Traduction de «„bestreden beschikking heeft het gerecht het door ghezzo giovanni » (Néerlandais → Français) :

Bij beschikking van 23 januari 2013 (hierna: „bestreden beschikking”) heeft het Gerecht het door Ghezzo Giovanni C. Snc ingestelde beroep tot nietigverklaring van beschikking 2000/394/EG van de Commissie inzake verlagingen van de sociale bijdragen gedeeltelijk kennelijk niet-ontvankelijk en gedeeltelijk kennelijk ongegrond verklaard.
Par ordonnance rendue le 22 janvier 2013 (ci-après l’ «ordonnance attaquée»), le Tribunal de l’Union européenne a déclaré que le recours introduit par Ghezzo Giovanni C. Snc, tendant à l’annulation de la décision de la Commission 2000/394/CE en matière de réduction de charges sociales, était en partie manifestement irrecevable et en partie manifestement dépourvu de tout fondement en droit.

In het bestreden arrest heeft het Gerecht het verzoek van rekwirante afgewezen. Dat verzoek strekte in wezen tot nietigverklaring van beschikking 2009/609/EG van de Commissie van 4 juni 2008 betreffende de door Hongarije toegekende steunmaatregel C 41/05 in het kader van de stroomafnameovereenkomsten en, subsidiair, tot nietigverklaring van de artikelen 2 en 5 van die beschikking.
Dans l’arrêt attaqué, le Tribunal a rejeté le recours formé par la requérante qui avait pour objet, en substance, une demande d’annulation de la décision 2009/609/CE de la Commission, du 4 juin 2008, concernant les aides d’État C 41/05 accordées par la Hongrie dans le cadre d’AAE et, à titre subsidiaire, une demande d’annulation des articles 2 et 5 de cette décision.

Ten slotte zouden zowel de Commissie in de bestreden beschikking als het Gerecht in het bestreden arrest de bedoelingen van rekwirante onjuist hebben opgevat door aan te nemen dat deze laatste een beschikking betreffende een algemene regeling als beschikking betreffende een individueel geval wilde opvatten, en door die vergissing geen aandacht hebben besteed aan het belang dat de elementen die rekwirante voor hen heeft aangedragen, voor de beoordeling van de algemene draagwijdte van de steunregeling kon hebben.
Enfin, tant la Commission dans la décision attaquée que le Tribunal dans l’arrêt contesté ont dénaturé les intentions de la requérante, en lui attribuant la finalité de déplacer sur le plan individuel une décision qui avait comme référence un régime général et, à cause de cette équivoque, ont erronément renoncé à prendre en compte l’impact que les éléments soumis à leur attention par la requérante pouvaient avoir sur l’appréciation de la portée du régime d’aides en termes généraux.

Ten slotte zouden zowel de Commissie in de bestreden beschikking als het Gerecht in het bestreden arrest de bedoelingen van rekwirante onjuist hebben opgevat door aan te nemen dat deze laatste een beschikking betreffende een algemene regeling als beschikking betreffende een individueel geval wilde opvatten, en door die vergissing geen aandacht hebben besteed aan het belang dat de elementen die rekwirante voor hen heeft aangedragen, voor de beoordeling van de algemene draagwijdte van de steunregeling konden hebben.
Enfin, tant la Commission dans la décision attaquée que le Tribunal dans l’arrêt contesté auraient dénaturé les intentions de la requérante, en lui attribuant la finalité de déplacer sur le plan individuel une décision qui avait comme référence un régime général et, à cause de cette équivoque, auraient erronément renoncé à prendre en compte l’impact que les éléments soumis à leur attention par la requérante pouvaient avoir sur l’appréciation de la portée du régime d’aides en termes généraux.

Bij het bestreden arrest heeft het Gerecht het beroep tot nietigverklaring van de beschikking waarbij de verificatie werd gelast (zaak T‑125/03) niet-ontvankelijk verklaard en het beroep tot nietigverklaring van de afwijzende beschikking van 8 mei 2003 (zaak T‑253/03) ongegrond verklaard.
Par l’arrêt attaqué, le Tribunal a rejeté le recours en annulation contre la décision ordonnant la vérification (affaire T‑125/03) comme irrecevable et le recours en annulation contre la décision de rejet du 8 mai 2003 (affaire T‑253/03) comme non fondé.

10 In de bestreden beschikking heeft het Gerecht enerzijds vastgesteld dat in het eerste verzoekschrift een wezenlijk vormvereiste was verzuimd, waarvan het verzuim de niet-ontvankelijkheid van het beroep meebracht, namelijk de verplichting een verzoekschrift in te dienen met de handtekening van een advocaat die bevoegd is om op te treden voor een rechterlijke instantie van een lidstaat of van een andere staat die partij is bij de EER-Overeenkomst, en anderzijds dat dit verzuim na het verstrijken van de beroepstermijn niet kon worden hersteld.
Par l’ordonnance attaquée, le Tribunal a constaté, d’une part, que la première requête ne respectait pas une condition de forme substantielle dont l’inobservation entraîne l’irrecevabilité du recours, à savoir l’obligation de produire une requête portant la signature d’un avocat habilité à exercer devant une juridiction d’un État membre ou d’un autre État partie à l’accord EEE, et, d’autre part, qu’une telle irrégularité n’était pas susceptible d’être régularisée après l’expiration du délai de recours.

In het kader van het eerste middel voert rekwirante aan dat het Gerecht het beginsel van gelijke behandeling en van fundamentele vereisten inzake consistentie van rechterlijke uitspraken heeft geschonden door in het bestreden arrest dezelfde bewijsmiddelen zonder enige, laat staan enige dragende motivering, op tegenstrijdige wijze in aanmerking tegen de onderscheiden appellanten KWS en Shell Nederland Verkoop Maatschappij B.V („SNV”) (het beroep van SNV is behandeld in het arrest van het Gerecht van 27 september 2012, zaak T-343/06), terwijl KWS en SNV ingevolge de bestreden beschikking gezamenlijk een zelfde rol hadden vervuld in het kader van kartelafspraken.
Dans le cadre de son premier moyen, la requérante fait valoir que le Tribunal a enfreint le principe de l’égalité de traitement et les exigences fondamentales en matière de cohérence des décisions judiciaires, en ce que, dans l’arrêt attaqué, les mêmes éléments de preuve, sans aucune motivation, et a fortiori sans motivation convaincante, ont été pris en considération contre les parties requérantes différentes que sont KWS et Shell Nederland Verkoop Maatschappij B.V (ci-après, «SNV», dont le recours a fait l’objet de l’arrêt du Tribunal du 27 septembre 2012 dans l’affaire T-343/06), alors que KWS et SNV, selon la décision attaquée, auraient joué le même rôle dans le cadre de l’entente.

1 Met hun hogere voorziening vorderen de vennootschappen Diy-Mar Insaat Sanayi ve Ticaret Ltd Sirketi en Musa Akar vernietiging van de beschikking van het Gerecht van eerste aanleg van de Europese Gemeenschappen van 17 januari 2007, Diy-Mar Insaat Sanayi ve Ticaret en Akar/Commissie (T‑129/06, niet gepubliceerd in de Jurisprudentie; hierna: „bestreden beschikking”), waarbij het Gerecht niet-ontvankelijk heeft verklaard hun verzoek enerzijds tot nietigverklaring van beschikking MK/KS/DELTUR/(2005)/SecE/D/1614 van de Commissie van 23 december 2005 betreffende de plaatsing van een overheidsopdracht voor de uitvoering van werken voor de bouw van onderwijsinstellingen in de provincies Siirt en Diyarbakir (hierna: „litigieuze beschikking”), en anderzijds tot opschorting van de tenuitvoerlegging van de betrokken aanbestedingsprocedure.
Par leur pourvoi, les sociétés Diy-Mar Insaat Sanayi ve Ticaret Ltd Sirketi et Musa Akar demandent l’annulation de l’ordonnance du Tribunal de première instance des Communautés européennes du 17 janvier 2007, Diy-Mar Insaat Sanayi ve Ticaret et Akar/Commission (T‑129/06, non publiée au Recueil, ci-après l’«ordonnance attaquée»), par laquelle celui-ci a rejeté comme irrecevable leur recours tendant, d’une part, à l’annulation de la décision MK/KS/DELTUR/(2005)/SecE/D/1614 de la Commission, du 23 décembre 2005, relative à la passation du marché public de travaux relatif à la construction d’établissements d’enseignement dans les provinces de Siirt et de Diyarbakir (ci-après la «décision litigieuse»), et, d’autre part, au sursis à l’exécution de la procédure de passation en cause.

In dit verband moet weliswaar worden opgemerkt dat noch het Statuut van het Hof noch het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht voor ambtenarenzaken, evenmin als de Reglementen voor de procesvoering van het Hof en het Gerecht overigens, voorzien in de mogelijkheid om een sanctie op te leggen indien geen gevolg wordt gegeven aan die beschikking, zodat op die weigering alleen kan worden gereageerd doordat de rechterlijke instantie daaraan gevolgen verbindt in de beslissing die een einde maakt aan het geding (zie in die zin arresten Hof van 10 juni 1980, M./Commissie, 155/78, Jurispr. blz. 1797, punten 20 en 21), hetgeen het Gerecht voor ambtenarenzaken in het bestreden arrest heeft gedaan.
À cet égard, il doit, certes, être observé que ni le statut de la Cour, ni le règlement de procédure du Tribunal de la fonction publique, à l’instar, par ailleurs, des règlements de procédure de la Cour et du Tribunal, ne prévoient la possibilité d’infliger une sanction en cas de non-obtempération à une telle ordonnance, la seule réaction possible face à un refus étant que la juridiction en tire les conséquences dans la décision mettant fin à l’instance (voir, en ce sens, arrêt de la Cour du 10 juin 1980, M./Commission, 155/78, Rec. p. 1797, points 20 et 21), ce que le Tribunal de la fonction publique a fait dans l’arrêt attaqué.

Wat de verplichtingen betreft die de instelling zichzelf door de vaststelling van de gedragscode heeft opgelegd, kan het feit dat in het bestreden besluit niet is gewezen op de mogelijkheid om een gerechtelijke procedure in te leiden, zeker een schending van de door deze gedragscode opgelegde verplichtingen vormen (zie, naar analogie, beschikking van het Gerecht van 21 maart 2002, Laboratoire Monique Rémy/Commissie, T‑218/01, Jurispr. blz. II‑2139, punt 25).
S’agissant des obligations que l’institution s’est imposées en adoptant le guide des obligations, le fait de ne pas avoir indiqué dans la décision attaquée la possibilité de former un recours juridictionnel est, certes, susceptible de constituer une violation des obligations imposées par ledit guide (voir, par analogie, ordonnance du Tribunal du 21 mars 2002, Laboratoire Monique Rémy/Commission, T‑218/01, Rec. p. II‑2139, point 25).