Es ist kein Wunder, dass nach dem Zerfall Jugoslawiens die Grenzen nicht von vornherein zu 100 % festgelegt sind. Das Beste ist, wenn es bilaterale Lösungen gibt, d. h., wenn Kroatien mit seinen Nachbarn jeweils eine Lösung finden kann. Wenn aber eine solche Lösung mit dem einen oder anderen Land nicht möglich ist, so sollte man auch Dritte heranziehen, die vermitteln können, die auch einen Schiedsspruch treffen können, um die Probleme in einer europäischen Art und Weise zu lösen: nicht als einen Grundsatzstreit, sondern als eine konkrete wirtschafts- und staatspolitische Frage.
Het is niet verwonderlijk dat de grenzen na het uiteenvallen van Joegoslavië niet voor 100 procent vastliggen. Het verdient de voorkeur deze problemen op te lossen via een bilaterale aanpak. Met andere woorden, Kroatië moet met ieder van zijn buurlanden een oplossing zien te vinden. Als de zaken echter niet op deze wijze met elk van de landen geregeld kunnen worden, zou men de hulp moeten inroepen van derden om te bemiddelen, te arbitreren en om de kwesties op een Europese wijze op te lossen, dat wil zeggen zonder een principiële strijd te laten ontstaan, en de zaken op een praktische, economische en politieke wijze te benaderen.
