Anstatt den Stabilitätspakt auszusetzen, um die irrationalen Kriterien der nominalen Konvergenz zu überprüfen und auf eine Politik der Wirtschaftsentwicklung zu setzen, die in der Lage ist, der international festzustellenden Ungewissheit und Instabilität entgegenzutreten, wird die Notwendigkeit seiner Einhaltung erneut bekräftigt, obwohl einige Länder dies ignorieren (Fall Frankreichs, Deutschlands und Italiens), wohingegen andere Länder ihn heranziehen, um eine restriktive und klassengerichtete Politik zu rechtfertigen.
In plaats van het Stabiliteitspact op te schorten om de irrationele convergentiecriteria te herzien en te investeren in een beleid voor economische ontwikkeling waarmee de onzekerheid en de internationale instabiliteit kan worden aangepakt, wordt nog eens bevestigd dat de lidstaten aan het Stabiliteitspact moeten voldoen. Enkele landen (Frankrijk, Duitsland en Italië) leggen de criteria naast zich neer, maar andere gebruiken het pact juist als rechtvaardiging voor een restrictief en klassiek beleid.
