.

Aus dem Vorlageurteil geht hervor, dass der vorlegende Richter den Standpunkt vertritt, dass der vorerwähnte Artikel 28 nicht auf die ihm unterbreitete Streitsache anwendbar sei, der sich auf eine Wohnungsmiete beziehe, und dass diese Nichtanwendbarkeit gemäß der beklagten Partei in der Streitsache vor dem vorlegenden Richter zu einer Diskriminierung des Vermieters führe.
Uit het verwijzingsvonnis blijkt dat de verwijzende rechter het voormelde artikel 28 niet van toepassing acht op het hem voorgelegde geschil dat betrekking heeft op een woninghuur en dat die niet-toepasselijkheid volgens de verwerende partij in het geschil voor de verwijzende rechter leidt tot een discriminatie van de verhuurder.

Nur wenn diese Bestimmung offensichtlich nicht auf die Streitsache anwendbar ist, kann der Gerichtshof die Frage für unzulässig erklären.
Slechts wanneer die bepaling klaarblijkelijk niet van toepassing is op het geschil, kan het Hof de vraag onontvankelijk verklaren.

Der Gerichtshof wird zur Vereinbarkeit von Artikel 100 Absatz 1 Nr. 1 der koordinierten Gesetze über die Staatsbuchführung, der aufgrund von Artikel 131 Absatz 2 des vorerwähnten Gesetzes vom 22. Mai 2003 auf die vor dem vorlegenden Richter anhängige Streitsache anwendbar bleibt, mit den Artikeln 10, 11 und 16 der Verfassung in Verbindung mit Artikel 6 der Europäischen Menschenrechtskonvention und mit Artikel 1 des ersten Zusatzprotokolls zu dieser Konvention befragt, indem diese Bestimmung eine fünfjährige Verjährungsfrist für Schuldforderungen zu Lasten des Staates vorsehe, aufgrund der außervertraglichen Haftung der Behörden wegen eines Fehlers eines ihres Organe oder Angestellten ab dem ersten Januar des Haushaltsjahres, in dem sie entstanden seien, während die Schuldforderungen des Staates in Bezug auf die Wiedergutmachung eines Schadens aufgrund der außervertraglichen Haftung, zum Zeitpunkt des Fehlers, nach dreißig Jahren verjährt seien, ebenso wie die gemeinrechtlichen Schadensersatzklagen, « (wobei der Staat nach dem Inkrafttreten des Verjährungsgesetzes vom 10. Juni 1998 in den Fällen, wo ihm der Schaden und die Identität des Haftenden bekannt waren, zur Klageerhebung noch über eine Frist von fünf Jahren ab dem Inkrafttreten dieses Gesetzes verfügte) ».
Het Hof wordt ondervraagd over de bestaanbaarheid van artikel 100, eerste lid, 1°, van de gecoördineerde wetten op de Rijkscomptabiliteit, dat krachtens artikel 131, tweede lid, van de voormelde wet van 22 mei 2003 van toepassing blijft op het voor de verwijzende rechter gebrachte geschil, met de artikelen 10, 11 en 16 van de Grondwet, in samenhang gelezen met artikel 6 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens en met artikel 1 van het Eerste Aanvullend Protocol bij dat Verdrag, doordat die bepaling voorziet in een vijfjarige verjaringstermijn voor schuldvorderingen ten laste van de Staat, op grond van de buitencontractuele aansprakelijkheid van de overheid wegens een onrechtmatige daad van een orgaan of aangestelde van de overheid, te rekenen vanaf de eerste januari van het begrotingsjaar in de loop waarvan zij zijn ontstaan, terwijl de schuldvorderingen van de Staat tot vergoeding van schade op grond van buitencontractuele aansprakelijkheid, ten tijde van de onrechtmatige daad, verjaarden door verloop van dertig jaar, net als de gemeenrechtelijke schuldvorderingen tot schadeloosstelling, « (met dien verstande dat, na de inwerkingtreding van de verjaringswet van 10 juni 1998, in gevallen waar de Staat kennis had van de schade en de identiteit van de aansprakelijke, de Staat nog over een termijn van vijf jaar beschikte vanaf de inwerkingtreding van deze wet om haar vordering in te stellen) ».

Doch da die Rechtsprechung davon ausgehe, dass die Garantien des gerechten Prozesses (einschliesslich der kontradiktorischen Beschaffenheit einer Begutachtung) auch auf diese Phase anwendbar seien, lasse sich der Behandlungsunterschied - der sich fortan aus der absolut nicht kontradiktorischen Beschaffenheit der in der Vorbereitungsphase des strafrechtlichen Urteils angeordneten Begutachtung ergebe, im Gegensatz zur kontradiktorischen Beschaffenheit der Begutachtungen, die vom Strafrichter in seiner Eigenschaft als Tatrichter angeordnet würden - nicht alleine dadurch vernünftig rechtfertigen, dass man sich nicht vor einer Gerichtsbarkeit befinde, die über die Stichhaltigkeit einer strafrechtlichen Anklage zu befinden habe.
Maar aangezien de rechtspraak van oordeel is dat de waarborgen van een eerlijke behandeling van de zaak (met inbegrip van de tegenspraak bij een deskundigenonderzoek) ook op die fase van toepassing zijn, kan het verschil in behandeling - dat voortaan voortvloeit uit het absoluut niet-contradictoir karakter van het deskundigenonderzoek tijdens de voorbereidende fase voorafgaand aan het strafvonnis, in tegenstelling met het contradictoir karakter van het deskundigenonderzoek dat door de strafrechter in zijn hoedanigheid van feitenrechter wordt bevolen - niet redelijk worden verantwoord louter door de omstandigheid dat men zich niet bevindt voor een rechtscollege dat over de gegrondheid van een strafrechtelijke beschuldiging moet oordelen.

Daraus ergebe sich ein erster Behandlungsunterschied zwischen einerseits den Gemeinden und den Steuerpflichtigen der Wallonischen Region und der Flämischen Region, auf die diese Bestimmungen anwendbar seien, und andererseits den Gemeinden und den Steuerpflichtigen der Region Brüssel-Hauptstadt, auf die diese Bestimmungen nicht anwendbar seien und die ihre Argumente gemäss Artikel 104bis des Provinzialgesetzes und dem königlichen Erlass vom 17. September 1987 vor dem rechtsprechenden Kollegium vorbringen könnten.
Daaruit volgt een eerste verschil in behandeling tussen, enerzijds, de gemeenten en de belastingplichtigen van het Waalse Gewest en het Vlaamse Gewest, die onder de toepassing van die bepalingen vallen, en, anderzijds, de gemeenten en de belastingplichtigen van het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest, die niet onder de toepassing van die bepalingen vallen en hun argumenten kunnen doen gelden voor het rechtsprekend college overeenkomstig artikel 104bis van de provinciewet en het koninklijk besluit van 17 september 1987.