Vertaling van "hof van cassatie zopas heeft veroordeeld " (Nederlands → Frans) :

Paragraaf 4 bevat een afwijkend stelsel dat het parket-generaal van het Franse Hof van Cassatie zopas heeft veroordeeld.
Le paragraphe 4 introduit un régime dérogatoire que le Parquet général à la Cour de cassation française vient de condamner.

Wanneer het Hof van Cassatie verklaard heeft, in de arresten van 19 april 2004 en 25 juni 2001 dat - in het kader van een faillissement - de werkgever niet verplicht is om zich te wenden tot het paritair comité met het oog op de voorafgaande erkenning van de economische of technische redenen en dit, zelfs wanneer de vereffening van het faillissement vereist dat bepaalde werknemers in dienst gehouden worden, stellen noch de wet van 19 maart 1991, noch de rechtspraak een werkgever die tot een collectief ontslag overgaat, dat in voorkomend geval kan leiden tot een gedeeltelijke of volledige sluiting van de onderneming, vrij van het naleven van de door dezelfde wet vastgelegde procedure.
Si la Cour de cassation a déclaré, par les arrêts des 19 avril 2004 et 25 juin 2001 que - dans le cadre d'une faillite - l'employeur n'a pas l'obligation de saisir la commission paritaire en vue de la reconnaissance préalable du motif d'ordre économique ou technique et ce, même si la liquidation de la faillite requiert que certains travailleurs soient maintenus en service, ni la loi du 19 mars 1991, ni la jurisprudence ne dispensent un employeur procédant à un licenciement collectif, pouvant le cas échéant entrainer la fermeture partielle ou totale de l'entreprise, de respecter la procédure prévue par cette même loi.

De heer Lahousse meldt dat het Hof van Cassatie de problematiek van de toegang van de advocaten tot het Hof van Cassatie grondig heeft onderzocht.
M. Lahousse signale que la Cour de cassation a procédé à une étude approfondie de la problématique de l'accès des avocats à la Cour de cassation.

2. Zoals het Hof van Cassatie oordeelkundig heeft opgemerkt in zijn nota, opgesteld ingevolge de regeringsverklaring van 14 juli 2003 met betrekking tot de toegang van de advocaten tot het Hof van Cassatie en overhandigd aan mevrouw de minister van Justitie,
2. Comme l'a relevé judicieusement la Cour de cassation dans sa note d'observation, établie à la suite de la déclaration gouvernementale du 14 juillet 2003 relativement à l'accès des avocats à la Cour de cassation et remise à Mme le ministre de la Justice:

Zoals het Hof eraan heeft herinnerd in zijn arrest nr. 85/2014 van 22 mei 2014 heeft het bij zijn arresten nrs. 105/2009, 117/2009 en 159/2009 geoordeeld : « [Het Hof van Cassatie merkt] de hoofdelijke gehoudenheid inzake belastingen [aan] als een ' civielrechtelijke sanctie [die] van rechtswege geldt ' (Cass., 20 juni 1995, Arr. Cass., 1995, nr. 312) of als ' een herstelmaatregel die [...] van rechtswege werkt ' (Cass., 21 oktober 2008, P.08.0535.N) en die ' gelijkaardig is aan de hoofdelijke gehoudenheid tot teruggave ten aanzien van alle wegens een zelfde misdrijf veroordeelde personen bepaald in artikel 50 van het Strafwetboek ' (Cass. 15 oktober 2002, Arr. Cass., 2002, nr. 540; 21 oktober 2008, P.08.0535.N), dat bepaalt : ' Alle wegens een zelfde misdrijf veroordeelde personen zijn hoofdelijk gehouden tot teruggave en schadevergoeding.
Comme elle l'a rappelé dans son arrêt n° 85/2014 du 22 mai 2014, la Cour a jugé, par ses arrêts n 105/2009, 117/2009 et 159/2009 : « [La Cour de cassation] qualifie l'obligation solidaire en matière fiscale de sanction civile qui s'applique ' de plein droit ' (Cass., 20 juin 1995, Pas., 1995, I, n° 312) ou ' de mesure réparatrice qui s'applique de plein droit ' (Cass., 21 octobre 2008, P.08.0535.N) et qui est similaire ' à l'obligation solidaire de restitution à l'égard de tous les individus condamnés pour une même infraction visés à l'article 50 du Code pénal ' (Cass., 15 octobre 2002, Pas., 2002, n° 540; 21 octobre 2008, P.08.0535.N), article qui dispose : ' Tous les individus condamnés pour une même infraction sont tenus solidairement des restitutions et des dommages-intérêts.

Nog volgens het Hof van Cassatie is de hoofdelijkheid een door de wet zelf aan de strafrechtelijke veroordeling verbonden burgerlijk gevolg en bestaat zij, ook al heeft de strafrechter niet uitdrukkelijk vastgesteld dat de veroordeelde hoofdelijk gehouden was tot betaling van de ontdoken belasting (Cass., 11 oktober 1996, Arr. Cass., 1996, nr. 375).
Toujours selon la Cour de cassation, la solidarité constitue une conséquence civile que la loi elle-même attache à la condamnation pénale et elle existe même si le juge répressif ne constate pas expressément que le condamné était solidairement tenu au paiement de l'impôt éludé (Cass., 11 octobre 1996, Pas., 1996, I, n° 375).

Moerman, E. Derycke en F. Daoût, bijgestaan door de griffier F. Meersschaut, onder voorzitterschap van voorzitter J. Spreutels, wijst na beraad het volgende arrest : I. Onderwerp van de prejudiciële vraag en rechtspleging Bij arrest van 26 november 2014 in zake Khalid Oussaih, waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 12 december 2014, heeft het Hof van Cassatie de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schendt artikel 2 van het koninklijk besluit nr. 236 van 20 januari 1936 tot vereenvoudiging van sommige vormen van de strafvordering ten opzichte van de gedetineerden, bekrachtigd bij de wet van 4 mei 1936, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, al dan niet in samenhang gelezen met de artikelen 6 en 13 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, in zoverre een beklaagde die bij verstek is veroordeeld en zich in een strafinrichting in hechtenis bevindt, enkel verzet kan doen tegen de veroordelingen in strafzaken die zijn uitgesproken door de hoven van beroep, de correctionele rechtbanken en de politierechtbanken, door middel van een verklaring aan de attaché-gevangenisdirecteur of adviseur-gevangenisdirecteur van de strafinrichting of aan zijn gemachtigde, op voorwaarde dat hij het vereiste bedrag om de kosten van de akte van deurwaarder te dekken niet in zijn bezit heeft, terwijl, krachtens artikel 1 van de wet van 25 juli 1893 betreffende de aantekening van beroep of van voorziening in cassatie van gevangenzittende of geïnterneerde personen, in de strafinrichtingen de verklaringen van hoger beroep of van voorziening in verbreking in strafzaken onbeperkt kunnen worden gedaan aan de bestuurders van die inrichtingen of aan hun gemachtigde door de personen die erin opgesloten zijn ?
Moerman, E. Derycke en F. Daoût, assistée du greffier F. Meersschaut, présidée par le président J. Spreutels, après en avoir délibéré, rend l'arrêt suivant : I. Objet de la question préjudicielle et procédure Par arrêt du 26 novembre 2014 en cause de Khalid Oussaih, dont l'expédition est parvenue au greffe de la Cour le 12 décembre 2014, la Cour de cassation a posé la question préjudicielle suivante : « L'article 2 de l'arrêté royal n° 236 du 20 janvier 1936 simplifiant certaines formes de la procédure pénale à l'égard des détenus, confirmé par la loi du 4 mai 1936, viole-t-il les articles 10 et 11 de la Constitution, lus isolément ou combinés avec les articles 6 et 13 de la Convention de sauvegarde des droits de l'homme et des libertés fondamentales, dans la mesure où un prévenu condamné par défaut et détenu dans un établissement pénitentiaire ne peut faire opposition aux condamnations pénales prononcées par les cours d'appel, les tribunaux correctionnels et les tribunaux de police, par déclaration à l'attaché-directeur ou au conseiller-directeur de prison de l'établissement pénitentiaire ou à son délégué, qu'à la condition de ne pas être détenteur de la somme nécessaire pour couvrir les frais d'acte d'huissier, alors que, en vertu de l'article 1 de la loi du 25 juillet 1893 relative aux déclarations d'appel et de recours en cassation des personnes détenues ou internées, dans les établissements pénitentiaires, les déclarations d'appel ou de recours en cassation en matière pénale peuvent être faites sans restriction aux directeurs de ces établissements ou à leur délégué par les personnes qui y sont détenues ?

Ondertussen heeft het Hof van Cassatie op 30 september 2015 in de kort geding procedure een arrest geveld, waarin zij stelt dat de middelen in cassatie niet gegrond zijn, zodat men terugvalt op het arrest van het Hof van Beroep te Brussel van 21 februari 2014, waar het Hof verklaard heeft dat het niet tot haar bevoegdheid behoort om over een dergelijke vordering van SIMIM en PLAYRIGHT te oordelen.
Entre-temps, la Cour de Cassation a rendu un arrêt le 30 septembre 2015 dans la procédure en référé, dans lequel elle juge que les moyens en cassation ne sont pas fondés, de sorte que l'on retombe sur l'arrêt de la Cour d'Appel de Bruxelles du 21 février 2014, dans lequel la Cour a déclaré qu'il ne relève pas de sa compétence de se prononcer sur une telle action de SIMIM et PLAYRIGHT.

Die contradictie tussen de wetgever van 1867 en de rechtsleer, enerzijds en de rechtspraak van het Hof van Cassatie, anderzijds heeft ertoe geleid dat het Europees Hof voor de rechten van de mens België heeft veroordeeld wegens schending van artikel 6 van het EVRM.
Cette contradiction entre le législateur de 1867 et la doctrine unanime, d'une part, la jurisprudence de la Cour de cassation, d'autre part, a amené la Cour européenne des droits de l'homme à condamner la Belgique pour violation de l'article 6 de la Convention européenne des droits de l'homme.